คู่นอนสุดที่รัก

อัมพิกาขับรถเก๋งคันกลางเก่ากลางใหม่เข้าชั้นใต้ดินของตัวตึกขนาดใหญ่ซึ่งเป็นสถานที่จอดรถ เธอเลือกจอดรถในโซนสำหรับพนักงาน ก่อนจะก้าวลงจากรถด้วยความประหม่า

เธออยู่ในชุดยูนิฟอร์มกึ่งๆ สูทกระโปรง สีฟ้าเข้ม ใบหน้าเรียวกระจ่างใสตกแต่งด้วยเครื่องสำอางอ่อนๆ ผมยาวมัดรวบตึงไว้ด้านหลัง

วันนี้เป็นวันแรกที่เธอได้เข้ามาทำงานที่บริษัท N.K ซึ่งเป็นธุรกิจผลิตส่งออกสินค้าไอทีชื่อดัง

ตำแหน่งที่เธอลองสมัครแล้วบังเอิญได้รับเลือกคือ...เลขาของนิโคลัส เจเนเฟอร์ ประธานบริษัทที่มีข่าวลือหนาหูว่าดุสุด เฮี๊ยบสุด และไร้หัวใจที่สุด

แต่คนที่สัมภาษณ์งานเธอเมื่อสัปดาห์ก่อนไม่ใช่นิโคลัส แต่เป็นเจ้าหน้าที่ฝ่ายบุคคล ซึ่งได้บอกกับเธอว่าจะทำหน้าที่สัมภาษณ์แล้วส่งข้อมูลให้นิโคลัสคัดเลือกอีกที

ในบรรดาสาวๆ ที่เรียนจบสูง บางคนจบปริญญาโท ต่างพกพาความมั่นใจเต็มที่

เธอไม่คิดเลยว่า...คนที่จะได้รับเลือกจะเป็นเธอ...ผู้ที่เรียนจบปริญญาตรีมาด้วยเกรดเฉลี่ยระดับปานกลาง

เงินเดือนสูงลิ่วถึง ห้าหมื่นต่อเดือน ทำให้เธอแทบจะถวายจิตวิญญาณตั้งมั่นไว้ว่าจะต้องตั้งใจทำงานให้ถึงที่สุดเพื่ออนาคตอันสดใส

มือเรียวกระชับสายกระเป๋าสะพายข้างไว้มั่น สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ท่องไว้ว่า

‘อย่าตื่นเต้น อย่ากลัว นี่เป็นโอกาสที่ดีที่สุด จะต้องคว้าไว้ให้’

“เพิ่งมาใหม่เหรอ...อยู่แผนกไหนจ๊ะ” เสียงกระลิ้มกระเหลี่ยดังจากเบื้องหลัง ทำให้เธอหันขวับกลับไปมองอย่างตกใจ...ชายร่างอ้วนใหญ่ ดวงตาหลุกหลิก แม้จะสวมสูทแต่ก็ไม่ได้ดูมีสง่าราศีเลยสักนิด

“เอ่อ...คือ” ยังไม่ทันจะตอบ ฝ่ายนั้นก็พูดขึ้นมาอีกว่า

“สวยๆ แบบนี้น่าจะไปเป็นดารามากกว่านะ” ไม่เพียงพูดเปล่า มือยังคว้าหมับที่ก้นนุ่ม ทำเอาเธอสะดุ้งโหยง หันไปแหว

“อะไรกัน โรคจิตเหรอ”

“ทำเป็นขัดขืนเล่นตัว รู้ไหมว่าสวยกว่าเธอ ฉันก็ได้มาแล้ว อยากเลื่อนตำแหน่งไหม อยากพัฒนาไปไกลกว่าคนอื่นหรือเปล่า ฉันช่วยเธอได้นะ” พูดพลางคว้าข้อมือเล็กยึดไว้ หญิงสาวเบิกตากว้าง มองหายามรักษาความปลอดภัยแต่ไม่พบ...

ตรงที่จอดรถของเธอมันห่างไกลจากสายตาคนอื่น ราวกับยืนอยู่กับหมูป่าบ้าในที่เวิ้งว้างกว้างขวางอยู่ตามลำพัง เธอขนลุกซู่ ความกลัวเกาะเต็มหัวใจ

“อะ เอ่อ...” กลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น พยายามบิดข้อมือออก แต่ไม่เป็นผลสำเร็จ “ฉันไม่ได้อยากใช้เต้าไต่นะ ฉันมีความสามารถ”

“แหม เล่นตัวซะจริงๆ คนที่มีความสามารถใช่ว่าจะไปได้ไกล เธอเกิดมามีหน้าตาสวยก็น่าจะใช้หน้าตาให้เป็นประโยชน์สิ”

“งั้นเหรอ...” สองพยางค์นี้ดังมาจากคนอื่น เป็นเสียงที่ห้าวทุ้มและเยือกเย็น เธอเหลือบไปมองก็ได้เห็นผู้ชายตัวสูงใหญ่ในชุดสูทสีดำ ดวงตาเรียวยาวคมกริบสีอำพันที่สามารถเชือดเฉือนหัวใจคนได้ ใบหน้าของเขาหล่อเหลาราวรูปสลัก

หล่อแบบร้ายๆ...

ชายอ้วนรีบปล่อยมือจากเธอ ก่อนจะหันไปก้มหัวให้ผู้มาใหม่ปลกๆ

“อรุณสวัสดิ์ครับ”

“เมื่อกี้ทำอะไรเหรอ”

“ทักทายน่ะครับ เห็นว่าน่าจะเพิ่งมาใหม่เพราะไม่คุ้นหน้า เลยอยากรู้จักกันไว้” ตอบพลางยิ้มเรี่ย เกาท้ายทอยแกรกๆ

ชายหนุ่มนัยน์ตาสีอำพันหันไปมองอัมพิกาแล้วถาม “จริงเหรอครับ”

หญิงสาวคิดไว้แล้วว่าผู้ชายหล่อๆ คนนี้จะต้องตำแหน่งอยู่สูงกว่าไอ้ลามกนั่นแน่ๆ มันถึงได้พินอบพิเทาเขานัก เธอไม่คิดจะปกป้องคนผิด เพราะไม่เช่นนั้นในอนาคตเธออาจจะต้องเจอเหตุการณ์เดิมๆ อีกได้ จึงตอบไปตามความจริงว่า

“ไม่จริงค่ะ มันจับตูดฉัน แล้วก็เสนอให้ฉันนอนกับมันเพื่อตำแหน่งที่สูงขึ้นด้วย” เธอชี้หน้าผู้ชายลามก แล้วฟ้องฉอดๆ

“อ้าวเฮ้ย นังนี่ !” หนุ่มอ้วนตาลุกวาวไม่พอใจ ก่อนจะหน้าสะบัดเมื่อโดนต่อยเข้าที่ใบหน้าเต็มแรง

ผลั๊วะ !

“โอ๊ย !! คุณนิค คุณ...คุณต่อยผมทำไม” ยกมือกุมปากที่มีเลือดไหลซึม

“ถามมาได้ว่าต่อยทำไม การกระทำของคุณโดนแค่นี้ถือว่าน้อย”

“ถะ ถ้าผมแจ้งความ...”

“แจ้งสิ เสียค่าปรับไม่กี่บาทหรอก”

ชายร่างอ้วนพีหน้าซีด เม้มปากแน่น

“กลับไปเข้างานของคุณเถอะ แล้วค่อยคุยกัน” เขาบอกชายตัณหากลับ ซึ่งฝ่ายนั้นก็รีบหันหลังเดินจากไปอย่างรวดเร็ว

อัมพิกามองคนที่เธอเพิ่งรู้ว่าชื่อ ‘นิค’อย่างประหลาดใจแกมพิศวง

“ฉันไม่นึกเลยว่าคุณจะชกหน้าเขา”

“สิ่งที่เขาทำ ผมอยากกระทืบด้วยซ้ำ” ตอบหน้าตาเฉย ก่อนจะตั้งคำถาม “คุณจะมาทำงานที่นี่แผนกอะไร”

“เลขาท่านประธานค่ะ” เธอตอบ ก่อนจะเดินขึ้นลิฟต์ โดยมีเขาตามเข้าไปติดๆ