าธารณะแห่งนี้เป็นสิ่งที่สวยงามที่สุดที่ฉันเห็นในแต่ละวัน บ่อยครั้งที่ฉันเผลอปล่อยความคิดร่องรอ

ีวิตอื่นเริ่มเดินช้าลง และค่อย ๆ ถูกกลืนหายไปพร้อมแสงสุดท้ายของวัน ชีวิตฉันถึงจะเริ่มต้นอีกครั้ง วนเวียนอยู่อย่างนั้น วันแล้ววันเล่า แม้ยังมีอีกหลายชีวิตที่ดำเนินไปอย่างที่ฉันเป็น แต่พื้นที่บนโลกในยามค่ำคืนนั้น มากมายเสียจนการแย่งชิงไม่ใช่สิ่งสำคัญ ฉันพบที่นั่งว่างในร

่อยให้สายลมพัดพาละอองน้ำปลิวปะทะใบหน้า มองท้องฟ้าสลับกับผืนน้ำอยู่อย่างนั้น บ้างก็แหงนมองต้นไม้ที่โบกสะบัดเหนือศีรษะ สลับกับก้มมองใบหญ้าน่าสงสาร

มสงสัยว่าเพราะอะไร ฉันจะกอดเข่า ซบหน้าลงกับเข่าทั้งสอง กลั้นหายใจ ปิดกั้นความเป็นไปของโลก และคำตอบก็จะย้อนกลับมาก่อนที่ปอดจะดิ้นร้นหาอากาศ ฉ

๊ะญี่ปุ่นอย่างไม่ใยดี พลางทิ้งตัวลงไปนอนกับพื้นห้อง บ่นงึมงำกับเพื่อนรักที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ซึ่งกำลังก้มหน้า

งเหรอ” เมื่อเพื่อนไม่สน

่นเรื่องการบ้านเลยนะ จะว่าไปทำไมช่วงนี้แกมาทำการบ้านที่บ้านฉันทุกวัน หรือว่าทะเลาะกับแม่” เพื่อนผู้

องชื่อโอปอล์ หรือ ปอล์ ตอบเสียงสลด เพื่อนอย่างน้ำตาลจึงวางปากกาใ

ห้ฉันฟังได้นะ” แม้จะยังเป็นเพียงเด็กมัธยมคนหนึ่ง แต่ด้วยความส

องเพดาน “ฉันเล่าไม่ได้หรอก” โอ

ฝังอยู่ในห้องนี้จนกว่าโลกจะแตก แกเอาด้วยไหม” น้ำตาลกระดิกนิ้วก้อยเล็ก ๆ ของตัวเองอย่างร่าเริงพร้อมรอยยิ้มท้าทาย สายตาส่องประกายเชิญชวน คล้

ับแทบจะในทันที “จนกว่าโลกจะแตก” น้ำตาลตอบเสียงเข้ม ทำสายตาจริงจัง โอปอล์จึ