สูงศักดิ์ดั่งจักรพรรดิ หรือสามัญชนเช่นบัณฑิต ล้วนถูกพิชิตด้วยภรรยาตัวน้อย สามีจวนอื่นข้านั้นไม่รู้ แต่สองอาหลานราชวงศ์จิ่งล้วนถูกภรรยากลั่นแกล้ง ชุนเสี่ยวป๋าย จะให้ทำอย่างไรได้เล่า บัณฑิตเฒ่าผู้นั้นมิเคยมีท่าทีพึงใจในสตรีนางใด หากชุนเสี่ยวป้ายเฝ้ารอให้เขาเข้ามาทำความรู้จักนางเองแล้วนั้นคงไม่มีวันได้ครองรักกันแน่ ดังนั้นนางจึงต้องบอกกล่าวด้วยตัวเองเสียเลย บัณฑิตเฒ่าผู้แสนหล่อเหลาเจ้าคะ ข้าจะไปเกี้ยวท่านเอง... อู่ซุนต้าเอ้อร์ นางถูกเขาจับพลิกแพลงตะแคงคว่ำอยู่นาน เขาก็ยังมิยอมสงบ พายุรักโหมกระหน่ำดูดแรงกายของอู่ซุนต้าเอ่อร์จนแทบหมดสิ้น ทนแทบมิไหว พลั่ก!! โครม!! รู้ตัวอีกทีทั้งห้องก็เงียบสงัดไร้เสียงหอบกระเส่าและครวญครางเหมือนเมื่อครู่ ร่างเปลือยเปล่าล่อนจ้อนของจักรพรรดิน้อยลงไปกองอยู่ข้างตั่งเตียงโดยมีปลายเท้าของนางยื่นออกไป เหลียนไช่ บัณฑิตเหลียนไช่ซุกไซร้ลำคอขาวของภรรยา เขาสูดดมและขบเม้ม ไล้มือไปทั่วกายนุ่มของนางอย่างหลงใหล มิไหวแล้ว... เขามิอาจทนความน่ารักของชุนเสี่ยวป๋ายได้อีกแล้ว.... “ข้าพลาดแล้วจริงๆ ที่สัญญาว่าจะอ่อนโยนกับเจ้า” จิ่งซานหวง “มิใช่ว่าหม่อมฉันต้องปรนนิบัติพระองค์เหมือนสามีภรรยาหรอกหรือเพคะองค์จักรพรรดิ” “ก็มิใช่ว่าข้าให้เจ้าปรนนิบัติอยู่หรอกหรือ” เขาว่าพลางหลับตาลงไม่อยากมองหน้าสนมโจว นางจึงต้องจำใจอ่านตำราให้เขาฟังอย่างเสียมิได้ คิดมิถึงว่าจักรพรรดิน้อยจะหาทางหลบเลี่ยงการร่วมเตียงกับนางจนได้ ล่วงรู้ไปถึงไหนอับอายไปถึงนั่น ท่ามกลางความซ่านเสียวอู่ซุนต้าเอ่อร์ก็อดถอนใจให้กับตนเองมิได้ คราแรกคิดว่าคืนนี้นางจะได้นอนสบายมิต้องโดนเขาเคี่ยวกรำอยู่แล้วแท้ ๆ แล้วเหตุใดนางจึงยังถูกเขาจับกินได้อีกเล่า!!

บทที่ 1 ข้อเรียกร้องของขุนนาง

ความวุ่นวายมาเยือนแก่องค์จักรพรรดิน้อยอีกครั้ง เมื่อเขาเพียรเสด็จแต่ตำหนักฮองเฮาไม่เว้นวัน เสร็จงานราชการยามใดก็รีบไปประทับที่นั่น ทว่าเขากลับยังไม่มีทายาทสืบทอดเสียทีและยังไม่มีท่าทีข้องแวะกับสนมนางกำนัลคนใดด้วย จึงเกิดคำครหานินทาขึ้นมากมายจนเหล่าขุนนางต้องรวมตัวกันมาประท้วงที่ท้องพระโรง

“พระองค์ควรเสด็จไปตำหนักสนมบ้างนะพ่ะย่ะค่ะ จนป่านนี้ยังไม่มีวี่แววว่าองค์ฮองเฮาจะให้กำเนิดทายาทเลย กระหม่อมเกรงว่าบ้านเมืองอาจจะระส่ำระส่ายไม่มั่นคงได้พ่ะย่ะค่ะ”

ขุนนางอาวุโสผู้หนึ่งกล่าวขึ้น คนอื่นที่เหลือก็รีบส่งเสียงสนับสนุนตามมา พาให้จักรพรรดิน้อยถอนหายใจอย่างเอือมระอา

“พวกท่านจะกังวลอันใดมากมายท่านเสนาบดี ข้ายังแข็งแรงถึงเพียงนี้ยังไม่ตายง่าย ๆ หรอก”

“ตรัสเช่นนั้นไม่ได้นะพ่ะย่ะค่ะองค์จักรพรรดิ เรื่องรัชทายาทเป็นเรื่องใหญ่ หากทรงละเลยจะยุ่งยากในกาลข้างหน้านะพ่ะย่ะค่ะ”

“กระหม่อมเห็นด้วยพ่ะย่ะค่ะ หากองค์ฮองเฮาทรงให้กำเนิดทายาทไม่ได้ก็เท่ากับบกพร่องต่อหน้าที่ ตามธรรมเนียมจะต้องถูกปลดนะพ่ะย่ะค่ะ”

เสียงคัดค้านดังลั่นทั่วท้องพระโรงจนไม่รู้ว่าผู้ใดกล่าวออกมาบ้าง เหล่าขุนนางต่างพากันโน้มน้าวจักรพรรดิน้อยจนถึงขั้นเอาอู่ชุนต้าเอ่อร์ของเขามาขู่กลาย ๆ ด้วยรู้ว่านั่นคือสิ่งที่จักรพรรดิน้อยให้ความสำคัญเป็นอันมาก

“หากพระองค์ไม่ประสงค์จะเข้าหอกับสนมที่มีอยู่ ก็โปรดให้องค์ฮองเฮาผู้มีน้ำพระทัยยิ่งใหญ่ทรงแต่งตั้งสนมขึ้นมาใหม่เพื่อถวายการรับใช้ด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

ขุนนางยืนกรานเสียงหนักแน่น ด้วยเพราะทราบดีว่าจักรพรรดิน้อยไม่มีทางโต้แย้งได้ ฮองเฮาจากชนเผ่าทางเหนือนั่นได้เข้าเฝ้าปรนนิบัติทุกคืนค่ำ ทว่าจนบัดนี้ก็หาได้มีวี่แววขององค์รัชทายาท

“โปรดตระหนักถึงเรื่องนี้ด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

ฝ่ายองค์จักรพรรดิได้ฟังดังนั้นก็กัดฟันกรอดด้วยความโมโหพลุ่งพล่านจนอยากจะสั่งประหารใครสักคนในท้องพระโรงแห่งนี้ ลบหลู่เขาเพียงคนเดียวเขายังพอทำหูหวนลมได้อยู่ แต่บังอาจลบหลู่ฮองเฮาที่รักของเขาพวกมันช่างกล้าหาที่ตายนัก!

แต่เพราะพวกมันเอาเรื่องนี้มาขู่ จักรพรรดิน้อยจึงไม่อาจอาละวาดได้ดังใจนึก เพราะหากเขาทำไปโดยไม่ยั้งคิดผลเสียย่อมเกิดกับองค์ฮองเฮามิใช่ตัวเขาที่ครองบัลลังก์อยู่เป็นแน่

“ข้าซาบซึ้งนักที่พวกท่านเป็นห่วงบัลลังก์ของข้าถึงเพียงนี้ เอาเป็นว่าข้าจะกลับไปคิดดูอีกที”

พอจักรพรรดิน้อยตรัสเช่นนั้น เหล่าขุนนางก็พากันถอนหายใจอย่างโล่งอกด้วยนึกกลัวว่าเขาจะไม่พอพระทัยจนอาละวาดขึ้นมา ทว่าพระองค์กลับยอมรับโดยง่ายผิดวิสัยบุรุษผู้ใจร้อนจนน่าแปลกใจยิ่ง โดยไม่ได้สังเกตเลยว่าพระพักตร์ขององค์จักรพรรดินั้นบูดบึ้งเพียงใด

เรื่องอันใดข้าจะต้องยอมทิ้งต้าเอ่อร์ไปนอนกับสนมอื่นเล่า!

เมื่อกลับมาอยู่ในห้องบรรทมยามราตรีกับอู่ซุนต้าเอ่อร์ตามลำพัง จักรพรรดิน้อยจึงเล่าเรื่องราวในท้องพระโรงวันนี้ให้นางฟังด้วยความหงุดหงิด ในใจยังคุกรุ่นอยู่ตลอด

“กล้าดียังไงมาบีบบังคับให้ข้ารับสนมใหม่ ไม่รู้ว่าข้าหรือพวกเสนาบดีนั่นกันแน่ที่เป็นจักรพรรดิของแคว้นนี้!”

เขากล่าวเสียงดังอย่างไม่สบอารมณ์ ตรองดูกี่รอบก็รู้ว่าพวกนั้นสนใจอำนาจของตนมากกว่า แม้นจะให้ฮองเฮาของเขาเป็นผู้คัดเลือกแต่ก็คงส่งบุตรหลานสักคนของตระกูลตนเข้ามาเป็นสนมอยู่ดี

“ขุนนางพวกนั้นหาได้มีความจริงใจต่อข้าไม่ พวกมันคงไม่ได้หวังทายาทของข้าหรอก เพียงแค่หวังทายาทที่เกิดจากบุตรสาวในตระกูลตนเองก็เท่านั้น!”

“ใจเย็นก่อนเพคะเสี่ยวหวง ที่ขุนนางพวกนั้นกล่าวทูลก็ไม่ผิด ตำแหน่งของข้าสมควรจะมีทายาทได้แล้ว”

“แต่พวกมันบีบบังคับให้ข้าทิ้งเจ้าไปเข้าหอกับสนม”

อู่ซุนต้าเอ่อร์เห็นสวามีโมโหร้ายเช่นนี้ก็ได้แต่ปลอบใจอยู่เคียงข้าง แม้นางจะอยากให้เขายอมไปหาสนมเหล่านั้นบ้าง แต่เขาก็ใจแข็งไม่ยอมท่าเดียวจึงเกิดปัญหาตามมาเช่นที่คาดไว้ไม่มีผิด

“ทรงรับสนมใหม่ตามที่พวกเขาเสนอเถิดเพคะ”

นางคิดทบทวนแล้วน่าจะเป็นวิธีที่กระทบกับทุกคนน้อยที่สุด จะว่าเห็นแก่ตัวก็ไม่ได้ แต่นางก็จำต้องปกป้องตำแหน่งฮองเฮาที่ครองอยู่ตอนนี้เช่นกัน

“เจ้าเห็นด้วยหรือต้าเอ่อร์ ไม่หวงข้าหรือไร”

จักรพรรดิน้อยถามพลางสะบัดหน้าหนีด้วยความน้อยใจ หึ...เขาอุตส่าห์กลัวนางจะน้อยใจเรื่องนี้ แต่นางกลับจ้องจะผลักไสเขาให้ไปหาสนมอื่นอยู่เรื่อย มันน่าน้อยใจนักเชียว

“ข้าหวงท่านมากเพคะเสี่ยวหวง แต่หากท่านละเลยจารีตที่พึงปฏิบัติเช่นนี้ เหล่าขุนนางก็จะเอามาเป็นข้ออ้างให้ปลดข้าจากตำแหน่งแล้วส่งกลับเผ่าจงเฉิน เราอาจไม่ได้พบกันชั่วชีวิตเลยนะเพคะ”

อู่ซุนต้าเอ่อร์ทูลความจริง จะมองอย่างไรเรื่องนี้ก็มีแต่ต้องยินยอมให้องค์จักรพรรดิน้อยไปร่วมหลับนอนกับสนมอื่น

“หากยอมไปนอนกับเหล่าสนม พวกเขาจะไม่มีข้ออ้างที่มากพอจะปลดข้าอีก...”

เมื่อฮองเฮาให้เหตุผลอย่างนั้นเขาก็เริ่มคิดตามอย่างใจเย็นลง จริงดังที่นางว่าและมันก็เป็นสิ่งที่เขาไม่อยากให้เกิดขึ้นมากที่สุด เพียงแค่คิดว่าเขาต้องห่างจากนางตลอดไปเขาก็ใจแทบขาดรอน

เขาจะไม่ยอมเสียนางไปตลอดชีวีตที่เหลือเป็นแน่

อ่านต่อ