ซีรี่ย์บาป บาปหวาน/บาปสวาท

“บาปหวาน”

(นวนิยายสำหรับผู้ใหญ่เท่านั้น)

ผู้เขียน : พฤศตะวัน

มนัสวีลากกระเป๋าล้อเลื่อนไปตามทางเดินของท่าอากาศยานเชียงราย เธอเพิ่งสำเร็จการศึกษาปริญญาตรีจากมหาวิทยาลัยจากกรุงเทพฯ วันนี้เป็นวันแรกที่เธอจะได้กลับมาอยู่บ้านเสียที หลังจากที่หนีไปเรียนต่อ เพราะเหตุผลบางประการที่ไม่สามารถอยู่ร่วมบ้านเดียวกันแม่ได้

แม่ของมนัสวี ชื่อ มนันยา แต่งงานใหม่กับพ่อเลี้ยงหนุ่มที่อายุน้อยกว่าเกือบ ๑๐ ปี แรกๆ หญิงสาวก็พอจะทำใจอยู่ว่า แม่อาจจะเหงา เพราะพ่อตายไปหลายปีแล้ว แต่อยู่ไปๆ มนัสวีกลับรู้สึกอึดอัดที่จะต้องอยู่ร่วมบ้านกับผู้ชายคนนั้น....ตฤณภพ

วันนี้...มนัสวีจะกลับบ้าน เธอแต่งตัวเปรี้ยวจี๊ดด้วยยีนส์สั้นแค่คืบ เสื้อสายเดี่ยวคอคว้านลึก สวมทับด้วยแจ็คเกตยีนส์ และรองเท้าส้นสูง สวมแว่นตาสีดำ ขยับก้าวอย่างมั่นใจ ราวกับโลกใบนี้เป็นของเธอ

“คุณวีครับ...ทางนี้ครับ”

เสียงตะโกนเรียก เมื่อเธอลากกระเป๋าออกมาพ้นประตูผู้โดยสารขาออก หล่อนถอดแว่นกันแดดแล้วเพ่งมองผู้ที่ยืนรอรับอยู่ ผิดหวังนิดๆ ที่ไม่ใช่คนที่หล่อนรอคอย

“ลุงเกิด...สวัสดีค่ะ มาคนเดียวหรือคะ”

“ครับ...คุณท่านให้ผมมารับคุณหนู เพราะวันนี้ติดประชุมคนงานที่ไร่”

มนัสวีพยักหน้ารับแล้วเดินตามลุงเกิดไปช้าๆ นึกในใจว่า..ไม่ควรหวัง

“คุณหนูไม่กลับมาเยี่ยมบ้านเลยนะครับ นับจาก...”

“วีไม่รู้จะกลับมาทำไมนี่คะลุง แม่ก็ไม่อยู่”

“แต่พ่อเลี้ยงก็บ่นถึงคุณหนูอยู่นะครับ”

“คุณอา...ไม่แต่งงานใหม่หรือ?”

น้ำเสียงสั่นเบาๆ เมื่อต้องถาม เธออยากรู้..หลังจากที่แม่ตายแล้ว เขาเป็นยังไงบ้าง

“ไม่หรอกครับ ทุกวันนี้ก็เหมือนจะยังทำใจไม่ได้”

“แต่แม่ก็เสียไปปีกว่าแล้วนะ...ทำไมคุณอายังทำใจไม่ได้”

“คนรักกันนี่ครับ ก็ย่อมผูกพันกันธรรมดา”

ลุงเกิดเล่าไป เหมือนคนที่ผ่านชีวิตมามาก มนัสวีนิ่งอึ้งไป ตฤณภพรักแม่เธอจริงๆ อย่างที่แม่เธอบอกไว้ อายุที่ห่างกันไม่ใช่อุปสรรคอะไรเลย สำหรับคนที่จะมีความรัก

“วี คิดว่าเขาแต่งงานกันเพราะธุรกิจเสียอีก”

หญิงสาวพยายามเบี่ยงประเด็น

“ไม่หรอกครับ พ่อเลี้ยงรวยมาก่อนที่จะมาร่วมธุรกิจกับคุณนันอีกนะครับ”

“งั้นหรือ?”

มนัสวีพึมพำราวกับเพิ่งรู้เรื่องนี้ ทั้งที่แต่แรก เรื่องราวของตฤณภพถูกเล่าผ่านแม่ของเธอมาแล้ว เขาเป็นนักธุรกิจหนุ่มที่ร่ำรวยที่ทางภาคเหนือมักจะเรียกกันว่าพ่อเลี้ยง เขาถูกห้อมล้อมด้วยสาวๆ แต่กลับมาหลงรักแม่ของเธอ ที่เป็นหม้ายหมาดๆ

ตอนนั้นเธออยู่ ม.ปลายแล้ว หลังจากนั้น เธอก็ย้ายไปเรียนที่กรุงเทพฯ นานๆ จึงจะกลับมาเจอแม่กับเขา และภายหลังจากที่แม่เสียไปด้วยอุบัติเหตุ...เธอก็ไม่กลับมาที่บ้านอีกเลย จนเธอเรียนจบและตัดสินใจกลับมาที่นี่อีกครั้ง

***************

รถเลี้ยวเข้าคฤหาสน์หลังงามในทุ่งกว้าง บ้านที่แม่ลงทุนสร้างขึ้นมาใหม่ เพื่ออยู่กับเขา และขายบ้านเก่าของพ่อไปอย่างไม่ไยดี เธอเปิดประตูรถออกมาแล้วแหงนหน้ามอง บ้าน...ที่มันควรจะอบอุ่น แต่มันกลับทำให้เธอรู้สึกใจเต้นแรง ราวกับว่าไม่ใช่บ้านของเธอ

“ยอมกลับมาแล้วหรือ?”

เสียงเข้มงวดทักมาเบาๆ พร้อมกับชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ หนวดเครารกรุงรัง ในมือถือแก้วบรั่นดี แล้วทอดสายตามองเธอนิ่งๆ

“สวัสดีค่ะ คุณอา”

หญิงสาวยกมือไหว้ แล้วมองสบตาชายหนุ่มด้วยรอยยิ้ม

“เดี๋ยวให้เด็กเอากระเป๋าไปเก็บในห้องเดิมของเธอ ส่วนเธอมาคุยกับอาที่ห้องหน่อย”

เขาออกคำสั่งแล้วหันหลังกลับเข้าไปในห้องทำงานส่วนตัวของเขา มนัสวีมองตามแล้วเกิดความรู้สึกแปลกๆ ในหัวใจ

“อยู่ที่โน่น สบายดีหรือ?”

เขาถามเมื่อเห็นเธอเดินเข้ามาในห้องและนั่งลงที่โซฟาใกล้ๆ ตัว ฝั่งตรงข้ามกับเขา

“ค่ะ...คุณอาก็เห็นนี่คะว่าวีสบายดี”

ชายหนุ่มยิ้ม มองหญิงสาวนิ่งๆ มนัสวีสวยเหมือนแม่ แต่ท่าทางไม่เหมือนมนันยาสักนิด คงเพราะกำลังอยู่ในช่วงวัยสาวสะพรั่ง ทั้งการแต่งกายก็ดูจะไม่หวงเนื้อหวงตัวเท่าไหร่ คอเสื้อที่เปิดกว้าง และกระโปรงที่สั้นจนถึงต้นขา

“ถ้าแม่เราอยู่...คงได้อบรมเรื่องการแต่งตัวแบบนี้”

“ทำไมหรือคะ”

หญิงสาวโน้มตัวเข้ามาหาชายหนุ่ม คอเสื้อที่เปิดกว้างหย่อนลงจนเห็นเนินเนื้อตั้งเต้าขาวสล้างที่เบียดอัดกันอยู่กับเสื้อชั้นในตัวนิด ตฤณภพชะงักเมื่อเห็นภาพที่อยู่ตรงหน้า แล้วเมินมองไปทางอื่น

“ระวังหน่อย..”

“ระวังอะไรคะ”

มนัสวีถามยิ้มๆ เธอเอนตัวลงพิงพนักเบาะ แล้วยกขวาขึ้นไขว่ห้าง พอดีกับสายตาของตฤณภพมองมาพอดี

“มีอะไรหรือคะคุณอา”

“เฮ่อ....เวลานั่งก็นั่งให้มันระวังหน่อยวี เป็นสาวเป็นนาง”

“โธ่คุณอา บ่นเป็นคนแก่ไปได้...คุณอายังไม่ทันจะสี่สิบเลยไม่ใช่หรือคะ?”

ตฤณภพพยายามระงับอารมณ์ เขายกแก้วบรั่นดีขึ้นดื่ม แล้วเดินออกไปมองหน้าต่าง หันหลังให้เธอเสีย

“อาบ่น..เพราะเห็นแก่พี่นันที่คงไม่ชอบให้วีเป็นแบบนี้”

“แล้วคุณอาชอบไหมคะ?”

เธอถามเสียงล้อๆ

ตฤณภาพหันขวับมามองอย่างโกรธๆ พอดีกับที่มนัสวีถอดเสื้อยีนส์ออกเป็นแต่เสื้อสายเดี่ยวตัวข้างในที่คอกว้างและรัดรึงไปทุกสัดส่วน

“ยายวี”

“ค่ะ คุณอา...”