วิวาห์ร้อน ซ่อนสวาท

ผกามาศ ชลสินธ์ เดินทางกลับบ้านด้วยหัวใจที่บอบช้ำ ภายหลังจากถูกกักไว้ที่บ้านหลังหนึ่งเมื่อครั้งที่ตำรวจบุกทลายชาวเวียดนามกลุ่มหนึ่งที่บังเอิญ เธอดันเข้าไปอยู่ในกลุ่มนั้นด้วย เจ้าหน้าที่ตำรวจซักเธออย่างหนัก ไม่เชื่อว่าเธอเป็นคนไทยอย่างที่เธอบอก แม้เธอจะพูดตอบโต้ภาษาไทยกับเขาอย่างคล่องแคล่ว แต่เธอไม่มีหลักฐานการเป็นคนไทย ทั้งบัตรประจำตัวประชาชนและพาสปอร์ต จะมีได้อย่างไร

ในเมื่อสิ่งเหล่านั้นมันหายไปหลังจากที่เธอพลัดหลงกับเพื่อนที่เมืองเว้ แล้วถูกพวกมันหลอกล่อจนต้องติดร่างแหไปด้วย เพียงไม่กี่อาทิตย์ที่เธออยู่ในกลุ่มพวกมัน ราวกับเธอติดอยู่ในนรก ทั้งที่นรกแห่งนั้นมันคือบ้านเกิดของเธอ ผู้หญิงชาวเว้ ยุ่นหลิง พบเธอโดยบังเอิญขณะที่เธอเดินอยู่อย่างโดดเดี่ยว

หลิงพูดไทยได้บ้างจึงชวนเธอเดินทางกลับเมืองไทยด้วยวิธีลักลอบกลับบ้าน เพราะในยามนั้นเธอมีเพียงแต่ตัว เพราะทุกอย่างถูกเชิดไปหมด ไม่รู้ว่าเพื่อนตัวเองหรือว่าขโมยชาวเวียดนาม ยามนั้นเธอเหมือนเคว้ง คิดอะไรไม่ออก หลิงให้ข้าวให้น้ำ ให้แสงสว่าง แล้วพาขึ้นรถตู้ พร้อมๆกับสาวๆ อีกกลุ่มหนึ่ง

เดินทางผ่านลาวและกลับไทยได้ไม่ยากนัก เพียงแค่วันเดียวเธอก็เหยียบแผ่นดินไทยที่มุกดาหาร แล้วหลังจากนั้นชีวิตของเธอก็เหมือนตกอยู่ในขุมนรกอยู่เกือบเดือนกว่าตำรวจจะทลายแก๊งนั้นได้ เธอจึงได้พบกับอิสรภาพ

“ผึ้ง กลับมาแล้วหรือลูก ทำไมไม่ติดต่อพ่อเลย”

เสียงคนเป็นพ่อร้องทักเมื่อกลับมาเห็นลูกสาวที่นั่งอยู่หน้าบ้านด้วยอาการเหม่อลอยผกามาศหันมาตามเสียง ก่อนผวาเข้าไปหาพ่อแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างหนักปานจะขาดใจ ทำให้คนเป็นพ่อตกใจแต่ก็กอดกระชับลูกไว้ในอ้อมกอด ลางสังหรณ์ของคนเป็นพ่อรับรู้ว่า ลูกสาวคนเดียวของเขาต้องเผชิญสิ่งที่เลวร้ายมาแน่ ๆ

“เกิดอะไรขึ้นลูก บอกพ่อได้ไหม”

“พ่อขา...”

เสียงผกามาศอู้อี้อยู่กับอกของผ่อง ผู้เป็นพ่อ ชาวไร่ที่มีอิทธิพลในจังหวัดนี้ แต่วันนี้ลูกสาวกลับพาความขายหน้ามาให้ถึงที่

“ค่อยๆ พูด กันลูก มีเหตุอะไร เราแก้ไขกันได้นะลูก”

ผ่องพยายามปลอบโยนลูกสาวที่รักปานแก้วตาดวงใจ เมื่อหลายอาทิตย์ก่อน ผกามาศขออนุญาตไปเที่ยวเวียดนามกับเพื่อน เขาไม่อยากให้ไป เพราะเป็นห่วง ในใจระแวงว่า ลูกสาวจะไปตามหาแม่ชาวเวียดนามที่เลิกร้างกับเขาไปนานแล้ว

ตั้งแต่คลอดลูกสาวคนนี้ แต่ผกามาศไม่เคยถามถึงแม่ และไม่เคยมีรูปของคนเป็นแม่ ขณะที่คนเป็นแม่เองก็ไม่เคยส่งข่าวมาถามหาลูกสาว เงียบหายราวตายจากกัน เขาจึงค่อยคลายความระแวง คิดแต่เพียงว่าลูกสาวอยากไปเที่ยวเล่นเพียงเท่านั้น

“ผึ้งขอโทษค่ะพ่อ”

ผกามาศ พร่ำขอโทษคนเป็นพ่อ น้ำตายังคงไหลพรากจนเปียกชุ่ม จนนายผ่องต้องดันร่างของลูกสาวให้ออกห่างจากตัวแล้วลากให้ไปนั่งบนเก้ากี้ที่อยู่ใกล้ตัว มันเกิดอะไรขึ้นเขาต้องรู้ให้ได้ ผกามาศไม่ใช่คนงอแง และไม่มีเหตุผล

“บอกพ่อมาลูก เกิดอะไรขึ้นหรือ?”

“ไม่มีอะไรค่ะพ่อ”

ผกามาศก้มหน้านิ่ง พยายามกลั้นเสียงสะอื้นและหยุดร้องไห้ หลังมือป้ายหยาดน้ำที่รินลงมาราวทำนบพัง

“เฮ่อ มีอะไรก็เล่าให้พ่อฟังซิลูก หนูยังมีพ่อ จะยากดีมีจนอย่างไร เราก็ต้องประคองกันไปนะลูกนะ”

เสียงคนเป็นพ่อปลอบประโลม ยิ่งทำให้น้ำตาที่กำลังจะร่วงหล่น หยาดหยดลงมาอีก

“ผึ้ง แค่คิดถึงพ่อค่ะ ต่อไปนี้ ผึ้งจะไม่จากพ่อไปไหนอีกแล้ว”

นายผ่องยิ้ม ยกมือลูบศีรษะลูกเบา ๆ ผมของผกามาศยาวตรงสวยเหมือนคนเป็นแม่ที่จากไป ดวงตากลมโตดำขลับนั้น ทำให้เขาคิดถึงเธอเสมอ ผกามาศเหมือนเอลลี่ หว่าง แม่ของเธอ เขาพบเอลลี่ เมื่อยี่สิบปีก่อน เมื่อครั้งที่เดินทางไปท่องเที่ยวริมโขง มีชาวเวียดหลายคนมาเยี่ยมญาติที่เคยอพยพมาอยู่ในเมืองไทยมานานมาแล้ว หญิงสาวคนหนึ่งเตะตาเขาจนเขาแทบจะลืมหายใจยามเมื่อเธอยิ้มให้ โลกทั้งโลกเหมือนสว่างไสวไปหมด

เขาใช้ชีวิตอยู่กับเอลลี่เพียง ๒ ปีที่นั่น หลังจากที่เอลลี่คลอดลูกได้ไม่นาน เธอต้องกลับประเทศไป เพราะเธอไม่สามารถที่จะอยู่ในเมืองไทยได้อีก ไม่ว่าเขาจะพยายามรั้งเธอไว้อย่างไร เธอก็ยืนกรานที่จะกลับประเทศ ก็ยังดีที่เธอทิ้งของขวัญอันแสนวิเศษไว้ให้เขาดูต่างหน้า

ผกามาศ เด็กหญิงที่เป็นดวงใจของเขานายผ่องเซซังกลับบ้านเกิดที่เพชรบูรณ์แล้วแต่งงานกับหญิงสาวชาวบ้านคนหนึ่ง เพื่อหวังจะให้ดูแลผกามาศ หลังจากนั้นไม่นานเธอก็คลอดลูกสาวและลูกชายให้กับเขา หากแต่นายผ่องไม่เคยลืมเอลลี่ หว่าง เลย นี่เองที่ทำให้นางนิ่ม เมียใหม่เจ็บร้าวในใจตลอดมา

“พ่อก็คิดถึงลูก”

ผ่องมองลูกสาวด้วยสายตาเป็นห่วง รู้ในอกว่า ลูกสาวมีความในใจ แต่เมื่อลูกสาวไม่พูดก็ไม่รู้จะบังคับเธออย่างไร เพราะตั้งแต่เล็กจนโต เขาไม่เคยบังคับลูกเลย ไม่ว่าจะเรื่องก็ตาม โชคดีที่ผกามาศเป็นเด็กดี จึงไม่เคยออกนอกลู่นอกทางให้เขากังวล

“พ่อคะ ถ้าผึ้งทำผิดร้ายแรงพ่อจะให้อภัยผึ้งได้ไหมคะ”

ผกามาศตัดสินใจพูดบางสิ่งออกมา หลังจากนิ่งเงียบไปนาน เธอไตร่ตรองดีแล้วว่า สิ่งที่เธอพลาดมาแล้วนั้น ไม่มีวันที่จะปกปิดความผิดนี้ได้ตลอดไป

“บอกพ่อมาเถอะลูก ไม่ว่าเรื่องมันจะเลวร้ายแค่ไหน คนเป็นพ่อย่อมอภัยให้ลูกเสมอ”

“ผึ้งกำลังจะมีเด็กค่ะ”