เธอแอบชอบเขาเพราะเขาคือพระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยเธอเอาไว้ เธอจึงสารภาพรักกับเขาเมื่อเรียนจบและได้เข้าทำงานในบริษัทของเขา แต่เขากลับให้เธอเขียนใบลาออก เธอจึงหนีหายไปจากชีวิตของเขา ได้เจอกันอีกครั้งความจริงก็ถูกเปิดเผย!
“โอ๊ย! เจ็บ” นิลินีร้องด้วยความเจ็บเมื่อโดนสองพี่น้องจอมแสบแกล้งแทบจะทุกวันเพราะเธอเป็นเด็กนักเรียนทุนที่แสนยากจน แต่ได้เข้ามาเรียนที่โรงเรียนชื่อดังแห่งนี้
“โอ๊ย! วันนี้ฉันจะสู้ตายแล้วนะ” กวีที่เป็นเพื่อนของนิลินีเอ่ยขึ้น แม้จะอ้อนแอ้นไปหน่อยตามชายใจหญิงแต่ก็อยากจะฮึดสู้ขึ้นมาบ้าง
“ฉันก็สู้เหมือกัน แกล้งกันทุกวัน เป็นไงเป็นกัน ไม่กลัวโว้ย!” นิลินีเองก็ไม่ไหวแล้ว ตอนแรกก็พยายามไม่อยากมีเรื่องด้วย แต่ตอนหลังกลับโดนแกล้งหนักขึ้นกว่าเดิมเสียอีก ในเมื่ออีกฝ่ายเห็นว่าไม่สู้ก็ยิ่งแกล้ง เธอกับเพื่อนอย่างกวีเลยต้องสู้หัวชนฝา เป็นไงเป็นกัน ถ้าจะไม่ได้ทุนเพราะโต้ตอบกลับอันธพาลประจำโรงเรียนอย่างแก้วตาและกันต์ ก็ให้มันรู้ไปสิวะ!
สองเพื่อนซี้พุ่งตัวเข้ามา แต่กระเด็นกลับมาเพราะแก้วตากับกันต์พวกเยอะกว่า ทำเอาสองเพื่อนถึงกับเละ เหมือนเช่นทุกวัน
“หยุดนะ!” เหมือนเสียงสวรรค์หรือจะเรียกว่าพระเอกขี้ม้าขาวก็ย่อมได้ เสียงของพี่รหัสของเธอนั่นเอง
พฤกษ์ กิจไพบูลย์วิวัฒน์ พี่รหัสสุดหล่อของเธอ ได้ข่าวว่าเขาไม่สบายหลายวันเธอกับเขาจึงไม่ได้เจอกัน แต่ที่เธอรู้จักเขาก็เพราะว่าเพื่อน ๆ ในห้องต่างกรี๊ดเขาด้วยกันทั้งนั้น
“พี่พฤกษ์!” สองพี่น้องเรียกพฤกษ์อย่างตกใจ ไม่ใช่แค่ความหล่อแต่พฤกษ์เป็นนักเรียนผู้ทรงอิทธิพลและประธานรุ่น ใคร ๆ ก็ต่างเกรงใจ เรียนเก่ง กีฬาเด่น หน้าตาดี สุภาพบุรุษสุด ๆ นิลินีได้เห็นตัวจริงพี่รหัสก็ถึงกับตาโตอ้าปากค้าง เธอเพิ่งเข้ามาเรียนมอ.สี่ได้แค่ไม่กี่วันจึงยังไม่ได้เจอเขาตัวเป็น ๆ
เธอมาเรียนมอ.สี่ที่นี่ก็มีพี่รหัสมอ.หกที่สุดแสนจะเพอร์เฟค นี่ใช่ไหมจึงเป็นที่หมั่นไส้ของสาว ๆ หลายคนในโรงเรียน หาว่าเธอไม่คู่ควร
“นิลินีเป็นน้องรหัสของฉันใครกล้าแตะ” พฤกษ์ประกาศกร้าว ทำเอาทุกคนหัวหด
“ไม่ใช่ว่าห้ามรังแกน้องรหัสของฉัน แต่ทุกคนพวกเธอก็ห้ามรังแก เคยเตือนแล้วใช่ไหม ถ้าไม่ฟังก็อย่าหาว่าฉันใจร้ายก็แล้วกัน” เพียงไม่นานพฤกษ์ก็ลากคอเสื้อกันต์ นักเรียนมอ.ห้ากับก๊วนเพื่อนและแก้วตาน้องสาวซึ่งอยู่มอ.สี่ไปที่ห้องปกครอง ข่าวนี้โด่งดังไปทั่วโรงเรียนเมื่อพฤกษ์ไม่ได้รังเกียจน้องรหัสที่จนแสนจนอย่างนิลินีแถมยังปกป้องอีกฝ่ายอย่างเต็มที่
“จากนี้ไปใครกล้ารังแกน้องรหัสฉันอีก ฉันจะคิดบัญชีรายตัว” ใครรังแกโดนขึ้นบัญชีดำ ทำเอาทุกคนไม่กล้าแม้แต่จะแตะนิลินีแม้แต่ปลายก้อย
“โหย... พี่รหัสของแกอย่างเท่ห์เลยว่ะนิล ตอนกระโดดมาขวางพวกนั้นฉันนี่ปลื้มสุด ๆ อยากจะกรี๊ดให้ลั่นโรงเรียน” กวีซึ่งโดนรังแกด้วย แต่พอเป็นเพื่อนสนิทกับนิลินีน้องรหัสของพฤกษ์ ทำเอาไม่มีใครกล้ารังแกหรือบูลลี่ว่าเป็นยาจกเด็กทุน ริจะมาเรียนโรงเรียนดังอีกเลยหลังจากนั้น
“เท่จริงๆ นั่นแหละ” นิลินีทำหน้าฝันหวาน พี่รหัสของเธอทั้งหล่อทั้งเท่
เรียกว่าเท่สุด ๆ ไปเลย!
“จะกลับบ้านแล้วเหรอ” พอคิดถึงก็มาเลย ทำเอานิลินีหันไปมองตาโต
คนตรงหน้าคือพี่รหัสสุดหล่อของเธอ อยากจะกรี๊ดแต่ก็เก็บอาการเอาไว้ พฤกษ์เป็นสุภาพบุรุษ เป็นผู้ชายที่น่ารัก เธอจะทำตัวกรี๊ดกร๊าดเกินงามไม่ได้ เอาไว้ค่อยกลับไปกรี๊ดในห้องน้ำที่บ้านก็แล้วกัน ฮ่า ฮ่า ฮ่า!
“ค่ะพี่พฤกษ์”
“กลับยังไง ให้พี่ไปส่งไหม”
“รอรถประจำทางค่ะ เกรงใจพี่พฤกษ์เปล่า ๆ ไม่ต้องไปส่งหรอกค่ะ”
“ไปค่ะ ให้พี่พฤกษ์ไปส่งสิยายนิล บ้านแกตั้งไกล รอรถก็อีกนาน พี่พฤกษ์อุตส่าห์มีน้ำใจ แกจะทำให้พี่พฤกษ์เสียน้ำใจหรือไง มาเร็วสิ” กวีรีบดึงมือเพื่อนสาวไปขึ้นรถ ในขณะที่นิลินีหน้าตาเหลอหลา
“บ้านพี่เป็นทางผ่านบ้านของเราสองคนพอดี” พฤกษ์เอ่ยขึ้นเมื่อคนขับรถเคลื่อนรถออกไปอย่างระมัดระวัง
“พี่พฤกษ์รู้จักบ้านของเราสองคนด้วยเหรอคะ” กวีเอ่ยถาม
“เคยเห็นลงมาจากรถประจำทางน่ะ” พฤกษ์ตอบเสียงนุ่ม
ท่าทีของพฤกษ์ดูดีทุกระเบียบนิ้ว ก้านนิ้วของเขาเรียวยาวขาวผ่อง น่ามองน่าสัมผัส คนอะไรหล่อวัวตายควายล้ม ไม่สงสัยเลยว่าทำไมสาว ๆ ในโรงเรียนถึงชอบเขา อยากได้เขาเป็นพี่รหัสหรืออยากเป็นหวานใจของเขาด้วยกันทั้งนั้น
นิลินีเหลือบมองแล้วต้องลอบกลืนน้ำลาย อยากจะตบหน้าผากตัวเองแรง ๆ นี่เธอเพิ่งอยู่มอ.สี่นะ แถมยังเป็นนักเรียนทุนอีก จะใจแตกริมีความรักในวัยเรียนไม่ได้
แต่พี่รหัสของเธอ ก็เย้ายวนใจเกินต้านจริง ๆ
ไม่ได้ ๆ นี่คือพี่รหัสนะ เธอต้องให้ความเคารพ ไม่ใช่มาแอบชอบอีกฝ่ายแบบนี้
ความคิดในหัวของนิลินีตีกันให้วุ่นไปหมด จบลงด้วยประโยคคำถามชวนฟินจนนิลินีแทบจะตัวลอย
“โดนรังแกอีกไหม”
“ไม่มีแล้วค่ะ”
“ถ้าใครรังแกบอกพี่ได้เลย พี่จะไม่ยอมให้ใครมารังแกน้องรหัสของพี่เด็ดขาด”
“ค่ะ”
“แล้วเพื่อนน้องรหัสล่ะคะ” กวีเอ่ยถามบ้าง
“เหมือนกันครับ” คำตอบนั้นทำเอากวีกรี๊ดกร๊าด เพราะเขาได้พี่รหัสที่ไม่ค่อยสนใจเขาสักเท่าไหร่ อีกฝ่ายเป็นนักกีฬาโรงเรียนที่โคตรแมนแต่ไม่ชอบชายใจหญิงอย่างเธอเท่าใดนัก ส่วนพี่รหัสมอ.ห้านั้นเป็นผู้หญิง ซึ่งก็รักสวยรักงาม อีกฝ่ายบ้านรวยมาก มีอะไรก็จะนำมาเผื่อแผ่ให้เสมอ กวีจึงปลื้มพี่รหัสมอ.ห้ามากๆ แต่ความทรงอิทธิพลน้อยกว่าพฤกษ์ ทำให้เธอกับเพื่อนรักอย่างนิลินีโดนแก๊งนรกอย่างแก้วตาและกันต์รังแกเอาได้
เขาเป็นคุณอาของเพื่อน เย็นชา หน้านิ่ง แถมยังดุอีกด้วย ในค่ำคืนหนึ่งที่โดนเพื่อนชายวางยา เขากลับช่วยเธอเอาไว้ แล้วกลายเป็นคุณอาหนุ่มคลั่งรักที่ทำเอาเธอกลายเป็นนางฟ้าตัวน้อย ๆ ในอ้อมแขนแข็งแกร่งอบอุ่นอ่อนโยนของเขา
เธอพลาดท่าเสียทีเขาในค่ำคืนหนึ่ง เขาออกตามหาเธอจนแทบพลิกแผ่นดิน จู่ ๆ ก็มีหญิงสาวคนหนึ่งอุ้มลูกน้อยมาบอกเขาว่า เขาคือพ่อของลูก แล้วจากไป เขาได้เจอผู้หญิงอีกคน กลับตกหลุมรักเธอในทันที และความลับมากมายที่ถูกเก็บซ่อนก็เปิดเผยออกมาให้เขาได้รับรู้
เธอต้องหมั้นหมายกับหลานชายของเขา แต่เพราะประสบอุบัติเหตุทำให้เกิดผลข้างเคียงกลายเป็นผู้หญิงอ้วนสุดแสนอัปลักษณ์ หลานชายของเขาจึงขอถอนหมั้น แต่เธอไม่คิดว่าเขาผู้มีศักดิ์เป็นอาจะเป็นคนหมั้นหมายกับเธอแทน คุณอาหนุ่ม เพื่อนรุ่นน้องของบิดามารดาที่เธอแอบชอบมานานหลายปีแล้ว ในที่สุดจะได้เป็นสามีของเธอจริงๆ
พิมพ์ลภัสโดนมารดาเลี้ยงกับน้องสาวใจร้ายโยนออกจากบ้านท่ามกลางสายฝน และโพทะนาไปว่าเธอหนีตามผู้ชายไป เพื่อทำลายชื่อเสียงของเธอ กลับมาอีกครั้ง พิมพ์ลภัสจึงเปลี่ยนจากบทนางเอกกลายเป็นนางร้ายเอาคืนคนที่ทำเอาไว้กับเธออย่างสาสม!
หวังจื่อหลินอ่านนิยายจบด้วยความโมโหที่นางเอกในนิยายโดนทำร้ายจนตาย เธอเดินข้ามถนนไม่ทันระวังจึงโดนรถชน หลิวเหวินจงเพื่อนชายคนสนิทที่แอบรักเธอจึงเข้ามาช่วยเอาไว้ แต่ทั้งสองก็โดนรถชนอยู่ดี สองหนุ่มสาวกลายเป็นเจ้าชายและเจ้าหญิงนิทรานอนหลับไม่ฟื้น แต่ขณะเดียวกันก็ทะลุมิติเข้าไปอยู่ในนิยายเล่มที่ตัวเองอ่าน และเข้าไปแก้ไขสถานการณ์เลวร้ายที่เกิดขึ้นให้แปรเปลี่ยนไปในทิศทางที่ดีขึ้น
ลี่เซียนเป็นคุณหมอสาวในยุคปัจจุบัน เธอหลุดไปอยู่ในยุคอดีต ในร่างของคุณหนูลี่เซียน ลูกของเสนาบดีประจำวังหลวง เธอพบว่าตัวเองจะมีชีวิตได้อีกแค่สามสิบวันเท่านั้น เธอจึงต้องตามหารักแท้ และคนคนนั้นก็คืออ๋องฉิน ชายหนุ่มซึ่งมีความองอาจกล้าหาญและหล่อเหลาที่สุดในเมือง ตามคำแนะนำของเจ้านกน้อยสีทองพูดได้ ซึ่งเธอเคยมีบุญคุณช่วยเหลือมันเอาไว้ในอดีตชาติ! ลี่เซียนจะพิชิตใจอ๋องฉินได้ไหม นางจะตายก่อนได้รับความรักหรือไม่ มาติดตามอ่านกันได้เลยจ้า
ในวันครบรอบแต่งงาน เหวินซือถูกเมียน้อยของสามีวางยาและไปมีอะไรกับคนแปลกหน้า เธอสูญเสียความบริสุทธิ์ไป แต่เมียน้อยคนนั้นกลับตั้งท้องลูกของสามี ภายใต้ความกดดันต่างๆ เหวินซื่อสูญรู้สึกสิ้นหวังและตัดสินใจหย่า แต่สามีของเธอกลับไม่แยแสโดยคิดว่าเธอกำลังเล่นลูกไม้อยู่ หลังจากการหย่ากัน เหวินซือกลายเป็นจิตรกรที่มีชื่อเสียงและมีผู้ชายนับไม่ถ้วนที่ตามจีบเธอ อดีตสามีไม่ยอมและขอคืนดีไปถึงที่ จากนั้นก็ว่า เธออยู่ในอ้อมแขนของคนใหญคนโตคนหนึ่ง และชายคนนั้นก็พูดอย่างสงบว่า "ดูให้ดี นี่คือพี่สะใภ้ของนาย"
เมื่อสองปีที่แล้ว เพื่อช่วยคนรักในใจ พระเอกถูกบังคับให้แต่งงานกับนางเอก ในใจของเขา เธอเป็นคนน่ารังเกียจและแย่งคนรักของคนอื่น เขาเลยเย็นชาต่อเธอมาตลอด แต่กลับอ่อนโยนและเอาใจใส่กับคนรักในใจถึงเป็นเช่นนี้ เธอยังคงรักเขาอย่างเงียบ ๆ เป็นเวลาสิบปี ต่อมาตอนที่เธอรู้สึกเหนื่อยและอยากจะท้อแท้นั้น เขากลับตื่นตระหนก... เมื่อเธอกำลังจะตายขณะตั้งท้องลูกของเขา ในที่สุดเขาก็ตระหนักว่าผู้หญิงที่เขายอมเอาชีวิตตัวเองไปแลกนั้นก็คือเธอโดยตลอด
ในสายตาของเขา เธอเป็นคนขี้โกหก ในสายตาของเธอ เขาเป็นคนไร้หัวใจ เดิมทีถังหว่านคิดว่าเธอคือคนพิเศษหลังจากอยู่กับเสิ่นติงหลานมาสองปี แต่สุดท้ายก็พบว่าตัวเองเป็นแค่ของเล่นที่สามารถทิ้งได้อย่างตามใจเมื่อไม่มีค่าอีกต่อไป จนกระทั่งถังหว่านเห็นว่าเสิ่นติงหลานพาคนรักของเขาไปตรวจครรภ์ เธอจึงยอมแพ้แล้ว เธอหยุดติดตามเขาอีก แต่จู่ๆ เขากลับไม่ยอมปล่อยเธอไป "ถ้าคุณไม่เชื่อฉัน ทำไมคุณไม่ปล่อยฉันไปล่ะ?" ชายผู้เคยหยิ่งยะโสขนาดนั้น ตอนนี้ก้มหัวลงและขอร้องว่า "หวานหว่าน ฉันผิดไปแล้ว โปรดอย่าทิ้งฉันไป"
หลังจากแต่งงานกันมาสามปี เวินเหลี่ยงก็ยังไม่เคยได้ความรักจากฟู่เจิ้งแต่อย่างใดเลย เมื่อรักแรกของเขากลับมา สิ่งที่รอเธออยู่คือหนังสือการหย่า "ถ้าฉันมีลูก คุณยังเลือกหย่าไหม?" เธออยากจับโอกาสสุดท้ายนี้ไว้ แต่แล้วมีแต่คำตอบที่เย็นชาว่า "ใช่" เวินเหลี่ยงหลับตาและเลือกที่จะปล่อยมือ ...ต่อมาเธอนอนอยู่บนเตียงคนไข้ด้วยความสิ้นหวังและลงนามในข้อตกลงการหย่า "ฟู่เจิ้ง เราไม่ได้เป็นหนี้กันอีกต่อไปแล้ว..." ชายที่มีความเด็ดขาดและเย็นชามาโดยตลอดนอนอยู่ข้างเตียงขอร้องให้อีกฝ่ายกลับมาด้วยเสียงแผ่วเบา "เหลียง ได้โปรดอย่าหย่าได้ไหม?"
เสิ่นชิงชิว หลานสาวของเศรษฐีที่รวยที่สุดในเมืองไห้ คบหาอยู่กับลู่จั๋วมาเป็นเวลาสามปีแล้ว แต่ความจริงใจของเธอกลับสูญเปล่า ลู่จั๋วปฏิบัติกับเธอเพียงในฐานะหญิงบ้านนอกคนหนึ่ง และทอดทิ้งเธอในวันแต่งงาน โดยไปหารักแรกของเขา หลังจากเลิกรากันอย่างเด็ดขาด เสิ่นชิงชิวก็กลับมามีสถานะเป็นสาวรวยอีกครั้ง ได้รับมรดกมูลค่าหลายร้อยพันล้าน และเริ่มต้นชีวิตที่รุ่งโรจน์ที่สุด แต่แล้วมักจะมีคนโผล่มาทไให้กับเธอหงุดหงิดอยู่เสมอ! ขณะที่เธอกำลังจัดการกับผู้ร้าย คุณชายฟู่ผู้มีอำนาจนั้นก็ปรบมือและโห่ร้องว่า "ที่รักของฉันสุดยอดมากจริงๆ"
เว่ยจื้อโหยวลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งพบว่าตนอยู่ในยุคสมัยที่ไม่คุ้นเคยสิ่งรอบกายดูโบราณล้าหลัง โลกโบราณที่ไม่มีในประวัติศาสตร์โลก ยังไม่ทันได้เตรียมใจก็ถูกส่งให้ไปแต่งงานกับชายยากจนที่ท้ายหมู่บ้าน สาเหตุที่เว่ยจื้อโหย่วถูกส่งมาให้แต่งงานกับชายที่ขึ้นชื่อว่ายากจนที่สุดในหมู่บ้านนั้น เพราะนางเกิดไปต้องตาต้องใจเศรษฐีผู้มักมากในกามเข้า เพื่อหาทางหลีกเลี่ยงไม่ให้ถูกบ้านใหญ่ขายไปเป็นอนุภรรยาของเศรษฐีเฒ่า พ่อแม่ของนางจึงยอมแตกหักจากบ้านใหญ่และท่านย่าที่เห็นแก่ตัวและลำเอียงเป็นที่สุด ด้วยเหตุนี้พ่อแม่ของนางจึงตัดสินใจยกนางให้กับอวิ๋นเซียว ชายหนุ่มที่แสนยากจนข้นแค้น ที่เพิ่งเสียบิดามารดาไป อีกทั้งยังทิ้งน้องชายน้องสาวเอาไว้ให้เขาเลี้ยงดู นอกจากนี้ยังมีป้าสะใภ้มหาภัยที่คอยแต่จะมารังแกเอารัดเอาเปรียบสามพี่น้อง สิ่งที่ย่ำแย่ที่สุดไม่ใช่ป้าสะใภ้มหาภัย แต่ มันคืออะไรแต่งงานนางไม่ว่ายังไม่ทันได้เข้าหอสามีหมาดๆ ก็ถูกเกณฑ์ไปเป็นทหารในสงครามระหว่างแคว้น มันไม่มีอะไรเลวร้ายไปมากว่านี้อีกแล้วสำหรับ เว่ยจื้อโหยว หากสามีทางนิตินัยของนางตายในสนามรบ ก็ไม่เท่ากับว่านางเป็นหม้ายสามีตายทั้งที่ยังบริสุทธิ์หรอกหรือ แถมยังต้องเลี้ยงดูน้องชายน้องสาวของอดีตสามีอีก สวรรค์เหตุใดถึงได้ส่งนางมาเกิดใหม่ในที่แบบนี้