ซีรี่ย์พ่อเลี้ยง จำเลยพ่อเลี้ยง/พ่อเลี้ยงบำเรอรัก

จำเลยพ่อเลี้ยง /พฤศตะวัน

เมื่อความมืดมาเยือน แสงสว่างเลือนหายไปกับเส้นขอบฟ้า แสงไฟในยามราตรีของเมืองหลวงผุดพรายขึ้นมาแทนที่ บนเส้นทางมีแสงสีแดงจากไฟท้ายรถเป็นแนวยาว ทั้งเส้นทางปกติ และบนทางด่วนที่สร้างเป็นแนวโค้งไขว้สลับกันไปมา แนวรถติดยาวเช่นนี้ บ่งบอกให้รู้ว่าในวันหยุดยาวมีรถยนต์จำนวนมหาศาลกำลังแล่นออกจากเมืองหลวง บางคนออกไปเพื่อท่องเที่ยว บางคนกลับไปเยี่ยมบ้านเกิด

ช่วงเวลาที่รถแทบจะไม่ได้ขยับเขยื้อนเลย แม้จะยาวนาน จนทำให้คนบนรถหลายคันหงุดหงิด แต่บนรถขับเคลื่อนสี่ล้อคันหนึ่งกลับนิ่งเฉย ไรอันหนุ่มลูกครึ่งอเมริกา

ผู้ที่นั่งอยู่หลังวงมาลัยรถสีดำมะเมื่อมเหลือบดูหญิงสาวทางกระจกมองหลังเป็นระยะๆ ร่างที่นอนหลับใหลอยู่ด้านหลังรถ เป็นผู้หญิงผมยาว ผิวขาวอมชมพู รูปหน้าวงรี เครื่องหน้าหมดจด ดวงตาที่หลับสนิทมองเห็นขนตายาวเป็นแพ จมูกโด่งรั้นปลายเล็กๆ ริมฝีปากอิ่มยั่วยวน สวมเสื้อนักเรียนที่มีป้ายแขวนรับน้องใหม่ในวันรายงานตัวคล้องอยู่

เธอชื่ออลิศ เด็กสาววัย ๑๘ ปี ที่เพิ่งเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยนานาชาติ โดยที่เขาเป็นคนส่งเสียมาตั้งแต่ชั้นมัธยมปลายและเพิ่งจะเจอเธอเป็นครั้งแรกก็วันนี้

ไรอันอายุ ๓๕ ปี เขารู้จักกับโรสริน แม่ของอลิศเมื่อ ๕ ปีที่แล้ว ทั้งคู่ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันที่ฟาร์มไข่มุก ฝั่งทะเลอันดามัน แต่เธอหายตัวไปเมื่อหลายอาทิตย์ก่อน ไรอันแจ้งตำรวจและนักสืบตามหาก็ยังไร้ร่องรอย ทำให้เขามีทางเลือกเดียว คือ การเดินทางมาหาลูกเลี้ยงที่ชื่อ

“อลิศ”

อลิศอยู่หอพักของโรงเรียนประจำ เวลาปิดเทอมเธอจะบินกลับไปหาครอบครัวของพ่อแท้ๆ ที่ลอนดอน ขณะที่โรสรินจะบินไปเยี่ยมเยียนเธอในช่วงวันหยุดอย่างสม่ำเสมอ แต่ไม่เคยมีสักครั้งที่โรสรินจะพาลูกสาวมาเยี่ยมพ่อเลี้ยงอย่างเขา ซึ่งเธอให้เหตุผลว่าลูกสาวยังยอมรับเขาไม่ได้

วันนี้ ไรอันมาหาเธอที่มหาวิทยาลัยที่เธอต้องมารายงานตัวด้วยการประกาศเรียกชื่อ เธอเดินเข้ามาหาและไม่มีทีท่าว่าจะรังเกียจเขา เธอรู้จักเขาและนอบน้อมด้วยความเคารพ โดยที่เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่า นี่หรือคือ ลูกเลี้ยงที่โรสรินบอกว่า ไม่ยอมรับเขาเป็นพ่อเลี้ยง

ที่โชคดีกว่านั้นเขายังได้ทำหน้าที่เป็นผู้ปกครองในการเซ็นรับรองการเข้าเรียนให้กับเธอด้วย

การนำตัวเธอขึ้นมาบนรถ ไม่ใช่เรื่องยากอะไร แค่ให้เธอดื่มน้ำที่เขาเตรียมไว้ให้ ก็พาเธอนั่งรถมากับเขาได้แล้ว นึกๆ ไป ชายหนุ่มก็อดสงสารเธอไม่ได้ แต่ก็ถือว่านี่เป็นหนทางเดียวที่จะทำให้เขาได้เจอกับโรสรินอีกครั้ง

***************

อลิศหลับสนิทตลอดทั้งการเดินทาง ไม่ว่าชายหนุ่มจะจอดแวะปั้มหรือทานอาหาร เธอก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่น กระทั่งแสงแดดยามเช้าโผล่พ้นขอบฟ้า รถยนต์ขับเคลื่อนสี่ล้อของฟาร์มไข่มุกชื่อดังในจังหวัดพังงา ก็แล่นเข้าสู่ผืนป่ายางพาราแห่งหนึ่งที่เต็มไปด้วยความรกครึ้มและเงียบสงบ

“ที่นี่ที่ไหนคะ คุณอา”

อลิศงัวเงียขึ้นมาเห็นรอบข้างไม่คุ้นตาก็เริ่มตกใจเล็กน้อย เพราะก่อนจะขึ้นรถ เขาบอกกับเธอว่าแม่รออยู่ที่คอนโดของเขา แต่นี่มันเช้าแล้วและไม่ใช่กรุงเทพฯ

“สวนยางของผมเอง”

ไรอันตอบเรียบๆ ไม่รู้สึกสะดุ้งสะเทือนว่าหญิงสาวฟื้นแล้ว เพราะแม้ว่าตอนนี้เธอจะพยายามหนี ก็คงไม่พ้นมือเขา

“แม่อยู่ที่สวนยางหรือคะ?”

“ผมไม่รู้”

“อ้าว..แล้วคุณอาพาอลิศมาที่นี่ทำไมคะ?”

“มารอแม่ของเธอไงล่ะ”

ไรอันตอบอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย เขาไม่ได้หันมามองหน้าที่งงๆ ของหญิงสาว เพราะเกรงว่าจะใจอ่อนให้กับเด็กสาวคนนี้ ช่วงเวลาที่ผ่านมาหัวใจของเขาแทบแหลกสลายกับการหายไปของโรสริน ผู้หญิงที่เขารักเหลือเกิน

อลิศมองพ่อเลี้ยงอย่างสงสัย เธอไว้ใจเขาจึงยอมขึ้นรถมา แต่ท่าทีของเขา ทำไมไม่เหมือนคนรักของแม่ที่แม่เคยบอกเขาดุและหงุดหงิดง่าย หญิงสาวมองสองข้างทางแล้วใจแป้วไปบ้าง เพราะรอบข้างมีแต่ป่า ถึงจะเป็นป่ายางพารา

แต่ความร่มครึ้มของมันก็ทำให้ดูน่ากลัว และที่สำคัญเธอมากับพ่อเลี้ยงที่เพิ่งจะเจอหน้าเขาเป็นครั้งแรก แต่ก็ยอมมาเพราะเขาหน้าตาดีสุดๆ เธอหลงรักเขาในทันทีที่เห็นหน้า

“แม่บอกคุณอาหรือคะ? ว่าจะมาหาที่นี่”

เธอกลั้นใจถาม เพราะรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล

“ฉันก็หวังว่าอย่างนั้น ถ้าแม่เธอรู้ว่า เธออยู่ที่นี่เขาควรจะมาหาเธอ ไม่ใช่หรือ?”

“หมายความว่ายังไงคะคุณอา”

“ฉันคิดว่าเธอฉลาดพอจะมองออกว่าเกิดอะไรขึ้น”

“คุณลักพาตัวอลิศ?”

อลิศถามเบาๆ โดยที่ไรอันนิ่งไป ไม่ปฏิเสธหรือยอมรับ เธอใจเต้นเล็กน้อย เมื่อคิดว่าจะต้องอยู่กับผู้ชายที่พรากเอาหัวใจของเธอไปตั้งแต่เห็นหน้า เสียดายก็แต่ว่า

เขาคือพ่อเลี้ยง!