เขาฝากรอยมลทินไว้บนเรือนร่างของหล่อนด้วยความแค้น หล่อนยอมชดใช้ความผิดนั้นด้วยหัวใจแตกสลาย หล่อนคิดว่าชาตินี้คงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว ทว่าโชคชะตากลับกลั่นแกล้ง เมื่อหล่อนตั้งใจจะหลบไปอยู่เงียบๆ กับลูกน้อยเพียงสองคน ณ ที่แห่งหนึ่ง ณ ที่นั้นหล่อนได้พบกับเขา คนที่หล่อนทั้งรักและชิงชัง อะไรก็ไม่แย่เท่า เด็กน้อยที่เกาะกุมมือหล่อนอยู่ เป็นลูกของเขา! คนที่ชิงชังหล่อนหมดหัวใจ!
สายฝนซัดสาดกระเซ็นกระทบกระจกหน้าต่างเม็ดแล้วเม็ดเล่าอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด บรรยากาศเบื้องนอกถูกคลี่คลุมด้วยราตรีกาล หากยังคงสว่างไสวด้วยแสงไฟระยิบระยับ...แสงสีแห่งเมืองหลวงที่ไม่เคยหลับใหลไปตามกาลเวลา
บนชั้นสูงสุดของคอนโดมิเนียมหรูริมแม่น้ำเจ้าพระยา หญิงสาวผู้เป็นเจ้าของห้องนั่งพิงประตูกระจกบานเลื่อนข้างเตียงขนาดคิงไซส์ บนกระจกมีหยดน้ำฝนเกาะพราวและมีละไอฝ้าจนแทบมองไม่เห็นเบื้องนอก ใบหน้าของหล่อนแนบอยู่กับกระจกเย็นเฉียบ
กายของหล่อนเปลือยเปล่า มีผ้าห่มสีขาวห่มคลุมตั้งแต่ส่วนไหล่ลงไป ลำคอที่โผล่พ้นผ้าห่มออกมานั้นมีรอยแดงเป็นจ้ำๆ และพอจะเดาได้ว่าผิวเนื้อต่ำลงไปนั้นคงมีลักษณะไม่ต่างกัน
าลดัดเป็นลอน เคยสยายเต็มแผ่นหลังและมักจะพลิ้วไหวตามแรงลมอย่างดงาม บัดนี้กลับพันกันยุ่งเหยิงราวกับไม่ได้หวีมาหลายวัน
แก้มของหล่อนขาวซีด หากริมฝีปากกลับบวมแดงช้ำเสมือนถูกใครบางคนบดเบียดเคล้าคลึงซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างไร้ปรานี ไหล่ที่เคยตั้งตรง บัดนี้กลับห่อเข้าหากัน...เป็นสภาพที่ใครๆ ต่างไม่คุ้นชิน แม้แต่ตัวหล่อนเอง
สายฝน นาฏยรัตน์ในตอนนี้ไม่ต่างอะไรจากนกปีกหัก หล่อนนั่งเหม่อลอย ทอดสายตามองออกไปภายนอกอย่างไร้จุดหมาย
แม้มองเห็นเพียงละไอฝ้าสีขาวที่เกาะบนกระจก หล่อนกลับไม่คิดขยับตัว
ดวงตาของหล่อนแดงก่ำ น้ำตาคงเหือดแห้งไปแล้ว ทิ้งไว้เพียงความหม่นโศกและแห้งแล้งในดวงตาที่เคยชุ่มฉ่ำวับหวานเชื้อเชิญ
ดวงตาอันทรงเสน่ห์ เหลือเพียง...ความเจ็บปวดรวดร้าว
ความสง่างามและเซ็กซี่ที่ใครๆ ต่างชื่นชม เหลือไว้เพียง ‘ซาก’ ที่ถูกฉีกทึ้งจนย่อยยับ
นานเท่านาน จวบจนรุ่งสาง หล่อนจึงขยับกาย
สายฝนหยัดกายยืน ขาสั่น กายสะท้าน ความเจ็บปวดตรง ใจกลางเรือนร่างทำให้หล่อนต้องเปล่งเสียงครางอย่างทรมาน
เมื่อหยัดยืนเต็มสองเท้า แทนที่จะเดินออกไปจากตรงนั้น...จากห้องที่หลงเหลือกลิ่นของใครคนนั้น และจากเตียงที่ยังคงมี ‘หลักฐาน’ ระหว่างเขาและหล่อน สายฝนยังคงปักหลักยืนอยู่เบื้องหน้าประตูกระจกเลื่อน มองดวงตะวันที่ค่อยๆ ทอแสงขับไล่ความมืดมิดของราตรีกาลทีละน้อยๆ
ตะวันทอแสงมากเท่าไร ใจของหล่อนกลับยิ่งมืดดับมากเท่านั้น
หญิงสาวปิดเปลือกตา กล้ำกลืนน้ำตาให้รินไหลอยู่ในอก
รอยมลทินที่ใครบางคนฝากฝังไว้บนตัวหล่อนไม่มีทางลบเลือน
หากรอยรักที่สลักลึกในหัวใจหล่อนมากกว่าสิบปีก็ไม่มีทีท่าว่าจะจางหายเช่นเดียวกัน!