แต่งงานกันเป็นเวลาสามปี เสิ่มชูคิดว่าต่อให้ป๋อมู่เหนียนจะใจแข็งสักแค่ไหนก็ควรจะอ่อนลงได้ด้วยความรักที่เธอมีกับเขามาโดยตลอด แต่เมื่อเขาบังคับให้เธอคุกเข่าลงในหอบรรพบุรุษของตระกูล เสิ่มชูถึงตระหนักว่าแท้ที่จริง ผู้ชายคนนี้ไม่มีหัวใจ คนที่ไม่มีหัวใจ เธอยังจะอาลัยอาวรณ์อยู่อีกทำไม? ดังนั้น เมื่อป๋อมู่เหนียนขอให้เธอเลือกระหว่างการคุกเข่าและการหย่าร้าง เสิ่มชูจึงเลือกการหย่าร้างไปโดยไม่ได้ลังเล เธอยังสาวยังสวยอยู่เช่นนี้ ทำไมจะต้องมาเสียเวลากับไอ้ผู้ชายคนนี้ด้วย!มิสู้กลับบ้านไปสืบทอดมรดกพันล้านของตระกูลจะดีกว่า
วันนี้เป็นวันเกิดครบแปดสิบปีของเฒ่าแก่ป๋อแห่งเมืองหลิน มีแขกร่วมงานกันอย่างคึกคัก
จู่ ๆ ในสวนก็มีเสียงกรีดร้องดังขึ้น ทุกคนที่อยู่ในงานต่างพากันตกอกตกใจ
มีคนจำได้ว่าเป็นเสียงของหลินเซียงหยา นายหญิงน้อยที่กำลังตั้งท้องลูกของนายน้อยคนโตที่เสียชีวิตไปของตระกูลป๋อ จากนั้นคนของตระกูลป๋อก็รีบวิ่งมาที่สวนอย่างรีบร้อน
ในสระว่ายน้ำที่เปิดโล่ง ปรากฏร่างสองร่างกำลังอลหม่านกันอยู่ต่อหน้าสายตาผู้คน
ยังไม่ทันที่ทุกคนจะได้สติกลับมา ป๋อมู่เหนียนก็ได้กระโดดลงไปในสระว่ายน้ำ จากนั้นอุ้มหลินเซียงหยาที่กำลังตะเกียกตะกายขึ้นมาจากสระว่ายน้ำ
ทันใดนั้น ผู้คนก็ได้สติ และเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่เพิ่งมาถึงก็รีบกระโดดลงไปในสระเพื่อช่วยเซินชูขึ้นมา
ขณะที่เซินชูพาตัวที่เปียกปอนเดินเข้ามาในบ้านตระกูลป๋อ สาวใช้ที่เดินผ่านทำราวกับไม่เห็นเธอซะอย่างนั้น
ไม่มีใครสนใจว่าเธอกลับมาอย่างไร และไม่มีใครสนใจว่าเธอจะเป็นอย่างไรบ้าง
หลังจากอยู่ในตระกูลป๋อมานานกว่าสามปี เซินชูก็รู้มานานแล้วว่าสถานะของเธอในตระกูลป๋อ บางทีอาจเทียบไม่ได้กับสุนัขตัวนั้นที่น้องสาวของป๋อมู่เหนียนเลี้ยงไว้ด้วยซ้ำ
เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้กับหลินเซียงหยา ในเวลานี้คนของตระกูลป๋อต่างอยู่ที่โรงพยาบาล
เซินชูกลับไปที่ห้องด้วยตัวเอง จากนั้นก็เปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำ ระหว่างที่เธอกำลังสะลึมสะลืออยู่นั้น เธอก็ถูกป๋อมู่เหนียนลากขึ้นมาจากเตียง
เมื่อเธอเห็นชัดเจนแล้วว่าคนที่มาเป็นป๋อมู่เหนียน ดวงตาของเซินชูก็ร้อนผ่าวขึ้นมาทันที :“คุณกลับมาแล้วเหรอ? หลินเซียงหยาเป็นยังไงบ้าง? คุณฟังฉันนะ ป๋อมู่เหนียน ฉันไม่ได้ผลักเธอตกน้ำจริง ๆ ”
ป๋อมู่เหนียนมองเธอ แล้วหัวตระคอกออกมาว่า “คำพูดเหล่านี้ของเธอ เก็บไว้พูดกับคุณปู่เถอะ! ”
เซินชูมีสติขึ้นมาทันที เธอกัดฟันแน่นพยายามอดกลั้นกับความไม่สบายตัวของร่างกาย “คุณหมายความว่ายังไง ป๋อมู่เหนียน? ”
เขาไม่แม้แต่จะมองเธอ จากนั้นก็ลากเธอออกไปข้างนอกทันที :“ไปห้องบรรพบุรุษ”
ป๋อมู่เหนียนไม่อยากพูดกับเซินชูแม้แต่ประโยคเดียว หลังจากส่งหลินเซียงหยาไปถึงโรงพยาบาลได้ไม่นาน เด็กในท้องก็จากไปเสียแล้ว
นี่เป็นสายเลือดเดียวที่พี่ชายของเขาทิ้งไว้ แต่เพราะเซินชู ตอนนี้จึงกลายเป็นเพียงก้อนเลือด ที่ไม่มีอะไรเหลืออยู่อีกแล้ว
เฒ่าแก่ป๋อโกรธมาก เพิ่งจะกลับมาจากโรงพยาบาล ก็สั่งให้เขาพาเซินชูไปที่ห้องบรรพบุรุษ
เมื่อเซินชูได้ยินคำพูดของป๋อมู่เหนียน ร่างกายของเธอก็แข็งทื่อทันที
ห้องบรรพบุรุษตระกูลป๋อ เธอแต่งเข้ามาในตระกูลป๋อตั้งนาน ทำไมจะไม่รู้ห้องบรรพบุรุษของตระกูลป๋อ
ใครก็ตามที่เข้าไปในห้องบรรพบุรุษของตระกูลป๋อ แม้ว่าไม่ตายแต่ก็เกือบตายทั้งเป็น
เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่า คนของตระกูลป๋อจะไม่ฟังคำอธิบายของเธอด้วยซ้ำ ก็สั่งให้ป๋อมู่เหนียนพาเธอไปที่ห้องบรรพบุรุษเพื่อลงโทษตามกฎของบ้าน!
เซินชูมองโครงหน้าของชายที่กำลังลากเธอออกไป กราามของเขาเป็นสัน ช่างเป็นใบหน้าที่เพอร์เฟคมาก แต่ใบหน้านี้ ตั้งแต่เธอแต่งเข้ามาในตระกูลป๋อ ก็ไม่เคยไว้หน้าเธอเลยแม้แต่น้อย!
ไข้สูงทำเธอทรมานมาก แต่ไม่มีใครสนใจเธอ
แต่เมื่อเกิดเรื่องกับหลินเซียงหยา คนของตระกูลป๋อกับป๋อมู่เหนียน ตอนนี้น่าจะโกรธเกลียดจนอยากจะถลกหนังของเธอออกมาแล้วมั้ง?
มุมปากของเซินชูกระตุกด้วยความเศร้าสลดใจ “ฉันเดินไปเอง”
ป๋อมู่เหนียนเหลือบมองเธอแวบหนึ่ง ในดวงตาดำสนิทนั้นเต็มไปด้วยความรังเกียจ เป็นความโกรธเกลียดที่อัดอั้นไว้ ไม่มีความรู้สึกสงสารเลยแม้แต่นิดเดียว
“เร็วหน่อย”
เขาพูดออกมาด้วยสีหน้านิ่ง ๆ จากนั้นก็เดินไปยังห้องบรรพบุรุษของตระกูลป๋ออย่างรวดเร็ว
เซินชูมองหลังของเขา จู่ ๆ ก็รู้สึกว่าสามปีที่ผ่านมาของเธอเหมือนเป็นเรื่องตลก
แสงไฟในห้องบรรพบุรุษสว่างไสว เซินชูรู้ว่าคนของตระกูลป๋อกำลังรอเธออยู่
“คุกเข่าลง! ”
ทันทีที่เซินชูมาถึง เฒ่าแก่ป๋อก็ขว้างถ้วยชาใส่เธอทันที
เซินชูยืนอยู่ตรงนั้น ไม่ต่อต้าน :“ทำไมฉันต้องคุกเข่าด้วยคะ? ”
เธอไม่ผิด ทำไมเธอต้องคุกเข่า?
เมื่อเห็นเธอมีท่าทางแบบนี้ เฒ่าแก่ป๋อก็โกรธจนหน้าดำหน้าแดง :“แกดูสิ นี่คือคนที่แกแต่งเข้ามา! ”
เซินชูกำลังจะอธิบายว่าเธอไม่ผิด ทันใดนั้นป๋อมู่เหนียนที่อยู่ข้าง ๆ ก็ยกมือขึ้นกดไหล่ของเธอทันที :“คุกเข่าลง”
ทันทีที่เขาออกแรง เซินชูก็ถูกเขากดจนคุกเข่าลงไป “ไม่ก็คุกเข่า ไม่ก็หย่ากัน”
เธอก็รู้อยู่เต็มอกว่าเขาไม่เคยสนใจ แต่ก็ยังดึงดันอยากจะอยู่ใกล้ ต่อให้เธอเป็นเมียแต่งเขาก็คงไม่มีวันเปลี่ยนใจ เพราะเหตุนี้เธอจึงตัดสินใจจากไปในคืนแต่งงาน "จากนี้ไปเราไม่มีอะไรติดค้างกันอีก" 🥀
ในสายตาของเขา เธอเป็นคนขี้โกหก ในสายตาของเธอ เขาเป็นคนไร้หัวใจ เดิมทีถังหว่านคิดว่าเธอคือคนพิเศษหลังจากอยู่กับเสิ่นติงหลานมาสองปี แต่สุดท้ายก็พบว่าตัวเองเป็นแค่ของเล่นที่สามารถทิ้งได้อย่างตามใจเมื่อไม่มีค่าอีกต่อไป จนกระทั่งถังหว่านเห็นว่าเสิ่นติงหลานพาคนรักของเขาไปตรวจครรภ์ เธอจึงยอมแพ้แล้ว เธอหยุดติดตามเขาอีก แต่จู่ๆ เขากลับไม่ยอมปล่อยเธอไป "ถ้าคุณไม่เชื่อฉัน ทำไมคุณไม่ปล่อยฉันไปล่ะ?" ชายผู้เคยหยิ่งยะโสขนาดนั้น ตอนนี้ก้มหัวลงและขอร้องว่า "หวานหว่าน ฉันผิดไปแล้ว โปรดอย่าทิ้งฉันไป"
เสิ่นซือหนิงซ่อนตัวตนไว้ยอมทำทุกอย่างให้ แต่ความจริงใจของเธอกลับถูกสามีทำลายไปหมด และสิ่งที่เธอได้รับนั้นคือข้อตกลงการหย่า ด้วยความผิดหวังเธอจึงหันหลังจากไปและกลายเป็นตัวเองที่แท้จริงอีกครั้ง หลังจากได้เห็นความใกล้ชิดของสามีกับคนรักของเขา เธอก็จากไปด้วยความผิดหวัง จากนั้นเปิดเผยตัวตนที่เป็นนักปรุงน้ำหอมอัจฉริยะระดับนานาชาติ ผู้ก่อตั้งองค์กรข่าวกรองที่มีชื่อเสียง และผู้สืบทอดในโลกแฮ็กเกอร์ อดีตสามีของเธอเลยเสียใจมาก เมื่อเมิ่งซือเฉินรู้ว่าตัวเองทำผิด เขาก็เสียใจมาก หนิง ผมผิดไปแล้ว ให้โอกาสผมอีกครั้งเถอะ ทว่าฮั่วจิ่งชวนขาพิการนั้นกลับลุกขึ้นยืนและจับมือกับเธอว่า "อยากคบกับเธอ นายยังไม่มีค่าพอ"
องค์หญิงสิบสามนามหลินฮุ่ยหมินสตรีผู้ที่งดงามโดดเด่นไม่เป็นรองผู้ใดแต่กลับมีฐานะต่ำต้อยในวังหลวงด้วยพระมารดาเสียชีวิตตั้งแต่นางยังเด็ก ท่ามกลางความคับแค้นใจนางยังต้องคำสาปร้ายต้องกลายร่างเป็นสัตว์ทุกคืนวันพระจันทร์เต็มดวง เขาคือ หยางเอ้อหลาง แม่ทัพหนุ่มผู้มีความสามารถรูปโฉมสง่างามและเป็นวีรบุรุษคนสุดท้ายของสกุลหยาง ทั้งยังเป็นที่รักเคารพของชาวเมือง ทว่าด้วยความสามารถและตำแหน่งใหญ่โต ฮ่องเต้มิอาจวางใจจึงได้คิดกำจัดเขาให้พ้นตำแหน่งเสีย โดยมอบสมรสพระราชทานให้หยางเอ้อหลางกับพระธิดาของตน เดิมทีชีวิตของคนสองคนย่อมไม่บรรจบ เมื่อสตรีที่หมายหมั้นกับหยางเอ้อหลางคือองค์หญิงใหญ่ที่ปักใจรักเขาตั้งแต่เยาว์วัย ทว่าเรื่องไม่เป็นเช่นนั้น เมื่อคนทั้งคู่เกิดอุบัติเหตุจนคนเข้าพิธีสมรสกลายเป็นองค์หญิงสิบสาม ท่ามกลางความหวาดกลัวขององค์หญิงสิบสามที่กลัวความลับจะเปิดเผย ท่ามกลางหยางเอ้อหลางที่พยายามพาสกุลหยางให้รอดพ้น ท่ามกลางการแตกหักของความสัมพันธ์พี่น้องที่แสนรักใคร่ระหว่างองค์หญิงใหญ่และองค์หญิงสิบสามเพราะบุรุษเพียงผู้เดียว หลินฮุ่ยหมินจะทำเช่นใด เพื่อจะยุติเรื่องราวน่าเวียนหัวนี้
เว่ยจื้อโหยวลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งพบว่าตนอยู่ในยุคสมัยที่ไม่คุ้นเคยสิ่งรอบกายดูโบราณล้าหลัง โลกโบราณที่ไม่มีในประวัติศาสตร์โลก ยังไม่ทันได้เตรียมใจก็ถูกส่งให้ไปแต่งงานกับชายยากจนที่ท้ายหมู่บ้าน สาเหตุที่เว่ยจื้อโหย่วถูกส่งมาให้แต่งงานกับชายที่ขึ้นชื่อว่ายากจนที่สุดในหมู่บ้านนั้น เพราะนางเกิดไปต้องตาต้องใจเศรษฐีผู้มักมากในกามเข้า เพื่อหาทางหลีกเลี่ยงไม่ให้ถูกบ้านใหญ่ขายไปเป็นอนุภรรยาของเศรษฐีเฒ่า พ่อแม่ของนางจึงยอมแตกหักจากบ้านใหญ่และท่านย่าที่เห็นแก่ตัวและลำเอียงเป็นที่สุด ด้วยเหตุนี้พ่อแม่ของนางจึงตัดสินใจยกนางให้กับอวิ๋นเซียว ชายหนุ่มที่แสนยากจนข้นแค้น ที่เพิ่งเสียบิดามารดาไป อีกทั้งยังทิ้งน้องชายน้องสาวเอาไว้ให้เขาเลี้ยงดู นอกจากนี้ยังมีป้าสะใภ้มหาภัยที่คอยแต่จะมารังแกเอารัดเอาเปรียบสามพี่น้อง สิ่งที่ย่ำแย่ที่สุดไม่ใช่ป้าสะใภ้มหาภัย แต่ มันคืออะไรแต่งงานนางไม่ว่ายังไม่ทันได้เข้าหอสามีหมาดๆ ก็ถูกเกณฑ์ไปเป็นทหารในสงครามระหว่างแคว้น มันไม่มีอะไรเลวร้ายไปมากว่านี้อีกแล้วสำหรับ เว่ยจื้อโหยว หากสามีทางนิตินัยของนางตายในสนามรบ ก็ไม่เท่ากับว่านางเป็นหม้ายสามีตายทั้งที่ยังบริสุทธิ์หรอกหรือ แถมยังต้องเลี้ยงดูน้องชายน้องสาวของอดีตสามีอีก สวรรค์เหตุใดถึงได้ส่งนางมาเกิดใหม่ในที่แบบนี้
รูรักอันบริสุทธิ์เมื่อถูกปลายลิ้นร้อนของชายหนุ่มเป็นครั้งแรกดูเหมือนว่าจะตอบสนองได้เป็นอย่างดี ร่องของนางขมิบรัว สะโพกของนางยกขึ้นยังเด้งเข้าไปหาปากร้อน ฝ่าบาทเก่งกาจยังสามารถแยงลิ้นเข้าไปในรู อันซูเซี่ยถูกทาขี้ผึ้งหอมรอบปากทาง ขี้ผึ้งนี้นอกจากจะมีรสชาติดีส่งเสริมรสน้ำรักของนางแล้วยังมีคุณสมบัติอันวิเศษ แม้จะเป็นหญิงพรหมจรรย์ก็จะไม่รู้สึกเจ็บปวด และเผลอทำร้ายฝ่าบาทจนบาดเจ็บ อี้หลงดูดแบะขาของนางให้กว้างขึ้นแล้วรวบขึ้นไปให้ขาชี้ฟ้า จากนั้นมุดใบหน้าลงมาอย่างหลงใหล “หอมอร่อยเหลือเกิน รู้สึกเหมือนดื่มสุราไม่เมามาย อ้า ข้าชอบยิ่ง หอยของฮองเฮาช่างใหญ่โต ดูโคกเนื้อโยนีแทบจะล้นริมฝีปากของข้า สีแดงเช่นนี้คงไม่เคยผ่านสิ่งใดมาก่อน บริสุทธิ์ยิ่งนัก ซี้ด” นางดิ้นเร่าอยู่ในปาก ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรนอกจากเชื่อฟังในคำของฝ่าบาท “อืม อร่อยยิ่งนัก อ้า ข้าไม่ไหวแล้วขอดูหน้าฮองเฮาของข้าหน่อยเถิด” ดูเหมือนว่าร่องรักของนางยังขมิบ นางไม่อยากให้เขาเงยหน้าขึ้นจากตรงนั้นด้วยซ้ำ อยากถูกปลายลิ้นเลียเช่นนั้นจนกว่านางจะได้รับการปลดปล่อย “อ้า ฝ่าบาทเพคะ อย่าหยุดเพคะ อื้อ” นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายรักสำหรับผู้ใหญ่ มี 2 เล่มจบ เป็นนิยายแบบพล็อตอ่อน เน้นฉากรักบนเตียงของตัวละครเป็นหลัก เหมาะสำหรับผู้มีอายุ 25 ปีขึ้นไป ไม่เหมาะสำหรับสายคลีนใส ๆ นะคะ หากใครไม่ชอบอ่าน NC เยอะ ๆ กรุณาเลื่อนผ่าน เพราะเรื่องนี้เน้น NC เป็นหลักค่ะ ซีไซต์ นักเขียน