เพราะเรื่องราวในครั้งนั้น เขาไม่ชัดเจน ทำให้เธอ ต้องเสียใจ เมื่อกลับมาพบกันอีกครั้ง เขาตั้งใจว่า จะไม่ปล่อยเธอไป แต่ว่า เขาไม่รู้เลย ช่วงเวลาที่เขาหายไป เธอกลายเป็นแม่ไปแล้ว แม่ที่น่ารักแสนดี ที่มีลูกสาว และคนข้างๆ ยืนเคียงข้างไม่ห่าง หนังสือรักเล่มเดิม ที่จะปรับปรุงใหม่ จะช้าเกินไปไหม สำหรับคำว่าเรา สองคน
เสียงพูดคุยเสียงดังลั่นไปทั่วบริเวณ เหมือนนกกระจอกแตกรัง บรรยากาศภายในโรงอาหารของโรงเรียน ตอนเช้า ตั้งแต่เจ็ดโมง ถึง เจ็ดโมงห้าสิบนาที เต็มไปด้วยความวุ่นวาย
" ผิง การบ้านวิชาฝรั่งเศสเสร็จหรือยัง " คนที่ถูกเรียก กำลังถักเปียให้เพื่อนอยู่ ส่ายหน้าออกมา ด้วยความอ่อนใจ
" เสร็จแล้ว แต่ไม่ให้ลอก " เจ้าของเกรดสี่ ของห้อง บอกเสียงเข้ม ใบหน้าสวยหวานดุเพื่อนด้วยสายตา
" ขอร้อง ละนะ สัญญา ครั้งนี้ครั้งเดียวจริงๆ จะไม่ขอลอกการบ้านอีกแล้ว "
คนที่โดนมาดามคาดโทษเอาไว้ พนมมือ หลวมๆ ยกมือไหว้เพื่อนรัก
" สัญญานะ มะปราง ครั้งสุดท้าย " คนที่ถักเปียอยู่หัวเราะออกมา ขนมผิง ใจดีขนาดนี้ ครั้งนี้ ไม่ใช่ครั้งสุดท้ายหรอก
" หัวเราะอะไร ขนมจีน " คนที่ถักเปียเกือบจะเสร็จแล้ว ถามเพื่อนที่นั่งอยู่ แล้วส่งเสียงหัวเราะคิกคักออกมา
" ป่าว หนมเปล่าหัวเราะผิง แค่คิดถึงเรื่องตลกเอง "
เจ้าตัวเฉไฉ แล้วมองเพื่อนที่กำลังย่องไปหยิบ กระเป๋าหนังสือ สีชมพูหวานของขนมผิง ที่วางอยู่
" สัญญาแล้วนะมะปราง " ต้นฉบับการบ้าน กำชับอีกครั้ง
" สัญญาจ้ะ ผิง ปรางสัญญาว่าจะไม่ลอกการบ้านฝรั่งเศสอีกแล้ว "
ไม่ลอกฝรั่งเศสแต่ลอกวิชาอื่น เจ้าตัวคิดในใจ แล้วนั่งลง เปิดแบบฝึกหัด แล้วจัดการปั่น การบ้าน ทำความเร็วอย่างเต็มที่
มือบอบบางที่สวมนาฬิกาเบบี้จีสีขาว มัดผมถูกโบว์ให้เพื่อน แล้วหยิบหวี มาหวีให้อีกครั้ง
"เรียบร้อยจ้ะ เสร็จแล้ว " มือถักเปียบอกกับเพื่อนที่นั่งอยู่ ขนมจีนจับมือของเพื่อนขึ้นมา จุ้บเบาๆ
" ขอบคุณนะคะคุณแม่ผิง ผู้แสนใจดี "
ขนมจีนยิ้มหวานให้เพื่อน แล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินตรงไปที่ร้านข้าวมันไก่ ที่อยู่ด้านใน สั่งอาหารเช้า เป็นกิจวัตรประจำวัน
" ไก่ต้มไม่หนังสอง เพิ่มไข่ต้มด้วยค่ะ "
นักเรียนมอหกสั่งอาหารเช้า เช่นเดิม แล้วเดินไปหยิบถาด ช้อนส้อม และถ้วยน้ำจิ้ม มารอเอาไว้ก่อนแล้ว
" น้ำเปล่า2ขวดค่ะ "
ขนมผิง สั่งน้ำเปล่า ก่อนจะยื่นบัตรพลาสติก ส่งให้แม่ค้าสแกน ใบหน้าสวยหวาน ยิ้มให้ ก่อนจะหันหลังกลับมา
ชนกับใครบางคน ที่เดินมาซื้อน้ำพอดี
" ขอโทษค่ะ " ขวดน้ำเย็นโดนเสื้อนักเรียนของคนตรงหน้า ทำให้เปียกชื้นนิดหน่อย
" ไม่เป็นไร " คนตัวสูง บอกเสียงอ่อนโยน แล้วมองคนที่เดินชนตัวเอง
ใบหน้าสวยหวานไม่เงยหน้ามองด้วยซ้ำ ว่าเค้าเป็นใคร เจ้าตัวก้มหน้าเดินหนีไปก่อน
พิสิทธิ์ พิริยะกุลวงค์ ชื่อที่ปักอยู่ที่หน้าอก ทำเอาคนที่ซุ่มซ่ามอย่างเธอ ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมามอง มีใครที่โรงเรียนบ้าง ที่ไม่รู้จักเค้า
" มาแล้ว " คนที่เดินไปซื้อน้ำ วางขวดน้ำลงกับโต๊ะอาหาร แล้วส่งหลอดให้เพื่อน ใบหน้าแดงก่ำ หัวใจเต้นรัว ค่อยๆ ผ่อนคลายลง
" เสร็จแล้ว ขอบคุณมากจ้ะ "
คนที่ใช้เวลาลอกการบ้านไม่ถึงสิบนาที เก็บสมุดแบบฝึกหัด ใส่กระเป๋าให้เพื่อน และ ให้ตัวเอง เก็บอุปกรณ์เครื่องเขียน แล้วหันไปมอง โต๊ะกลางโรงอาหาร ที่ส่งเสียงดังลั่น
" อุ้ย พี่พีช กลับมาแล้วหรอ "
รุ่นพี่มอหกปีที่แล้ว ที่เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน ไปต่างประเทศ กลับมาเรียนซ้ำชั้นปีนี้พร้อมพวกเธอ กลับมาจากต่างประเทศแล้ว ชายหนุ่มผู้โดดเด่น ท่ามกลางสปอร์ตไลท์
" มาแล้วสิ ก็นั่งอยู่ตรงนั้น " ขนมจีนที่ทานข้าวหมดจาน ตอบเพื่อนแล้วมองคนที่ช้าที่สุด กำลังตักข้าว อย่างเรียบร้อย
" ผิง เจ็ดโมงยี่สิบแล้วจ้ะ " ขนมจีนบอกเพื่อนที่ยังทานไม่หมด
" แหม หนม แกห้ามเร่งแม่ผิงของฉัน แม่ผิงเค้าเรียบร้อยละเมียดละไม ไม่เหมือนแก ตักทีเต็มช้อน กินไม่กี่คำก็หมด "
มะปรางเอ่ยปากออกมา แล้วลุกไปซื้อลูกชิ้นทอด มา5ไม้ แล้ววางลง
" แข่งกัน ลูกชิ้น4ไม้ กับข้าวครึ่งจาน ใครกินหมดก่อน "
สองสาวยักคิ้วให้กัน แล้วหยิบคนไม้ ก่อนจะกินลูกชิ้นอย่างรวดเร็ว การแกล้ง ขนมผิงเป็นความสุขอีกอย่าง ของสองสาว
" แกล้งอะ "
ขนมผิงบ่นออกมา แต่ยิ้มให้เพื่อน สามสาวหัวเราะคิกคักชอบใจ แล้วมะปรางก็รับหน้าที่เก็บจานบนโต๊ะไปเก็บเอาไว้ที่จุดวางจาน หนมจีน ถือกระเป๋าให้เพื่อน แล้วเดินขึ้นอาคารเรียน ไปด้วยกัน
เสียงกริ่งเข้าแถวเคารพธงชาติดังขึ้นเมื่อเวลาเจ็ดโมงห้าสิบนาที นักเรียนจำนวนเกือบพันคน ต่างทยอยกันเดินไปเข้าแถวเคารพธงชาติ เสียงเพลงประจำโรงเรียนจบลง พร้อมกับที่เสียงคุณครู เรียกให้นักเรียนทั้งหมดประจำที่
" พี่พีชกลับมาแล้ว " เสียงเพื่อนต่างห้อง ที่เข้าแถวข้างๆ กัน พูดคุยถึง คนที่เพิ่งกลับมา
" สวัสดีนักเรียน " อาจารย์ฝ่ายวิชาการ เริ่มการสนทนากับนักเรียน แล้วหันไปมอง คนที่ยืนอยู่ข้างหลัง ก่อนจะพูดขึ้นมา
" รุ่นพี่ของพวกเรา ที่สอบชิงทุนการศึกษาไปแลกเปลี่ยนที่ต่างประเทศกลับมา เรียนชั้นมัธยมหกในปีนี้ด้วย เอ้า ปรบมือต้อนรับ "
เสียงอาจารย์บอกด้วยความภูมิใจ
" สวัสดีครับ อาจารย์ทุกท่าน น้องๆ ทุกคน พี่ชื่อ พีช พิสิทธิ์ พิริยะกุลวงศ์ ครับ "ชายหนุ่มแนะนำตัวเพียงเท่านี้ แต่รุ่นน้อง กรี้ดกันดังสนั่น
" หล่อละลาย " คนข้างๆ บอกออกมา แล้วมองคนที่ยืนอยู่ไกลๆ
ขนมผิงแอบยิ้มออกมา เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อเช้า กลิ่นน้ำหอมยังติดจมูกอยู่เลย
" หล่ออะ แต่สู้พี่ชายเค้าไม่ได้ " หนมจีนบอกกับเพื่อนรัก ที่ยืนอยู่ข้างหน้า
" ไม่เห็นหล่อเลย พี่ปัง ธรรมดา " มะปรางบอกออกมา ทำเอาคนอยากจับคู่พี่ชายกับเพื่อนค้อนออกมา
" จ้ะ คุณมะปราง หล่อแบบพี่ชายฉัน ธรรมดาแล้วแบบไหนที่ไม่ธรรมดา "
" ฉัน สายฝอจ้ะ ไม่ชอบสายตี๋แบบพี่ปังของแก " คนที่มีเวย์ชัดเจนตอบกลับไป
" ดีแล้ว เพราะพี่ปัง น่าจะชอบเรียบร้อย นุ่มนวล อ่อนโยน แบบแม่ผิงของเรา ส่วนแก ก็ขอไปสายฝอ แบบที่ชอบที่ชอบแล้วกัน "
หนมจีนบอกเพื่อน แล้วหันมากระซิบแม่ผิง ที่ยืนอยู่ตรงหน้า
" แล้วผิงชอบแบบไหน ขาวตี๋แบบพี่ปัง พอได้ไหม " คนไม่มีสเป็คส่ายหน้า
" ไม่รู้สิ ไม่ได้ชอบแบบไหนเลยแค่เห็นแล้ว ใจเต้นแรง ไม่เป็นตัวของตัวเองละมั้ง " เจ้าตัวตอบกลางๆ
" งั้นพี่ปังของแก หมดสิทธิ์เพราะเจอหลายรอบแล้ว แม่ผิงก็ยังปกติดี " มะปรางบอกด้วยรอยยิ้ม
" จ้า แม่สายฝอ " หนมจีนประชดใส่ แล้วมองเพื่อนสาว ที่มองออกไปตรงหน้าแถว แทบไม่ละสายตา
เพราะฐานะที่ต่างกันมาก เหลือเกิน ทำให้เค้า ได้แต่เฝ้ามองเธอเพียงเท่านั้น ความรัก ของเค้า ที่จะส่งไปให้ถึงใจเธอ มันคงไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ในเมื่อ ครอบครัว ของเธอ ไม่มีวันเห็นดีเห็นงาม และถ้าจะต้องตัดใจ เค้าจะทำได้ไหม ในเมื่อ เธอ คือ ความหวัง ความฝัน และความหวานละมุน ในชีวิตที่แสนจะขมขื่นของเค้า อนาคตที่มองไม่เห็นทางข้างหน้า แต่เมื่อมีเธอ เดินเข้ามา ชีวิตของเค้า ก็ดูเหมือนกับว่า อะไรมันจะง่ายลงไป แม้จะไม่ง่ายจริงๆ แต่ว่า เค้ากลับมีพลังใจในการต่อสู้ เพื่อจะอยู่ต่อไป อยากจะพิสูจน์ตัวเอง ให้เธอ ได้เห็นว่า เค้า มีเธอ เป็นแรงใจในทุกๆวัน
"ถ้าคืนนี้ ไปต่อ ฉันต้องจ่ายเท่าไหร่ลิลลี่ " เธอสวย เธอหรู เธอแพง ในเล้าจ์แห่งนี้ เธอเหมาะจะอยู่แค่บนเตียง ไม่เหมาะจะเดินเคียงข้าง" " เควิน ซุง " มองเธอด้วยความโกรธ ที่เธอท้าทายเขา กล้าดียังไงถึงมานั่งกับคนอื่น แบบนี้ "เขาเป็นลูกค้า เขาอยากนั่งกับลิลลี่ ลิลลี่เลือกไม่ได้ แล้วเขา เลี้ยงดริ้งก์คืนนี้แล้วค่ะ ถ้าคุณเควินอยากนั่งกับลิลลี่ ก็ต้องจ่ายหนักหน่อยนะคะ " "ลิลลี่ ถ้าเล่นตัวนัก จะจัดให้ร้องทั้งคืนเลย " เธอกล้าดียังไง มาทำให้เขาโกรธ แม่ดอกลิลลี่
"ล้านบาท สำหรับวันนี้ ถ้าคุณมือขึ้น ผมขอเงินคืน ถ้าคุณเสียหมด คุณจะเป็นหนี้ผมสิบล้าน รวมกับของเก่าอาทิตย์ที่แล้ว" ชายหนุ่มพูดภาษาอังกฤษน้ำเสียงหนักแน่น ชัดเจน บอกออกไป โยธิน ยิ้มกว้าง ออกมาทันที ขอเเค่คืนนี้ได้ต่อทุน คืนนี้จะต้องเป็นวันของเค้า ชายหนุ่มวัยสามสิบปียิ้มกว้างออกมา ก่อนจะลุกขึ้นยืนเดินออกไปข้างนอก เพื่อใช้เงินล้านคืนนี้ต่อทุนเป็นสิบล้าน นิอร ยิ้มกว้างออกมา ก่อนจะวางจานขนมใบเล็กลงบนโต้ะอย่างเอาใจคนตรงหน้า "คุณป้าขา อย่าโมโหเลยค่ะ พี่โย อาจจะแค่เมาไม่กลับเท่านั้นเองค่ะ อย่าห่วงไปเลยค่ะ" เสียงหวานปลอบใจผู้มีพระคุณ ก่อนจะตักขนมช่อม่วงชิ้นสวย ให้คุณป้าได้ลองชิม "อรลองทำช่อม่วงค่ะ คุณป้าช่วยชิมให้อรได้ไหมคะ ถ้าเผื่ออร่อยจะได้เอาไว้รับรองแขกที่บริษัท" สาวน้อยทำทีเปลี่ยนเรื่อง เพื่อหันเหความสนใจ ป่านนี้พี่โยอยู่ที่ไหน ทำไมไม่กลับบ้าน
การตัดสินใจเดินจากมา เพราะรัก การที่เธอเลือกทางเดินเอง ก็เพราะรัก ไม่ว่าตรงหน้าของเธอ จะมีพี่นายหรือไม่ ไม่ว่าความจริงที่เจอ จะปวดร้าวเพียงใด แต่นิตาไม่เคยเสียใจสักวัน ที่เลือกจากทางเดินนี้
นางร้ายขายดี อย่าง ทอปัด ตั้งใจว่า ถ้าต่อไปนี้ ใคร จะเดินเข้ามา ขอความจริงใจ เปิดเผยและชัดเจน ความรักที่ผ่านมา ทำให้เธอ ทั้งเจ็บ และ อาย บทเรียนราคาแพง ที่ทำให้เธอ ต้องระวังระวังใจ จนกระทั่ง เขา เดินเข้ามา แล้วบอกกับเธอว่า เขาจะอยู่ตรงนี้ จะไม่ไปไหน จะจับมือเธอ เดินไปข้างหน้า และบอกทุกคนว่า คนนี้ แฟนผม
นิยายรัก หวานละมุน ของคุณอา และ หลานสาว ความรักของน้องพรีน ที่มอง อาแพค มานาน รักครั้งแรก ของพรีน คือ อาแพค แต่ว่า รักแรกของเธอมองเธอเป็นเพียงหลานสาว เพราะอาแพค มีแฟน ที่เหมาะสม และคู่ควรกัน การรอคอย การแอบรัก และเฝ้ามอง มานานแสนนาน น้องพรีนจะ อยู่ห่างๆ มองอาแพคไกลๆ จนกว่า อาแพค จะหันมา แล้วเจอพรีน อยู่ตรงนี้
เมื่อนางย้อนยุคกลายเป็นพระชายาคังที่ถูกขังอยู่ในโรงขังคนบ้า เพิ่งมาถึงฉินเซิงก็กำจัดคนสองคนที่ต้องการทำร้ายนาง นางบุกเข้าไปในงานแต่งงานของคู่รักชั่วชาสองคนนั้นในชุดแดง นางหยิ่งผยองและยั่วยุ ทำให้ชายชั่วโกรธจนกัดฟันแน่นแต่กลับทำอะไรไม่ได้ และหญิงร้ายนั้นก็เกลียดชังอย่างมากทว่าเอาคืนไม่ได้ ท่านอ๋องจิ้นได้เห็นสถานการณ์ทั้งหมดนี้ เขาโค้งงอริมฝีปาก สตรีนางนี้ช่างแตกต่างจากคนอื่นจริงๆ ถูกใจเหลือเกิน เขาจะเอาชนะใจนางและให้ชีวิตที่ดีแกนาง
“หยุดทำบ้าๆ นะพี่สิงห์...อ๊อย...” น้ำผึ้งขนลุกซู่ เขาจูบไซ้ซอกคอของหล่อน ขณะหญิงสาวกำลังยืนส่องกระจกอยู่หน้าอ่างล้างหน้า “พี่ขออีกนิด แค่ภายนอกเท่านั้นนะจ๊ะ ไม่เสียหายอะไรนี่นา...นะครับ” พี่เขยปะเหลาะปะแหละอย่างคนเอาแต่ได้ เสียงออดอ้อนอ่อนหวานเริ่มทำให้น้องเมียใจอ่อนหวามไหว ปล่อยให้มือของเขาเคล้นคลึงสะโพกของหล่อนอย่างนึกมันเขี้ยว สอดท่อนแขนเข้ามาระหว่างง่ามก้น หงายฝ่ามือลูบไล้เข้ามาถึงหนอกเนื้ออุ่นจัดอีกครั้ง ตะล่อมล้วงเข้ามาโอบเนินนูนเหมือนหลังเต่า บีบขยำเบาๆ เหมือนจะประมาณความอวบใหญ่ล้นอุ้งมือ “ของผึ้งใหญ่จัง” มือสัมผัสกลีบเนื้อเป็นพูแน่น โหนกนูนและใหญ่กว่าของเจนนี่มากมาย “อ๊าย...” น้ำผึ้งเสียว กระดกก้นขึ้นโดยอัตโนมัติ สิงหาบีบขยำความเป็นผู้หญิงของหล่อนเป็นจังหวะ หัวใจเต้นแรงกับความอวบใหญ่ที่อัดแน่นอยู่ในอุ้งมือของตน “อย่า...พี่สิงห์...หยุดเดี๋ยวนี้นะ เดี๋ยวพี่เจนนี่มาเห็นผึ้งซวยแน่ๆ” น้องเมียร้องห้ามอย่างสับสนใจ ส่ายก้นทำท่าว่าจะดิ้นหนี แต่ช้ากว่ามือใหญ่ของสิงหาอีกข้างที่กดลงบนแผ่นหลังของหล่อนเหมือนจะล็อกกายไม่ให้ขยับหนี
อวิ๋นเจินอาศัยอยู่ในตระกูลอวิ๋นมาเป็นเวลา 20 ปี กลับพบว่าเธอเป็นลูกสาวปลอม พ่อแม่บุญธรรมของเธอวางยาเธอเพื่ออยากจะได้เงินมาลงทุน หลังจากที่อวิ๋นเจินรู้เรื่องนี้ เธอก็ถูกไล่กลับไปที่ชนบท จากนั้นเธอก็ค้นพบว่าตัวเองคือลูกสาวแท้ๆ ของตระกูลเฉียวและมีชีวิตที่หรูหราสุด ๆ หลังจากกลับมา เธอได้รับความรักจากครอบครัวและมีชื่อเสียงโด่งดัง น้องสาวจอมปลอมใส่ร้ายอวิ๋นเจิน แต่เธอไม่คาดคิดว่าอวิ๋นเจินจะมีความสามารถต่างๆ เมื่อต้องเผชิญกับการยั่วยุ เธอได้แสดงความสามารถและทักษะต่างๆ มากมายเพื่อจัดการผู้รังแก มีข่าวลือกันว่าอวิ๋นเจินยังคงโสด และชายหนุ่มชื่อดังแห่งเมืองงก็ผลักเธอไปเข้ากำแพง "คุณนายกู้ ถึงตามราเปิดเผยตัวตนได้แล้วนะ"
ตลอดระยะเวลาสามปีที่หยุยเอินแต่งงานกับฝู้ถิงหย่วน เธอพยายามทำหน้าที่ภรรยาให้ดีที่สุด เธอคิดว่าความอ่อนโยนของตนจะสามารถละลายใจที่เย็นชาของฝู้ถิงหย่วนได้ แต่ต่อมาเธอก็รู้ตัวว่าไม่ว่าเธอจะพยายามแค่ไหน ผู้ชายคนนี้ก็ไม่มีวันจะตกหลุมรักเธอได้ ด้วยความสิ้นหวังของเธอ สุดท้ายเธอตัดสินใจที่จะยุติการแต่งงานครั้งนี้ ในสายตาของฝู้ถิงหย่วน หยุยเอิน ภรรยาของเขาเป็นผู้หญิงที่โง่ ไม่มีอะไรดีเลยสักอย่าง แต่เขาก็คิดไม่ถึงว่าภรรยาของเขาจะกล้าโยนใบหย่าใส่เขาต่อหน้าคนมากมายในงานเลี้ยงวันครบรอบฝู้ซื่อ กรุ๊ป หลังจากหย่าร้าง ทุกคนต่างคิดว่าพวกเขาจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกต่อไป แต่เรื่องราวระหว่างทั้งสองคงไม่ได้จบลงอย่างง่าย ๆ แบบนี้ หยุยเอินได้รับรางวัลบทภาพยนตร์ยอดเยี่ยม และคนที่เป็นผู้มอบถ้วยรางวัลให้กับเธอก็คือฝู้ถิงหย่วน หยุยเอินคิดไม่ถึงว่าผู้ชายที่สูงส่งและแสนเย็นชาคนนี้จะลดตัวลงอ้อนวอนเธอต่อหน้าผู้ชมทั้งหมด"หยุยเอิน ก่อนหน้านี้คือผมผิดเอง ขอโอกาสให้ผมอีกครั้งได้ไหม"หยุยเอินยิ้มด้วยความมั่นใจ"ขอโทษนะคุณฝู้ ตอนนี้ฉันสนใจแต่เรื่องงาน"ชายหนุ่มคว้ามือเธอไว้ ดวยตานั้นเต็มไปด้วยความผิดหวัง หยุยเอินสบัดมือเขาและเดินจากไปโดยปราศจากความลังเลใด ๆ
เสิ่นชิงกลายเป็นลูกสาวของชาวนาจากคุณหนูที่ร่ำรวยของตระกูลเสิ่นในชั่วข้ามคืน ลูกสาวตัวจริงใส่ร้ายเธอ คู่หมั้นของเธอทำให้เธออับอาย และพ่อแม่บุญธรรมของเธอก็ไล่เธอออกจากบ้าน... ทุกคนต่างรอที่จะหัวเราะเยาะเธอ ทว่าเธอกลับกลายเป็นทายาทของตระกูลเศรษฐีในเมืองอย่างกะทันหัน นอกจาดนี้ เธอยังมีตัวตนหลากหลาย เช่น หัวหน้าแฮ็กเกอร์ระดับนานาชาติ นักออกแบบเครื่องประดับชั้นนำ นักเขียนผู้ยิ่งใหญ่ที่ลึกลับ และอัจฉริยะด้านการแพทย์! พ่อแม่บุญธรรมเสียใจกับการตัดสินใจของตนและบังคับให้เธอแบ่งทรัพย์สินครึ่งหนึ่งให้เพราะพวกเขาเลี้ยงดูเธอมา เมื่อเสิ่นชิงหยิบกล้องออกมาแล้วบันทึกท่าทางอันน่าเกลียดของพวกเขา อดีตคู่หมั้นรู้สึกเสียใจและพยายามจะคืนดีกับเธอ เสิ่นชิงหัวเราะเยาะ "เขาคู่ควรงั้นเหรอ" จากนั้นก็ไล่เขาออกจากเมือง ในที่สุด ผู้มีอำนาจแห่งเมืองก็พูดอ้อนวอนเบาๆ "ไม่จำเป็นต้องแต่งเข้าตระกูลผม เดี๋ยวผมไปหาเอง"
หลินตงหยาง อายุ 27 ปี เติบโตมากับแม่เพียงสองคน ในวัยเด็กหลินตงหยางเคยมีพ่อผู้ให้กำเนิดแต่หลังจากที่พ่อได้งานใหม่ในเมืองหลวงพ่อที่เคยมีก็ไม่มีอีกแล้ว พ่อกลับมาหย่าขาดกับแม่ทันทีที่ไปทำงานในเมืองหลวงได้เพียง 2 เดือน ด้วยให้เหตุผลในการหย่าว่า แม่กับและเขาคือตัวถ่วงความเจริญในชีวิตพ่อ สาเหตุก็ไม่มีอะไรมากแค่พ่อหน้าตาหล่อเหลาและเป็นที่ถูกใจของลูกสาวหัวหน้างาน เพื่อตำแหน่งงานและความเป็นอยู่ที่สบายขึ้น พ่อเลือกที่จะทิ้งภรรยาคู่ทุกข์คู่ยากที่ผ่านเรื่องยากลำบากมาด้วยกัน หย่าขาดกับภรรยาเพื่อไปแต่งงานใหม่ มีชีวิตใหม่ในเมืองหลวง โดยทิ้งคนข้างหลัง ทิ้งภรรยาที่เคยสาบานว่าจะอยู่ครองคู่กันตลอดไป ในปีที่เขาเรียนจบมหาวิทยาลัย แม่ก็ล้มป่วยและจากเขาไปในที่สุด สาเหตุที่หลินตงหยางเสียชีวิต เพราะทำงานหนัก อาชีพโปรแกรมเมอร์ตัวเล็กๆ อย่างเขา ต้องพยายามทำงานให้ได้ตามที่หัวหน้าสั่งมา ในที่สุดเขาก็พัฒนาเกมกำลังภายในของบริษัทได้สำเร็จ หลินตงหยางนอนหลับไปด้วยความสบายใจ แต่ทว่าพอเขาลืมตาตื่นขึ้นมาอีกที นี่ไม่ใช่คอนโดหรูย่านใจกลางเมืองปักกิ่ง หลังคามุงหญ้านี่คืออะไร มันควรจะเป็นเพดานสีขาวสิ เมื่อมองไปรอบๆ ห้องนี่คืออะไร นี่มันไม่ใช่ผนังที่ทำมาจากคอนกรีต มันคือดินเหนียว หลินตงหยางคิดว่าตัวเองฝันไป เขาหลับตาลงอีกครั้งแล้วลืมตาขึ้น ทุกอย่างยังเหมือนเดิม มารดามันเถอะ เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง หลังจากแน่ใจแล้วว่าไมไ่ด้ฝัน ตอนนั้นเองเขารู้สึกปวดหัวขึ้นมาอย่างรุนแรง และในหัวของเขามีภาพเหตุการณ์ของเด็กชายที่ชื่อเดียวกับเขา หลินตงหยาง อายุ 10 ขวบ เรื่องราวชีวิตตั้งแต่เกิดจนตายไปของเด็กชาย ทำเอาหลินตงหยางกำมือแน่น ก่อนจะสบถออกมา “พ่อสารเลว เฉินซื่อเหม่ยชัดๆ” และตามมาด้วยเสียงร้องไห้ของน้องสาว สาเหตุที่เด็กชายหลินตงหยางเสียชีวิต เพราะถูกผู้ที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นย่าแย่งผักป่าและทุบตี ทั้งๆ ที่คนพวกนั้นได้ตัดขาดพับพวกเขาสามแม่ลูกแล้ว แต่ยังมิวายข่มเหงรังแก