หมับ! สุ่ยถิงตกใจเพราะเธอกำลังสนใจลังบรรจุหนังสือมากมายก่ายกองอยู่ แต่จู่ๆต้าเซียนก็จับไหล่เธอทั้งสองข้างและดึงเธอเข้าไปกอดแนบอกอุ่นๆเขาไว้ เธอยังไม่ชินกับการกระทำแบบนี้ของเขาจึงไม่รู้ว่าจะต้องตอบสนองกลับไปแบบไหนดี เธอจึงยืนนิ่งๆ แม้แต่จะหายใจเธอยังต้องคิดดูก่อนว่าควรหายใจดีมั้ย “ถ้าพี่อยากกอดเธอแบบนี้ทุกวัน วันละหลายๆครั้ง ครั้งละนานๆ พี่จะกลายเป็นฆาตกรฆ่าเธอทางอ้อมหรือเปล่านะ” “พี่พูดอะไรนะ” สุ่ยถิงนิ่งเงียบอยู่นานก่อนเอ่ยถามออกไป “จะกลั้นหายใจทำไม พี่แค่กอดไม่ได้พาเธอไปดำน้ำเสียหน่อย” ^//^ ควรบอกเขามั้ยว่า หัวใจเธอเต้นแรงเกินรับได้เสียแล้ว ห่างกันไปเจ็ดวันเท่านั้น ทำไมต้าเทียนเซียนคนเคร่งขรึมถึงได้หายไปอย่างเรียกกลับมาไม่ได้เสียแล้ว
ผลั๊วะ!!!!
“ต้าเซียน!”
“อืม”
“ทำไม...ทำไมพี่ถึงอยู่ละ” สุ่ยถิงหรือนาเดียร์ แปลกใจที่เห็นต้าเซียนหรือต้าเทียนเซียนตอนนี้ และดวงตาเหลือบมองไปที่โต๊ะอาหาร มื้อเย็นถูกจัดเตรียมแล้ว นั่นก็หมายความว่าเขาต้องกลับมานานแล้ว
“ทำไมพึ่งกลับ วันนี้ตามตารางและระยะทางควรต้องถึงตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงที่แล้ว” นาเดียร์หลบสายตาที่จับจ้องมอง จะให้บอกว่าไงละ ก็ถ้ารู้ว่าพี่ชายจะกลับมาเร็วแบบนี้ ก็คงกลับมานานแล้ว นาเดียร์ขยับเดินเข้ามาข้างในขณะที่กำลังใช้ความคิดว่าจะตอบคำถามจับผิดนี้ดีมั้ย หรือว่าเปลี่ยนเรื่องไปเลย จะบอกว่าแวะซื้อของก็ไม่ได้ ในมือเธอไม่มีของอะไรเลย
แต่ดูจากท่าทางของพี่ชายแล้ว คงต้องมีคำตอบสินะ กอดอก นิ่งทั้งตัวไม่เว้นแม้แต่ดวงตา จดจ้องมาที่เธออย่างแน่วแน่
“วันนี้ฉันไม่ได้ไปห้องสมุดตามที่ได้บอกพี่ไว้ค่ะ” นั่นไงละคิ้วเข้มของพี่ชายเข้าหากันแล้ว คร่อกกก!!!! เสียงท้องร้องของนาเดียร์เป็นดั่งระฆังช่วยชีพจริงๆ เพราะพี่ชายเห็นเรื่องกระเพาะของเธอสำคัญกว่า
“ไปนั่ง...” นาเดียร์แอบยิ้มอย่างโล่งอก รอยยิ้มปรากฎขึ้นบนใบหน้าหวานเมื่อมองจานอาหารบนโต๊ะ อาหารจีน คิดถึงจังเลย ไม่ง่ายเลยที่ต้าเซียนจะมีเวลาทำอาหาร ฝีมือเขาไม่ธรรมดาด้วยละ...
“ขอบคุณพระเจ้าที่ให้ข้าวเรากิน...ขอบคุณค่ะต้าเซียน” คำพูดที่นาเดียร์ปฎิบัติมาโดยตลอดตั้งแต่เล็กจนโต ‘ขอบคุณค่ะพ่อ’ เปลี่ยนเป็น ‘ขอบคุณค่ะต้าเซียน’ มาหนึ่งปีแล้ว บรรยากาศตามความเคยชินนาเดียร์ย้อนคิดมื้อแรกที่เป็นแบบนี้ เมื่อหนึ่งปีก่อน หลังจากที่พ่อของเธอและแม่ของต้าเซียนประสบอุบัติเหตุขณะเดินทางกลับจากร้านอาหารที่พวกเขาไปฉลองครบรอบ ซึ่งพวกเขาแค่ไปดูการแสดงบร์อดเวย์ที่นิวยอกร์แค่นั้น แต่ใครจะคิดว่านั้นเป็นการเดินทางครั้งสุดท้ายของพวกเขา ตามความเข้าใจของสุ่ยถิง
“สุ่ยถิง...” เสียงเรียก ดึงสาวน้อยตรงหน้ากลับสู่ปัจจุบัน
“อ้า! ขอโทษค่ะ” ต้าเซียนแค่มอง แววตาและสีหน้าแบบนั้นของเธอมีอย่างเดียว คิดถึงพ่อของเธออีกแล้ว สุ่ยถิงคือชื่อจีนของเธอ สำหรับที่นี่คงมีแต่เขาเท่านั้นที่เรียกเธอด้วยชื่อจีน
“พรุ่งนี้ออกเร็วหน่อยนะ ดอกไม้ พวกเราต้องแวะไปเอาเอง”
“ค่ะ” นาเดียร์ตอบรับอย่างเศร้าๆ พรุ่งนี้เป็นวันครบรอบการจากไปของพวกท่าน แต่สำหรับนาเดียร์แล้วเธอจะได้ไปเยี่ยมแม่ที่เสียไปตั้งแต่ที่เธอยังเด็กๆด้วย ส่วนต้าเซียนเขาทำความเคารพได้แค่แม่ของเขาเท่านั้น เมื่อพ่อของเขาท่านก็เสียไปแล้วเช่นกันเท่าที่เธอรู้ท่านเสียไปตั้งแต่ต้าเซียนอายุสิบขวบประมาณนั้นท่านอยู่เซี่ยงไฮ้ ต้าเซียนย้ายมาจากเซี่ยงไฮ้ได้สองปีแล้ว
...จะว่าไปเธอยังรู้สึกทึ่งกับต้าเซียนมาก เพราะเขาเป็นนักศึกษาแพทย์เรียนอยู่ในมหาวิทยาลัยที่เซี่ยงไฮ้ แต่ต้องย้ายมาเรียนที่มหาวิทยาลัยชิคาโก ซึ่งไม่ง่ายเลย แต่ใครจะเชื่อว่าเขาจะทำได้ และทำได้ดีมาโดยตลอดเลยด้วย รวมถึงในฐานะพี่ชายด้วย
“ฉันเปลี่ยนเบอร์ใหม่แล้วนะ”
“อื้ม!” นาเดียร์รับสั้นๆ สำหรับเรื่องนี้...เชื่อเขาเลย พี่ชายของเธอเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์ไปกี่ครั้งแล้วนะ จนตอนนี้เธอแค่รับฟัง ไม่ได้เปลี่ยนหรือแก้ไขหมายเลขในเครื่องโทรศัพท์เพราะเธอลบรายชื่อเขาทิ้งไปนานแล้ว แค่เห็นว่าเป็นเบอร์โชว์โทร.เข้ามา ให้คาดการณ์ไว้เลยว่าเป็นต้าเซียนเก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์
สาเหตุก็มาจากรูปร่างหน้าตาของเขา เธอเองยังไม่อยากเชื่อเลยว่า บนโลกนี้จะมีมนุษย์แบบนี้มาจุติ ‘จุติ’ เป็นคำที่เขาใช้กับเทพ เทพเจ้าที่มีภารกิจหรือถูกลงโทษให้มาจุติหรือต้องมาเกิดบนโลกมนุษย์...เฮ้ยยยไร้สาระไปแล้วนาเดียร์
นาเดียร์จึงเลี่ยงที่จะไม่ถามว่าทำไมเขาถึงไม่โทร.หาเธอทุกครั้ง สาเหตุก็คงเพราะการเปลี่ยนเบอร์ละมัง...คงน่าจะเป็นช่วงบ่ายวันนี้แน่ๆ ซึ่งเธอเคยถามเขาครั้งหนึ่งเมื่อตอนที่เขาเปลี่ยนเบอร์ครั้งที่สามเห็นจะได้ ว่าทำไมเขาถึงสามารถเปลี่ยนซิมได้เร็วปานสายฟ้า ทั้งๆที่เขาออกจะยุ่งวุ่นวายในเรื่องที่มีสาระซะขนาดนั้น และตอนนั้นเขาก็ตอบออกมาได้อย่างน่าเหลือเชื่อว่าทำไมเธอถึงคิดไม่ได้นะ!
“แกะฝาเครื่อง ดึงซิมเก่าออกมา และใส่ซิมใหม่เข้าไป”
“วิธีการเปลี่ยนซิม ฉันรู้ แค่ว่าทำไมมันถึงเปลี่ยนได้ทันทีต่างหาก...อ๊ะ! อย่าบอกนะว่าพี่มีซิมสำรองติดตัวอยู่แล้ว...”
“อืม เพราะไม่มีเวลาไปซื้อบ่อยๆนะ”
“ว้าว!...พี่มีสต็อคทีละกี่ซิมอ๊ะ?” นาเดียร์ยิ้มออกมาเมื่อมีแต่คำถามของเธอ แต่ไร้ซึ่งคำตอบจากเขา พี่ชายคงอยากเก็บไว้เป็นความลับแน่ๆ แต่ให้เธอเดาก็คงครั้งละไม่ต่ำว่าสามซิมแน่ๆ ก็เบอร์ของเขานะมันมีค่าหัวด้วยนี่น่าเท่าที่เธอรู้มา...ไม่ธรรมดาจริงๆ พี่ชายเทพของเราคนนี้
อ๊ะ!ตะเกียบของเธอกับเขาชนกัน เมื่อเธอเอาแต่คิดเรื่อยเปื่อย และเป็นไปตามคาดต้าเซียนจะถอยให้เธอในทันทีเหมือนทุกๆครั้ง เธอเกิดและเติบโตที่ชิคาโก พ่อมาจากเซี่ยงไฮ้ ท่านก็มาเรียนต่อที่ชิคาโกและได้พบรักกับแม่...แล้วไง! ก็มีเธอไง แต่แม่ท่านจากไปเร็วนัก ซึ่งตอนนั้นพ่อยังต้องเรียนต่อแพทย์เฉพาะทางอยู่เลย ฉันรักพ่อฉันมาก เพราะพ่อเป็นผู้ชายที่น่าทึ่งมากคนหนึ่งเลยเช่นกัน ท่านเลี้ยงลูกเล็กๆ เพียงลำพัง ในขณะที่ยังเรียนต่อ และยังทำงานเป็นแพทย์โรงพยาบาลในชิคาโกด้วย แม้ฉันจะต้องไปอยู่สถานรับเลี้ยงเด็กยามที่พ่อต้องเข้าเรียนและทำงาน ช่วงเวลานั้นเท่านั้นที่ฉันและพ่อห่างกัน ฉันก็ยังรักพ่อและรับรู้ถึงความรักที่พ่อมอบให้อย่างอบอุ่น
รวมเรื่องสั้น_เรื่องราวความรัก อ่านเท่าไหร่ก็ไม่มีเบื่อ -- เมื่อเขาต้องการ -- มายผู้ที่ไม่เคยปฎิเสธยามเมื่อคุณอาหนุ่มต้องการ ซึ่งเธอไม่ปฎิเสธเขาอยู่แล้ว เพราะไม่รู้จะทำไปทำไม เสแสร้งแกล้งเล่นตัวทั้งๆ ที่ตัวเองก็ไม่เหลือความสดใหม่ให้ค้นหาอีกต่อไปแล้ว ทำได้เพียงร่วมมือกับเขาอย่างเร้าร้อนในทุกที่ทุกเวลา ‘เมื่อเขาต้องการ’ -- ชนท้องน้องสาว -- หากน้องสาวที่ผมหวังจะท้องชนกัน กำลังจะมีความรักกับผู้ชายคนอื่น...คุณจะทำอย่างไร? -- ค่าคุ้มครองมาเฟีย -- กานต์ จะว่าเขาเป็นเด็กหนุ่มก็ได้ ชายหนุ่มวัยขบเผาะก็ไม่ผิด เมื่อเขากลายเป็นค่าตอบแทนชดเชยการล้างแค้น อันแสนเร้าใจ ให้กับ คุณเชอร์รี่ พี่สาวที่มักจะปรากฎตัวในชุดรัดรูปอวดส่วนเว้าส่วนโค้ง ต่อหน้าเขา... เอือก!...เสียงลูกกระเดือกขยับเมื่อกานต์พยายามกลืนน้ำลายไม่ให้ไหลออกมา -- ผู้ชายแพร่พันธุ์ -- “หากภรรยาที่แต่งงานกันมาได้ 5 ปี บอกกับคุณว่า จะให้คุณทำกับผู้หญิงอื่น เพื่อมีลูกให้กับเธอ...คุณจะทำอย่างไร?
...ความรู้สึกที่เธอมีให้กับเขามันหยั่งรากแก้วไปถึงกระดูกทุกมวลในร่างกายเธอแล้ว ถ้าให้เธอถอนมันตอนนี้มันจะต่างอะไรกับการเลาะกระดูกกันเล่า! 🌼 🌼 🌼 ตั้งแต่เล็กจนโตเธอไม่เคยใกล้ชิดผู้ชายคนไหนที่ไม่ใช่สายเลือดเดียวกันมาก่อน มันไม่ใช่พึ่งเกิดขึ้นแต่มันค่อยๆ เติบโตขึ้นอย่างแข็งแรงต่างหาก ความรู้สึกที่เธอมีให้กับเขามันหยั่งรากแก้วไปถึงกระดูกทุกมวลในร่างกายเธอแล้ว ถ้าให้เธอถอนมันตอนนี้มันจะต่างอะไรกับการเลาะกระดูกกันเล่า! ปิ้ง! นั่งอยู่แบบนี้นานแค่ไหนเธอแทบไม่รู้ตัวจนมีข้อความเข้ามาในโทรศัพท์ ‘พี่จะออกไปข้างนอก อยากได้อะไรอยากกินอะไรส่งข้อความมานะ’ ลำธารมองประโยคที่ปรากฎบนหน้าจอด้วยใบหน้าซีดเผือก ‘...ส่งข้อความมานะ’ ไม่มีช่องโหว่ตรงไหนให้เธอได้มีความหวังเลยว่าเขาจะชวนเธอไปด้วย “พี่หัสพาลำธารไปด้วย” หญิงสาวพร่ำเพ้อเพียงลำพัง แม้ได้ไปแล้วจะต้องเจ็บปวดยามที่ต้องเห็นเขาอยู่กับผู้หญิงคนนั้น แต่ถ้าเธอได้ไปด้วยช่วงกลับเวลาตรงนั้นก็จะเป็นของเธอกับเขาเพียงลำพังสักนิดก็ยังดี แต่เธอก็ได้แต่หลับตาและเอาความต้องการนี้ไปยังความฝัน
พันธะรักวิวาห์จำเป็น [Bond of Love - Wedding] #รุ่งอรุโณทัย เขาเรโนลต์ที่ต้องแต่งงานกับหญิงสาวที่ไม่เคยเห็นหน้าแม้แต่ครั้งเดียวตามคำสั่งพ่อ ซึ่งทำให้เขาต้องเสียทั้งเงินและเสียสถานะโสด เพราะฉะนั้นเขาไม่มีทางที่จะต้องแต่งเมียคนนี้แล้วเอาขึ้นหิ้งบูชาเป็นแน่ พ่อจะจัดหนักให้อย่างไม่แทงกั๊กในทุกๆ ทั้งเรื่องXXXทั้งแสวงหาผลประโยชน์จากเมียที่ได้มาจากวิวาห์จำเป็นคนนี้เท่าทบทวีเงินที่เขาต้องลงทุนจ่ายไปไม่น้อยคืนมาจนครบพร้อมดอกเบี้ยรับและดอกเบี้ยจ่าย... คำโปรย:: … เรโนลต์ เงียบ! เขาประธานผู้มากด้วยอำนาจ เพียบพร้อมไปด้วยรูปร่างหน้าตาที่สามารถขึ้นแท่นสามีแห่งชาติได้อย่างไร้ข้อกังขา ฐานะการเงินแม้ตอนนี้จะเหลือเพียงอสังหาริมทรัพย์กับรถสามคันและเงินเดือนแต่ก็ยังน่าสนใจอยู่ในหมู่สาวๆ และเหล่าไก่วัดที่เต็มใจให้สมภารอย่างเขากัดแทะเล่นเป็นครั้งคราว คนโสดทำอะไรก็ไม่น่าเกลียดไม่ผิด แต่จากคำพูดล่าสุดของคุณพ่อไม่กี่คำ เขาที่เป็นฝ่ายกระดิกนิ้วเรียกสาวๆ กลายมาเป็นคนที่ถูกกระดิกนิ้วเรียกไปแล้วอย่างงั้นเหรอ “เธอเป็นหม่อมเจ้าหรือครับ...ผมหมายถึงว่าที่สะใภ้นะครับ” เขาขยายความเมื่อจู่ๆ เขาเงียบไปนานและเอ่ยขึ้นมาคุณพ่อจึงมุ่นคิ้วไม่เข้าใจในตอนแรก คุณอำพลส่ายหน้า “นางสาวธรรมดา” “เธอเป็นลูกนักการเมืองใหญ่หรือเป็นลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของผู้ทรงอิทธิพล” เรโนลต์ยังพยายามต่อ “คุณอำพลส่ายหน้า “กำพร้า” … เรโนลต์ เงียบ! “เป็นผู้มีพระคุณของคุณพ่อ” เรโนลต์ไม่ละความพยายาม “แกดูละครมากไปมั้ย” … เรโนลต์ เงียบ! ======================= SET : Bond Of Love พันธะรักโดยไม่ตั้ง [Bond Of Love - Accidence] พันธะรักวิวาห์จำเป็น [Bond Of Love - Wedding] พันธะรักราคีแค้น [Bond Of Love - Revenge]
“ถอยไปนะ!!!” “ไม่สู้แล้วเหรอ” น้ำใสกำปมผ้าขนหนูไว้แน่น ดวงตากลมจดจ้องเข้าไปในดวงตาสีเทาของเขาเขม็ง แม้ตัวเองจะเสียเปรียบแต่เธอไม่มีทางยอมแพ้ง่ายๆ “จะเอายังไง” “นั่นสินะ! ไม่อยากเชื่อเลยว่าอย่างเราสองคนจะมาถึงจุดนี้ได้เหมือนกัน...ใครกันนะที่บอกรักกันได้ทุกเวลา...ไม่อายปากบ้างเหรอ” คำเย้ยหยันที่ถูกพ่นออกมามันไม่ได้แค่ทำร้ายจิตใจคนฟังเพียงฝ่ายเดียว ในทางตรงข้ามคนพูดน่าจะอาการสาหัสยิ่งกว่า “แล้วไง! คุณก็เหมือนของกินมีใครบ้างที่กินของเดิมซ้ำๆกันทุกวัน คำแรกมันก็ชื่นมื่นน่าลิ้มลองเป็นธรรมดา คำที่สองก็ยังน่าพิสมัย แต่คำต่อๆไปใครจะยังกลืนมันลงละในเมื่อรู้รสชาติแล้ว เมื่อถึงเวลาก็ต้องหารสชาติใหม่ๆมาลอง...ใช่มั้ย” แววตาของเอ็ดเวิร์ดเปลี่ยนไป สีหน้าและแววตาของน้ำใสมันช่างเข้าได้กับคำพูดของเธอเสียจริง นี่เขาเกิดหวั่นไหวใช่เหรอเปล่าว่าเธอคิดอย่างที่พูดจริงๆ ความเบื่อหน่ายอย่างงั้นเหรอ... “ได้!!! ในเมื่อเธอเบื่อรสชาติที่ฉันอุตส่าห์ปรุงแต่งมันเพื่อเธอคนเดียว งั้นลองรสชาติใหม่ก็...แล้ว...กัน!” อร้ายยยย!!! น้ำใสร้องดังลั่นเมื่อเอ็ดเวิร์ดกระชากผ้าขนหนูออกจากการปกป้องเรือนกายเปลือย ควับ!!! แรงเขากับแรงเธอมันเทียบกันไม่ได้หรอก ควับ!!! และอีกผืนที่หลุดล่วงไปคือของเขา สองร่างเปลือยเปล่าแนบชิดกัน เมื่อน้ำใสพยายามจะหนีให้พ้นจากรัศมีไอร้อนของร่างกายเขาที่พวยพุ่งออกมากระทบพื้นผิวเนียนของเธอ
“พามาที่นี่ทำไม” “กินมื้อเช้า” ณิชาเบิกตากว้างมองเขา นี่เขาไปรับเธอมากินมื้อเช้า ดวงตากลมมองนาฬิกาด้านหน้ารถ และหันกลับมามองเขา เขาอยู่ในชุดกึ่งสูท เป็นทางการมาก โอ้! นี่เขาอายุเท่าไหร่กัน ปกติเขาตื่นกี่โมงกัน เพราะตอนนี้พึ่งจะเจ็ดโมงเช้า “ปกติคุณตื่นกี่โมง” “ตีห้าเป็นประจำทุกวัน” “ทุกวันเลยเหรอ” ภีมะพยักหน้า “แล้วนอนกี่โมง” “ก็แล้วแต่...อยากรู้ไปทำไม” “สงสัยบ้างไม่ได้เหรอ...” พวกเขาแปลกหรือเปล่านะ พี่เหนือก็เป็นคนตื่นเช้าเช่นกัน “คุณออกกำลังตอนเช้าทุกวันเลยใช่มั้ยคะ” ภีมะพยักหน้าอีกครั้ง “คนในตระกูลเราไม่สอนให้ลูกหลานนอนตื่นสาย...แต่สะใภ้อย่างเธอฉันจะให้เวลาค่อยๆปรับตัว”
ฉันเป็น ขวัญชนก วงศ์ษา ตั้งแต่อายุ 1 วัน ถึง อายุ 18 ปี 1 วัน อายุ 18 ปี 2 วัน ฉันเป็น ขวัญชนก ฟง เขาคือ ดีแลน ฟง อายุอานามก็ 30 ปี ชายร่างสูงเมื่อสามปีก่อน ปัจจุบันเขาคือสามีที่ถูกต้องตามกฎหมาย ขอย้ำว่าถูกต้องตามกฎหมายเท่านั้น คำโปรย : “ห้าแสน!” “เจ็ดแสน!” เสียงประมูลราคาจากคนด้านล่างเวทีดังแข่งกัน “หนึ่งล้าน” การประมูลยังคงดำเนินกันต่อไปเรื่อยๆ ขวัญชนก สาวน้อยวัยใสวัยย่างสิบเก้าสอดส่ายสายตามองไปยังกลุ่มคนด้านหน้า “หนึ่งล้านสองแสน” เอาสิ! ถ้าเขาไม่มา เธอก็...ขวัญชนกยิ้มหวานหว่านเสน่ห์ กระตุ้นราคาประมูลจนสูงลิ่วถึงสองล้าน “สองล้านครั้งที่หนึ่ง...” ในมุมมืดชายร่างสูงยกยิ้มมุมปากอีกครั้ง เมื่อเห็นดวงตากลมโตแสดงความหวาดหวั่นในที่สุด “ห้าล้าน!” ก่อนที่ราคาสองล้านจะถูกเคาะครั้งที่สาม เสียงบอกราคาใหม่สร้างความตกตะลึงให้กับทุกคนในงาน แต่กลับสร้างรอยยิ้มให้หญิงสาวบนเวที เธอไม่เคยลืมเสียงของเขา “ชนะแล้ว” ขวัญคิดในใจ “ห้าล้านครั้งที่สาม...ขาย!”
ซ่งหยุนหยุนแต่งงานไปแล้ว แต่เจ้าบ่าวไม่เคยปรากฏตัวตั้งแต่ต้นจนจบเลย ด้วยความโกรธหนัก เธอจึงมอบกายให้กับชายแปลกหน้าคนหนึ่งแทนในคืนการแต่งงานนั้น หลังจากวันนั้น เธอก็ถูกชายคนนั้นจับตาเข้า...
หลังจากดูแลสามีมาเป็นเวลาสามปี เมื่อเห็นสามีสอบติดขุนนาง เฉียวชูเยว่ก็นึกว่าชีวิตดีๆ จะมาแล้ว แต่กลับไม่รู้ว่าสามีเป็นคนโลภ และเจ้าชู้ เพื่อจัดการปัญหาให้สามี เฉียวชูเยว่เสียตัวให้กับจักรพรรดิโหดร้ายโดยไม่ได้ตั้งใจ เพื่อชีวิตและอนาคตของสามี นางได้แต่อดทนเอาไว้ จากนั้น สามีของนางก็ได้รับการยกย่องจากจักรพรรดิ และถูกเลื่อนตำแหน่งเรื่อยๆ เมื่อสามีของนางกำลังเพลิดเพลินอำนาจและสาวสวยนั้น นางกำลังรับใช้กับจักรพรรดิอย่าง้อยใจ แต่ไม่คาดคิดว่าความพยายามของนางได้แลกกับใบหย่าจากสามี ในวันแต่งงานของสามี นางถูกฆาตกรไล่ตามและตกลงไปในโคลน เมื่อนางหมดหวังนั้น จักรพรรดิก็มายืนอยู่ตรงหน้านาง "มาเป็นคนของข้าสิ และจะไม่มีใครกล้ารังแกเจ้าอีก!"
เมื่อสองปีที่แล้ว เพื่อช่วยคนรักในใจ พระเอกถูกบังคับให้แต่งงานกับนางเอก ในใจของเขา เธอเป็นคนน่ารังเกียจและแย่งคนรักของคนอื่น เขาเลยเย็นชาต่อเธอมาตลอด แต่กลับอ่อนโยนและเอาใจใส่กับคนรักในใจถึงเป็นเช่นนี้ เธอยังคงรักเขาอย่างเงียบ ๆ เป็นเวลาสิบปี ต่อมาตอนที่เธอรู้สึกเหนื่อยและอยากจะท้อแท้นั้น เขากลับตื่นตระหนก... เมื่อเธอกำลังจะตายขณะตั้งท้องลูกของเขา ในที่สุดเขาก็ตระหนักว่าผู้หญิงที่เขายอมเอาชีวิตตัวเองไปแลกนั้นก็คือเธอโดยตลอด
หลังจากแต่งงานกันมาสามปี เวินเหลี่ยงก็ยังไม่เคยได้ความรักจากฟู่เจิ้งแต่อย่างใดเลย เมื่อรักแรกของเขากลับมา สิ่งที่รอเธออยู่คือหนังสือการหย่า "ถ้าฉันมีลูก คุณยังเลือกหย่าไหม?" เธออยากจับโอกาสสุดท้ายนี้ไว้ แต่แล้วมีแต่คำตอบที่เย็นชาว่า "ใช่" เวินเหลี่ยงหลับตาและเลือกที่จะปล่อยมือ ...ต่อมาเธอนอนอยู่บนเตียงคนไข้ด้วยความสิ้นหวังและลงนามในข้อตกลงการหย่า "ฟู่เจิ้ง เราไม่ได้เป็นหนี้กันอีกต่อไปแล้ว..." ชายที่มีความเด็ดขาดและเย็นชามาโดยตลอดนอนอยู่ข้างเตียงขอร้องให้อีกฝ่ายกลับมาด้วยเสียงแผ่วเบา "เหลียง ได้โปรดอย่าหย่าได้ไหม?"
เส้าหยวนหยวนแต่งงานกับแม่ทัพเทพทรงพลังที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสจนส่งผลกระทบต่อทางจิตใจหลังจาดที่เธอย้อนเวลา เธอไม่ต้องการเข้าไปพัวพันกับการสมรู้ร่วมคิด และต้องการร่วมมือกับเขาเพื่อแสวงหาอิสรภาพ เธอก่อตั้งธุรกิจ รักษาโรคของคนไข้ และช่วยชีวิตผู้คน เป็นคนที่ยอดเยี่ยม กลายเป็นผู้ช่วยที่ดีของแม่ทัพ แต่ต่อมาแม่ทัพกลับคืนคำ ไหนตกลงไว้ว่าจะหย่าล่ะ?
ในการแต่งงานที่ทำข้อตกลงไว้ เจียงหว่านเป็นฝ่ายที่มีใจให้อีกฝ่ายก่อน แต่ตอนที่เธอต้องการเผยเสี้ยนมากที่สุด เขากลับอยู่เคียงข้างคนรักในใจของเขา ในท้ายที่สุด เจียงหว่านก็ตัดสินใจหย่า และเริ่มต้นชีวิตใหม่ เมื่อเผยเสี้ยนรู้สึกตัวขึ้นมา เธอก็จากไปแล้ว เมื่อเผชิญหน้ากับคู่แข่งที่เข้าคิวเพื่อรับป้ายหมายเลข เผยเสี้ยนหยิบเงินร้อยล้านออกมาและพูดว่า "หว่านหว่าน คู่รักก็ต้องเป็นคู่เดิมเราแต่งงานใหม่อีกครั้งได้ไหม"