ได้เพียงเสแสร้งต่อไปจนถึงสถานที่ซึ่งปกติจะนำของเสียทั้งหลายมาทิ้งไว้ ในใจนึกเป็นห่วงคนท

ื่องจากผู้ที่เจี้ยนคังแอบส่งให้มาติดตามอยู่นั้นยังคงไม่จากไป ลู่ซิงเหยียนปลดจุกป

ลังนี้เป็นกระท่อมผุพังที่เจ้าของร้านขายเนื้ออนุญาตให้นางและมารดาพักอาศัยโดยเก็บค่าเช่าเดือนละ 1 ตำลึงเงิน ยามนี

ครึ่งปีก่อน ผ่านความยากลำบากมาไม่น้อย จากสตรีที่เคยอิสรเสรี ยึดมั่นในความถูกต้อง

่ในยามนั้นหากนางไม่เอ่ยปากออกไป คงถูกสังหารตกตายอย่างน่าอนาถและไม่อาจพบหน้ามารดาเป็นครั้งสุดท้าย กลายเ

สินใจช่วยแล้วก็ต้

อย่างลวก ๆ จากนั้นจึงเข้าไปหามารดาที่รอคอยอยู่ด้านใน มีเพียงแสงไฟสลัวจา

มาแล้

วันนี้ข้ากลับมาช้ายิ

ลุกขึ้นนั่งช้า ๆ นางเป็นสตรีที่มีรูปโฉมโดดเด่นทว่าถูกความเจ็บป่วยพรากเอาความงดงามทั้งหมดไป ยามนี้ดวงตาทั้งสองข้างของ

ห่มผ้าหนา ๆ เข้าใจหรือไม่” หญิ

ก พวกเขาดีต่อเจ้าหรือไม่” ซ

้าก็เลยไม่อาจรีบกลับออกมาได้” ลู่ซิงเหยียนอธิบายให้นางฟัง ก่อนจะนั่งล

รถจับตัวไว้

.ยังจั

งลู่ซิงเหยียนเป็นสตรีที่มีความเฉลียวฉลาด แม้ไม่ได้

เมตตาโอบอ้อมอารี เห็นแก่ความกตัญญูของข้านา

ั้นก็ด

าสักครู่นะเจ้าคะ ข้า

ักผ่อนเสียเถิด แม่จะนอนแล้ว” ซือเซียงกล่าว นางได้กลิ่นจากตัวบุตรสาว รับรู้ได้ว่างานที่นางกระท

เจ้าค่ะ” ลู่ซิงเหยียนค่อย ๆ ปร

ื่อนไหว ผู้ที่ติดตามมาตลอดทางคาดว่าคงจะกลับไปรายงานแล้ว ลู่ซิงเหยียนกระโดด

ป็นฆาตกร หากคนในจวนเจ้าเมืองหลิวจับได้ กลายเป็นผู้สม

เป็นอย่า

ี้ดูเหมือนเขาจะสลบไปไม่ได้สติ ไม่รู้เป็นเพราะต้องอดทนอดกลั้นอยู่ภายในถังไม้เ

ลู่ซิงเหยียนต

นางตักน้ำในบ่อสาดใส่คนที่ไม่ได้สติหลายต่อหลายถังจนกระทั่งเขารู้สึกตัวขึ้นมา เ

ติคำพูดแรกที่หลุดออกมาจากปา

” นางเข้าใจดีว่าเขากำลังรู้สึ

จะ...ข้

นี้เจ้าอยู่รอดปลอดภัย แม้จะ...เหม็นไปหน่อย แต่ก็ไม่ต้องปะทะกับคนของ

..ข้า

กกกก

พุง สภาพเช่นนี้ของเขาทำให้ลู่ซิงเหยียนรู้สึกผิดขึ้นมาจริง ๆ นางรี

ดีขึ้น เขาดึงผ้าคลุมศีรษะทิ้ง ก่อนจะถอด

ภายใต้แสงจันทร์สลัว เขานั่งหันหลังให้กับนางเห็นแผ่นหลังกว้างและผมหยัก

เข้มรับกับจมูกและดวงตาดุดัน ผมเปียกน้ำแนบไปกับผิวสีเข้มเนียนละเอียด บนร่าง