S2(ต่อจากเรื่อง ไอมาเฟียนั่นเมียกู) เรื่องราวความรักของคู่ยูมิ และโจอิ น้องชายตัวแสบของโจดิน
• ACTION •
หลังจากที่ครอบครัวของเรามีข่าวดีเรื่องที่นิเฌอกำลังจะมีหลานให้ฉัน มันก็ทำให้ฉันสบายใจมากขึ้น หมดห่วงกับเรื่องครอบครัวของลูกชายคนโตไปหนึ่ง ส่วนโจไซก็ไม่น่าเป็นห่วงอะไร เพราะเขาเป็นผู้ชายที่น่ารักอ่อนโยนเดี๋ยวก็หาแฟนได้ไม่ยาก แต่คนที่น่าเป็นห่วงที่สุดก็คงเป็นเจ้าโจอิลูกชายคนเล็กของฉันนี่แหละ ที่นับวันยิ่งโตก็ยิ่งดื้อ และดูไม่มีทีท่าว่าจะหาเมียเลย เอาแต่ต่อยตีสร้างเรื่องไปวันๆ ทั้งที่ตอนนี้เขาก็อายุใกล้จะสามสิบแล้ว...
“จะออกไปไหนครับคุณฮารุ?” โจอิเอ่ยถามผู้เป็นแม่ ที่เดินถือกระเป๋าทำท่าจะขึ้นรถออกจากบ้านไปไหนสักที่
“แม่จะไปเยี่ยมยูมิที่บ้านน่ะ” หลังจากที่เจอหน้ายูมิครั้งล่าสุด เธอก็เก็บตัวเงียบอยู่ที่บ้านเช่นเดิมไม่ได้ออกไปไหน จนคุณฮารุอยากไปดูให้เห็นกับตาว่าตอนนี้เธอเบาความเศร้าใจเรื่องพ่อที่จากไปได้แล้วอย่างที่เธอเคยพูดบอกเมื่อครั้งที่เจอกันล่าสุด
“ผมไปด้วย” พอรู้ว่าแม่ของเขาจะไปไหน โจอิก็เกิดอยากตามไปด้วยเพื่อหาเรื่องสนุกๆ ทำแก้เบื่อ และคาดว่าที่บ้านของยูมิน่าจะมีอะไรให้เขาทำเพื่อผ่อนคลายความเบื่อหน่ายที่เป็นอยู่ลงไปได้บ้าง
“อยากไปก็ไปสิ...” แม้จะรู้สึกแปลกใจที่โจอิอยากตามไปด้วย เธอก็ไม่ได้ขัดอะไร
บ้านยูมิ...
เมื่อทั้งคู่เดินทางมาถึงที่บ้าน ก็มีเพียงแค่แม่บ้านที่ออกมาต้อนรับเท่านั้น “ยูมิล่ะ?”
“คุณหนูเธอไปมหาลัยยังไม่กลับเลยค่ะ...” แม่บ้านพูดตอบ
“งั้นเรากลับกันเลยดีไหมครับ”
“นั่นรถยูมิหรือเปล่า” คุณฮารุเอ่ยถามแม่บ้าน เมื่อเห็นว่ามีรถสปอร์ตคันหรูขับเข้ามา
ทว่ารถคันนั้นกลับคุ้นตาโจอิเป็นอย่างมาก ราวกับเคยเห็นมันมาก่อนที่ไหน และเมื่อประตูทั้งสองข้างเปิดออก ก็เห็นว่าคนที่ลงมาจากฝั่งคนขับคือโยชิ เพื่อนเก่าสุดแค้นของเขา ส่วนอีกคนที่ลงจากรถก็เป็นน้องสาวที่เขากับแม่เดินทางมาหา
“ขอบคุณนะคะพี่โยชิ” ยูมิเอ่ยขอบคุณโยชิที่ใจดีขับรถมาส่งเธอที่บ้าน
“ครับ^^” โยชิยิ้มรับคำขอบคุณของสาวสวย ก่อนจะหันมาทำความเคารพผู้ใหญ่ที่อยู่ตรงนั้น นั่นก็คือคุณฮารุแม่ของโจอิ “สวัสดีครับคุณป้า”
“...” โจอิกัดกรามคมด้วยความไม่ชอบใจกับภาพที่เห็น เพราะดูเหมือนว่าโยชิจะกำลังเข้าหายูมิน้องสาวของเขา ที่เป็นมากกว่าแค่น้องสาว
ดูเหมือนว่าผมกับไอโยชิ จะต้องมีคนใดคนหนึ่งตายกันไปข้างแล้วล่ะ...
“งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับคุณป้า...พี่กลับก่อนนะยูมิ” โยชิขอตัวลาคุณนายฮารุเสร็จ ก็หันมาบอกลาสาวสวยคนที่เขาขับรถมาส่ง
“คุณป้าจะมาทำไมไม่โทรหายูมิก่อนล่ะคะ ยูมิจะได้รีบกลับ...”
“แม่บอกให้เรียกว่าแม่ไง ตอนนี้ยูมิเป็นลูกสาวแม่แล้วนะ” คุณนายฮารุทักท้วงถึงสถานะของเธอและสาวสวยที่เวลานี้เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว
“ค่ะคุณแม่ ว่าแต่มาหายูมิมีอะไรเหรอคะ?”
“แม่อยากมาทานข้าวเย็นกับยูมิน่ะ ว่าจะทำของชอบให้ยูมิทานด้วย” เธอจำได้ว่ายูมิชอบทานอะไรจากคำบอกเล่าของพ่อเธอที่เพิ่งเสียไป
“คุณแม่จะเข้าครัวเองเหรอคะ”
“ใช่จ้ะ”
แม้จะรู้สึกไม่อยากรับแขกเท่าไหร่ แต่พอเห็นถึงความตั้งใจของคุณนายฮารุแล้ว ยูมิก็ไม่อาจปฏิเสธได้ “งั้นยูมิขอเป็นลูกมือช่วยในครัวนะคะ^^”
“งั้นคืนนี้เรานอนค้างที่นี่ดีไหมครับคุณฮารุ ทานข้าวเสร็จแล้วก็อยู่ค้างที่นี่เป็นเพื่อนน้องสักคืน เผื่อว่าน้องจะเหงา...”
“...”
“ต้องถามน้องก่อนสิอยู่ๆ จะมานอนเลยได้ยังไงล่ะ...” คุณนายฮารุพูดดุลูกชายไร้มารยาทของเธอที่คิดจะทำอะไรตามอำเภอใจ
“ก็เราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วไม่ใช่เหรอครับ ทำไมจะนอนไม่ได้ล่ะ หรือว่ายูมิไม่อยากให้พี่กับแม่นอนที่นี่เหรอ?”
“คือ... เราเข้าครัวกันดีกว่านะคะคุณแม่” ยูมิเปลี่ยนเรื่องพูดเพื่อไม่ให้เสียบรรยากาศ ก่อนจะเกี่ยวแขนคุณนายฮารุเดินเข้าบ้านด้วยใบหน้าปั้นยิ้มให้คุณแม่คนใจดีของเธอสบายใจ
ส่วนโจอินั้นก็มองตามหลังยูมิจนเธอเดินหายเข้าบ้านไปจนลับสายตา “เธอเป็นของฉันยูมิ ของฉันคนเดียว...”
โจอิพูดคำนั้นออกมา เพราะรู้สึกว่าเวลานี้ไม่ใช่แค่เขาที่สนใจตำแหน่งหัวหน้าแก๊งมาเฟียที่ว่างอยู่ของตระกูลยูมิ แต่เพื่อนชั่วคู่แค้นของเขาอย่างโยชิ ก็ดูจะอยากได้เธอด้วยเช่นกัน ซึ่งเขายอมไม่ได้หากว่าโยชิจะได้ยูมิรวมถึงครอบครองแก๊งมาเฟียของตระกูลเธอ
เพราะนี่เป็นโอกาสเดียวที่เขาจะได้ก้าวขึ้นเป็นหัวหน้าแก๊ง และเดินตามรอยโจดินพี่ชายคนโตของเขา ซึ่งเขาก็คิดว่าตนเองมีสิทธิ์ในตัวยูมิมากกว่าใคร เพราะเคยได้เธอมาเป็นของเขาแล้ว แม้ว่าจะเป็นการขืนใจก็ตาม...
ภายในห้องครัว...
หลังจากที่โจอิเดินสำรวจรอบบ้านอยู่สักพัก เขาก็เดินเข้ามาที่ครัวเพื่อจะมาวอแวน้องสาวของเขา ซึ่งเวลานี้เธอกำลังยืนล้างผักอยู่ที่ซิงค์ล้างจานคนเดียว โดยไร้เงาแม่ของเขาอยู่บริเวณนั้น
ฟอด~ แก้มใสของยูมิถูกฟัด โดยพี่ชายชั่วที่โผล่เข้ามาสวมกอดเธอจากทางด้านหลังในตอนที่คนตัวเล็กไม่ทันตั้งตัวรับ
“อี๋~ สกปรก!” คนหน้าหวานยกไหล่ขึ้นและใช้ไหล่สวยถูไถไปกับแก้มข้างที่เธอโดนโจอิใช้จมูกโด่งหอมฟัดเมื่อครู่ ด้วยท่าทางขยะแขยงคนพี่
“จูบก็เคยจูบแล้ว *ก็เคยแล้ว ยังจะมารังเกียจอยู่อีก” โจอิพูดพร้อมกับแสดงกิริยาท่าทางหยาบโลนใส่ยูมิ ที่กำลังยืนจ้องมองเขาด้วยสายตารังเกียจขยะแขยง
“ฉันจะฟ้องแม่”
“เอาสิฟ้องเลย บอกแม่ว่าเราเป็นพี่น้องกันไม่ได้เพราะว่ายูมิโดนพี่*ไปแล้ว จะบอกเรื่องที่พี่ขืนใจยูมิด้วยก็ได้นะ เดี๋ยวพี่จะรับผิดชอบยูมิเอง...” โจอิพูดด้วยหน้าตากวนๆ แถมยกยิ้มร้ายอย่างไม่รู้สึกผิดกับสิ่งที่เขาเคยทำไว้กับคนไม่มีทางสู้อย่างยูมิ
“ไอ้ชั่ว!”
เปรี๊ยะ!
คนตัวเล็กสะบัดฝ่ามือน้อยลงที่แก้มของคนพี่เต็มแรง ด้วยความโมโหในคำพูดหยาบโลนของเขาและกิริยาชั่วๆ ที่แสดงต่อเธอราวกับเกิดมาจากขุมนรก
“นี่!” โจอิง้างมือใส่คนตัวเล็ก ทว่าเขาต้องลดมือลงและระงับอารมณ์โกรธไว้ เพราะการใหญ่ที่คิดจะทำอยู่ ซึ่งมันไม่เป็นผลดีหากว่าเขาลงไม้ลงมือกับเธอตอนนี้
“รอเป็นเมียกูเต็มตัวก่อนเถอะมึง...”
หมับ!
“อ๊ะ!” คนตัวเล็กร้องออกมาด้วยความเจ็บที่ถูกมือหนาขนาดใหญ่ของคนพี่ บีบระบายความโกรธลงที่ข้อมือเล็ก
--------------------------------------------------------------------------
[ติดตามตอนต่อไป] • [Follow the next episode]
• เพิ่มเข้าชั้น • กดใจ • คอมเมนท์ และฝากกดติดตามไรท์ด้วยนะครับ~
U7 - ฉันเพิ่งมารู้ว่าเด็กที่ฉันถูกว่าจ้างให้อุ้มบุญ เป็นลูกของแฟนเก่าที่เลิกกันไปเมื่อสองปีก่อน… (ผู้ชายที่เขาไม่เคยรักฉัน)
เพื่อนของผมดันหาเด็กสาวมาเป็นติวเตอร์ให้ แถมเธอก็กำลังแตกเนื้อสาวซะด้วย ( ความใสซื่อของเธอทำให้ผมสับสนเรื่องตามไปง้อเมียที่เมืองนอกแล้วทำไงดี )
คู่หมั้นของ ‘โจดิน’ มาเฟียผู้ยิ่งใหญ่ ดันเป็น ’ยูมิ’ แฟนสาวผู้อ่อนแอของ ’นิเณอ’ หญิงแกร่งใจกล้า และบุคลิกของเธอมันก็ดันเข้าตาเขาเต็มๆ จนอยากได้เธอมาเป็นเมียแทน…
S2.2 ถ้าเธอไม่หยุด ฉันจะจับเธอทำเมียอีกคน ถือว่าฉันเตือนเธอแล้วนะแสนดี!...
เล่อซานเป็นคนใบ้ เธอถูกสามีละเลยมาเป็นเวลาห้าปี ม้แต่เธอตั้งท้องยังถูกแม่สามาีทำร้ายจนแท้งลูก หลังจากการหย่าร้าง สามีของเธอก็ประกาศหมั้นกับคนรักในใจของเขาทันที เธอกุมท้องที่นูนเล็กน้อยไว้ ในที่สุดก็ได้สติและเข้าใจว่าเขาไม่เคยจริงจังกับเธอมาก่อน... เธอหันหลังจากไปอย่างเด็ดขาด และทั้งสองก็กลายเป็นคนแปลกหน้า หลังจากที่เธอจากไป ชายคนนั้นก็ตามหาเธอไปทั่วโลก เมื่อพวกเขาได้พบกันอีกครั้ง เธอก็รักคนอื่นไปแล้ว เป็นครั้งแรกที่เขาถามอย่างถ่อมตัวว่า "ได้โปรดอย่าไป..." ทว่าคำแรกที่เธอพูดก็คือให้เขาไปให้พ้น!
วิญญาณแพทย์นิติเวชที่มีชื่อเสียงในศตวรรษที่ 21 ได้เข้ามาอยู่ในร่างคุณหนูของจวนเสนาบดีอย่างบังเอิญ ผู้คนกล่าวหาว่านางไม่เชี่ยวชาญด้านการแพทย์และทำให้บุตรชายของแม่ทัพตาย ด้วยเหตุนี้ฮ่องเต้ต้องการฆ่านางเพื่อให้คำอธิบายกับแม่ทัพ! ผู้คนกล่าวหาว่านางเป็นคนหยิ่งยโสและเจ้ากี้เจ้าการ ทุกคนเกลียดนาง และครอบครัวของนางต้องการไล่นางออก! ผู้คนกล่าวหาว่านางเป็นคนเลวทรามและไร้ความปรานี วางยาน้องสาว และพ่อของนางต้องการโบยนางจนตาย! ในความเป็นจริงหากอยากจะกล่าวหาผู้ใดสักคน มันก็หาข้ออ้างได้ทั่ว แต่นางเป็นคนไม่ยอมใคร นางผอมบางนางหนึ่งปลุกปั่นโลกด้วยความสามารถอันทรงพลังตนเอง ท่านอ๋องกล่าวว่า หากได้เจ้ามาครอบครอง ข้ายอมทรยศทุกคนในโลก นางกล่าวว่า เพื่อท่าน ต่อให้ทุกคนในโลกเกลียดข้า ข้าก็ยอม
ซ่งหยุนหยุนแต่งงานไปแล้ว แต่เจ้าบ่าวไม่เคยปรากฏตัวตั้งแต่ต้นจนจบเลย ด้วยความโกรธหนัก เธอจึงมอบกายให้กับชายแปลกหน้าคนหนึ่งแทนในคืนการแต่งงานนั้น หลังจากวันนั้น เธอก็ถูกชายคนนั้นจับตาเข้า...
เจ้าของร่างเดิมถูกท่านย่าตัวเอง ขายให้ชายพิการด้วยเงินเพียงห้าตำลึง จึงคิดสั้นไปกระโดดน้ำฆ่าตัวตาย ทำให้วิญญาณของเซี่ยซือซือทะลุมิติมาเข้าร่างแทน ชีวิตในโลกนี้บิดามารดาล้วนตายไปแล้ว เหลือเพียงน้องสาวกับน้องชายร่างกายผอมแห้งหิวโซสองคน เธอต้องช่วยพวกเขาให้รอด ก่อนจะถูกคนชั่วพวกนี้ขายทิ้งไปแบบเธอ 1 : ทะลุมิติ แคว้นจ้าว หมู่บ้านตระกูลแซ่อวี่ ภายในบ้านสกุลเซี่ย “ท่านพี่รีบกินเร็วเข้า” เสียงเด็กเล็กดังก้องอยู่ข้างหูอย่างน่ารำคาญ ว่าแต่ฉันมีน้องชายตั้งแต่เมื่อไหร่กัน รู้สึกได้ถึงอะไรแข็ง ๆ มาแตะที่ริมฝีปาก ทว่ายังลืมตาไม่ขึ้น “ท่านพี่กินสิ ๆ” เซี่ยซือซือรู้สึกหนักอึ้งไปทั้งศีรษะ พยายามที่จะเปิดดวงตาขึ้นมอง เจ้าของเสียงเล็ก ๆ ด้านข้าง “ท่านพี่ ๆ ท่านพี่อย่าตายนะ ลืมตาสิท่านพี่” “นังตัวดีออกมาเดี๋ยวนี้นะ !” เสียงเอะอะโวยวายดังหนวกหูเซี่ยซือซือเป็นอย่างมาก ปัง ๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นเรื่อย ๆ เซี่ยซือซือลืมตาขึ้นจนได้ พลันสมองกลับมีเรื่องราวพรั่งพรูเข้ามาไม่ขาดสาย จนต้องกรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวด อ๊าก ! “พี่รอง !” เด็กน้อยเซี่ยซือหยางในวัยสามหนาวเรียกพี่สาวพร้อมเบะปากอยากร้องไห้ “ท่านพี่ !” เซี่ยซานซานทิ้งบานประตูที่ตัวเองดันไว้ หันกลับมาดูพี่สาวด้วยความตกใจ “ท่านพี่ ๆ ท่านเป็นอะไร อย่าทำให้พวกข้าตกใจสิท่านพี่ !” ผลัวะ ! มีคนถีบประตูบานเก่าผุพังเข้ามาภายในห้อง เด็กทั้งสองรีบเข้าไปขวางผู้บุกรุกไม่ให้ทำร้ายพี่สาว แม่เฒ่าเซี่ย เซี่ยจิ่วเม่ย หน้าตาแลดูดุร้าย ไม่ใช่หญิงชราใจดีแต่อย่างใด ด้านหลังของแม่เฒ่าเซี่ยยังมีลูกสะใภ้บ้านใหญ่ กับบ้านรองเดินตามมา ท่าทางดุดันเอาเรื่อง “ไอ้พวกบ้านสามตัวดี กล้าลักขโมยอาหารเอาไว้กินเอง ยังเห็นแม่เฒ่าอย่างข้าอยู่ในสายตาหรือไม่ ไอ้พวกหมาป่าตาขาว ดูซิวันนี้ข้าจะจัดการพวกเจ้าอย่างไร” “ท่านย่าพวกข้าไม่ได้ขโมยนะ นี่เป็นหมั่นโถวของท่านพี่ ท่านพี่ไม่สบายข้าแค่เก็บไว้ให้ท่านพี่เท่านั้นเอง” เซี่ยซานซานยังเป็นเด็กหญิงวัยสิบหนาว แต่นางข่มความกลัวตอบโต้ผู้ใหญ่ในบ้านออกไป “หึ กฎบ้านก็มีบอกอยู่แล้วถ้าพลาดมื้ออาหารไปก็คืออด แต่พวกเจ้ากลับแหกกฎ แอบยักยอกอาหารเก็บไว้กินเอง ยังมีหน้ามาเถียงท่านแม่อีก ท่านแม่ท่านต้องลงโทษคนบ้านสามนะเจ้าคะ ไม่เช่นนั้นข้าไม่ยอมจริง ๆ ด้วย ตอนนั้นยวี่เฟยของข้านางได้พลาดมื้อเย็นไป ท่านก็ไม่ให้นางกินนะเจ้าคะ” สะใภ้บ้านรองนามว่าจงอี้ซิน ย้อนรำลึกถึงเรื่องลูกสาววัยแปดปีของตัวเองขึ้นมา “ดูเจ้าเด็กพวกนี้สิท่านแม่ กางแขนปกป้องพี่สาวตัวเอง ช่างน่าสมเพชไม่รู้จักสำเหนียกกำลังตัวเอง ถุย !” หลินพ่านเอ๋อสะใภ้บ้านใหญ่มองดูเด็กทั้งสองพร้อมถ่มน้ำลายใส่ตรงหน้า แม่เฒ่าเซี่ยมองลูกสะใภ้ทั้งสองสลับกันไปมา เดินตรงไปกระชากหมั่นโถวเย็นชืดแถมแข็งปานหิน ออกจากมือของเซี่ยซือหยาง “แง ๆ ๆ” เด็กน้อยถูกแย่งของกินของพี่สาวไป ถึงกับแผดเสียงร้องลั่น “เจ้าคนชั่ว ! เอามานะ ของท่านพี่ข้า” กำปั้นน้อย ๆ ทุบไปยังต้นขาของแม่เฒ่เซี่ย “เจ้าเด็กเนรคุณกล้าตีข้ารึ นี่นะ !” แม่เฒ่าเซี่ยเตะทีเดียวเซี่ยซือหยางก็กระเด็นไปติดกับผนังห้อง “น้องเล็ก !” เซี่ยซานซานรีบวิ่งไปอุ้มน้องชายขึ้นมากอดไว้ด้วยความตกใจ “ท่านย่า น้องเล็กยังเด็กไม่รู้ความ เหตุใดท่านถึงได้ใจร้ายเช่นนี้” “แง ๆ ๆ” เสียงร้องไห้ของเด็กน้อยฟังแล้วน่าสงสารจับใจ ดวงตาที่ปิดไว้ก่อนหน้าของเซี่ยซือซือ ลืมขึ้นหลังจากค้นพบว่า ตัวเองได้ทะลุมิติมายังอดีตอันไกลโพ้นแล้วจริง ๆ หลังจากหลับตาลืมตาอยู่หลายหน เรียบเรียงความคิดที่ไหลเข้ามาไม่ยอมหยุด เมื่อค่อย ๆ จัดการกับมันได้ ความเจ็บปวดที่ศีรษะก่อนหน้าจึงบางเบาลง และมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างเฉยชา ครบสูตรของการทะลุมิติจริง ๆ มีท่านย่าผู้ชั่วร้าย ขนาบข้างด้วยป้าสะใภ้เลวทั้งสอง ครั้นหันไปมองน้องสาวในวัยสิบขวบของตัวเองกับน้องชายตัวน้อย ทั้งตัวดำเมี่ยมเหมือนไม่ได้อาบน้ำมาเป็นเดือน ร่างกายผอมแห้งเหลือแต่กระดูก เสื้อผ้าเก่าขาดมีรอยปะชุนเต็มไปหมด เส้นผมแห้งกรังเหมือนไม่ผ่านน้ำมานาน ยกมือของตัวเองขึ้นมาดู ไม่ได้มีสภาพต่างกันแม้แต่น้อย ครั้นเงยหน้ามองป้าสะใภ้ใหญ่ร่างกายอวบอ้วนเต็มไปด้วยก้อนไขมัน ป้าสะใภ้รองแม้ไม่ได้อ้วนแต่ก็ไม่ได้ผอม ยิ่งแม่เฒ่าเซี่ยด้วยแล้ว ร่างกายบึกบึนเหมือนคนกินดูอยู่ดีมาตลอด “ท่านแม่ดูอาซือมองท่านสิเจ้าคะ” สะใภ้ใหญ่เห็นสายตาเย็นเยียบของคนที่นอนอยู่บนเตียงก็อดแปลกใจไม่ได้ ดูเยือกเย็นจนไม่น่าไว้ใจ “เจ้าอย่าคิดว่ากระโดดน้ำตายแล้วทุกอย่างจะจบนะอาซือ ข้ารับเงินคนบ้านถานมาแล้ว ถ้าเจ้าตายข้าจะให้อาซานไปแทนเจ้า” คำพูดของแม่เฒ่าเซี่ยทำให้ดวงตาของเซี่ยซือซือเบิกกว้าง ท่านย่าของนางขายนางให้คนบ้านถานในราคาแค่ห้าตำลึง เจ้าของร่างเดิมไม่อยากไปเป็นเมียคนพิการ เลยไปกระโดดน้ำฆ่าตัวตาย ทว่าเธอที่มาจากยุคปัจจุบันกลับเข้ามาแทนที่เจ้าของร่างนี้ เจ้าของร่างเดิมว่ายน้ำไม่เป็น จึงได้ขาดอากาศตายใต้น้ำ แต่เธอที่เข้ามาสวมร่างกลับพาร่างนี้ขึ้นมาจากน้ำได้ โชคชะตาคงเล่นตลกให้เธอกับเจ้าของร่างเดิมมีชื่อเดียวกัน “ท่านย่าอาซานยังเด็กนัก ท่านอย่าได้ทำเช่นนั้นเลย” นานมากกว่าที่นางจะเอ่ยออกมา “มันอยู่ที่เจ้าอาซือ ข้าขอเตือนเอาไว้ อีกสองวันคนบ้านถานจะมารับตัวเจ้าแล้ว อย่าให้เกิดเรื่องขึ้น ไม่อย่างนั้นข้าจะส่งอาซานไปแทนเจ้า แล้วขายซือหยางทิ้งเสีย” แม่เฒ่าเซี่ยจ้องหน้าเซี่ยซือซือแบบอาฆาต เด็กนี่ก่อนหน้าดูอ่อนแอไร้ทางสู้ ทำไมวันนี้ถึงได้ดูแปลกตาไปนัก “ท่านแม่เจ้าคะ ท่านจะลงโทษคนบ้านสามเรื่องหมั่นโถวนี่อย่างไรเจ้าคะ” สะใภ้ใหญ่ยังไม่ยอมปล่อยสามพี่น้องไปง่าย ๆ “พรุ่งนี้งดอาหารบ้านสาม” แม่เฒ่าเซี่ยเอ่ยแล้วหันหลังเดินออกจากห้องของเด็กน้อยทั้งสามไป โดยมีสะใภ้ใหญ่เดินตามไปด้วย “พวกเจ้าได้ยินแล้วใช่ไหม จำใส่หัวเอาไว้ดี ๆ ด้วยล่ะ” สะใภ้รองหมุนตัวตามหลังไปติด ๆ “ท่านพี่ต่อไปท่านอย่าทำเช่นนี้อีกนะเจ้าคะ ข้ากับน้องเล็กจะทำอย่างไร ถ้าท่านไม่อยู่” เซี่ยซานซานปล่อยเสียงร้องไห้ในทันที
มันควรเป็นOne night stand แต่เขากลับไม่ยอมให้จบลงแค่นั้น “ก็บอกแล้วไง ถ้าอยากกัดก็กัดผมนี่ อื้ม” ไรอันพูดเสียงพร่าเร่งขยับเอวสอบถี่รัว ร่องรักคับแน่นดูดรัดลำเอ็นจนทำให้เขาอดกลั้นไม่ไหว กระแทกแก่นกายเข้าไปจนสุดปลดปล่อยน้ำรักในกายสาวพร้อมแหงนหน้าคำรามอย่างสุขสม อยากจะบ้า! ไรอันอดสถบไม่ได้ ยัยพนักงานเวอร์จิ้นทำเขาเสียผู้เสียคนจริงๆ จากที่เคยตั้งกฎให้ตัวเองจะไม่ยุ่งกับพนักงาน ไม่มีเซ็กส์ในที่ทำงาน. 4เรื่องสั้น แนวPWP > >หลงสวาท boss คลั่งรัก / คลั่งรัก น้องเมียแสนหวาน/ เมียเด็กของคุณป๋า / เล่นกับไฟ
นิยายแนว...ทะเลทรายสวีต...ที่ยิ่งอ่านยิ่งสนุกของนักเขียนเล่มนี้ ได้พานางเอกไปผจญภัยร้ายท่ามกลางทะเลทรายร้อนระอุจากโจรทะเลทรายตัวปลอมและโจรทะเลทรายตัวจริงที่กักขฬะด้วยการเอาคืนของพระเอกที่ถูกนางเอกใส่ร้ายให้เสื่อมเสียชื่อเสียงและทำให้รู้ความจริงว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นการกระทำด้วยความเข้าใจผิด แต่การเดินทางที่ใกล้ชิดทำให้ความรู้สึกของทั้งสองเปลี่ยนจากคู่กัดเป็นคู่ที่ถูกตาต้องใจกัน เกล็ดทรายอันร้อนระอุจากแสงแดดแผดเผาจึงกลายเป็นเกล็ดน้ำตาล ...***...“นายก็พูดได้สิ ลองมาเป็นฉันดูบ้าง จะได้รู้ว่าต้องกระตือรือร้นไปทำไม" เธอย้อนอย่างโมโห “เลิกอยากรู้อยากเห็นเสียที แล้วฟังฉัน ระหว่างพักอยู่ที่นี่ทุกคนต้องมีหน้าที่ หล่อนก็ต้องทำงานเหมือนกัน" เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงปกติที่เธอไม่ค่อยจะได้ยินนัก “นี่นายโจร ฉันไม่ใช่ลูกน้องหรือคนรับใช้ของนายนะ นายเป็นคนจับตัวฉันมา ก็ต้องเลี้ยงดูให้ฉันอยู่สุขสบาย จะมาใช้งานกินแรงกันไม่ได้นะ" เธอโวยลั่น “ฉันไม่สน ถ้าไม่ทำก็ไม่ต้องกิน อาหารมีไว้ให้คนที่ต้องออกแรงทำงานเท่านั้น" เขาข่มขวัญ คงคิดว่าเธอกลัวอดตายแล้วจะยอมทำตามทุกอย่างละสิ...ฝันไปเถอะ...เธอเชิดหน้าใส่ “แต่ไม่ใช่ฉัน ดูปากฉันนะ..." เธอชี้ที่ปากตัวเองอย่างที่น้องณัชชาลูกสาวพี่บ๊อบชอบทำ “ฉัน...ไม่...ทำงาน...อะไร...ทั้งนั้น..." เธอเน้นทุกถ้อยคำให้เขาฟังก่อนจะหันหลังเดินจากมาพร้อมไฟโกรธลุกท่วมตัว ...ตาบ๊องเอ๊ย...จิตสำนึกเข่นเขี้ยวเหมือนอยากจะเคี้ยวเขาให้แหลกคาปาก เธอไม่ได้เป็นฝ่ายร้องตามเขามาถึงจะต้องยอมทำทุกอย่างที่เขา...สั่ง...สั่ง...สั่ง... โดยเฉพาะการทำงานแลกข้าวน้ำประทังชีวิต...เขาสิต้องรับผิดชอบหาข้าวหาปลามาเลี้ยงดูให้อิ่มหนำสำราญ หากเขาต้องการใช้ประโยชน์จาก ตัวเธอ... “งานแรก..." เขาพูดต่ออย่างไม่สนใจ “หล่อนต้องซักเสื้อผ้าให้ฉัน งานอย่างที่สอง-ต้องทำความสะอาดกระโจมที่เราพักด้วยกันทุกเช้ากลางวันเย็น เก็บที่นอน ปูที่นอน กวาดพื้น ถูพื้น และปัดฝุ่นทำความสะอาดตากเครื่องนอนทุกชิ้นทุกวัน อย่างที่ สาม-ต้องนำอาหารมาเสิร์ฟให้ฉันทุกมื้อ เสร็จงานแล้วหล่อนจึงจะได้อาหารกิน ถ้าไม่ทำก็ไม่ได้กิน เข้าใจไหม” มิลินยืนอ้าปากค้าง อยากจะกรี๊ดให้ลั่น เขามันจอมบงการสิ้นดี แล้วถือดีอย่างไรมาใช้งานเธอเยี่ยงนางทาสีประจำตัวแบบนี้ เธอยืนกำหมัดแน่น อยากจะแล่นเข้าข่วนหน้ารกเคราของเขาให้สาสมกับความโกรธที่ถูกโยนตำแหน่งทาสรับใช้ใส่แล้วเดินหนีไปซึ่งๆหน้า ...ตาบ้า...ตาบ๊อง...ตาบื้อ...ตา...ขี้เก๊ก...เธอก่นว่าเป็นชุด สุดจะทนพฤติการณ์แบบเจ้าใหญ่นายโต...สั่ง...สั่ง...สั่ง...โดยไม่ฟังเสียงใคร คิดว่าตัวเองเป็นใหญ่มาจากไหนกัน...ฮึ...***... **************************************************** นิยายเรื่องนี้เป็นความคิดสร้างสรรค์ของนักเขียนอย่างแท้จริง สงวนลิขสิทธิ์โดย : ศิรารัย-ศิรารัยนิยายรัก ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์คอมพิวเตอร์และสิ่งพิมพ์ ห้ามลอกเลียนทุกส่วนของหนังสือเล่มนี้ ห้ามเผยแพร่-จำหน่าย-ดัดแปลง-ทำซ้ำ-จัดพิมพ์ หรือห้ามกระทำการใดๆทุกประการกับนิยายเรื่องนี้ ก่อนได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากผู้เขียน **************************************************