มนตราพญามาร

แสงแดดร้อนจัดจ้า ส่องสาดมาริมทางถนนลูกรังที่ไกลสุดลูกหูลูกตา สองข้างทางมีเพียงไร่ข้าวโพดที่สูงท่วมหัว เท้าเรียวเล็กกำลังก้าวยาวๆ ด้วยความเร่งรีบ เพื่อให้ทันเวลาก่อนที่ตะวันจะชิงพลบ เธอยังไม่รู้แน่ว่า คนที่เธอตามหาอยู่นั้นจะมีตัวตนอยู่หรือไม่ แต่เขาก็คือความหวังของเธอ เป็นความหวังที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดที่เธอต้องไขว่คว้าไว้ หนึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้

ไอรดาถูกปล่อยทิ้งไว้ที่ริมทางถนนใหญ่พร้อมกระเป๋าเป้ใบเขื่อง กระเป๋ารถบอกอย่างใจดีว่า ไม่มีรถเข้าไปภายในไร่ตะวันฉาย แต่ถ้ารออยู่จะมีรถจากฟาร์มผ่านไปมาเสมอ แต่ไอรดาไม่ยอมรอ เธอตัดสินใจเดินเข้ามา แม้ว่าหนทางจะไกลนับ 10 กิโลเมตรก็ตาม

เสียงรถวิ่งตามหลังเข้ามาบีบแตรทักทาย เธอรับรู้ว่าคนชนบทล้วนมีน้ำใจ ไอรดาหยุดยืนอยู่ริมทางถอดหมวกใบกว้างที่สวมไว้ออกมาถือแล้วยิ้มให้กับเจ้าของรถผู้ใจดี

“จะไปไหนครับ แดดร้อนเปรี้ยงอย่างนี้ ทำไมไม่รออยู่ร่มไม้”

เจ้าของรถกระบะคันเก่า ดับเครื่องรถที่ครางสนั่นก่อนจะชะโงกมาถามหญิงสาวที่ก้มลงมองหน้า ไอรดามองปราดเดียวก็รู้ว่ารถคันนี้ใช้งานมาอย่างโชกโชน สีดั้งเดิมของมันมองแทบไม่เห็น เพราะถูกแทนทีด้วยสีสนิมผุกร่อน ส่วนเจ้าของรถ อายุก็คงไม่ต่างจากรถสักเท่าไหร่

“ฉันจะไปไร่ตะวันฉายน่ะลุง รถประจำทางส่งฉันที่ปากซอยก็เลยต้องเดินเข้ามา”

“เอ๊าๆ ขึ้นมา แล้วลุงจะเลยไปส่งให้ ไร่คุณตฤณเขาอยู่ติดกันกับลุงนี่แหละ”

ลุงใจดีเชื้อเชิญให้เด็กสาวคราวหลานขึ้นรถด้วยไมตรี หญิงสาวเหวี่ยงเป้ขึ้นหลังรถแล้วรีบเปิดประตูขึ้นไปนั่งข้าง ยิ้มแก้มแทบปริด้วยความดีใจเพราะขาที่ย่ำเดินผ่านเปลวแดดล้าจนแทบจะทรุดอยู่แล้ว

“จะไปหาใครที่ไร่เหรออีหนู”

ลุงติดเครื่องยนต์ครางกระหึ่ม ก่อนกระตุกเครื่องยนต์แล้วเคลื่อนออกไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ

“ฉันมาหาแม่ค่ะ พ่อสั่งเสียไว้ก่อนตายว่า ถ้าฉันอยากเจอแม่ให้มาที่ไร่ตะวันฉาย แม่อยู่ที่นี่”

ไอรดาเล่าด้วยรอยยิ้มแม้แววตาจะดูหม่นเศร้าเมื่อกล่าวถึงพ่อ

“เออ..แล้วแม่ชื่ออะไรล่ะเผื่อลุงจะรู้จัก เราด้วยชื่ออะไร ลุงชื่อสิทธิ์ เรียกลุงสิทธิ์ก็ได้”

“ฉันชื่อไอรดาจ๊ะ แม่ฉันชื่ออินทิรา ลุงสิทธิ์รู้จักไหมจ๊ะ”

“เอ....ลุงไม่คุ้นเลยนะ แต่เอาเถอะถ้าไปถึงไร่ตะวันฉายก็คงรู้เองแหละ”

ลุงสิทธิ์ขมวดคิ้ว ไม่อยากทำลายความหวังของเด็กสาว เพราะเขาเองก็คุ้นเคยอยู่กับเจ้าของไร่ตะวันฉายมานาน แต่คนที่ชื่อ อินทิรา เขาเชื่อว่าเขาไม่เคยได้ยินชื่อเลย แต่ไม่แน่ แม่ของเด็กสาวคนนี้อาจจะเปลี่ยนชื่อมาเป็นคนงานในไร่ของตฤณภพก็ได้

ลุงสิทธิ์ขับรถเลยไปส่งไอรดาที่ไร่ตะวันฉาย หลายครั้งที่เขาลอบมองใบหน้าของเด็กสาวเหมือนกับคุ้นเคยว่าเคยเห็นใบหน้าแบบนี้ที่ไหนมาก่อน แววตาสดใส จมูกโด่งรั้น ริมฝีบางได้รูปและแดงเรื่ออย่างเป็นธรรมชาติ ผมยาวดำขลับผูกเปียไว้หลวม ๆ ทำให้เธอน่าจะดูเด็กกว่าอายุจริง

แต่คนที่เขาเคยคุ้นอายุมากกว่านี้ แต่ผู้หญิงคนนั้น ไม่รู้ว่าชื่ออินทิรา หรือไม่ ที่สำคัญเธอไม่ได้อยู่ที่ไร่ตะวันฉายแล้ว

“ขอบคุณมากลุงมากนะคะที่มาส่ง”

ไอรดายกมือไหว้อย่างนอบน้อมแววตาเต็มไปด้วยความหวัง

“หนูไอ ถ้าไม่เจอคนที่รู้จัก หนูจะทำยังไง”

ลุงสิทธิ์อดเป็นห่วงไม่ได้ หรือเขาควรจะรอให้เด็กสาวคนนี้ถามคนในไร่ก่อน ถ้าไม่เจอจะทำยังไง หรือจะให้เด็กคนนี้ไปพักอยู่ที่บ้านเขาสักคืนก่อนส่งกลับ

“ต้องเจอซิคะลุง พ่อไอไม่เคยโกหก พ่อบอกว่าแม่อยู่ที่นี่”

“แล้วถ้าไม่เจอล่ะ”

ลุงสิทธ์ย้ำคำเดิม

“ถ้าไม่เจอ....ไอก็กลับบ้าน”

ไอรดาบอกง่าย ๆ ราวกับว่า จากไร่ตะวันฉายไปตัวเมืองมีรถรับส่งอย่างนั้น

ลุงสิทธิ์ไม่ถามเด็กสาวอีกแล้ว เขาเปิดประตูรถออกมาแล้วสอดส่ายสายตามองเข้าไปในตัวบ้าน ก่อนจะตะโกนเรียกแม่บ้านด้วยความคุ้นเคย ชั่วครู่ร่างท้วมของสาววัยกลางคนก็โผล่มาจากด้านหลังตัวเรือน

“พี่สิทธิ์ มีอะไรตะโกนเรียกโวยวายอยู่ได้”

“คุณคนนี้ เขามาตามหาแม่เขาที่ไร่ตะวันฉาย ฉันเองก็ไม่รู้จัก เอ็งพอจะรู้จักบ้างไหม”

“ชื่ออะไรละคะ แม่ของคุณ”

ป้านุ่มหันมาถามเด็กสาวที่ยืนอยู่ข้างลุงสิทธิ์ ไอรดายกมือไหว้ทันทีที่ป้านุ่มหันมาถาม

“แม่ของไอ ชื่ออินทิราค่ะ พ่อบอกว่า แม่อยู่ที่ไร่ตะวันฉาย”

ป้านุ่มชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะหันไปยิ้มให้ลุงสิทธิ์

“เอ่อ....พี่สิทธิ์กลับไปก่อนเถอะ ฉันเองก็ต้องถามคุณตฤณภพ ไม่ต้องห่วงเด็กคนนี้หรอก ยังไงคืนนี้ฉันจะให้นอนกับฉันก่อน”

“หมายความว่ายังไงคะป้า ป้าไม่รู้จักแม่ของไอหรือคะ”

“ป้าไม่แน่ใจค่ะ ไว้รอถามคุณตฤณเธอก็แล้วกันนะคะ”

ป้านุ่มตัดบท ลุงสิทธิ์เองก็สงสัย แต่เมื่อมองตากับนางนุ่ม เพื่อนบ้านรุ่นน้องก็สงบปากสงบคำ ไว้โอกาสหน้าเขาคงจะรู้ว่า..เกิดอะไรขึ้น

“ถ้าอย่างนั้น ฉันฝากด้วยนะ”

ลุงสิทธิ์ขยับก้าวขึ้นรถ ส่งยิ้มให้กับไอรดาที่ยกมือไหว้ลาอย่างรู้มารยาท พรุ่งนี้เขาจะลองแวะมาหาเจ้าของไร่เสียหน่อยในฐานะคนคุ้นเคยกัน หรืออีกนัยหนึ่งเขาอยากรู้ว่า อินทิราที่เด็กสาวคนนี้บอกว่าเป็นแม่...เธอจะใช่ผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่า

***************