ตอนที่1.จุดเริ่มต้นของความวุ่นวาย
ไฟหน้องผ่าตัดดับลงพร้อมกับประตูห้องที่ถูกดันให้เปิด นายแพทย์อาวุโสท่านหนึ่งเดินออกมาด้วยท่าทางเหนื่อยอ่อน สีหน้าของเขาเรียบสงบ คงเพราะเคยชินกับความเป็นความตายในทุกๆ วัน
ดานันทะลึ่งพรวด โผเข้าไปหาด้วยความร้อนใจ
“คุณหมอคะยายหนูเป็นอย่างไรบ้างคะ”
เสียงถอนใจดังขึ้นเบาๆ ดานันใจหายวาบ!!
“คนสูงอายุที่บาดเจ็บตอนนี้ต้องใช้เวลาพักรักษาตัวนานหน่อย แต่ว่า...” สีหน้าของนายแพทย์ท่านนี้เปลี่ยนไปเล็กน้อย ก่อนจะถูกเกลื่อนหายไป
มือเรียวเล็กกำเข้าหากันแน่น
“หนูเข้าใจค่ะ หนูจะพยายามหาค่ารักษาพยาบาลมาจ่ายให้เร็วที่สุดค่ะ” โรงพยาบาลเอกชนเป็นเรื่องธรรมดามากที่ค่าใช้จ่ายจะเยอะจนเป็นภาระให้กับครอบครัวผู้ป่วย
“ผมเข้าใจ แต่หากหนักเกินไป ผมจะช่วยทำเรื่องย้ายโรงพยาบาลให้”
ท่าทางซอมซ่อของเด็กสาวตรงหน้า คนที่ผ่านโลกมานานเลยอดเป็นห่วงไม่ได้
ดานันเม้มปากก้มหน้ายอมรับ
ถึงเธอจะมีนามสกุลพ่วงท้ายที่คนทั้งเมืองรู้จัก แต่สถานะของเธอก็ไม่ได้เป็นอย่างที่ทุกๆ คนคิด
ดานัน อินทรโชติ เธอเป็นแค่ลูกสาวนอกสมรสของบิดาผู้มั่งคั่ง ครอบครัวอินทรโชติไม่ใคร่ใยดีเธอนัก คงเพราะรังเกียจความต่ำต้อยของมารดาเธอ แต่ครั้นจะไม่ใส่ใจเลยก็จะพลอยทำให้วงสุกลมัวหมอง ดานันเลยได้รับการอุปการะแบบเสียไม่ได้ แถมมารดาผู้อาภัพของเธอก็ชิงลาโลกไปก่อนเสียอีก ปล่อยให้บุตรสาวกับมารดาของท่านเผชิญหน้ากับความรัดทดแค่เพียงสองคน
“ขอบคุณค่ะ”
ดานันเดินจากมา สองเท้าและบ่าหนักอึ้ง
เธอนึกไม่ออกเลยว่าปัญหาหนักหน่วงครั้งนี้เธอจะบากหน้าไปพึ่งพาใครได้ ในเมื่อประกาศิตครั้งสุดท้ายของสุรีพร ภรรยาของบิดาผู้มั่งคั่งของเธอกำหนดไว้ว่า... “หล่อนเรียนจบแล้วนะยะ จะมาเบียดเบียนบ้านใหญ่อีกต่อไปไม่ได้แล้ว รีบๆ ออกไปหางานทำซะ แล้วอย่ามาเสนอหน้าที่บ้านใหญ่ให้ฉันรำคาญลูกตาอีกละ”
ยายคือญาติคนเดียวที่เหลืออยู่ ไม่นับบิดาที่เจอหน้ากันครั้งสุดท้ายตอนไหน ดานันเองก็คร้านที่จะจำ
ช่วงนี้เธอกับยายลำบากมาก คงเพราะบ้านใหญ่ตัดความช่วยเหลือทุกทาง อาหารการกินที่อัตคัดอยู่แล้วเลยเข้าขั้นวิกฤติ เคราะห์ซ้ำกรรมซัด ยายก็เกิดอุบัติเหตุหนักบาดเจ็บขึ้นมาอีก เงินเก็บก้อนสุดท้ายที่เหลืออยู่ยังต้องงัดออกมาใช้ แถมยังไม่พอชดใช้ค่ารักษาพยาบาล
เนื่องจากร้อนใจอาการบาดเจ็บของยาย ดานันเลยไม่ทันได้คิดทบทวน โรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดเป็นโรงพยาบาลเอกชน ค่ารักษาพยาบาลเกินกว่าที่เธอจะแบกรับไหว
“มาพอดีเลย จะได้ไม่ต้องถ่อสังขารไปตาม”
ทันทีที่โผล่หน้าเข้ามาในอาณาเขตบ้านหลังใหญ่
“คุณนายรออยู่ รีบเข้าไปหาสิ!!” เพราะดานันยืนนิ่ง เพลินตาเลยตะคอกซ้ำ
“ป้าเพลินพอรู้ไหมคะ ว่าคุณผู้หญิงอยากพบฉันทำไม?” ดานันพยายามหาข้อมูลล่วงหน้า เผื่อไม่ให้ตนเองทำให้สุรีพรขุ่นเคืองใจ ยังไงวันนี้เธอก็ต้องมาขอความช่วยเหลือจากสุรีพรอยู่แล้ว ต่อให้ถูกเสียดสีจนแทบทนไม่ไหว เธอก็ต้องได้เงินก้อนนี้
“ฉันจะไปรู้เรอะ!!”
เป็นเรื่องปกติเสียแล้วที่ดานันต้องเจอ คนรับใช้บ้านอินทรโชติไม่มีสักรายที่ยำเกรงเธอ ในเมื่อเจ้าบ้านฝ่ายหญิงเหยียดหยามดานันไม่เว้นวัน
“กาฝาก!!” เสียงพึมพำที่ตั้งใจให้ตนเองได้ยิน ดานันหลุบเปลือกตาลง พยายามไม่ใส่ใจ ไม่อย่างนั้นตัวเธอเองจะมีเรื่องหนักใจเพิ่มขึ้น
โถงกว้างห้องรับรองแขก ชุดรับแขกนำเข้าจากต่างประเทศดูโอ่อ่าสมฐานะของครอบครัวมั่งคั่ง ดานันทรุดนั่งที่พื้นพรม ยกมือทำความเคารพมารดาเลี้ยงอย่างเรียบง่าย
“หล่อนหายหน้าไปไหนมาทั้งวันยะ” เสียงกระแทกกระทั้นดังผ่านริมฝีปากสีแดงสด
“ออกไปข้างนอกมาค่ะคุณผู้หญิง”
“ได้ข่าวว่ายายหล่อนเข้าโรงพยาบาลเหรอยะ” ในน้ำเสียงไม่ได้แฝงด้วยความเป็นห่วง คงถามอย่างเสียไม่ได้นั่นเอง “ฉันเองก็ไม่ได้ใจร้ายใจดำอะไร เรื่องยายหล่อนฉันจะช่วยเอง”
ดานันเงยหน้ามองอย่างไม่อยากเชื่อหูตัวเอง
“คุณผู้หญิงพูดจริงๆ เหรอคะ?”