ความรักของศศินาพัชร์

การสอบแข่งขันเปรียบดั่งการต่อสู้ที่ศศินาพัชร์หรือพัชต้องผ่านมันไปให้ได้ แม้หญิงสาวจะมิชอบการแข่งขันเท่าใดนักแต่เพราะนั่นคือความหวังที่มารดาปลูกฝังมาตั้งแต่เด็ก จึงทำให้หญิงสาวมุ่งมั่นที่จะทำให้มารดาภูมิใจ

“พัช ลูกเห็นหรือยัง ตอนนี้เขตเรียกตัวลูกแล้วนะ”

เสียงมารดาของพัชเอ่ยบอกบุตรสาวด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นดีใจ แม้พัชจะมิได้ดีใจเท่าใดนักแต่เมื่อได้ยินน้ำเสียงของมารดาหญิงสาวจึงอดยิ้มกับโทรศัพท์มือถือไม่ได้

“ค่ะแม่ ตอนนี้พัชกำลังไปรายงานตัวแล้วค่ะ”

“ในที่สุด แม่ก็จะได้เห็นลูกใส่ชุดข้าราชการเสียที”

พัชเผลอมองบนเล็กน้อย ‘ทำไมแม่และคนแถวบ้านถึงอยากให้ลูกหลานรับราชการกันนะ’ แม้จะเอ่ยบ่นกับตัวเองแต่หญิงสาวกลับมิเคยปฏิเสธในสิ่งที่มารดาของเธอต้องการแม้สักครั้ง

“แค่นี้ก่อนนะคะแม่”

“จ๊ะ ๆ เสร็จแล้วก็รีบกลับบ้านนะ”

“ค่า แม่”

พัชเอ่ยขึ้นก่อนจะรีบเดินเข้าไปในสำนักงานสถานศึกษาที่หญิงสาวถูกเรียกตัว หลังจากเสร็จจากการรายงานตัวแล้ว หญิงสาวจึงได้ตรงกลับบ้านในทันที

“แม่น้องพัช ๆ”

“มีอะไรหรือพี่”

“ได้ยินมาว่าน้องพัชสอบครูได้งั้นหรือ”

“จ๊ะ น้องพัชเพิ่งถูกเรียกบรรจุจ๊ะ”

“งั้นหรือ ดี ๆ แต่ก็อย่างว่าแหละนะ เป็นครูรัฐจะได้เงินสักเท่าไหร่กันเชียว ดูพี่แอนสิทำงานเอกชน ได้ทั้งเงินเดือน ได้ทั้งเงินพิเศษ นี่ยังไม่รวมเงินสอนพิเศษและเงินโบนัสอีกนะ”

“ดีจังเลยจ้ะ แล้วนี่น้องแอนไปที่ไหนหรือคะวันนี้ ไม่เห็นตั้งแต่เช้าแล้ว”

“ก็อย่างว่าแหละ ทำงานเอกชนวันหยุดก็เลยไม่ได้หยุด ต้องทำงานนั่นแหละ”

พัชจอดรถหน้าบ้านก่อนจะลงมาสวัสดีแม่และป้าข้างบ้าน

“น้องพัช เป็นอย่างไรบ้างได้ข่าวว่าถูกเรียกบรรจุแล้วนี่ ได้ที่ไหนกัน”

“อ่อ ได้แถวแม่แจ่มค่ะ”

“แม่แจ่มงั้นเหรอ ตาย ๆ ๆ กันดารเสียขนาดนั้น น้องพัชจะไหวเหรอ”

“ทำไมจะไม่ไหวกันคะ”

“แม่แจ่มทั้งไกลทั้งกันดาร น้องพัชที่มีแม่เคยดูแลมาตลอดประหนึ่งลูกคุณหนู น้องพัชจะไปที่อยู่ที่แบบนั้นได้เหรอ”

“แม้แม่จะดูแลพัชเป็นอย่างดี แต่แม่ก็ไม่เคยสอนให้พัชเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อนะคะ แม้ที่ที่พัชจะไปนั้นกันดารแต่ผู้คนคงจะน่ารักและจริงใจแน่นอนค่ะ”

“พัช ทานอะไรมาหรือยัง เข้าบ้านไปคุยกันเถอะ”

“ค่ะแม่”

อาหารที่พัชชอบถูกจัดวางไว้เต็มโต๊ะ พัชมองอาหารเหล่านั้นก่อนจะเดินเข้าไปกอดแม่

“แม่ พัชต้องไปบรรจุบนดอย แม่จะอยู่ได้เหรอคะ”

“ได้สิ แม่ก็คิดเสียว่าลูกไปเข้าค่าย เสาร์-อาทิตย์ลูกก็กลับมาไม่ใช่เหรอ”

“ใช่ค่ะ”

ทั้งสองกอดกันก่อนจะนั่งลงรับประทานอาหารด้วยกัน ขณะที่กินข้าวนั้นพัชสังเกตเห็นว่าแม่แอบดีใจจนน้ำตาซึมจนต้องแอบเช็ดน้ำตาอยู่หลายที จนเมื่อรับประทานอาหารเรียบร้อยแล้วทั้งสองต่างเดินมามองรูปชายหนุ่มที่มีหน้าตาหล่อเหลาถูกวางอยู่บนโต๊ะข้างตู้โชว์

“หากพ่อยังอยู่ก็คงจะดี”

“แม้ตอนนี้พ่อจะอยู่บนสวรรค์ แต่พ่อก็มองลงมาและคอยดูแลพวกเราอยู่เสมอนะคะแม่”

“อื่ม”

ทั้งสองยืนกอดกันขณะมองรูปนั้นด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้มและคราบน้ำตา

วันที่ต้องไปรายงานตัวยังโรงเรียนที่ต้องบรรจุมาถึง เพื่อน ๆ และญาติพี่น้องได้มาส่งพัชอย่างพร้อมเพรียงกัน รถขับเคลื่อนสี่ล้อสองคันได้มาจอดอยู่หน้าบ้านพัชพร้อมเสียงพูดคุยอย่างสนุกสนาน

“พัชเป็นคนแรกในรุ่นเลยนะที่ถูกเรียก”

“ใช่ค่ะแม่ พัชของเราเก่งมาก ๆ”

“พัช เก็บของเสร็จหรือยัง พวกเราจะไปวันนี้นะ”

พลอยและเพื่อน ๆ ของพัชต่างพูดคุยและแซวพัชอย่างเป็นกันเอง

“จ้า ๆ เสร็จแล้ว ๆ”

กระเป๋า 3 ใบถูกนำมาวางไว้ข้างรถ ทุกคนมองกระเป๋านั้นก่อนจะมองพัชสลับกันไปมา

“ไปอยู่ที่กันดารขนาดนั้น ขนไปแค่นี้เองเหรอ”

“แค่นี้ก็พอ ใบแรกเสื้อผ้าของใช้ส่วนตัว ใบที่สองที่นอนหมอนมุ้ง ใบที่สามอาหารยารักษาโรค ส่วนที่ขาดไม่ได้ มอไซค์คู่ใจ”

รถมอเตอร์ไซค์วิบากถูกนำมาจอดไว้ข้างรถขับเคลื่อนสี่ล้อนั้น

“ถ้าอย่างนั้นพวกเราเก็บของเดินทางกันเถอะ”

การเดินทางเข้าแม่แจ่มแม้จะไม่ได้ลำบากเพราะถนนที่ปูด้วยทางลาดยาง ป่าไม้สองข้างทางที่ให้ร่มเงาอีกทั้งความชุ่มชื้นที่ทำให้อากาศค่อนข้างเย็นสบาย

“พวกเราแวะตลาดกันหน่อยไหม หาซื้อของกินด้วย”

“ดี ๆ”

รถขับเคลื่อนสี่ล้อสองคันได้ขับตามกันมาจอดแถวตลาดข้างอำเภอแม่แจ่ม

“พัช แกอยากได้อะไรเพิ่มไหม”

“ไม่ล่ะ รอขึ้นโรงเรียนก่อนค่อยลงมาซื้ออะไรเพิ่มดีกว่า”

“ก็ดีนะ”

“อุ๊ย! ขอโทษค่ะ”

พัชที่มัวแต่คุยกับพอใจได้เผลอชนเข้ากับใครบางคน หญิงสาวจึงได้เอ่ยขอโทษในทันที

“ไม่เป็นไรค่ะ”

สาวหล่อผมสั้นดูเท่ ๆ ที่ทำให้พัชหยุดหายใจไปชั่วขณะ

“ไม่เป็นไรค่ะ”

เสียงหวาน ๆ พูดยิ้ม ๆ ก่อนจะเอ่ยตอบพัชที่ยังคงมองอยู่เช่นนั้น

“ไอ่ดา เร็วเข้า”

“เอ้อ”

สาวหล่อที่แอบทำให้ใจพัชสั่นไหวได้พยักหน้าช้า ๆ ก่อนจะเดินจากไปอย่างรวดเร็วแต่พัชยังคงมองตามร่างนั้นจนหายไปลับตา

“พัช ถ้าแกจะมองคนที่ดาขนาดนั้น ทำไมไม่ขอเบอร์ให้จบ ๆ ไปเลยวะ”

“เอ่ออ...ลืมเลย”

“จ้า ๆ”

พลอยมองบน เมื่อซื้อของเรียบร้อยแล้วทั้งหมดต่างออกเดินทางกันต่อไป แดดร้อน ๆ ยามบ่ายแก่ ๆ ทำให้ทุกคนในรถต่างหลับบ้างหรือไม่ก็จมดิ่งอยู่ในความคิดของตนเองเมื่อเห็นสภาพถนนหนทางที่เต็มไปด้วยฝุ่นสีแดงฟุ้งกระจายไปตามทาง ใบไม้และต้นไม้ด้านข้างถนนล้วนแล้วแต่เต็มไปด้วยสีแดงจากฝุ่น

“เฮลโล่ ฮ่า ๆ ๆ สภาพ อีกนานไหมถึงจะถึง”

เสียงเพื่อนของพัชที่นั่งหลังรถเอ่ยขึ้น เพราะตอนนี้เนื้อตัวเต็มไปด้วยฝุ่นจนทุกคนที่อยู่ในรถต่างหัวเราะ

“อีกไม่กี่โค้งก็ถึงแล้ว”

“ไม่กี่โค้งนี่คือกี่โค้ง”

“ก็โค้งซ้าย โค้งขวา เดี๋ยวก็ถึง”

“ไอ้บ้า....ฮ่า ๆ ๆ”

จนเมื่อรถขับเคลื่อนสี่ล้อหยุดอยู่หน้าป้ายโรงเรียนที่ใกล้จะพังแหล่ไม่พังแหล่

“โรงเรียน......ถึงซะที”

พลอยบ่นก่อนที่รถจะเลี้ยวขวาเข้าไปด้านใน อาคารเรียนไม้ที่ตั้งอยู่แม้จะไม่ใหม่แต่ก็พอที่จะใช้ได้เรียงรายอยู่ 4 หลังเป็นรูปตัวยู ตรงกลางนั้นคือสนามตะกร้อและสนามบาส รถเคลื่อนเข้าไปอีก 200 เมตรนั่นคือโรงอาหารของนักเรียนที่ตั้งอยู่หลังแทงก์น้ำ ด้านข้างคือบ้านพักไม้สองชั้นสองหลังที่อยู่ติดกัน และท้ายสุดคือบ้านพักครูที่ดัดแปลงให้ด้านล่างเป็นห้องครัว ส่วนด้านบนเป็นห้องพักครู ทุกคนเดินลงมาจากรถก่อนจะยืดเส้นยืดสายและช่วยกันเอารถมอเตอร์ไซค์วิบากลง

“สวัสดีค่ะ ครูใหม่ใช่ไหมคะ”

หญิงสาวร่างเล็กหน้าเก๋ ๆ เดินมาทักทายกลุ่มคนของพัชด้วยรอยยิ้ม

“สวัสดีค่ะ ครูศศินาพัชร์มารายงานตัวค่ะ ไม่ทราบว่าผู้อำนวยการอยู่ไหมคะ”

“ผอ. ไปประชุมค่ะ ถ้างั้นพี่ขออนุญาตรับเอกสารแทนนะคะ อ้อ ลืมไปพี่ชื่อ...หนึ่งจ๊ะ”

“สวัสดีค่ะ น้องชื่อพัชค่ะ”

“พี่หนึ่ง ของเรียบร้อยแล้วจะเอาไงต่อ”

เสียงที่ดังมาจากด้านหลังทำให้พัชต้องหันไปตามเสียง

“อ้าว”

“อ้าว”

สาวหล่อคนที่พัชเจอเมื่อเดินซื้อของในตลาดเอ่ยขึ้นพร้อม ๆ กับพัชก่อนที่ทั้งสองจะส่งยิ้มให้แก่กัน

“น้องมาบรรจุที่โรงเรียนนี้เหรอคะ”

“ค่ะ”

“พี่ชื่ออันดา ชื่อเล่นดา”

“สวัสดีค่ะ เรียกน้องว่าพัชก็ได้ค่ะ”

“ถ้างั้นให้พี่พาไปดูที่พักและรอบ ๆ ก่อนดีไหม”

“ถ้าได้จะขอบคุณมากค่ะ”

พลอยที่เดินมาสมทบแอบสะกิดพัชเบา ๆ ด้วยรอยยิ้มที่ทำให้พัชอดไม่ได้ที่จะหมั่นไส้

“บังเอิญหรือพรหมลิขิตกันนะ”

“พลอย เงียบไปเลย”

ดาเดินเข้ามาทักทายกลุ่มคณะที่มาส่งพัชก่อนจะพาทุกคนชมรอบ ๆ โรงเรียนและดูที่พักรวมถึงพาไปเดินดูรอบ ๆ หมู่บ้านที่มีนักเรียนมาเรียนที่นี่