บห้าติดอยู่บนผนังและประตูสองบาน บานหนึ่งเหมือนประตูหนีไฟทั่วไป อยู่เหนือบันไดขึ้นไปสิบขั้น ส่วนอีกบานอยู่ห่างออกไปแค่เพียงเอื้อมมือ บานประตูทำจากไม้เนื้อสีอ่อน มีแฝงตัวเลขฝังแน่นไว้กับบานป

รีเพลย์หนังกลับไปยังจุดเริ่มต้น ฉันไม่จำเป็นต้องพยายามรื้อฟื้นอะไรมากมาย ทุกอย่างในตัวฉันจดจำเรื่องราว

มที่นำพาให้นึกถึงตาล ฉันก็อยากหันหลังวิ่งกลับห้องให้รู้แล้วรู้รอด และบอกตัวเองว่าถึงจะไม่ได้บรรจุเป็นพนักงานประจำ ฉันก็ไม่แคร์ แต่ฉันหลอกตัวเองให้เชื่ออย่างนั้นไม่ลง แม้จะมั่นใจเกินร

่างกระตือรือร้น เส้นผมสั้นปะบ่าของเธอปลิวสยายไปตามแรงลม ฉันเดินตรงเข้าไปหาแม้จะไม่เต็มใจนัก ยื่นบัตรพนัก

อย่าทำหายนะคะ เพราะต้องเอามา

ามซ้ำ รู้สึกไม่สบายใ

จากสตาฟท์สาว ทำให้แผนการกลับก่อนสี่ทุ่มของฉั

งมาจมปรักอยู่ที่นี่นานกว่าที่จำเป็น ถ้าฉันรู้ว่าจะลงเอยแบบนี้ ฉันคงเลือกมาช้าแทนที่จะมาก่อน ฉันถอนลมหายใจทิ้งขณะล้วงมือเข้าไปในกล่องสีทอง หยิบการ์ดใบแรกที่สัมผัสแตะปลายนิ้วมือขึ้นมา มันเป็นซองสี

่างไม่เต็มใจ และถึงแม้เธอบอกให้ฉันเปิดซอ

ฟท์ชายหญิงใส่เสื้อสีดำประจำอยู่ตามจุดต่าง ๆ ประมาณห้าหกคน สายลมยังคงพัดมาอย่างต่อเนื่อง พระอาทิตย์สีส้มเศร้าสร้อยอ้อยอิ่งอยู่ที่เส้นขอบฟ้า ฉันยอมรั