ขังรักใจ ขังรักเธอ

ซ่าาา

หยดน้ำฝนตกกระทบพื้นจนเกิดเสียงซ่าซ่าเป็นระยะๆ อากาศเย็นสบาย ท้องฟ้ามืดครึ้มจนดูไม่ออกว่าตอนนี้เป็นเวลาช่วงบ่ายหรือว่าช่วงเย็นกันแน่ ณ คฤหาสน์ใจกลางเมือง ภายในห้องนอนปรากฏร่างสูงโปร่งของหญิงสาวนอนหลับใหลอยู่บนเตียงนอนขนาดKing Sizeแม้ฝนข้างนอกจะตกหนักเพียงใดแต่ภายในห้องของหญิงสาวช่างเงียบสงบมีเพียงเสียงแอร์คอเนชั่นเบาๆที่ถูกเปิดทิ้งเอาไว้

.

.

"อยู่กับฉันได้มั้ย"

ภาพหญิงสาวที่มีรูปร่างหน้าตาไม่ต่างอะไรกับหญิงสาวบนเตียงนอนเอ่ยพูดอย่างน่าสงสารหยดน้ำตาหลั่งไหลออกมาจนเปื้อนพ่วงแก้มทั้งสองข้าง หากแต่หญิงสาวร่างเล็กแม้ว่าจะแสดงอาการเหมือนลังเล หากแต่หล่อนก็ยังคงส่ายหน้าปฏิเสธหญิงสาวร่างสูงที่มีหน้าตาไม่ต่างกับคนบนเตียงอยู่ดี

ภาพความฝันที่ราวกับว่าจะวนลูปเกิดขึ้นซ้ำๆ หากแต่ใบหน้าของหญิงสาวในห้วงแห่งความฝันหญิงสาวที่เอาแต่ปฏิเสธช่างพร่าเบลอซะจนมองไม่ชัด ราวกับสวรรค์กำลังกลั่นแกล้ง ให้เธออยากรู้อยากเห็นมากยิ่งขึ้น หัวใจเต้นระรัวราวกับกลองรั่วยิ่งเวลาที่เธอเกือบจะเห็นใบหน้าของหญิงสาวร่างเล็กที่เอาแต่ปฏิเสธความอยากรู้อยากเห็นก็ยิ่งเพิ่มพูน

"เฮือกกกก!!"ยังไม่ทันได้เห็นใบหน้าที่ชัดเจนก็ราวกับถูกบางอย่างปิดกั้นจนต้องลืมตาตื่นขึ้นมาแม้ใจจริงจะไม่อยากลืมตาตื่นขึ้นมาเลยแม้แต่นิดเดียว

"เธอเป็นใครกันแน่"เหงื่อบนใบหน้าที่ไหลออกมาจนรู้สึกร้อนไม่ได้ช่วยทำให้หญิงสาวบนเตียงนอนรู้สึกอะไรไปมากกว่า คิดถึงถึงใบหน้าที่ไม่อาจจะจดจำได้

"ทำไมต้องตื่นตอนนี้ด้วยวะ!!"

เอ่ยบ่นอย่างหงุดหงิดตัวเอง เธออยากจะเห็นหน้าของผู้หญิงที่ทำให้เธอเอาแต่ตามติดไม่ยอมปล่อยวางแม้จะผ่านมานานแค่ไหน ก็ยังคงปราถนาที่จะเห็นใบหน้านั้นอยู่ดี

ราวกับว่าเธอกำลังรอคอยหล่อน ราวกับว่าถ้าไม่ใช่หล่อนก็จะเป็นใครไปไม่ได้ ไม่รู้ว่าที่เธอรู้สึกอยู่ตอนนี้มันเป็นเพราะอะไร และหญิงสาวที่มีใบหน้าเหมือนเธอในความฝันเป็นใครกันแน่ เธอรู้สึกเหมือนกับว่าจะเป็นตัวเองแต่ก็ไม่เหมือนตัวเธอเอง เธอไม่เคยอ้อนวอนขอความรักจากใคร ไม่เคยเชื่อว่าความรักมีจริงบนโลก แล้วเธอจะไปหลงรักใครก็ไม่รู้ได้อย่างไง

แล้วทำไมในความฝันใบหน้าที่เหมือนกับเธอถึงเอาแต่อ้อนวอนขอความรักจากผู้หญิงคนนั้นอยู่เรื่อยไป ทั้งเธอยังรู้สึกยึดติด ราวกับว่าหัวใจถูกแช่แข็งเอาไว้ ไม่มีความรู้สึกให้ใครทั้งนั้น

"เห้ออ~~ "

ถอนหายใจออกมาแรงๆ จะคิดมากให้ตายอย่างไงสุดท้ายก็ไม่รู้อยู่ดีว่ามันคืออะไรกันแน่ และเธอกำลังรอคอยอะไร

เรียวขาทั้งสองข้างก้าวลงจากเตียงตรงไปยังมุมห้องซึ่งมีรูปวาดของหญิงสาวร่างเล็กภาพวาดสวยงามหากแต่ดูเหมือนจะยังไม่เสร็จสมบูรณ์ ขาดเพียงใบหน้าที่ว่างเปล่าเหมือนต้องการรอการเติมเต็มที่ยังไม่มีแม้แต่วี่แววที่จะพบ

นัยน์ตาสีม่วงราวอัญมณีจ้องมองภาพวาดตรงหน้าอยู่นานราวสิบนาที ทำราวกับว่าถ้าเธอจ้องนานกว่านี้บางทีใบหน้าที่อยากจะเห็นอาจจะปรากฏออกมาให้เธอได้มองเห็นแม้ความเป็นจริง เธอจะจ้องภาพวาดภาพนี้เกือบทุกวัน แต่ก็ไม่เคยมีเลยสักครั้งที่เธอจะได้เห็นใบหน้าที่ต้องการ ทุกๆครั้งเมื่อเธอเริ่มนึกออก ราวกับมีบางอย่างปิดกั้นจนสุดท้ายเธอก็นึกไม่ออกอยู่ดี

"เธอเป็นใครกันแน่"

เอ่ยพูดอย่างเหม่อลอย มือบางยกขึ้นมาลูบที่ใบหน้าของหญิงสาวในรูปภาพที่ว่างเปล่าอย่างแผ่วเบา ในบางครั้งเธอก็อยากจะลบๆความรู้สึกพวกนี้ออกไปให้หมด แต่ทำอย่างไงสุดท้ายเธอก็ทำไม่ได้ ยิ่งช่วงนี้ความฝันก็ดูเหมือนจะมีบ่อยขึ้น ยิ่งทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิดมากกว่าเดิม ใบหน้าที่เคยเรียบนิ่ง คิ้วเรียวกับเริ่มขมวดเข้าหากัน

เธอหยิบภาพวาดภาพนั้นขึ้นมาก่อนจะจับมันทุ่มลงบนพื้นด้วยความรู้สึกหงุดหงิด

โครม!!!!

ยิ่งนึกถึงความฝันที่ถูกหญิงสาวคนนี้ปฏิเสธอยู่เรื่อยไป แม้จะคิดว่าคนที่ถูกปฏิเสธไม่ใช่ตัวเอง แต่ยามที่คิดว่าใบหน้าที่เหมือนกับเธอราวกับว่าเป็นคนคนเดียวกันถูกปฏิเสธก็ทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิดจนระงับอารมณ์ตัวเองไม่ไหว