รักนะนายมาเฟีย

ภาพคฤหาสถ์หลังใหญ่สีขาวนวล รอบๆ รายล้อมไปด้วยต้นไม้และดอกไม้ทำให้ดูร่มรื่นและร่มเย็น อีกทั้งเมื่อเดินตามทางเรื่อยๆ และเมื่อเดินลึกเข้าไปด้านในก็จะเจอสระน้ำใหญ่ซึ่ง "แพรวา" หญิงสาวที่มีจุดมุ่งหมายกับการมาเยือนของเธอที่คฤหาสถ์แห่งนี้ เธอยืนมองรอบๆ อย่างนิ่งเฉยราวกับว่าที่นี่เป็นบ้านของเธอ ในใจกลับหม่นหมองอย่างบอกไม่ถูก เรื่องราวที่นี่สร้างคำถามในใจให้เธอมากมาย ผู้คนที่นี่มีทั้งดีและไม่ดี และพร้อมจะหลอกล่อให้เธอตกหลุมพรางได้ตลอดเวลา ขณะที่กำลังยืนมองและคิดอะไรเรื่อยเปื่อย ก็มีเสียงเท้ามาหยุดอยู่ข้างหลัง เธอหันไปมองด้วยความตกใจและหยุดมองบุคคลตรงหน้า เขาเป็นผู้ชายที่สวมสูทสีดำ สวมใส่แว่นตากันแดด ท่

าทางดูน่าเกรงขาม และข้างเอวก็มีปืนกระบอกหนึ่งเหน็บอยู่ เขาถอดแว่นตาออก ทำให้ให้เห็นใบหน้าคมเข้ม และดวงตาที่แข็งกร้าว แต่กลับซ่อนความเศร้าในแววตา

"คุณแพรวาใช่มั้ยครับ"

"ค่ะ"

"เชิญด้านในครับ นายกำลังรอ"

ฉันถอนหายใจด้วยความโล่งอก ก่อนจะเดินตามเข้าไปข้างใน

"นายครับ"

เขาพาเดินมาหยุดอยู่ด้านหน้าผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งฉันรู้ดีว่าเขาเป็นใคร

"มาอยู่ที่นี่ก็ต้องรู้จักกฎของที่นี่ก่อน"

ฉันพยักหน้าแล้วถอนหายใจพร้อมฟังกฎของที่นี่ เขาลุกขึ้นมาเดินรอบตัวฉัน ก่อนมาหยุดอยู่ตรงหน้า

"ที่นี่ยินดีต้อนรับเธอ จะไปที่ไหนก็บอกลูกน้องฉันได้ แต่อย่าอยากรู้อะไรมากนัก มันอันตราย"

ประโยคสุดท้ายฉันรู้ดี การพาตัวเองมาในจุดที่ไม่สมควรเข้ามา มันย่อมอันตรายอยู่แล้วสำหรับผู้หญิงคนหนึ่ง แต่กับฉันฉันรับได้

"ฉันรู้ว่าต้องทำตัวยังไง คุณวางใจเรื่องนี้ได้ ฉันไม่ทำให้คุณเดือดร้อนแน่นอน"

"ดี งั้นจะพาไปดูห้องนอน"

เขาพูดพร้อมกับยิ้มมุมปากแบบมีเลศนัย ฉันจึงไม่เดินตาม และเมื่อเขาเห็นว่าฉันไม่เดินตามจึงหันกลับมา

"ทำไมไม่เดินตามล่ะ ไม่อยากพักรึไง"

"ลูกน้องตั้งเยอะแยะ ทำไมไม่เรียกใช้"

เขาหัวเราะออกมา พร้อมกับมองลูกน้อง ก่อนจะมองแบบทะเล้นๆกับฉัน

"กลัว ว่างั้น"

"ทำไมต้องกลัว นายไม่ได้น่ากลัวสักนิด"

"ถ้าไม่กลัว ก็ตามมา"

เขาถือวิสาสะจับมือฉันให้เดินตามเขา ฉันยอมเดินตามไปแต่โดยดีเพราะไม่อยากต่อความกับเขา และอยากพักผ่อนแล้ว เขามาหยุดอยู่หน้าประตูห้องห้องหนึ่ง ก่อนจะเปิดประตูให้ฉัน

"นี่ห้องเธอ ถ้ามีอะไรก็เรียกแล้วกัน"

ก่อนปิดประตูเขาส่งยิ้มให้ฉันพร้อมส่งสายตาที่สุดแสนจะขี้เล่นให้ฉัน วันเวลาผ่านไปจากวันเป็นเดือนและจากเดือนเป็นปีที่ฉันได้ก้าวเข้ามาอยู่ในวงมาเฟีย ที่นี่มีอันตรายรอบตัว แต่ก็มีสิ่งที่ซ่อนอยู่เช่นกัน ฉันต้องเริ่มลงมือค้นหาความจริงให้กับคนในครอบครัวของฉันสักที "มีนา"น้องสาวต่างแม่ที่มาอยู่ในที่นี้หายตัวไป เกิดอะไรขึ้นกับเธอ ฉันต้องรู้ให้ได้ ขณะที่กำลังนอนคิดอะไรอยู่เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ปลายสายคือเขา

"วันนี้มีธุระข้างนอก ฉันให้เวลา 20 นาที ในการแต่งตัว"

พูดจบก็วางสายไป ฉันเบ้ปากให้เพราะเบื่อคำสั่งอะไรแบบนี้

"จะดีมากถ้าจะขึ้นไปรับด้วย"

"วันหลังจะขึ้นไปอุ้มลงมาแล้วกันนะ"

ไม่พูดเปล่าแต่กลับดึงมือฉันเดินออกไปขึ้นรถที่จอดอยู่ รถที่แล่นออกไปเรื่อยๆมองเห็นสองข้างทางและวิวธรรมชาติทำให้ฉันปล่อยใจล่องลอยออกไป จู่ๆก็มีรถคันหนึ่งขับมาประชิดแล้วปาดหน้าทำให้การประทะเกิดขึ้น

"นึกว่ามาคนเดียว พาสาวสวยมาด้วยนี่หว่า"

"ไอ้เมฆา เอารถมึงออกไปจากตรงนี้ซะ วันนี้ไม่อยากมีเรื่อง"

"เห้ย ได้ยังไงกันเล่า วันนี้อุส่าห์มีสินค้าพรีเมียมมาอวดกู จะไม่อวดสรรพคุณหน่อยเหรอ"

เมฆาเดินมาวนรอบตัวฉัน ก่อนจะทำทีท่าว่าจะลวนลามฉัน แต่ 'เพทาย' กลับดักหน้าไว้ก่อน

"มึงยุ่งกับกูได้ แต่มึงอย่าแม้แต่จะคิดมายุ่งกับผู้หญิงของกู"

"ว้าว เป็นคำตอบที่ฟังแล้วน่าสนุก"

"งั้นวันนี้กูจะปล่อยไปก่อน ครั้งหน้าเราเจอกันนะจ๊ะคุณแพรวา"

ประโยคสุดท้ายเมฆาหันมามองฉันแล้วยิ้มมุมปาก ก่อนจะเดินขึ้นรถแล้วขับออกไป

"ไอ้เมฆา มันเป็นหัวหน้าแก๊งหมาป่าที่อันตรายมาก และฉันขอสั่งให้เธอห้ามไปยุ่งกับมันเด็ดขาด"

"แก๊งหมาป่า คือแก๊งที่เคยก่อเหตุตามที่ข่าวออกใช่มั้ย"

"ใช่ แต่ถึงจะออกข่าว ตำรวจก็ยังทำอะไรพวกมันไม่ได้อยู่ดี นี่คือสาเหตุที่เธอต้องมาอยู่กับฉัน"

"นายบอกว่านายเมฆามันอันตราย นายล่ะอันตรายหรือเปล่า"

"แล้วที่เธอยอมมาอยู่กับฉัน เพราะเธอเองก็คิดว่าฉันมีส่วนเกี่ยวข้องกับการหายไปของน้องสาวเธอใช่หรือเปล่า"

สิ้นคำพูด ฉันหันมองหน้าเขาเพราะไม่คิดว่าเขาจะรู้ในการมาของฉัน คำถามที่่ค้างคาใจมาตลอดเวลา5ปี ที่ยังหาคำตอบไม่ได้ วิญญาณน้องสาวฉันจะสงบสุขได้ยังไง

"นายรู้อะไรมั้ย ตั้งแต่น้องสาวฉันหายไป ฉันไม่เคยนอนหลับสนิทสักวัน ทุกวันฉันตั้งคำถามในใจมาตลอด ถ้าวันหนึ่งฉันรู้ว่าใครที่เป็นสาเหตุการหายตัวไปของน้องสาวฉัน วันนั้นฉันควรจะทำยังไง"

พูดไปน้ำตาไหลไป เขาเอื้อมมือมาจับมือฉันไว้ ก่อนจะปลอบใจ

"ฉันรู้ว่าเธอทุกข์ทรมาน แต่ให้เธอมั่นใจและเชื่อใจในตัวฉัน ฉันจะช่วยเธอหาคำตอบของเรื่องนี้"

"และฉันจะไม่อยู่เฉยๆแน่"

"ไม่ เธอทำอะไรที่เสี่ยงไม่ได้ ฉันขอสั่งห้ามเด็ดขาด ถ้าเธอเป็นอะไรไป ฉันคงไม่ให้อภัยตัวเอง"

เขาบีบมือฉันเพื่อย้ำกับฉันว่าเขาจะทำตามที่เขาบอกอย่างแน่นอน แต่ถึงยังไงฉันก็จะขอลองดูสักตั้ง ไม่ว่าหนทางข้างหน้าฉันจะต้องพบเจอกับอันตรายร้ายแรงแค่ไหนก็ตาม ฉันเชื่อในความดีและคนดี และความจริงจะต้องเปิดเผยในไม่ช้า