/0/21537/coverbig.jpg?v=187304ea00c7f2f5f60176a97ce320a7)
ชาติที่แล้วของไห่เฉิงเขาเป็นประมุขมารที่ไม่สมหวังในความรัก มาแสนภพแสนชาติ และภพชาติที่หนึ่งแสนของเขา มีเหตุให้ต้องทำลายดวงจิตมารของตนเอง และเหลือเสี้ยวดวงจิตเอาไว้เพียงน้อยนิด ดวงจิตที่เหลืออยู่เขาอ้อนวอนขอต่อมหาเทพขอให้เขาได้เกิดเป็นมนุษธรรมดา ที่สมหวังในความรักม่ีครอบครัวที่อบอุ่น และไม่ขอจดจำอดีตชาติของตัวเองอีกต่อไป เขาขอเริ่มต้นใหม่ในดินแดนมนุษย์และไม่ว่าจะเกิดอีกกี่ครั้งกี่ภพกี่ชาติ ขอให้เขาได้สมหวังในความรักทุกภพทุกชาติไป
ซูลี่หยางอดีตนักดำน้ำมากฝีมือที่ผันตัวเองมาเป็นชาวประมงอาศัยอยู่ในหมู่บ้านชาวประมงเล็กๆ ในหมู่บ้านชิงไห่ เมืองชิงผิง ซูลี่หยางลาออกจากงานที่ทำอยู่แม้ว่า
เขาจะเป็นนักประดาน้ำประจำแท่นขุดเจาะก๊าซและน้ำมันกลางทะเลที่มีเงินเดือนสูงลิบลิ่วแต่ทว่ามีเหตุทำให้เขาต้องหันหลังและกลับสู่บ้านเกิดเพื่อสืบทอดอาชีพดั้งเดิมของครอบครัวที่เหลือเพราะเขาเป็นทายาทเพียงคนเดียวเท่านั้นในตอนนี้
ส่วนสาเหตุที่ทำให้ลี่หยางลาออกจากงานยอมทิ้งเงินเดือนและอนาคตในการทำงานจนต้องผันตัวไปเป็นชาวประมงในหมู่บ้านเล็กๆ ใช้ชีวิตเรียบง่าย เพราะลี่หยางอกหักรักคุดจากรุ่นพี่นักประดาน้ำอนาคตไกลที่เพิ่งผ่านพิธีแต่งงานไปหมาดๆ กับลูกสาวของนักธุรกิจพันล้าน
ลี่หยางทำใจไม่ได้และไม่อยากจะร่วมงานกับอดีตคนรักที่ตอนนี้ผันตัวไปเป็นสามีคนอื่นที่ไม่ใช่เขา ลี่หยางคิดว่าโชคยังดีที่ตัวเขาเองนั้นไม่ได้ถลำลึกไปมากกว่านี้ อย่างน้อยๆ ก็รักษาพรหมจรรย์ของตัวเองเอาไว้ได้ ถึงแม้จะเสียเงินไปบ้างเพราะอดีตรุ่นพี่และแฟนนั้นยืมไปจำนวนหลายแสนหยวน จนตอนนี้เขายังไม่ได้เงินคืนแม้แต่หยวนเดียว
ซูลี่หยางมุ่งหน้าสู่บ้านเกิดสืบทอดอาชีพชาวประมงที่พ่อแม่และปู่ย่าตายายทำกันมาตลอดหลายชั่วอายุ ครอบครัวของลี่หยางมีเขาเป็นลูกเพียงคนเดียวเมื่อพ่อแม่ได้เสียชีวิตจากไปเมื่อหลายปีก่อนจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ อาชีพชาวประมงของครอบครัวถึงจุดที่ต้องสิ้นสุดลงเพราะไม่มีคนสืบทอดกิจการ
ในตอนนั้นลี่หยางได้ขายเรือหาปลาออกไปทุกลำเขาเก็บเพียงบ้านเดิมเอาไว้และเรือหาปลาลำเล็กอีกหนึ่งลำเท่านั้น จากนั้นก็มุ่งหน้าสู่กลางมหาสมุทรทำงานเป็นนักประดาน้ำที่แท่นขุดเจาะกลางทะเลลึก
ซูลี่หยางคิดว่าการกลับบ้านเกิดมาในครั้งนี้ก็ไม่แย่เสมอไปถึงแม้ว่าตัวเองจะอกหักรักคุด ทั้งเสียเงินและเสียใจ แต่ไม่ทำให้ต้องเสียชีวิตที่พ่อแม่เลี้ยงดูเขามา อย่างยากลำบากกว่าจะเติบโตขึ้นมา
ลี่หยางใช้ชีวิตเรียบง่ายในหมู่บ้านชาวประมงแห่งนี้ ในแต่ละวันเขาจะออกเรือเล็กหาปลาและดำน้ำหากุ้งมังกร หอยเป๋าฮื้อ ปลิงทะเล บางครั้งโชคดีก็จะได้หอยมุกบ้าง หรือแม้กระทั่งปูทะเลตัวใหญ่ ลี่หยางขายอาหารทะเลทั้งหมดให้กับร้านอาหารชื่อดังในเมืองซึ่งจะมีรถมารับซื้อถึงหมู่บ้านทุกวัน
ล่าสุดเขาขายไข่มุกได้เงินนับแสนหยวน ทุกครั้งที่ลี่หยางเข้าเมืองมาขายของหรือทำธุระต่างๆ เขาจะแวะซื้อหนังสือนิยายแนวทะลุมิติย้อนเวลากลับไปด้วยเสมอ ลี่หนางมีงานอดิเรกคือการอ่านหนังสือนิยาย เขาสามารถอ่านได้ทั้งวันทั้งคืนโดยที่ไม่ต้องนอนและกินอะไรได้เป็นเวลาหลายวัน
ที่หมู่บ้านแห่งนี้ลี่หยางมีเพื่อนสมัยเด็กที่สนิทกันมากอยู่หนึ่งคน หลินลี่ถิงเป็นสาวสวยประจำหมู่บ้านและได้แต่งงานกับหนุ่มหล่อที่สุดและร่ำรวยที่สุดในหมู่บ้านแห่งนี้เช่นเดียวกัน ทั้งสองคนยังคงไปมาหาสู่กันเสมอลี่ถิงเองก็ดีใจมากที่ลี่หยางกลับมาอยู่ที่หมู่บ้านหลังจากที่เขาออกไปจากหมู่บ้านตั้งแต่ที่เสียพ่อแม่ไปพร้อมกันในปีนั้น
เช้าวันนี้อากาศไม่สดใจเช่นเคย ลี่หยางไม่ได้ออกทะเลหาปลาเช่นทุกครั้ง เพราะอากาศไม่ดีทะเลมีคลื่นลมแรงไม่สามารถเอาเรือลำเล็กออกทะเลได้ ลี่หยางจึงตั้งใจว่าจะอ่านนิยายเล่มล่าสุดที่เพิ่งไปแย่งซื้อมาได้จากร้านหนังสือในเมือง
ยิ่งอ่านลี่หยางยิ่งร้องไห้น้ำตาไหล สงสารประมุขมารสุดๆ แสนปีที่รักข้างเดียวแสนปีที่ไม่สมหวังในความรัก แสนปีที่ต้องเป็นคนยอมถอยและหันหลังออกมาเอง ถึงแม้ว่านางเอกจะไม่ผิดเพราะนางเอกเองก็ได้บอกกับประมุขมารตั้งแต่ต้นแล้วว่าไม่สามารถรับไมตรีนี้จากเขาได้ เพราะนางเอกมีคนรักแล้วก็คือพระเอกนั่นเอง
อ่านไปด่าคนเขียนไป จะให้สมหวังบ้างมันจะไม่ได้เลยหรือยังไง ลี่หยางคิดว่าหากเขาเป็นประมุขมารก็คงยอมถอยและตัดใจออกมาตั้งแต่แรกแล้วถึงแม้ว่ามันจะทำใจยากไปหน่อยก็ตาม ความพยายามของประมุขมารนั้นสูญเปล่ามาแสนปี คนไม่ใช่ก็คือคนไม่ใช่อยู่วันยังค่ำ เหมือนเช่นลี่หยางที่คนรักสัญญากันเอาไว้ดิบดี แต่พอมาวันหนึ่งกลับมาบอกว่าเขาไม่สามารถใช้ชีวิตอยู่กับลี่หยางได้เพราะลี่หยางไม่สามารถมีทายาทให้ได้นั่นเอง
ช่างเป็นเหตุผลบอกเลิกที่งี่เง่ามาก ก็รู้อยู่แล้วว่าลี่หยางเป็นผู้ชายแล้วผู้ชายก็ไม่สามารถตั้งครรภ์ได้ เขารู้อยู่แก่ใจลี่หยางได้ถามเขาไปแล้ว ในตอนนั้นเขาเองบอกว่ารับได้ทุกอย่างแต่พอเอาเข้าจริงก็เห็นแก่เงินเพราะฐานะของฝ่ายหญิงร่ำรวยมาก ลี่หยางรู้สึกเสียใจให้กับความตาบอดของตัวเองที่เห็นอดีตคนรักเป็นคนดีทีแท้แล้วเขาเพียงแต่เสแสร้งแกล้งทำเท่านั้น
“ฮึก อิป้านักเขียนใจร้ายมาก จะเขียนให้ประมุขมารตัดใจหรือมีคนใหม่ก็ไม่เขียน ทำไมต้องเขียนให้ประมุขมารรักข้างเดียวมาแสนปีขนาดนั้น สงสัยอิป้านักเขียนเองก็ไม่มีคนรักเลยอยากหาเพื่อนแน่ๆ ”
“ลี่หยางอยู่บ้านหรือเปล่า เราเอาของกินมาให้” ลี่ถิง
“ฮึก ฮึก อยู่ เข้ามาเลยประตูไม่ได้ล็อก”
“อะไร!! เป็นอะไร นายร้องไห้ทำไมเนี่ย เกิดอะไรขึ้น อย่าบอกว่าอ่านนิยายแล้วร้องไห้นะ”
“ก็ใช่น่ะสิ เราสงสารประมุขมารมาก รักข้างเดียวมาแสนปีเลยนะแสนปี มันทรมานมากเลยเธอไม่รู้เหรอ แต่เธอคงไม่รู้หรอกเพราะเธอสมหวังในรักและแต่งงานมีสามีไปแล้ว เธอจะมาเข้าใจอะไรได้”
“อ้าว ไหงมาลงที่ฉันเนี่ย นายอย่าพาลได้ป่ะ มันก็แค่นิยายไหม คนเรามันก็มีผิดหวังบ้างสมหวังบ้างเป็นเรื่องธรรมดาไม่ใช่หรือยังไง อะไรของนายกัน”
“มันก็ใช่อยู่หรอก แต่มันก็อดบ่นไม่ได้ แล้วนี่เธอมาหาเราสามีเธอรู้หรือเปล่า เดี๋ยวก็ได้ตามหาไปทั่วหมู่บ้านอีก”
“รู้แล้ว เราบอกพี่จิ้งแล้ว ว่าแต่นายเถอะจะใช้ชีวิตแบบนี้ไปตลอดจริงๆ เหรอ ”
“อือ จริง ถามทำไม”
“ที่ถามเพราะเป็นห่วงนายไง อีกอย่างไอ้สารเลวนั่นมันจะคืนเงินให้นายเมื่อไหร่ หน้าตัวเมียชัดๆ เลยแบบนี้ หน้าตาก็ดีไม่น่าสันดานเลวขนาดนี้เลย ดีแล้วที่นายไม่ได้มีอะไรกับมัน ไม่อย่างนั้นนายคงได้เสียใจไปจนตายแน่ ทั้งเสียตัว ทั้งเสียใจ และเสียเงิน”
“ลี่ถิงตกลงเธอปลอบใจเราหรือว่าซ้ำเติมเรากันแน่ ทำไมเรารู้สึกว่าเธอกำลังซ้ำเติมเราอยู่”
“อะไรของนายเราก็ต้องปลอบใจนายสิ เราเป็นเพื่อนกันนะ นายเสียใจฉันเองก็เสียใจกับนายด้วยไง ทำไมนายสงสัยในความรักที่ฉันมีให้นายหรือยังไง”
“พอๆ ไม่ต้องพูดแล้ว ขนลุก ว่าแต่ว่าได้อะไรมาหรือ คุณป้าทำอะไรกิน”
“ปลาต้มน้ำมันพริก แล้วก็มีขนมหวานด้วยบัวลอยน้ำขิงไง นายชอบไม่ใช่เหรอ”
“อืม ฝากขอบคุณ คุณป้าด้วยนะ”
“ไม่เป็นไร เรื่องเล็กน้อยเท่านั้นเอง นายเองก็กินอะไรบ้างเถอะอย่ามัวแต่อ่านนิยายแล้วร้องไห้จนตาบวมไม่กินข้าวกินปลา ทำตัวยังกับผีตายซากอีกล่ะ ”
“รู้แล้วน่า เธอกลับไปหาสามีเธอเลยไป ตกลงเป็นเพื่อนหรือเป็นแม่ของเรากันแน่ บ่นจริงจังเลย”
“ถ้าเป็นแม่ได้นายจะยอมเป็นลูกเราไหมล่ะ”
“ไม่เอาอ่ะ นี่ก็แค่เปรียบเทียบไหม เปรียบเทียบ ไปๆ กลับไปได้แล้ว เดี๋ยวฝนก็ตกลงมาอีก”
“กลับก็ได้ ไม่ต้องมาไล่หรอกย่ะ”
หลินลี่ถิงกลับไปได้ไม่นานฝนก็ตกลงมาห่าใหญ่ ลี่หยางหลังจากกินข้าวกินขนมที่เพื่อนนำมาให้เสร็จแล้วเขาก็มานอนอ่านนิยายต่อไป เขายังตามติดชีวิตของประมุขมารจนรู้สึกสงสารและหลงรักประมุขมารผ่านตัวอักษรในหนังสือไปโดยไม่รู้ตัว
ลี่หยางคิดว่าทำไมเขาไม่พบเจอคนเช่นประมุขมารบ้าง ผู้ชายที่รักเดียวใจเดียวที่มั่นคงในรักมันหายากมากเลย ในโลกนี้จะหาเจอหรือเปล่าก็ยังไม่รู้ ลี่หยางได้แต่พูดกับตัวเองก่อนที่จะนอนหลับไป
หยางจื้อซี เด็กกำพร้าจากศตวรรษที่21 ถูกองค์กรมืดเลี้ยงดูจนเติบโตและทำให้เธอกลายเป็นมนุษย์กลายพันธ์ ในระหว่างที่ถูกส่งตัวไปทำภารกิจลับ เธอกลับถูกคนในองค์กรมืดหักหลังและถูกฆ่าโดยเพื่อนสนิทที่เธอไว้ใจมากที่สุด ก่อนสิ้นใจเธอถามเพื่อนสนิทว่าทำไม แต่ไม่ได้รับคำตอบจากปากของอีกฝ่าย สิ่งที่เธอได้รับคือรอยยิ้มที่ดูถูกเหยียดหยามและ คำว่า “โง่” จากปากของอีกฝ่ายเท่านั้น หลังจากที่ตายไปแล้วสิ่งที่เธอคิดไว้ คงจะเป็นนรกหรือที่ไหนสักแห่งที่เป็นโลกหลังความตาย แต่ทว่ามันกลับไม่เป็นเช่นนัน เธอตื่นขึ้นมาในร่างของ หยางจื้อซี เด็กหญิงอายุ เพียง 13 ขวบปีในหมู่บ้านป่าหมอก ในดินแดนโบราณล้าหลังที่ไม่มีในประวัติศาสตร์ คล้ายกับว่าเป็นโลกคู่ขนานที่อยู่อีกมิติหนึ่ง เธอตื่นขึ้นมาในบ้านที่ผุพัง ครอบครัวยากจน มีแม่ที่อ่อนแอและเจ็บป่วย มีพี่น้องที่อายุน้อย มีปู่ย่าตายายที่เห็นแก่ตัวและใจร้าย มีลุงที่เห็นแก่ได้ป้าสะใภ้ที่เต็มไปด้วยความละโมบโมบโลภมาก หยางจื้อซี คิดว่านับจากนี้ไปชีวิตจะต้องอยู่ได้ด้วยตัวเอง หากใครมารังแกก็แค่ทุบตี เธอไม่เชื่อว่าด้วยพลังที่ติดตัวเธอมาจากชาติที่แล้วจะไม่สามารถอยู่รอดได้ในโลกล้าหลังแห่งนี้
เอ๋ สาวโรงงานที่มีคำถามอยู่ในหัวตลอดเวลาว่า คนเราตายแล้วไปไหน แต่ไม่มีใครสามารถให้คำตอบเธอได้เลยสักคน ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนรักอย่างชลดา ที่มาด่วนจากไปเมื่อ 5ปีที่แล้ว หรือแม้กระทั่งพ่อแม่ของเธอเองที่เพิ่งจะเสียไปเมื่อ 3เดือนก่อน แล้วตอนนี้ สำหรับเอ๋ ไม่เหลือญาติพี่น้องที่ไหนอีกแล้ว นอกจากเพื่อนสนิท ที่เหลืออยู่เพียงหนึ่งเดียว เช่น พร อยู่มาวันหนึ่งเอ๋ได้ฝันถึงชลดา เพื่อนรักอีกคนที่จากไปแล้ว ในฝัน ชลดา บอกกับเธอว่า หลังจากที่ตายไปแล้วชลดาก็ไปมีสามีและมีลูก เธอยังพูดกับชลดาว่า มันจะเป็นไปได้ยังไง ตายแล้วไหนจะไปมีสามีมีลูกได้เล่า และในฝัน ชลดาบอกว่านี่เป็นคำตอบสำหรับตัวเธอว่าตายแล้วไปไหน ส่วนคนอื่นเธอไม่รู้จริงๆ ว่าตายแล้วไปไหน แต่ตัวชลดาเองบอกกับ เอ๋ ว่าตายแล้วไปมีสามีและมีลูก เช้าวันต่อมา เอ๋ก็ไปทำงานตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือ เอนก แฟนหนุ่มของเธอ จะเกิดอะไรขึ้นกับเอ๋ และเอ๋จะได้คำตอบเป็นของตัวเองหรือไม่ เราไปร่วมลุ้นหาคำตอบไปด้วยกันค่ะ
เนี่ยหลิง ตายแบบ งงๆ และได้ไปเกิดใหม่แบบ งงๆ ในโลกลมปราณของผู้ฝึกตนและพร อีก สอง ข้อ พร้อมธนู และลูกธนูหนึ่งชุด แหวนมิติเก็บของหนึ่งวง อย่าถามหา เหตุผล ว่าทำไม เนี่ยหลิงก็ไม่รู้เช่นกัน หวังว่า มันจะดี
หลินตงหยาง อายุ 27 ปี เติบโตมากับแม่เพียงสองคน ในวัยเด็กหลินตงหยางเคยมีพ่อผู้ให้กำเนิดแต่หลังจากที่พ่อได้งานใหม่ในเมืองหลวงพ่อที่เคยมีก็ไม่มีอีกแล้ว พ่อกลับมาหย่าขาดกับแม่ทันทีที่ไปทำงานในเมืองหลวงได้เพียง 2 เดือน ด้วยให้เหตุผลในการหย่าว่า แม่กับและเขาคือตัวถ่วงความเจริญในชีวิตพ่อ สาเหตุก็ไม่มีอะไรมากแค่พ่อหน้าตาหล่อเหลาและเป็นที่ถูกใจของลูกสาวหัวหน้างาน เพื่อตำแหน่งงานและความเป็นอยู่ที่สบายขึ้น พ่อเลือกที่จะทิ้งภรรยาคู่ทุกข์คู่ยากที่ผ่านเรื่องยากลำบากมาด้วยกัน หย่าขาดกับภรรยาเพื่อไปแต่งงานใหม่ มีชีวิตใหม่ในเมืองหลวง โดยทิ้งคนข้างหลัง ทิ้งภรรยาที่เคยสาบานว่าจะอยู่ครองคู่กันตลอดไป ในปีที่เขาเรียนจบมหาวิทยาลัย แม่ก็ล้มป่วยและจากเขาไปในที่สุด สาเหตุที่หลินตงหยางเสียชีวิต เพราะทำงานหนัก อาชีพโปรแกรมเมอร์ตัวเล็กๆ อย่างเขา ต้องพยายามทำงานให้ได้ตามที่หัวหน้าสั่งมา ในที่สุดเขาก็พัฒนาเกมกำลังภายในของบริษัทได้สำเร็จ หลินตงหยางนอนหลับไปด้วยความสบายใจ แต่ทว่าพอเขาลืมตาตื่นขึ้นมาอีกที นี่ไม่ใช่คอนโดหรูย่านใจกลางเมืองปักกิ่ง หลังคามุงหญ้านี่คืออะไร มันควรจะเป็นเพดานสีขาวสิ เมื่อมองไปรอบๆ ห้องนี่คืออะไร นี่มันไม่ใช่ผนังที่ทำมาจากคอนกรีต มันคือดินเหนียว หลินตงหยางคิดว่าตัวเองฝันไป เขาหลับตาลงอีกครั้งแล้วลืมตาขึ้น ทุกอย่างยังเหมือนเดิม มารดามันเถอะ เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง หลังจากแน่ใจแล้วว่าไมไ่ด้ฝัน ตอนนั้นเองเขารู้สึกปวดหัวขึ้นมาอย่างรุนแรง และในหัวของเขามีภาพเหตุการณ์ของเด็กชายที่ชื่อเดียวกับเขา หลินตงหยาง อายุ 10 ขวบ เรื่องราวชีวิตตั้งแต่เกิดจนตายไปของเด็กชาย ทำเอาหลินตงหยางกำมือแน่น ก่อนจะสบถออกมา “พ่อสารเลว เฉินซื่อเหม่ยชัดๆ” และตามมาด้วยเสียงร้องไห้ของน้องสาว สาเหตุที่เด็กชายหลินตงหยางเสียชีวิต เพราะถูกผู้ที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นย่าแย่งผักป่าและทุบตี ทั้งๆ ที่คนพวกนั้นได้ตัดขาดพับพวกเขาสามแม่ลูกแล้ว แต่ยังมิวายข่มเหงรังแก
เรื่องราวของใบหม่อนที่ทะลุมิติไปยังโลกสุดแปลกและสุดแสนจะแฟนตาซี ที่สำคัญดันไปเกิดใหม่ในตอนที่กำลังจะคลอดลูก ในชีวิตที่แล้วแม้แต่แฟนยังไม่มีแต่ทำไมพอได้เกิดใหม่ทั้งที ถึงให้เกิดมาในตอนที่กำลังจะคลอดลูกพอดี แล้วสาวโสดอย่างเธอจะทำยังไงดี คลอดลูกออกมาเป๋นแฝดสามว่าลำบากแล้ว แต่ครอบครัวนี้กลับยากจนข้นแค้น นี่ไม่ใช่ว่าพระเจ้ากลั่นแกล้งเธอเหรอ เธอไปทำอะไรให้พระเจ้าโกรธเคืองกัน
เซี่ยถิงถิง ย้อนเวลากลับมาในวันที่แฟนหนุ่มได้บอกเลิกกับเธอ เด็กสาวที่มากความสามารถจากหมู่บ้านเชิงเขาเล็กๆ ครอบครัวของเธอเป็นเกษตรกรมา 13 ชั่วอายุคน เซี่ยถิงถิงถือว่าเป็นปัญญาชนคนแรกของหมู่บ้าน ตลอดเวลาเด็กสาวที่หน้าตาสะสวยและเรียนดีผู้นี้ เป็นคนที่เชื่อฟังคำสั่งสอนของครอบครัวและค่อนข้างจะหัวโบราณอยู่บ้าง นี่จึงเป็นสาเหตุให้แฟนหนุ่มของเธอมีอันต้องเลิกรากันไปเพราะถิงถิงไม่เคยหลับนอนกับเขา นั่นถือว่าเป็นการหมื่นเกียรติของตัวเธอเอง แต่สาเหตุที่แท้จริงแล้วแฟนหนุ่มของเธอเพียงต้องการเกาะกิ่งไม้สูงเพื่อความก้าวหน้าเพียงเท่านั้น เพียงเพราะถิงถิงมาจากครอบครัวชาวนาในชนบทไม่มีแรงสนับสนุนเขาให้ปีนป่ายขึ้นไปอยู่บนกิ่งไม้สูงได้ตามที่เขาต้องการ เขาจึงต้องหันหลังให้กับถิงถิงเพื่อไปเกาะขาลูกสาวนายทหารยศใหญ่ที่มีฐานะร่ำรวยและพร้อมสนับสนุนเขาในสิ่งที่เขาต้องการ ถิงถิงเองถึงแม้จะเสียใจมาก แต่สำหรับเธอแล้ว ชาวนาแล้วอย่างไร ชาวนาก็ถือว่ามีเกียรติ คุณรังเกียจชาวนาก็อย่ากินข้าวที่ชาวนาปลูกก็แล้วกัน ในเวลาชั่วข้ามคืนจากความรักที่เธอมีให้แฟนหนุ่มแต่ตอนนี้เธอมีเพียงความรังเกียจและเสียใจที่มองคนผิดไปเท่านั้น ถิงถิงตัดสินใจลาออกจากงานและเก็บกระเป๋ากลับบ้านเกิด เธอจะพลิกภูเขาแห้งแล้งที่บ้านเกิดให้เป็นแหล่งอาหาร อันอุดมสมบูรณ์ เธอจะทำให้คนที่ดูถูกเธอได้เห็นว่า เกษตรกรนั้นหาได้ต่ำต้อยไม่ เธอจะต้องร่ำรวยเพราะอาชีพของเธอให้ได้ในสักวันและจะตอกหน้าคนพวกนั้นคืนให้สาสม แต่ที่น่าอับอายที่สุดไม่ใช่ถูกแฟนหนุ่มบอกเลิกในที่สาธารณะ แต่เป็นเธอที่เดินเหยียบเปลือกกล้วยแล้วลื่นล้มหัวฟาดต่างหาก เพราะความโมโหทำให้ไม่ทันได้มองทาง นี่ถือว่าตายด้วยความอับอายและคับแค้นใจมากที่สุด ขอบคุณพระเจ้าที่ให้โอกาสเธอได้กลับมา
เว่ยจื้อโหยวลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งพบว่าตนอยู่ในยุคสมัยที่ไม่คุ้นเคยสิ่งรอบกายดูโบราณล้าหลัง โลกโบราณที่ไม่มีในประวัติศาสตร์โลก ยังไม่ทันได้เตรียมใจก็ถูกส่งให้ไปแต่งงานกับชายยากจนที่ท้ายหมู่บ้าน สาเหตุที่เว่ยจื้อโหย่วถูกส่งมาให้แต่งงานกับชายที่ขึ้นชื่อว่ายากจนที่สุดในหมู่บ้านนั้น เพราะนางเกิดไปต้องตาต้องใจเศรษฐีผู้มักมากในกามเข้า เพื่อหาทางหลีกเลี่ยงไม่ให้ถูกบ้านใหญ่ขายไปเป็นอนุภรรยาของเศรษฐีเฒ่า พ่อแม่ของนางจึงยอมแตกหักจากบ้านใหญ่และท่านย่าที่เห็นแก่ตัวและลำเอียงเป็นที่สุด ด้วยเหตุนี้พ่อแม่ของนางจึงตัดสินใจยกนางให้กับอวิ๋นเซียว ชายหนุ่มที่แสนยากจนข้นแค้น ที่เพิ่งเสียบิดามารดาไป อีกทั้งยังทิ้งน้องชายน้องสาวเอาไว้ให้เขาเลี้ยงดู นอกจากนี้ยังมีป้าสะใภ้มหาภัยที่คอยแต่จะมารังแกเอารัดเอาเปรียบสามพี่น้อง สิ่งที่ย่ำแย่ที่สุดไม่ใช่ป้าสะใภ้มหาภัย แต่ มันคืออะไรแต่งงานนางไม่ว่ายังไม่ทันได้เข้าหอสามีหมาดๆ ก็ถูกเกณฑ์ไปเป็นทหารในสงครามระหว่างแคว้น มันไม่มีอะไรเลวร้ายไปมากว่านี้อีกแล้วสำหรับ เว่ยจื้อโหยว หากสามีทางนิตินัยของนางตายในสนามรบ ก็ไม่เท่ากับว่านางเป็นหม้ายสามีตายทั้งที่ยังบริสุทธิ์หรอกหรือ แถมยังต้องเลี้ยงดูน้องชายน้องสาวของอดีตสามีอีก สวรรค์เหตุใดถึงได้ส่งนางมาเกิดใหม่ในที่แบบนี้
ฉู่ว่านยู ผู้สืบเชื้อสายมาจากตระกูลแพทย์แผนโบราณ มีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยม ยาที่เธอทำนั้นทุกคนต่างอยากได้ สามารถรักษาได้ทุกโรค แต่กลับไม่คาดคิดว่าจะย้อนยุค กลายเป็นผู้หญิงที่ขี้เหร่ที่สุดในใต้หล้า และยังเอาชนะใจท่านอ๋องด้วย การเริ่มต้นไม่ค่อยดีก็ไม่เป็นไร มาดูกันว่าเธอจะพลิกผันยังไง การแย่งการแต่งงานงั้นเหรอ? เธอทำให้น้องต้องรับบทเรียน แย่งสินเิมดลับมา ให้ชายั่วหญิงร้ายคู่นี้อยู่ด้วยกันตลอดไป ขี้ขลาดเหรอ? เธอจัดการพ่อร้าย สั่งสอนผู้หญิงเสแสร้ง! ขี้เหร่เหรอ? เธอรักษาพิษในตัว และกลายเป็นคนงามอันน่าทึ่ง! ลูกสาวขี้เหร่ของจวนอัครมหาเสนาบดี กลายเป็นผู้สูงส่ง แม้แต่ผู้โหดเหี้ยมบางคนยังหวั่นไหวกับเธอ เมื่อสุดที่รักจะจัดการผู้ใด เขามักจะช่วยเสมอ... แต่น่าเสียดายสุดที่รักคนนั้นไม่มีเขาอยู่ในใจ ฉู่ว่านยู "ออกไป หย่าเลย ผู้ชายมีแต่เป็นภาระของข้าเท่านั้น" เสี่ยวลี่จิงรู้สึกน้อยใจ "ไม่ได้ ข้าให้ครั้งแรกกับเจ้าแล้ว เจ้าต้องรับผิดชอบข้า"
"คุณต้องการเจ้าสาว ส่วนฉันก็ต้องการเจ้าบ่าว ทำไมเราไม่แต่งงานกันล่ะ?" ภายใต้เสียงเยาะเย้ยของทุกคน ถังเลี่ยน ซึ่งถูกคู่หมั้นของเธอทอดทิ้งในพิธีแต่งงาน กลับแต่งงานกับเจ้าบ่าวพิการข้างบ้านที่ถูกรังเกียจ ถังเลี่ยนคิดว่าอวิ๋นเซินเป็นชายหนุ่มที่น่าสงสาร และเธอสาบานว่าจะให้ความรักใคร่แก่เขาและตามใจเขาหลังแต่งงาน ใครจะรู้ว่าเขาแกล้งเป็นแบบนั้น... ก่อนแต่งงาน อวิ๋นเซินว่า "เธอต้องสนใจเงินของผมถึงยอมแต่งงานกับผม ผมจะหย่ากับเธอหลังจากที่ผมใช้ประโยชน์เธอเสร็จ" หลังแต่งงาน อวิ๋นเซินว่า "ภรรยาของผมต้องการหย่าทุกวัน แต่ผมไม่อยากหย่า ทำอย่างไรดีล่ะ"
ในวันครบรอบแต่งงาน เหวินซือถูกเมียน้อยของสามีวางยาและไปมีอะไรกับคนแปลกหน้า เธอสูญเสียความบริสุทธิ์ไป แต่เมียน้อยคนนั้นกลับตั้งท้องลูกของสามี ภายใต้ความกดดันต่างๆ เหวินซื่อสูญรู้สึกสิ้นหวังและตัดสินใจหย่า แต่สามีของเธอกลับไม่แยแสโดยคิดว่าเธอกำลังเล่นลูกไม้อยู่ หลังจากการหย่ากัน เหวินซือกลายเป็นจิตรกรที่มีชื่อเสียงและมีผู้ชายนับไม่ถ้วนที่ตามจีบเธอ อดีตสามีไม่ยอมและขอคืนดีไปถึงที่ จากนั้นก็ว่า เธออยู่ในอ้อมแขนของคนใหญคนโตคนหนึ่ง และชายคนนั้นก็พูดอย่างสงบว่า "ดูให้ดี นี่คือพี่สะใภ้ของนาย"
เธอก็รู้อยู่เต็มอกว่าเขาไม่เคยสนใจ แต่ก็ยังดึงดันอยากจะอยู่ใกล้ ต่อให้เธอเป็นเมียแต่งเขาก็คงไม่มีวันเปลี่ยนใจ เพราะเหตุนี้เธอจึงตัดสินใจจากไปในคืนแต่งงาน "จากนี้ไปเราไม่มีอะไรติดค้างกันอีก" 🥀
เมื่อนางย้อนยุคกลายเป็นพระชายาคังที่ถูกขังอยู่ในโรงขังคนบ้า เพิ่งมาถึงฉินเซิงก็กำจัดคนสองคนที่ต้องการทำร้ายนาง นางบุกเข้าไปในงานแต่งงานของคู่รักชั่วชาสองคนนั้นในชุดแดง นางหยิ่งผยองและยั่วยุ ทำให้ชายชั่วโกรธจนกัดฟันแน่นแต่กลับทำอะไรไม่ได้ และหญิงร้ายนั้นก็เกลียดชังอย่างมากทว่าเอาคืนไม่ได้ ท่านอ๋องจิ้นได้เห็นสถานการณ์ทั้งหมดนี้ เขาโค้งงอริมฝีปาก สตรีนางนี้ช่างแตกต่างจากคนอื่นจริงๆ ถูกใจเหลือเกิน เขาจะเอาชนะใจนางและให้ชีวิตที่ดีแกนาง