เป็นเวลาเกือบสามทุ่ม ลูกน้องคนหนึ่งตื่นขึ้นเพราะอากาศที

ดมือลูกน้องออก สมุนอีกคนที่กำลังรู้สึกต

าก ถ้าเจอมันอีกกูจะฆ่ามัน” หั

! มีเสียงบางอย่างดั

ให้หัวหน้านักเลงหันไปมอง ก่อนมุ่งหน้าตรงไ

ป่า เรารีบไปจากตรงนี้กันเถอะ” ลูกน้องคนหนึ่งพูดเตือนสติ เพร

งเรียก แต่เขายังคงไม่หยุด รุดเดิ

จู่ ๆ หัวหน้านักเลงก็ร้อง

้องต่างกล้า ๆ กลัว

เสียงสุดท้ายที่ดัง

าวเดินเข้าไปช้า ๆ เมื่อเดินเข้าไปเท้าก็เตะเข้าก

ีกคนเอามือสัมผัสตัวลูกพ

ีบวิ่งเพื่อจะออกจากป่า แต่ทว่าในขณะนั้น กล

เสียงสุดท้ายตะโกนร้อ

น ผมและพ่อขับรถออกจากบ้านเวลาเดิม แต่วันนี้ดูเหมือนรถจะติดที่บริเวณเส้นทางเข้

จุดนั้น เป็นป่าข้างทางที่มีตำรวจ รถกู้ภัย และรถพยาบาลจนเต็มพื้นที่ ผมเห

ที ด้วยตัวเองที่ถูกตามทำร้ายแบบนี้ ทำใ

อ่ยทักเมื่อเห็นสีหน

ำรวจดีไหม” ผมถามพ่อไปแบบนั้น พ่อเองก็คง

นะ ถ้าพ่อยังไม่มาก็ห้ามไปไหน” ถึงอย่างนั้นผมก็ยังไม่กล้าบอก

มลงจากรถด้วยสีห

ยนชั้นป

ห้องจับกลุ่มคุยเรื่องอะไรบางอย่าง พวกเขาดูตื่น

ๆ มหาฯ ลัยเราเมื่อเช้าน่ะ..

รอ เกิด

ูปสภาพศพด้วยนะ มีรอยกัดเหมือนรอยฟัน

ันทึกรูปแบบนี้ไว้ในเครื่องทำไม” ผู้ชาย

ากรู้สาเหตุการตายที่

ลของพวกเขาจะไม่ได้เกิดจากมนุษย์นะ น

งของบนโต๊ะแล้วเดินกลับไปหาเพื่อนกล

ๆ ตั้งแต่ภาพแรกที่เห็นทำเอาแทบช็

ไม่คิดว่าพวกเขาจะโชคร้าย เรย์รีบคืนโทรศัพท์ให้เพื่อนสาวก่อนจะกุมขมับตัว

า ๆ ดูแล้วเขาน่าจะปลอดภัยดี ต่างจากภาพที่ผ

ารมณ์ของผมตอนนี้มันหน่วงไปหมด ไม่มีสมาธิแม้แต่จะตั้ง

าล สภาพของผมตอนนี้มันดูไม่ได้เลยจริง ๆ อาการปวดหัวมั

้อนกลับขึ้นไปยังห้องเรียน ในตอนนี้ทุกคนค

ิน ผมตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นพี่เจคย

าทำอะ

จูงแขนผมลงมาที่ศาลาข้างสนามฟุตบอล เราทั้งคู่นั่งลงตรงข้

ะตายแล้ว น

ไม่ใช่ว่าพี่เขาสงสัยเราห

อ

ะพวกเขามาหา

เขาจะพูดอะไรบางอย

ลบอยู่ตรงนั้น” ในขณะที่ผมพูดบอก รุ่นพี

...ล่อเป้

ายถึงอะ

จ้าเล่ห์ใส่ผม ผมบอบบางงั้นเห

คไม่ตอบ นัยน์ตาสีอัลมอนด์มองจ้องเด็กหนุ่มต

จ้าเด็กล่อเป้า” เจคพูด

มมีปัญหา เดี๋ยวก็ว่าล่อเป้า

หรือยังครับ” เรย์ตะโกนตามหลัง

ลับเพียงคำสั้น ๆ

ี่เจค [Ta

คุยกับเด็กหนุ่มดวงตาสีน้ำเงินส

คมาแล้ว" ธาม

มศพที่หน้ามอ มึงว่

เรียนค่อยสะกดรอยตามหาพวกมันดู

จะใช่ฝีมื

อนบ่าย [T

มในการตามหาพี่รหัส ใครยังหาพี่รหัสไม่เจอก็รีบ ๆ หน่อยนะ เหลือเวลาอีกแค่หนึ่งสัปดาห์หลังจากนี้” หลั

าตัวง่ายขึ้นมาหน่อย แล้วสายตาของผมก็เหลื

ิ่มเติม” ผมถามเพราะไม่เ

เวเฟียสตอบด้วยน้

่รหัสเจอแล้ว” ผ

เขาตอบเหมือนคนข

นพี่ไม่เจอน่ะ” ผมก็ยังคงอยาก

นิ่ง ๆ อีกครั้ง ผมได้แต่มองหน้าเ

เลิก

มารับกลับบ้านตามปกติ นี่เป็นครั้ง

ย อาจจะกลับดึก" พ่อพูดข

อบรับ ก่อนที่พ

ยขนาดไหนกันนะ หลังเก็บของเสร็จผมจึงถอดสูทสีดำออก ก่อนจะเปิดประตูเดินออกจากบ้านเพื่อไปดูแม

๊ด จี๊ด

สียวสันหลังขึ้นมาในทันที ทำให้จู่ ๆ ภาพเหตุการณ์เมื่อตอนเช้าที่มีคนตายก็ผุดขึ้นมาในหัว ผมควรไปต่อหรือหันหลังกลับบ้านดีนะ ใจหนึ่

พรึ่

สียงฝีเท้าของบางสิ่งก็ค่อย ๆ เด

รดต้นคอของผม ผมกลัวจนทำอะไรไม่ถูก

ผมคิดในใจ ก่อนจะกล่าวออก

ขอร้องล่ะ ผะ... ผมเพิ่ง

ะดังขึ้นจากทางด้านหลัง

นี่ย" ผมตกใจมากแต่ก็โ

ม่ใช่สั

ข้าขนาดนั้นเลยเหรอ" สีหน้า

นร้ายนี่ นึกว่าจะต้องตายแล้วซะอีก" เร

าทำอะไรแถ

่กลับไม่สบตาผม แถมยั

ถามด้วยความสงสัย จะมีเ

เหรอ แล้วจะไปไหนล่ะ" พี่เจ

ย จะไปสงสัยเขาทำไมกันนะ ตัวเรา

ย์ชี้นิ้วไปทางป่าด้านตะวันออก ดวงตาของเขาสดใสดูตื่

รู้สึกอุ่นใจอย่างบอกไม่

่าลึกที่มืดมิดด้วยกัน

าทางทิ

าอาบไปด้วยเลือด มีบาดแผลจากกรงเล็บขนาดใหญ่กรีดลึกเ

็แค่เศษสวะตัวนึง" คาร่าพูด เธอกำหมัดแน่น

สียงของธามชายหนุ่มคนหนึ่งในกลุ่ม ทั้งสามคนก็เดินหนีออ