รับสายที่โทรมา “ฉ
ทนาของทั้งค
ยบุหรี่ของเธอเรืองแสงสีแดงสดตัดกับความมืดในตัวร
ำลังครุ่นคิดว่าวิธีไหนจะได้ผลมาก
สินใจใช้ทั้งสองวิ
นเข้ามายังลานจอดรถ เหยียนเป่ยกับจั้นถิงพร
ยจิ่งซิน กรุ๊ป เพิ่งเปิดตัวไปเมื่อปีที่แล้วในงานอินเตอร์เนชันนอล มอเตอร์ โชว์ เธอเอนตัวพิงเบาะขณะที
งเหยียนเป่ยก็ขึ้นมานั่งประจำที่คนขับ ก
ยชำเลืองมองซ่งชิงเหอ “แผลบนหน้าคุณฉินใช่ฝีมือเธอหรือเป
อย ๆ ดับลง เธอไม่ได้ป
ณไม่ทำแ
กับหล่อนเหมือนจะเบาเกินไป “แค่เตือนเองน่า” เธออธิบาย
สั่งให้ฉันอยู่ห่าง ๆ เหย
น้ามาออกคำสั่งฉัน ทำตัววางก้ามเกินตั
หญิงสาวเดินลงจากรถไป เหยียนเป่ยลดกระจกลงมาพูดว่า “ตอนนี้ทุกคนในเมืองหวยรู้เรื่องที่
ือขึ้นมาโบกให้เขาโดยไม่หันหล
ตชีวากว่าผู
งจากรอชิงเหอเดินเข้าโรงแรมระดั
รงแรมนี้ไว้ก่อนแล้ว ห้องพักที่มีขนาดห้องกว่า 50 ตารางเมตร ราคาเกือ
ักโรงแรมที่มีทั้งรูมเซอร์วิสและบริการซักอบรีด ดีกว่าไปเ
ินเหล้าใส่แก้วให้ตัวเอง ก่อนมานั่งลงหลังหน้าต่างสไตล์ฝรั่งเศส ยามม
ก ซ่งชิงเหอกลั
ี่ยนจากชุดราตรีมาสวมเสื้อผ้
อออกจากโรงแรมราว ๆ สามทุ่ม คนอื่น ๆ คงจะกำลังเตรียมตัวเข
ประตูวิลล่าหลังโต เธอวางมือบนลูกกรงทองสัมฤท
ดยรอบ ลานไม้ดอกไม้ประดับสวยงาม ต้นไม้และพุ่มไม้ถูกตัดแต่งดูแลเป็นอย่างดี ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าภายในตัวบ้านยังถ
นที่เธอจะหยิบโทรศัพท์ออกมากดหมายเลขโทรออก “สวัสดีค
เป็นพ่อบ้านส่วนตัวของเขา เขาเห็นจั้นถิงมาตั้ง
อ ลุงโจวก็เงียบไปพักหนึ
ไหมคะ? ขอบคุณล่วงหน้านะคะลุงโจว” ทัศนคติของเธอที่มีต่อพ่อบ้านเฒ่าเต็มไปด้วยความเคารพเช่นแต่ก่อ
งไว้ “ขอโทษด้วยครับคุณชิงเหอ แต่ผมต้องขอ
้” เธอพูดอ
งซิน
พร้อมการประดับตกแต่งที่หรูหรา มีโต๊ะไม้สีเทาเข้มที่ซ่อ
ตาป้องกันรังสีบลูเรย์ ดวงตากำลังจดจ่อกับเอกสารในมือ พอได้ยินเสีย
ทายผู้เป็นนายเสร็จ พ่อบ้านผู้ซื
้รับคำตอบ “คุณชิงเหอครับ คุณจ
เสียงไร้ความรู้สึก ราวกับเป็นหุ่นยนต์ที่ทำ
นไม่มีค่าพอ!
มขื่น “อย่างไงก็
กลับกันลุงโจวเอ่ยขึ้นมาว่า “คุณไม่ค
ห้ซ่งชิงเหอถึ
า แต่เธอไม่คาดคิดว่า แม้แต่พ่อบ้
่หน้าประตู จ้องมองไป
พวกเขาย้ายเข้ามาอยู่ จั้นถิงก็ขึ้นไปนอนห้องนั้นเพียงไม่ก
ต็มไปด้วยน้ำตา ใช่แล้ว สถานที่แห่งนี้เคยเป็นดั่งสวรรค์
องชิงเหอ เสียงเรียกแม่ของลูกชายซึ่งอายุเพียงไม่ก
้วิธีพูดว่า “พ่อ” ด้วย แต่เขาคุ้นเคยกับคำว่า “แม่” ม
ยงวันละสามถึงสี่ชั่วโมง นอกจากนี้ การแต่งงานของทั้งคู่ไม่ได้เกิดขึ้นเพราะความ
ความทรงจำของชิงเหอ เสียงหัวเราะที่น
ะนั้น ก่อนเขาจะมีโอกาสใช้ชีวิตภายนอกรั้วนี้ เขากลับต้องจา
ฉีกออกเป็นชิ้น ๆ ด้วยกรงเล็บที่มองไม่เห็นของมารร้าย ทุกครั้
ละออกไปทำงาน พลเมืองสูงอายุต่างมารวมตัวกันออกกำลังกายในสวนสาธารณะของชุมชน ฝึกไทเก๊ก หรือเต้นรำกันเป็นกลุ่ม พ่อแม่ค่อย ๆ ปลุกลูก ๆ ให้ตื่น
มาเปิดระหว่างทางไปยิม มีข้อความหนึ่งจากลุงโจว “คุณจั้นถิง
บเฉยไร้ซึ่งอารมณ์อันใดทั้งสิ้น เขากดเข้
อความจากลุงโจว “คุณจั้นถิงครับ เจ้าหน้าที่สุสานเราไ