ปิ่นมึงรู้ไหมว่ากูแม่งโคตรเกลียดมึงเลยเกลียดทั้งแม่มึงทั้งตัวมึง กูจะทำให้มึงอยู่อย่างไม่มีความสุขไม่เชื่อมึงก็คอยดู
15ปีก่อน....
"คุณสุนีย์คะรีบลงไปดูข้างล่างเถอะค่ะ" น้อยแม่บ้านคนสนิทของสุนีย์วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในห้องของผู้เป็นนายแล้วพูดด้วยน้ำเสียตื่นเต้น
"มีอะไรเหรอน้อยค่อยๆพูด" สุนีย์พยุงตัวเองลุกจากที่นอนหลังจากที่เธอเพิ่งได้นอนไม่กี่นาทีนี้เองเพราะเธอป่วยมานานเธอจึงต้องกินยาตลอดและต้องนอนพักในช่วงกลางวัน
"คุณผู้ชายค่ะคุณผู้ชายพาใครก็ไม่รู้ค่ะเข้ามาในบ้านเป็นผู้หญิงกับเด็กค่ะ"
"แม่บ้านคนใหม่หรือเปล่า"
"ไม่น่าใช่นะคะเพราะว่าดูคุณผู้ชายท่าน เอ่อคือ"
"มีอะไรก็พูดมาน้อย"
"เอ่อน้อยว่าคุณสุนีย์ลงไปดูเองดีกว่าค่ะ มาค่ะเดี๋ยวน้อยจะพยุงลงไปนะคะ น้อยค่อยๆพยุงสุนีย์เดินลงบันไดอย่างช้าๆและระมัดระวัง พอสุนีย์เดินลงมาก็เจอสามีของตนเองกำลังนั่งคุยหยอกล้อกับเด็กผู้หญฺิงอายุราวๆสามขวบและมีหญิงสาววัยกลางคนนั่งอยู่ข้างๆด้วยใบหน้ายิ้มแย้มมีความสุข
"คุณชาตินี่มันอะไรกันแล้วผู้หญิงคนนี้กับเด็กคนนั้นเป็นใคร" สุนีย์ถามสามีของเธอด้วยน้ำเสียงที่สั่นและไม่มีแรง
"เธอลงมาก็ดีแล้วฉันจะได้แนะนำให้เธอรู้จัก นี่ปานวาดเมียของฉันอีกคนส่วนนี่หนูปิ่นปักลูกสาวของฉันเองแกเพิ่งจะอายุได้สามขวบวันนี้"
"อะไรนะคะ คุณพูดใหม่ซิ"สุนีย์คิดว่าตัวเองหูฝาดหลังจากที่สามีบอกว่าคนแปลกหน้าทั้งสองคนที่เธอเห็นคือเมียกับลูก
"สวัสดีค่ะพี่นีย์น้องชื่อปานวาดนะคะเป็นภรรยาอีกคนของพี่ชาติ ยินดีที่ได้เจอกันนะคะ" ปานวาดมองสุนีย์ด้วยสายตาเยาะเย้ยอย่างเห็นได้ชัดมิหนำซ้ำยังเกาะแขนสามีของสุนีย์อย่างสนิทชิดเชื้อไม่เกรงใจเธอผู้เป็นภรรยาเลย
"ใครอยากจะรู้จักผู้หญิงอย่างเธอกันเธอมันนังผู้หญิงหน้าด้านนังนังเมียน้อย เธอพาลูกของเธอออกไปจากบัานหลังนี้เดี่ยวนี้ ไป๊!!!!" สุนีย์ไล่ปานวาดด้วยความโกรธ เธอไม่คิดไม่ฝันมาก่อนเลยว่าสามีที่อยู่กินด้วยกันมานานเกือบสิบปีจะทำกับเธอได้ขนาดนี้
"เธอไม่มีสิทธิ์มาไล่ปานวาดในเมื่อปานวาดก็เป็นเมียของฉันเหมือนที่เธอเป็น"
"ทำไมคุณพูดแบบนี้"
"ฉันจะพูดในเมื่อมันคือความจริง ปานวาดคือเมียของฉันเหมือนกันกับเธอส่วนหนูปิ่นก็คือลูกของฉันเหมือนกับตานนท์นั่นแล่ะ"
"ฮือออ ฮืออออคุณทำแบบนี้กับฉันได้ยังไงคุณชาติ คุณใจร้ายกับฉันเกินไป ฮืออออ จิตใจคุณทำด้วยอะไรทำไมคุณถึงทำร้ายฉันแบบนี้" สุนีย์ร้องไห้ออกมาอย่างหนักด้วยความเสียใจ
"ทำไมจะทำไม่ได้ในเมื่อเธอให้ความสุขกับฉันไม่ได้ฉันก็ต้องหาคนมาทำหน้าที่แทนเธอและคนๆนั้นก็คือปานวาด ปานวาดเค้าดีกับฉันมากเขาดูแลปรนนิบัติฉันดีกว่าเธอซะอีก ไหนจะมีลูกสาวที่น่ารักให้ฉันอีกหนึ่งคน เธอน่าจะรู้ว่าฉันอยากได้ลูกสาวแต่เธอก็มีให้ฉันไม่ได้เพราะอาการป่วยของเธอ"
"ฉันผิดงั้นเหรอคะที่ป่วยฉันผิดเหรอคะที่ทำหน้าที่บนเตียงให้คุณไม่ได้ ฮือออ ฮืออออ"
"ใช่เธอผิดเพราะฉันเป็นผู้ชายฉันมีความต้องการในเมื่อเธอทำหน้าที่เมียไม่ได้เธอก็ไม่มีสิทธิ์มาหึงมาหวงฉันหรือมาห้ามฉัน"
"ถ้าคุณจะเอาผู้หญฺิงคนนี้เข้ามาอยู่ในบ้านงั้นเราหย่ากัน"
"ได้ฉันรอฟังคำนี้มานานแล้ว"
"คุณชาติ!!!!" สุนีย์ไม่คิดเลยว่าสามีของเธอจะเลือกผู้หญิงคนนั้นแทนเธอที่อยู่กินกันมานานหลายสิบปี
"จะหย่าเมื่อไหร่ล่ะวันนี้เลยไหม" ชาติมองหน้าภรรยาที่อยู่ร่วมกันมาด้วยความรู้สึกเฉยชาเพราะเขาหมดรักภรรยาคนนี้แล้วตอนนี้เขารักปานวาดภรรยาใหม่ของเขารวมทั้งปิ่นปักลูกสาวของเขาที่เขารักยิ่งกว่าแก้วตาดวงใจ
"แม่!!!! แม้ร้องไห้ทำไมใครทำอะไรแม่" เด็กชายชานนท์หรือนนท์วัยห้าขวบวิ่งเข้าบ้านมาหลังจากคนขับรถไปรับมาจากโรงเรียนพอเข้าบ้านมาเขาก็เห็นแม่ของตนเองยืนร้องไห้เขารีบถามด้วยความเป็นห่วง
"นนท์ ฮือออ พ่อของลูกพาเมียน้อยเข้ามาในบ้านของเรา ฮืออ ฮืออออ"
"ปานวาดไม่ใช่เมียน้อยเธอบอกลูกให้มันดีๆ" ชาติโมโหภรรยาที่เธอบอกกับลูกชายว่าปานวาดเป็นเมียน้อย เขาไม่อยากให้ปานวาดรู้สึกไม่ดีรวมถึงลูกสาวของเขาด้วย
"จะไม่ใช่ได้ยังไงในเมื่อคุณจดทะเบียนแต่งงานกับฉันแล้วมันก็ต้องเป็นเมียน้อย"
"คุณพ่อมีเมียน้อยเหรอครับ"
"ตานนท์แกห้ามเรียกน้าปานวาดว่าเมียน้อยเป็นอันขาดไม่อย่างงั้นฉันจะทำโทษแกจำไว้"
ปล.เรื่องนี้เป็นเรื่องราวของชานนท์จากเรื่อง เพื่อนร้ายทวงคืนรัก นะคะ
แจ้งก่อนอ่าน.....เรื่องนี้มีคำหยาบคายและมีการกระทำที่รุนแรงในบางEPเพราะฉะนั้นใครโลกสวยหรือไม่ชอบนิยายแนวนี้โปรดเลื่อนผ่านXX เขาเอื้อมมือไปที่หัวเตียงแล้วหยิบซองสี่เหลี่ยมเล็กๆ ที่ฉันคุ้นตาออกมาเพราะฉันเคยเก็บเศษซากของมันมาก่อน มันคือถุงยางอนามัย "คุณธามคะ อย่า!!!" ฉันกำลังจะบอกกับเขาว่าอย่าทำเพราะฉันรู้ว่าเขากำลังจะทำอะไรแต่เขากลับเข้าใจไปอีกอย่าง "ทำไม หรืออยากเอาสดกับกู อย่าหวังเลยว่ากูจะยอมสดกับคนอย่างมึง" สวบ!!!! ปึ่ก!!!!! "ไม่ กรี๊ดดดดดดด" ฉันกรีดร้องออกมาอย่างสุดเสียงเมื่อเขาสอดใส่ท่อนเอ็นเข้าไปจนสุดทางฉันเจ็บแปลบไปทั้งร่างกาย จนน้ำตาไหลออกมาด้วยความเจ็บปวด "เชี่ย!!! มึง ไม่เคยเหรอวะ" คุณธามก้มมองดูจุดเชื่อมต่อแล้วอุทานออกมา
เรื่องนี้เป็นเรื่องของพี่บอมคนดีเพื่อนสนิทอัยวาคุณแม่ของน้องเอิงซึ่งมีคุณพ่ออย่างพี่ภูที่หวงลูกสาวยิ่งกว่าอะไร มาลุ้นความรักต่างวัยของคู่นี้กันนะคะใครชอบแนวโคแก่กินหญ้าอ่อนห้ามพลาดเด็ดขาด ภูผาอัยวาอยู่ในเรื่อง กลลวงร้ายซ่อนรัก นะคะ
"เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนฉันจะไม่รับผิดชอบอะไรทั้งนั้น" "ค่ะ" ฉันฝืนความรู้สึกแล้วตอบออกไป ฉันไม่คิดว่าพี่ภูจะรับผิดชอบอะไรอยู่แล้วคำพูดของเขาเมื่อคืนฉันยังจำขึ้นใจ "และฉันก็หวังว่าเธอจะไม่เอาเรื่องที่เกิดขึ้นไปฟ้องแม่ฉันอีกว่าฉันรังแกเธอ" "ค่ะ" "สรุปก็คือเธอห้ามเอาเรื่องนี้ไปบอกใครเด็ดขาดเพราะไม่อย่างนั้นฉันจะเอาเรื่องที่เธอเคยโกหกไปบอกพ่อเธอรวมถึงย่าเธอด้วยว่าเธอโกหกสร้างเรื่องหาว่าฉันล่วงเกินเธอทั้งที่ตอนนั้นฉันไม่ได้ทำ เธอคิดเอาก็แล้วกันว่าย่าเธอจะผิดหวังแค่ไหนที่หลานสาวสุดที่รักของท่านสร้างเรื่องโกหกหน้าด้านๆ เพื่อจับผู้ชาย" ฉันก้มหน้าแล้วน้ำตาก็ไหลออกมาอีกครั้ง "เข้าใจที่พูดใช่ไหม" "อื้มมม" ฉันตอบเขาได้แค่นั้นเพราะพูดอะไรไม่ออกกลัวเขาจะรู้ว่าตอนนี้ฉันกำลังร้องไห้อยู่ "แต่ความผิดของเธอยังไม่หมดฉันยังไม่พอใจเพราะฉะนั้นเธอต้องมาที่นี่ทุกครั้งที่ฉันต้องการ แต่ถ้าเธอดื้อไม่ยอมมาฉันจะไปลากตัวเธอถึงบ้านไม่เชื่อก็คอยดู" "พี่ติดใจอัยก็บอกว่าเถอะไม่ต้องเอาเรื่องผิดไม่ผิดมาเป็นข้ออ้างหรอก" ฉันโต้กลับเพราะฉันไม่อยากให้พี่ภูคิดว่าฉันกลัวเขา "เธอพูดว่าไงนะฉันเนี่ยนะติดใจเธอ เหอะพูดผิดพูดใหม่ได้นะ"
"เพลง ฮึก ฮึกเพลง" น้ำเสียงสะอื้นด้วยความเจ็บปวดเมื่อเห็นคนที่ตัวเองรักอยู่ในสภาพนี้ "พะ พี่ไทม์เหรอคะ" มือบางลูบไปที่ใบหน้าของชายหนุ่มอย่างสะเปะสะปะ "พี่เองครับ ฮือออ เพลงพี่ขอโทษพี่ขอโทษพี่มันเหี้ยพี่มันเลวเพลงให้อภัยพี่ได้มั้ย" เขาจับมือคนรักแล้วนำมาแนบแก้มที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา "พี่รู้ได้ยังไงว่าเพลงอยู่ที่นี่" "พี่รู้ได้ยังไงไม่สำคัญ แต่พี่จะพาเพลงไปรักษาต่างประเทศที่นั่นหมอเก่งมากเพลงต้องหาย"
"เธอชอบเพื่อนฉันเหรอวะ เหอะดูสารรูปตัวเองซะก่อนเหอะยัยอ้วนก่อนจะมาบอกรักใครไอ้คิมมันหล่อขนาดนั้นเธอคิดว่ามันจะมาชอบผู้หญิงที่ทั้งอ้วนทั้งขี้เหร่แบบเธองั้นเหรอห๊ะ อย่างเธอมันไม่มองให้เปลืองลูกกะตาหรอกตัดใจจากมันซะเถอะ" "แต่...ฉันชอบคิมจริงๆนะ" "อย่างเธอถ้าอยากให้ไอ้คิมชอบมันก็พอมีวิธีอยู่นะอยากรู้มั้ยฉันจะบอก" "บอกมาสิ" "ข้อหนึ่งเธอคงต้องไปตายแล้วเกิดใหม่" "ห๊ะนายว่าอะไรนะ!!!" "ฟังฉันยังพูดไม่จบ ฉันยังมีข้อสองให้เธอเลือกนั่นก็คือเธอต้องไปศัลยกรรมให้มันดูดีกว่านี้ไม่แน่ไอ้คิมมันอาจจะหันมาสนใจเธอก็ได้ แต่..ฉันว่าเบ้าหน้าอย่างเธอคงไปไม่รอดทำไปก็แค่นั้นเปลืองเงินเปลืองแรงหมอเปล่าๆ เพราะฉะนั้นเธอตัดใจจากมันซะ" เรื่องนี้เป็นเรื่องราวของชมจันทร์พยาบาลสาวสวยกับอาร์ตเพื่อนสนิทของคิมหันต์จากเรื่อง ชังรักเมียรับใช้ นะคะ
"ลิล ลิลจำพี่ได้มั้ย" "พี่ พี่เหรอ" "ครับพี่เอง พี่คิมไงสามีของลิล" "สามี สามี" แววตาว่างเปล่าจ้องผมไม่วางตาก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความหวาดกลัว "ไม่ ไม่ กรี๊ดดดด ไม่ออกไป ฮืออออ ออกไป ฮืออออ"
หลังจากแต่งงานได้ 2 ปี ในที่สุดเจียงเนี่ยนอันก็ตั้งครรภ์สักที ความดีอกดีใจของเธอแต่กลับแลกกับคำขอหย่าของสามี หลังจากการสมคบคิด เธอนอนในกองเลือด และต้องการขอร้องเขาให้ช่วยเด็กเอาไว้ แต่กลับไม่สามารถติดต่อกับอีกฝ่ายได้ ด้วยความสิ้นหวังเธอจึงออกจากประเทศไป ต่อมาในงานแต่งงานของเจียงเหนียนอัน คุณกู้เสียการควบคุมและคุกเข่าลง ดวงตาของเขาแดงก่ำ "มีลูกของฉัน แล้วเธออยากจะแต่งงานกับใครกัน?"
"นางเป็นบุตรีผู้สูงศักดิ์ของฮูหยินเอกของจวนเสนาบดี นางมีหน้าตาโดดเด่น ทั้งอ่อนโอนและมีน้ำใจไมตรีต่อผู้อื่น แต่... นางทำดีต่อป้าของนาง นางกลับฆ่าแม่ของนางตาย นางรักเอ็นดูน้องสาวของนาง แต่น้องสาวกลับแย่งสามีของนางไป นางคอยสนับสนุนและดูแลสามีของนางอย่างสุดหัวใจ แต่สามีกลับทำให้นางตายทั้งกลม...ตระกูลฝ่ายมารดาของนางก็ถูกประหารชีวิตทั้งตระกูลด้วย นางตายตาไม่หลับและสาบานว่าหากมีชาติหน้า นางจะไม่เมตาตาต่อใครอีก ใครก็ตาม กล้ามาทำร้ายข้า ข้าจะล้างแค้นด้วยชีวิตทั้งตระกูลของพวกเจ้า เมื่อเกิดใหม่อีกครั้ง นางอายุได้สิบสี่ปี นางสาบานว่าจะต้องเปลี่ยนชะตากรรมและแก้แค้นชาติก่อน ป้านางใจ้ร้าย นางจะใจร้ายกลับยิ่งกว่านาง นางคิดจะได้ครองตำแหน่งฮูหยินงั้นเหรอ บอกเลยไม่มีทาง! ส่วนน้องสาวชอบผู้ชายชั่ว ๆ นักไม่ใช่หรือ ได้!ข้าจะยกให้เลย ส่วนชายชั่วนั่น ข้าจะทำให้เจ้าไม่สามารถมีทายาทได้อีกตลอดทั้งชาติ!แต่ข้าจะแก้แค้น เหตุใดเจ้าต้องมาช่วยข้าด้วย?"
เสิ่นชิงชิว หลานสาวของเศรษฐีที่รวยที่สุดในเมืองไห้ คบหาอยู่กับลู่จั๋วมาเป็นเวลาสามปีแล้ว แต่ความจริงใจของเธอกลับสูญเปล่า ลู่จั๋วปฏิบัติกับเธอเพียงในฐานะหญิงบ้านนอกคนหนึ่ง และทอดทิ้งเธอในวันแต่งงาน โดยไปหารักแรกของเขา หลังจากเลิกรากันอย่างเด็ดขาด เสิ่นชิงชิวก็กลับมามีสถานะเป็นสาวรวยอีกครั้ง ได้รับมรดกมูลค่าหลายร้อยพันล้าน และเริ่มต้นชีวิตที่รุ่งโรจน์ที่สุด แต่แล้วมักจะมีคนโผล่มาทไให้กับเธอหงุดหงิดอยู่เสมอ! ขณะที่เธอกำลังจัดการกับผู้ร้าย คุณชายฟู่ผู้มีอำนาจนั้นก็ปรบมือและโห่ร้องว่า "ที่รักของฉันสุดยอดมากจริงๆ"
เซิ่งหนานหยินเกิดใหม่แล้ว ชาติที่แล้ว เธอถูกชายชั่วหักหลัง ถูกชายเสแสร้งใส่ร้าย โดนครอบครัวสามีเล่นงาน จนทำให้เธอล้มละลายและเป็นบ้าไป ในท้ายที่สุด เธอเสียชีวิตอย่างน่าสลดใจด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อเธอตั้งครรภ์ได้ 9 เดือน แต่คนร้ายกลับทำเงินได้มากมาย และใช้ชีวิตทั้งครอบครัวอย่างมีความสุข เกิดใหม่ครั้งนี้ เซิ่งหนานหยินคิดตกอล้ว อะไรที่ว่าพระคุณช่วยชีวิต คนรักในใจอะไรกัน ล้วนไม่ต้องไปสน เธอจะจัดการชายชั่วหญิงร้าย สร้างชื่อเสียงให้กับตระกูลเก่าของตนเองขึ้นมาใหม่อีกครั้งและนำตระกูลเซิ่งไปสู่จุดสูงสุดของชีวิต สิ่งที่แตกต่างออกไปก็คือ คนที่หยิ่งมาตลอดในชาติที่แล้ว กลับเป็นฝ่ายริเริ่มมาหาเธอ "เซิ่งหนานหยิน การแต่งงานครั้งแรกผมไม่ทัน การแต่งงานครั้งที่สองก็ต้องถึงคิวผมแล้วสินะ"
ว่าที่ลูกสะใภ้ไฟแรงสูงเธอต้องเข้ามาอยู่ร่วมบ้านกับว่าที่พ่อผัวหม้ายร้างเมียมานายอรมปี
"ไล่ผู้หญิงคนนี้ออกไปซะ" "โยนผู้หญิงคนนี้ลงทะเลซะ" ขณะที่ไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของเหนียนหย่าเสวียน โฮว่หลิงเฉินได้ปฏิบัติต่อเธออย่างไม่เป็นมิตร "คุณหลิงเฉินครับ เธอคือภรรยาของท่านครับ" ผู้ช่วยของหลิงเฉินกล่าวเตือนเขา เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลิงเฉินหยุดเพ่งมองไปที่เขาอย่างเย็นชาและบ่นขึ้นมาว่า "ทำไมไม่บอกผมให้เร็วกว่านี้?" นับจากนั้นเป็นต้นมา หลิงเฉินได้ตามใจและรักใคร่ทะนุถนอมหย่าเสวียนมาตลอด โดยไม่มีใครคาดคิดว่าพวกเขาจะหย่าร้างกัน