สาวใช้ของคุณชายทั้ง7

• ACTION •

เจ็ดปีก่อนหน้าที่น้ำอุ่นจะเข้ามาอยู่ที่คฤหาสน์หลังนี้...

เด็กน้อยและชายวัยกลางคนเดินจูงมือกันมาขอข้าวบ้านคนรวยกินสภาพของทั้งคู่ดูอิดโรยเพราะอดอาหารมาหลายวันแล้ว และสิ่งที่ประทังชีวิตคนทั้งคู่ให้อยู่ลอดได้ถึงเวลานี้ก็คงจะเป็นเศษอาหารจากถังขยะข้างทาง

“ขอข้าวเราพ่อลูกกินหน่อยได้ไหมครับ...ให้ลูกผมกินคนเดียวก็ได้” ชายวัยกลางคนพูดบอกหญิงสาวใช้ที่กำลังให้อาหารหมาอยู่ที่ข้างรั้วบ้าน เขาพูดพลางมองอาหารในจานข้าวหมา

“เข้ามาสิ” หญิงสาวสูงอายุพูดบอกพ่อลูกที่ยืนอยู่ข้างรั้วบ้านด้านนอกให้เข้ามาด้านในก่อนจะออกคำสั่งกับสาวคนใช้อีกคนด้วยตำแหน่งที่สูงชั้นกว่า “ไปเอากับข้าวในครัวมาให้พวกเขา”

ทันทีที่ได้เศษอาหารจากบ้านคนรวยพวกเขาสองคนพ่อลูกก็รีบยัดมันเข้าปากด้วยความกระหายหิวทั้งข้าวและน้ำถูกสลับกลืนลงคอทั้งสองพ่อลูก คนเป็นพ่อกินข้าวไปพลางน้ำตาไหลไปก่อนจะพนมมือก้มลงกราบเท้าหญิงสูงอายุใจดีที่ให้อาหารมื้อนี้ที่เป็นมื้ออาหารต่อชีวิตของตนและลูกสาวได้ไปอีกวัน “ขอบคุณมากนะครับคุณผู้หญิง” ชายวัยกลางคนพูดให้เกียรติด้วยความเคารพอย่างสูงกับหญิงผู้นั้น

“คุณหญิงอะไรเล่า ฉันก็เป็นแม่บ้านนี่แหละ”

“ถ้าไม่มากเกินไปผมขอฝากลูกสาวไว้ที่นี่สองสามวันจะได้ไหมครับ ผมจะไปหารับจ้างทำงานแล้วเดี๋ยวได้เงินผมจะกลับมารับลูก” คนเร่ร่อนพูดขอทั้งน้ำตาอย่างไร้หนทางกับหญิงผู้ใจบุญ

หญิงสูงอายุหยุดคิดไตร่ตรองอยู่พักหนึ่งก่อนจะตอบตกลงไปเพราะเห็นใจในความยากจนไร้ซึ่งหนทางของคนทั้งคู่ “สองสามวันนะ…ฉันจะดูแลให้ จะให้ข้าวยัยหนูมันกินไม่ต้องห่วง” หญิงสูงอายุรับปากกับชายเร่ร่อนเพราะสงสารสองพ่อลูก

“ขอบคุณมากครับ ขอบคุณมาก ฮือๆ” มือสองข้างพนมก้มลงกราบเท้าผู้มีพระคุณอีกครั้งก่อนจะคว้าตัวลูกสาวมากอดไว้เพื่อล่ำลา

“ฮึกๆ พ่อจะไปไหน” เด็กสาวร้องไห้สะอึกสะอื้นพรางถามพ่อของเธอทั้งน้ำตา

“ไม่เป็นไรนะน้ำอุ่นเดี๋ยวพ่อรีบกลับมา หนูอยู่ที่นี่จะมีข้าวกินเชื่อพ่อนะ” มือหนาสกปรกลูบลงที่หัวของเด็กสาวอย่างอบอุ่นแม้เป็นมือที่เลอะเทอะเด็กสาวก็ยังดึงมือของพ่อเธอเข้ามาจูบเพื่อให้กำลังใจพ่อของเธอ “ฮึกๆ ทำตามที่พ่อบอกนะเด็กดี”

“ค่ะ น้ำอุ่นจะเป็นเด็กดีจะอยู่รอพ่อที่นี่ไม่ไปไหนนะ สามวันใช่ไหมคะ?” เสียงเด็กน้อยเอ่ยถามพ่อของเธอด้วยความไว้เนื้อเชื่อใจว่าพ่อของเธอจะกลับมารับเธอตามที่นัดหมายกันไว้ในอีกสามวันข้างหน้า

“สามวันพ่อจะกลับมารับน้ำอุ่นรอพ่อนะ” นั่นเป็นประโยคสุดท้ายที่เด็กน้อยได้ยินจากคนเป็นพ่อ ก่อนที่เขาจะจากไปนานแสนนาน…

เจ็ดปีต่อมา...

“น้ำอุ่น มาหายายหน่อยซิ๊” เสียงแม่บ้านวัยสูงอายุเรียกหาเด็กสาวเร่ร่อน ที่ตอนนี้กลายเป็นหลานสาวสุดที่รักของเธอไปแล้วหลังจากที่อาศัยอยู่ที่นี่นานถึงเจ็ดปี จากตอนนั้นที่เธอมีอายุเพียงแค่สิบสองปีเท่านั้นจนตอนนี้เริ่มโตเป็นสาวและอยู่ในช่วงวัยสิบเก้าย่างเข้ายี่สิบปีในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้านี้

“จ๋ายาย~” เจ้าของเสียงหวานขานรับ

“ยายทำบัวลอยให้กินเอาไหม” คุณยายใจดีเอ่ยถามหลานสาวด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“กินค่ะ งั้นน้ำอุ่นช่วยยายทำนะคะ” เด็กสาวตอบรับเสียงใสพร้อมกับรอยยิ้มงดงามของเธอ

วันนี้เป็นอีกวันที่ฉันคอยแอบไปเดินด้อมๆ มองๆ แถวริมรั้วบ้านเพราะคิดว่าพ่อสุดที่รักของฉันจะกลับมาหา แต่ก็ยังไม่ทันได้เห็นใครยายจ๋าของฉันก็เรียกหาซะก่อน

ฉันอาศัยอยู่ที่นี่โดยการทำงานแลกที่ซุกหัวนอนกับข้าวกินในแต่ละวัน ไม่ได้เรียนหนังสือหรือมีเพื่อนอย่างลูกคนใช้คนอื่นในบ้านฉันมีหน้าที่เพียงแค่ช่วยยายจ๋าทำงานอยู่ที่หลังบ้านกับในครัวเท่านั้น ไม่มีสิทธิ์เข้าไปยุ่มย่ามที่คฤหาสน์ใหญ่ เพราะยายจ๋าสั่งไว้แบบนั้นและฉันก็ไม่รู้เหตุผลเหมือนกันว่าทำไมเพียงแค่ทำตามที่ยายบอกเพราะคิดว่ามันเป็นสิ่งที่ฉันควรทำเพื่อตอบแทนท่าน คือการเชื่อฟังและเป็นเด็กดีของยายจ๋า

“น้ำอุ่น~ น้ำอุ่น~” เสียงหญิงวัยกลางคนตะโกนเรียกหาเด็กสาว

“คะป้า?”

“ไปช่วยงานป้าที่คฤหาสน์หน่อยสิ”

“ไม่ได้!” คุณยายดุเสียงเข้มขึ้น

“โอ๊ยยายหอม วันนี้พวกคุณชายเขาจัดปาร์ตี้กันคนที่คฤหาสน์มันไม่พอทำงาน ให้น้ำอุ่นไปช่วยฉันเถอะนะฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว”

“เดี๋ยวกูไปเอง” ยายหอมพูดขึ้นก่อนจะวางแป้งบัวลอยในมือลงใส่จาน เพราะเธอไม่ต้องการให้น้ำอุ่นเข้าไปที่คฤหาสน์นั่น จึงอาสาที่จะไปด้วยตัวเอง เหตุผลเพราะยายหอมรู้ดีว่าหากคุณชายทั้งเจ็ดได้พบกับความสวยสดของหลานสาวของเธอแล้ว น้ำอุ่นคงไม่ได้กลับออกมาจากที่นั่นเป็นแน่

“ยายจ๋า เดี๋ยวน้ำอุ่นไปให้เองจ้ะ ตอนนี้น้ำอุ่นโตแล้วยกของได้สบายยายอยู่พักที่นี่เถอะนะจ๊ะ” เด็กสาวพูดพรางลุกขึ้นดึงมือของคุณยายไว้เพราะไม่อยากให้ยายจ๋าของเธอต้องไปทำงานหนัก เพราะเธอห่วงสุขภาพด้วยอายุที่มากขึ้นทุกวันและร่างกายที่ทรุดโทรมลงเลื่อยๆ ของยายหอม

“เฮ้อ~ ใส่แมสไปด้วยนะน้ำอุ่นอย่าถอดออกเชียวล่ะ”

“จ้ะยาย” เด็กสาวรีบวิ่งไปหยิบแมสในกล่องมาใส่ปิดหน้าเอาไว้ตามที่ยายจ๋าของเธอบอกอย่างว่านอนสอนง่าย ก่อนจะเดินตามป้าแม่บ้านไปช่วยงานที่คฤหาสน์หลังใหญ่...

ตลอดเจ็ดปีที่ฉันมาอยู่ที่นี่ฉันไม่เคยย่างกายเข้าไปที่คฤหาสน์ใหญ่ ที่ที่เป็นที่อยู่ของเหล่าคุณชายทั้งเจ็ดคนเลย แต่ก็รู้การมีอยู่ของพวกเขาที่ป้าและยายจ๋าชอบพูดบ่นให้กันฟังถึงความดื้อแบบไร้ที่ติของพวกเขา ซึ่งคนไร้การศึกษาไร้พ่อแม่แบบฉันก็ไม่รู้อะไรภายนอกคฤหาสน์หลังนี้เลยรู้เพียงแค่สิ่งที่ยายจ๋าสอนและบอกให้ทำ รู้เพียงแค่พื้นที่ของคนรับใช้อยู่ส่วนไหนของคฤหาสน์ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันจะได้เข้าไปเห็นภายในของคฤหาสน์ ข้างในนั้นจะสวยเหมือนกับที่ฉันคิดไว้ไหมนะ...

--------------------------------------------------------------------------

[ติดตามตอนต่อไป] - [Follow the next episode]

[-กดใจ -เพิ่มเข้าชั้น -คอมเมนท์ให้กำลังใจ และฝากกดติดตามไรท์ด้วยนะครับ🙏]