ที
อย่าเอาแต่
ราวต่างๆ ของท่านหญิงหมิงยู่ซูมี่และคนรอบข้างนางมากขึ้น เรียกได้เด็กสาวผ
ห้มารดาของบุตรทุกคนเข้ามาก้าวก่าย มีเพียงมาเยี่ยมได้บางเวลาเท่านั้นและทุกครั้งต่างอยู่กันพร้อมหน้าไม่มีช่วงเวลาใด
ทำให้หมิงยู่ซูมี่ไม่เหมือนกับเด็กสาวทั่วไป นางมีความกล้าไม่แพ้ชายอีกทั้งมีความคิดที่แปลกประหลาดในบาง
นช่วงเย็นของวันนี้เพคะ”นางกำนัลกล่าวขึ้นอย่างนอบน้
ปหลายตัวเลยนะเพคะ ท่านหญิงทรงจำได้หรือไม่เพคะว่าเสด็จพี่ทั้งหกพระองค์มีใครบ้าง” นางกำนัลที่ทำหน้าที่บอกเล่าเรื่องราวต่างๆ ตั้งแต่นางฟื้นขึ้น
หานเฟิง หานตง หานหลิ่ง หานลู่ เพคะ ท่านอ๋องเจี้ยกับท่านอ๋องโจวปีนี้ยี่สิบห้าชันษาเท่ากันเพคะ ต่อมาก็ห่างกันคนละปีไล่มาตามลำดับ ท่านอ๋องทุกพระองค์ทรงรักท่านหญิงมากเ
่ชายทั้งหกที่พึ่งผุดขึ้นมาราวดอกเห็ดนี้ด้วยตัวของนางเอง ด้วยเหตุนี้เองนางจึงจำเป็นต้องทราบรายละเ
์สนิทกับท่านอ๋ององค์ใดมากที่สุด แต่ถ้าให้หม่อมฉันเดาน่าจะเป็นท่านอ๋องหกเพคะ เพราะด้วยชันษาที่ห่างกันน้อยที่สุดแล้วน่าจะเข้ากันได้ดีกว่าท่
ชาติทหารทั้งหก ต่างรีบเร่งมุ่งตรงสู่ตำหนักที่พักของท่านหญิงซูมี่ในทันที โดยที่ต่างคนต่างไม่มีใครยอม
านอ๋องเพคะ ท่านหญิงอย่าทรงกังวลพระทัยไปเลยเพคะ มันเป็นเรื่องปกติเพคะมักเกิดขึ้นยามที่ทุกพระองค์มารวมตัวกันเช่นนี้” สิ่ง
าเป็นอย่างไรบ้าง ทำไมหน้าตาเจ้าซีดเซียวเช่นนี้ บ่าวไพร่มัวทำอะไรกันหมดถึงปล่อยให้น้องซูของข้าเป็นเช่นนี้ได้” หนึ่งในบุรุษที่เข้ามาใช้
ใช่หรือไม่!” บุรุษอีกคนเข้ามาผลักบุรุษคนแรกออกไปแล้วเข้ามาแทรกตัวแทนที่ทันทีแล
ไม่ได้การข้าต้องสั่งคนไปหาโสมหิมะกับหัวใจหมาป่าทะเลทรายมาให้เจ้าบำรุงเสีย
่เอ่ยย้ำขึ้นบุรุษผู้นั้นจึงเผยรอยยิ
จ้าจะเปล่งปลั่งสดใสอีก..” ยังพูดไม่ทันจบบุรุษอีกคนก็รีบเอามือปิดปากบุรุษคนนั้นทันที จนทำให้บุรุษผู้นั้นดิ้นรนขัดขืนด
มาให้เจ้าบำรุงเดี๋ยวนี้เจ้าจะได้หายไวๆ” สิ่งที่บุรุษที่เรียกตนเองว่าพี่หกพูดออกมายิ่งทำให้ลู่จิ้นจิวตกใ
ที่ดูสุขุมที่สุดในบรรดาคนทั้งหกกล่าวขึ้นด้วยใบหน้านิ่งเฉย มือทั้งสองประสานไว้ที่ด้านหลั
ทำยาบำรุงให้น้องซูอยู่เลย อย่านึกว่าพวกเราไม่รู้” ใบหน้าของผู้ที่เป็นพี่ใหญ่เหยเกลงทันทีไ
ขาถกเถียงกันไปมาอย่างเหนื่อยหน่ายใจ นางเตรียมท่ามารับมือพี่ชายทั้งหกมาในระดับหนึ่งไม่คิดเลยว่านางย
งท่านหญิงซูมี่ พลันเสียงนั้นดังขึ้นภายในห้องทั้งห้องเงียบเสียงลงทันที บ
ู้บิดาของท่านอ๋องทั้งหกนั่นเอง ท่านอ๋องผิงอานกวาดสายตามองไปยังโอรสทั้งหก
ู่แปรเปลี่ยนเป็นสุขุมขึ้นทันที ราวกับไม่ใช่คนทั้งห
งหกมองไปที่องค์หญิงซูมี่แล้วต้องสลดลงเมื่อเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของผู้เป็นน้องสาว “น้องซูพวกพี่ขอโทษ พวกพี่แค่เป็นห่ว
่ชื่อของตนเอง เมื่อครู่เลยตกใจนิดหน่อยเพคะที่เสด็จพี่ทุกพระองค์มาหาหม่อมฉันอย่างพร้อมหน้
บพี่ที่สุดเจ้าจำได้หรือไม่” อ๋องหานลู่ปรี่เข้ากุมมือผู้เป็นน้องสาวไว้ทันทีด้วยสีห
างหากที่สนิทกับเจ้าที่สุด” อ๋องหานโจวผู้เป็นโอรสอง
ต่างหาก” “
่อยหน่าย นางเองไม่อยากจะเชื่อว่าแท้ที่จริงแล้วสิ่งที่อ๋องทั้งหกต่างแย่งชิงกันอย
านดังขึ้นอีกครั้ง ครั้งนี้ทำให้บรรดาอ๋องทั้งหกที่ต่างพยายามแทรกตัวเข้าหา
แต่เหตุใดถึงมีพฤติกรรมเช่นนี้ พวกเจ้าเป็นเด็กสามขวบเช่นนั้นรึ!”
าช่วยพูดให้ท่านอ๋องทั้งหก เพื่อจะได้เป็นการเริ่มต้นที่ดีในชีวิตใหม่นี้ “เสด็จพ่อ อย่ากล่าวโทษเสด็จพี่เลยเพคะ พวกเขาแค่เป็นห่วงลูกม
แล้วปล่อยให้ซูมี่ได้พักผ่อน” ทั้งหกประสานมือขึ้นรับคำก่อนทยอยกลับต
จะความแค้นแต่กาลก่อนนางจะเริ่มต้นอย่างไร ในเมื่อตอนนี้นางเป็นท่านหญิงของแคว้นหาน แต่หลวนชุนสามีผู้ท
นอยู่ด้านข้างเตียงเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นท่านหญิงผ
ทรงหายจากอาการประชวรอย่ารีบร้อนคิดอะไรเลยเพคะ รอให้หายสนิทก่อนดีกว่าเพคะ”
ึงยึดเอาคำพูดของนางกำนัลมาคิดและก็เห็นด้วยกับคำพูดของนาง ในเมื่อตอนนี้ยังคิดไม่ออ
เดินเล่นภายในตำหนักได้แต่อย่าไปไกลด้วยกลัวว่าอาการที่พึ่งหายดีจะทรุดหนักลงไปอีก ด้วยเหตุนี้เองจึงทำให้ตอนนี้นางกำนัลนับสิบคนกำลังช่วยกัน
อตัวบนเป็นผ้าแพรสีชมพูอ่อน เป็นทรงคอวีป้ายไขว้ไปผูกไว้ทางขวามือด้านใน
ครึ่งศีรษะด้วยผ้าแพรสีชมพูปักเป็นรูปดอกไม้หลากสีอย่างประณีต ผมด้านข้างถูกถักเป็นเปียห้อยลงม
รทมเพียงไม่นาน ก็มีเสียงเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง
มเพรียงอย่างไม่ต้องมีใครบอกกล่าว มีเพียงท่านหญิงซูมี่ที่ยัง
ฆ์ร้ายของเขากำลังจ้องมองมาที่ท่านหญิงซูมี่อย่างไม่วางตา ใบหน้าของเขายังคงประดับรอยยิ้มไม่คลายท่าทีดูสุภาพและสุขุม
ำข้าไม่ได้รึ ดูท่าที่ข้าได้ยินมาคงจะเป็นความจริง เช่นนั้นเรื่องที่เจ้าประกาศไปเมื่อเดือนก่อนเจ้ายังจำได้ห
วถามบุรุษที่เป็นผู้เปิดเรื่องนี้ขึ้นมานางกลับก้มลงไปถามนางกำนัล
คะ ไปเร็ว” นางกำนัลสบสายตาราวพยัคฆ์ร้ายของบุรุษผู้นั้นแล้วหลุบตาลงทันที ก่อนจะรีบร้อน
สีห์ที่กำลังจ้องจะกินเหยื่อ สายตาเช่นนี้ทำให้ลู่จิ้นจิวรู้สึกไม่ดีเป็นอย่างมาก แม้จะมองออกว่าเขาไม่ได้มีท่าทีคุ
าติผู้พี่ของเจ้าหรืออีกฐานะหนึ่งก็คือฮ่องเต้ของแคว้นหานแห่งนี้” เมื่อบุรุษหนุ่มแปลกหน้ากล่าวแนะนำตนเองพร้อมกับรอยยิ้มที่แปรเปลี่ยนไปจากความ
จ แต่ข้าหวังว่าความกล้าที่เจ้าเคยมีจะกลับมาในเร็ววันไม่เช่นนั้นคงเกิดเรื่อ
ได้ “เล่นหมากรุก อย่าเอาแต่บุก เดินหมากรุกยังต้องคิด เดินหมากชีวิตจะไม่คิดได้อย่างไร อีกไม่นานเจ้าจะเ
น่ แล้วฮ่องเต้ตรัสเช่นนั