ปฐมบทความรักของฟาโรห์หนุ่ม ‘ปรารถนาแห่งฟาโรห์’ ‘ไฟรักบัลลังก์ฟาโรห์’ และ ‘ทาสรักลำน้ำไนล์’ หญิงสาวเกิดมาพร้อมกับกับคำทำนาย ‘หนึ่งสตรีงามล้ำแบ่งแยกแผ่นดินเป็นสอง’ ทว่าทุกสิ่งถูกลิขิตไว้แล้วไม่อาจมีใครเปลี่ยนแปลงได้ เพราะมันคือโชคชะตาที่สองดวงใจต้องเผชิญ!. ปรารถนาแห่งฟาโรห์ : ‘อังค์เนส’ ซ่อนความงามของตนเองไว้ในคราบของหนุ่มน้อย เพียงเพื่อหลีกโชคชะตาที่จะนำพาความวุ่นวายมาสู่ชีวิต สำหรับ เจ้าชายเนเฟอร์คาเร นั้น ‘ขึ้นชื่อสตรีแล้วก็ไม่ต่างจากงูพิษ สิ่งมีชีวิตที่ห้ามไว้ใจเด็ดขาด!’ หากผู้ใดที่ทำให้เจ้าชายเนเฟอร์คาเรทรงไม่พอพระทัย ชีวิตของผู้นั้นก็ไม่ต่างจากมดปลวกที่จะกำจัดทิ้งอย่างง่ายดายเมื่อโชคชะตากำหนดให้พระโอรสต่างมารดาแห่งอียิปต์ ระหว่าง เจ้าชายเนเฟอร์คาเรผู้เป็นเชษฐา และ เจ้าชายอูเซอร์คาเร-อนุชา ต้องแก่งแย่งแข่งขันเพื่อได้มาซึ่งบัลลังก์ทองคำและนางอันเป็นที่รักจึงอุบัติขึ้น คำนายเมื่อสิบห้าปีก่อนจึงเป็นจริงขึ้นมา ‘หนึ่งสตรีงามล้ำแบ่งแยกแผ่นดินเป็นสอง’ ไฟรักบัลลังก์ฟาโรห์ : อูเซอร์คาเร เพลิงแค้นที่สุ่มใจ ทำให้เขาต้องกลับมาเพื่อทวงคืนทุกสิ่งในบัลลังก์แห่งไอยคุปต์! ไฟริษยาและชิงชังที่เผ้าไหม้จิตใจ ‘เจ้าชายอูเซอร์คาเร’ที่แม้จะถูกปลดฐานันดรศักดิ์เป็นเพียงสามัญชนและความพยายามที่จะเอาชนะ ฟาโรห์เนเฟอร์คาเรเพื่อได้ครอบครอง ‘อังค์เนส’นางอันเป็นที่รัก จนกระทำการอันไม่คำนึงถึงความถูกต้องชอบธรรมจนแผ่นดินแห่งอียิปต์ร้องร้อนระอุอีกครั้งเพราะศึกสายโลหิต อังค์เนสจะทำเช่นไรเมื่อรู้ตัวว่าเป็นต้นเหตุอันจะเป็นฉนวนแห่งมหาสงครามระหว่างสายเลือด หาก ‘ความรักชนะทุกสิ่ง’ หญิงสาวก็ปรารถนาจะใช้ความรักก็สลายม่านหมอกแห่งความชิงชังในใจให้จงได้ แม้ว่ามันจะต้องแลกด้วยลมหายใจของเธอก็ตาม มีเพียงหยาดฝนแห่งรักเท่านั้นที่จะมิให้แผ่นดินอียิปต์ลุกเป็นไฟ! ทาสรักลำน้ำไนล์ : ‘เมอริอาร์’ มีชีวิตเพื่อที่จะได้แก้แค้นให้ ‘เซราเนีย’ พี่สาวคนเดียวของเธอ ซึ่งยอมตายเพื่อบุรุษที่ไม่เคยเห็นคุณค่าในความรัก เพียงแค่ปักกริชลงที่กลางหัวใจชายโฉดผู้นี้เท่านั้น! ความแค้นทั้งหมดทั้งมวลที่สะสมมานานกว่า 5 ปี ก็จะสลายไปสิ้น! ‘อูเซอร์คาเร’ แม่ทัพหนุ่มแห่งอียิปต์ ผู้ตรอมตรมกับค่ำคืนที่เต็มไปด้วยฝันร้ายถูกเรียกตัวกลับเมืองหลวงโดยด่วนตามพระบัญชาของฟาโรห์เนเฟอร์คาเรผู้เป็นพระเชษฐา เขาไม่เคยคิดว่าจะได้รับของขวัญเป็นหญิงสาวแสนงามและเป็นผู้เดียวกับที่กล้าหาญใช้กริชแทงเขาเพื่อแก้แค้นให้พี่สาวของตนเขายอมรับเมอริอาร์มาเป็นภรรยาเพราะรู้สึกผิดกับความตายของเซราเนีย แต่เมื่อเมื่อความรักได้เข้าครอบครองหัวใจเขาก็รู้สึกถึงสิ่งทีเรียกว่า ‘รักแท้’ เขายอมทำทุกวิถีทางเพื่อปกป้องหญิงสาวผู้เป็นที่รักแม้จะต้องแลกด้วยชีวิตเขาก็ยินดี ‘ตราบใดที่ข้ายังหายใจความรักของข้าจะเป็นของเจ้าเพียงผู้เดียว’.

บทที่ 1 ปฐมบท ปรารถนาแห่งฟาโรห์

เสียงลูกธนูพุ่งผ่านอากาศอย่างแรงแสดงให้เห็นถึงพละกำลังและสายตาที่คมกริบดุจเหยี่ยวของผู้ยิงธนูได้เป็นอย่างดีแดดยามบ่ายในป่าโปร่งสะดุ้งตื่นทันทีที่รู้สึกว่ามีผู้บุกรุก สัตว์น้อยใหญ่ต่างหนีกระเจิดจากเงาแห่งความตาย

“เจ้าชายเนเฟอร์คาเรช่างเปี่ยมไปด้วยพระปรีชาสามารถจริงๆ พะยะคะ”

ดวงเนตรคมกริบปรายตามองคนพูด เพียงแค่นั้นก็นำความเยียบเย็นจนเสียวสันหลังวาบมาสู่ตัวคนพูดเอง

“โมตูไปดูให้ข้าซิ”

น้ำเสียงทรงอำนาจสั่งอย่างเด็ดขาดของเจ้าชายเนเฟอร์คาเร โอรสของฟาโรห์เตติและพระนางอิพูร่า ซึ่งสิ้นพระชนม์ตั้งแต่ให้กำเนิดพระโอรสน้อย ด้วยเหตุที่ฟาโรห์เตติทรงมีใจ

สิเน่หามเหสีอิพูร่ามากจึงแต่งตั้งเจ้าชายเนเฟอร์คาเรยังเป็นองค์โตผู้ดำรงตำแหน่งองค์รัชทายาทแห่งบัลลังไอยคุปต์อีกด้วย แม้จะมีพระชันษาเก้าปีเท่านั้น แต่ท่วงท่าสง่างามถอดแบบพระบิดามาเลยก็ว่าได้

“พ่ะย่ะค่ะ” โมตูวิ่งไปในพงหญ้าแล้วคว้าเอาร่างกวางน้อยที่ไร้ลมหายใจกลับมาถวาย

โมตูมีอายุมากกว่าเจ้าชายสามปีเป็นบุตรชายของแม่นมชื่อบิเดท์ ซึ่งถวายการรับใช้เจ้าชายเนเฟอร์คาเรตั้งแต่ลืมพระเนตร ครอบครัวของบิเดท์และโมตูได้รับพระมหากรุณาธิคุณจากมเหสีอิพูร่าอย่างล้นพ้นทำให้ทั้งสองยินดีมอบกายถวายชีวิตเพื่อรับใช้โอรสน้อยๆ พระองค์นี้

อียิปต์หรือไอยคุปต์ในยุคนี้มีการรวมอำนาจทางการเมืองของอียิปต์ตอนเหนือและตอนใต้ ภายใต้ฟาโรห์นาม เตติ พระองค์มีพระโอรสสองพระองค์ จากมเหสีอันเป็นที่รักสองพระองค์เช่นกัน มเหสีที่ฟาโรห์เตติรักใคร่มากที่สุดมีพระนามว่าอิพูร่า แต่พระนางก็สิ้นพระชนม์เมื่อให้กำเนิดกระโอรสนามเนเฟอร์คาเรและมเหสีอีกองค์หนึ่งมีพระนามว่าคูอิ ให้กำเนิดกระโอรสนาม อูเซอร์คาเร

วันนี้ฟาโรห์นำโอรสทั้งสองออกมาล่าสัตว์ป่าเป็นครั้งแรก พระองค์พอพระทัยยิ่งนักเมื่อได้ทอดพระเนตรเห็น

ความสามารถของรัชทายาทผู้เปี่ยมไปด้วยความสง่างาม กล้าแกร่งและเด็ดเดี่ยวยิ่งนักซึ่งเป็นคุณสมบัติที่เพียบพร้อมของคนที่จะขึ้นเป็นฟาโรห์ในอนาคต

“อูเซอร์คาเรดูความสามารถของพี่ชายเจ้าไว้ให้ดี” ฟาโรห์เตติทรงแสดงความชื่นชมออกมาอย่างเปิดเผย “อีกหน่อยเจ้าก็ต้องคอยดูแลอียิปต์แห่งนี้ช่วยพี่ชายเจ้า เข้าใจไหม”

“เข้าใจแล้วพะยะคะเสด็จพ่อ”

‘แต่ข้าจะไม่มีวันเป็นรองเจ้าเนเฟอร์คาเร และอาณาจักรอียิปต์จะต้องอยู่ในการปกครองของข้าเท่านั้น’

อูเซอร์คาเรได้แต่ประกาศกร้าวอยู่ในใจเท่านั้น ฝีมือการยิงธนูในวันนี้เขาไม่อาจสู้ผู้เป็นพี่ได้เลย และยิ่งเห็นเสด็จพ่อให้ความรักเมตตาเนเฟอร์คาเรมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งทวีความโกรธเกลียดไปที่เนเฟอร์คาเรมากเท่านั้น

‘ทำไมข้าต้องเกิดที่หลังเจ้านะ’ อูเซอร์คาเรสบถหยาบคายอยู่ในใจอีกหลายคำ เขาเกิดหลังเนเฟอร์คาเรเพียงแค่ข้ามคืนเท่านั้น หากเพียงแค่เขาได้ลืมตามองโลกนี้ก่อน ทุกสิ่งทุกอย่างในอาณาจักรอียิปต์จะต้องอยู่ในกำมือของเขา

“เนเฟอร์คาเร ถึงการแข่งขันครั้งนี้เจ้าจะเป็นผู้ชนะแต่จะประมาทไม่ฝึกฝนก็มิได้ วันหนึ่งข้างหน้าฝีมือของน้องชายเจ้าอาจก้าวหน้ากว่า วันนั้นอียิปต์อาจจะไม่ได้อยู่ในมือเจ้าก็เป็นได้

“ข้าทราบแล้วเสด็จพ่อ” เนเฟอร์คาเรน้อมรับคำสั่งสอน “วันนี้ข้าจะเข้าวังก่อน...พวกเจ้าจะไปเล่นสนุกที่ไหนก็ตามใจเถิด”

นานๆ ครั้งที่พระองค์จะแสดงความใจดีออกมา อูเซอร์คาเรซ่อนความริษยาไว้ภายใต้ใบหน้าที่แย้มยิ้มแล้วเดินทางเข้าวังกลับพร้อมฟาโรห์เตติ แต่เนเฟอร์คาเรยังคงมองเหม่อไปที่แม่น้ำไนล์ตรงหน้า แม่น้ำที่ไหลผ่านหล่อเลี้ยงชีวิตของประชาชนชาวอียิปต์มานานนับพันปี

“เสด็จกลับเลยมั๊ยพะยะคะ” โมตูเอ่ยถามอย่างเกรงๆ

“ข้าใช้ลูกธนูไปกี่ดอก” เนเฟอร์คาเรเอ่ยถาม

“สิบสองพะยะคะ” โมตูงุนงงกับคำถาม “แต่เจ้าชายก็ได้กวาง กระต่าย นกเป็ดน้ำตั้งแปดตัวนะพะยะคะ เจ้าชายอูเซอร์คาเรได้เพียงกระต่ายสองตัวเท่านั้น”

“ลูกธนูสิบสองดอกก็ต้องได้สัตว์สิบสองตัว”

เนเฟอร์คาเรกวาดสายพระเนตรมองไปรอบๆก่อนจะกระโดดลงจากหลังม้ามุ่งหน้าไปทางริมแม่น้ำ

“เจ้าชายเนเฟอร์คาเร” โมตูเผลอตะโกนเรียกอย่างตกใจแล้ววิ่งตามเจ้าชายทันที

รูปร่างปราดเปรียวและสง่างามดุจพญาราชสีห์ของเนเฟอร์คาเรกระโจนไปที่ก่อหญ้าสูงท่วมศีรษะใบหน้าหล่อเหล่าเผยรอยพระสรวล เมื่อสิ่งที่คาดไว้จริงดังคาด

“เจ้าเป็นใคร เปิดเผยตัวตนของเจ้ามา” พระหัตถ์ทรงอำนาจกระชากผ้าคลุมที่ปกปิดและพยายามซ่อนร่างกายด้วยการขดตัวงอจนแทบกลายเป็นก้อนหินกลมๆ

“กรี๊ด!”

เนเฟอร์คาเรถึงกับชะงักไปเล็กน้อย เมื่อได้ยินเสียงสตรีแต่เพราะความกระหายใคร่รู้ไม่มีความหวาดกลัวใดๆ จึงกระชากไหล่น้อยๆ ที่สั่นสะท้านให้หันมาเผชิญหน้า แต่ผู้ที่ต้องตกตะลึงกลับเป็นเนเฟอร์คาเรเสียเองเขาเคยเห็นนางสนมสวยๆ ของเสด็จพ่อหลายคน ทว่าไม่เคยเห็นใครมีผิวขาวเนียนละเอียดและเส้นผมยาวสลวยสีรัตติกาลเช่นนี้ แม้ว่าหญิงงามตรงหน้าจะเป็นเพียงเด็กเด็กหญิงวัยเก้าขวบทว่ากลับมีความงามที่เปล่งปลั่งจนน่าตื่นตาตื่นใจยิ่ง

“เจ้าเป็นใคร”

เด็กหญิงส่ายหน้าไปมาจนผมยาวปลิวสยายเธอหวาดกลัวจนริมฝีปากสั่นระริก แต่ในอ้อมอกมีกระต่ายน้อยสีขาวที่เธอปกป้องมันไว้ด้วยชีวิตของเธอ

“กระต่ายน้อย” เนเฟอร์คาเรลากเสียงยาวและยานคางเหมือนจะกวนประสาทเพราะถือว่าตนเองนั้นเหนือกว่า

“เจ้าชาย ทรงปลอดภัยไหมพะยะคะ”

“ข้าเจออะไรดีๆ แหละโมตู”

เนเฟอร์คาเรหันมามองคนสนิทที่วิ่งกระหืดกระหอบตามา เด็กหญิงอาศัยจังหวะเผลอใช้ปากกัดหลังมือของเนเฟอร์คาเรเต็มแรงจนเจ้าชายน้อยต้องสะบัดมือปล่อยเด็กหญิงเป็นอิสระ ทั้งคู่ประสานแววตากันครู่หนึ่งแล้วเด็กหญิงก็อุ้มกระต่ายน้อยสีขาวหนีหายไปในพงหญ้า

“เกิดอะไรขึ้นพ่ะย่ะค่ะ” โมตูถามทั้งที “แผล...เจ้าชายบาดเจ็บ”

“แค่กระต่ายกัดเท่านั้นหรอก”

เนเฟอร์คาเรยักไหล่แล้วเดินกลับไปที่อาชาของตนเอง เขาเองก็แปลกใจที่ตนเองไม่คิดที่จะไล่ล่าเหยื่อตัวนั้น

แต่สายลมแห่งแม่น้ำไนล์ได้กระซิบบอกเขาว่า ชะตาชีวิตของพวกเขาได้เริ่มอุบัติขึ้นแล้ว.

อ่านต่อ