หย่าก่อนรัก

ร่างอรชรที่มีความเป็นอิสตรีเพศในทุกตารางนิ้วของแกมแพร กำลังยืนกอดอกและเฝ้ามองวิวทิวทัศอันแสนงดงามเบื้องหน้าอย่างไม่รู้เบื่อ

ห้าปีกว่าแล้วสินะ ที่หล่อนร้างไกลจากเมืองกรุง มาฝังตัวหลบเลียแผลใจอยู่ที่หมู่บ้านในชนบทแห่งนี้

หมู่บ้านที่ห่างไกลความเจริญ แต่กลับอบอุ่นด้วยมิตรไมตรีของผู้คนบ้านใกล้เรือนเคียง

ผู้คนที่นี่ไม่มีใครรู้จักหล่อนมาก่อน แต่กระนั้นในยามที่หล่อนประสบความทุกข์ยาก ก็ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลืออย่างมีน้ำใจ

หล่อนรักที่นี่...

สถานที่ที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น และความมีน้ำใจเอื้อเฟื้อของชาวบ้าน

รอยยิ้มจางๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าสวยหวานไร้การแต่งแต้มของแกมแพร ดวงตากลมโตจ้องมองทิวเขาเขียวขจีที่ม่านหมอกค่อยๆ ละลายไปเมื่อถูกแสงสีเหลืองทองอบอุ่นของพระอาทิตย์ยามเช้ากล่าวคำทักทาย

กลิ่นหอมของความสดชื่น ความอบอุ่น และความหวัง กำลังเยียวยาทุกหัวใจที่บอบช้ำ ให้มีความเข้มแข็ง และสามารถต่อสู้กับวันเวลาที่โหดร้ายได้อีกครั้ง

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้ากว้าง มองนกสีขาวฝูงเล็กๆ ที่บินผ่านหน้าไปด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความสดชื่น

หล่อนดีใจเหลือเกินที่ตัวเองสามารถยืนหยัดอยู่บนลำแข้งของตัวเองมาได้จนถึงทุกวันนี้ โดยไม่ได้หวนกลับไปพึ่งพาคนๆ นั้นอีก

แม้ว่าเขาจะเป็นพ่อของลูกฝาแฝดของหล่อนก็ตาม

รอยยิ้มบนใบหน้าหวานของแกมแพรตอนนี้จางหายไปทีละนิด เมื่อความทรงจำที่พยายามลืมมันกลับมาครอบงำสมองอีกครั้ง

อติพัฒน์...

ป่านนี้เขาจะเป็นยังไงบ้างนะ

แต่งงานไปหรือยัง?

หรือว่ายังคงใช้ชีวิตเป็นหนุ่มเสเพลเหมือนเดิม

แต่ก็ช่างเถอะ หล่อนไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะคิดถึงผู้ชายคนนี้ด้วยซ้ำ

หล่อนกับเขาหย่าขาดกันหลังจากงานศพของคุณย่าเพียงแค่ไม่กี่วันเท่านั้น

และห้าปีที่ผ่านมา หล่อนกับอติพัฒน์ก็ไม่เคยติดต่อกันอีกเลย รวมถึงข่าวคราวของเขาก็ไม่เคยเข้ามาในหูของหล่อนเลยเช่นกัน

มันคือสิ่งที่ถูกต้องแล้วล่ะ

แม้สมองจะบอกว่าหล่อนทำถูกต้องทุกอย่าง แล้วแต่หัวใจกลับยังคงเจ็บปวดไม่น้อย เพราะจริงๆ แล้ว หล่อนไม่เคยลืมผู้ชายที่ชื่ออติพัฒน์ได้เลย

หล่อนตกหลุมรักเขา...

รักเขาจนเจ็บปวดหัวใจไปหมด...

แต่สำหรับอติพัฒน์แล้ว หล่อนก็เป็นแค่ผู้หญิงที่เขาบังเอิญได้มาขึ้นเตียงเท่านั้น

ลำคอของหล่อนตีบตันจนต้องรีบกลืนก้อนสะอื้นลงไปในอก และรีบขจัดความโศกเศร้าออกไปโดยเร็วที่สุด

แต่ถึงแม้จะบอกตัวเองให้เข้มแข็งยังไง แต่น้ำตาก็ยังเอ่อล้นออกมาอยู่ดี จนต้องรีบกะพริบตาหลายต่อหลายครั้ง

“อย่าร้องไห้เพราะเขาอีกเลย... ขอร้องล่ะแก้ม เธอต้องเข้มแข็งสิ...”

ขณะที่หญิงสาวกำลังให้กำลังใจตัวเองอยู่นั้น เสียงฝีเท้าตุบตับของลูกฝาแฝดก็ดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนต้องรีบหันหลังกลับไปมอง

“ระวังหกล้มนะคะน้องก้อย น้องกันต์”

ฝาแฝดชายหญิงยิ้มกว้างจนตาหยี ก่อนจะพากันโถมตัวเข้ามากอดผู้เป็นมารดาเอาไว้แน่น

“ขอโทษค่ะคุณแม่ขา แต่น้องก้อยอยากออกมาดูนกตอนเช้าเร็วๆ นี่คะ”

ฝาแฝดหญิงผู้เป็นพี่เอื้อนเอ่ยวาจาฉอเลาะได้น่าฟังนัก จนคนเป็นแม่ต้องอมยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดู

น้องก้อยคือฝาแฝดผู้หญิง ซึ่งมีนิสัยแก่นแก้วแสนซน และฉลาดเฉลียวช่างพูดช่างเจรจาจนเป็นที่รักที่เอ็นดูของหล่อนและผู้คนที่ได้พบเห็น

ในขณะที่ฝาแฝดผู้น้องอย่างน้องกันต์ ซึ่งเป็นเด็กผู้ชาย จะมีนิสัยแตกต่างจากพี่สาวไปค่อนข้างมาก เพราะน้องกันต์จะเงียบขรึม ไม่ค่อยพูดจา แต่ก็ฉลาดเกินวัยไม่ต่างจากน้องก้อยผู้เป็นพี่สาว

เด็กฝาแฝดทั้งสองคนในตอนนี้อายุเพียงสี่ขวบนิดๆ เท่านั้น แต่ก็มีความคิดเป็นผู้ใหญ่ไม่น้อย เพราะทั้งสองคนรู้จักช่วยงานบ้านมารดาคนละเล็กละน้อย ตามกำลังที่สามารถทำได้ ซึ่งก็ช่วยแบ่งเบาภาระของแกมแพรได้ไม่น้อยเลยทีเดียว

และนี่คือความโชคดีที่สุดในชีวิตของหล่อน

แกมแพรอมยิ้ม ขณะย่อตัวลงนั่งบนส้นเท้าของตัวเอง และยกมือขึ้นลูบศีรษะของลูกฝาแฝดทั้งสองคนอย่างอ่อนโยน แต่ก่อนที่หล่อนจะทันได้พูดอะไรออกไป น้องก้อยก็พูดเสียงขึ้นเสียก่อน

“มีน้ำตาในลูกตาของคุณแม่ขาอีกแล้วค่ะ”

น้องก้อยยกนิ้วป้อมๆ ขาวสะอาดแตะใกล้ๆ กับดวงตาของผู้เป็นแม่เบาๆ โดยมีน้องกันต์มองตามด้วยความสงสัย

“ต่อไปผมกับพี่ก้อยจะไม่วิ่งเร็วๆ อีกแล้วครับ คุณแม่จะได้ไม่ร้องไห้”

“แม่ไม่ได้ร้องไห้หรอกจ้ะน้องก้อยน้องกันต์”

“แล้วทำไมมีน้ำตาในลูกตาของคุณแม่ขาล่ะคะ”

น้องก้อยเอียงคอมองมารดา ดวงตากลมโตมีความสงสัย

หล่อนไม่ควรทำให้ลูกทั้งสองคนไม่สบายใจแบบนี้เลย

แกมแพรตำหนิตัวเองในใจ ก่อนจะฉีกยิ้มกว้าง และกะพริบตาถี่ๆ ซ้ำอีกหลายครั้ง จนหยาดน้ำตาจางหายไป

“พอดีเมื่อกี้ลมพัดมาน่ะจ้ะ แล้วฝุ่นก็ลอยเข้ามาในตาของแม่น่ะ”