นหน้าแมนชั่นของฉันที่เต็มไปด้วยรถเข็นขายอาหาร แต่นอกจากส่งรอยยิ้มมาทักทาย ลุงชราก็ไม่เคยเข้ามาวุ่นวายหรือสร้างความลำบากใจให้ฉันแม้แต่ครั้งเดียว มีเฉพาะตอนนี้เท่านั้น ที่ลุงชราจะเข้ามาทวงสัญญาที่ฉันเคย

แรกของเดือนเมื่อไหร่ ลุงชราจะมาทวงสัญญาทันที ฉันไม่รู้ว่าลุงชราใช้วิธีใดจดจำวันเวลา เพร

เลวร้ายเช่นกัน จนกระทั่งฉันเหลือบไปเห็นป้ายไวนิลสีสันสดใสผืนใหญ่จากทางหางตา ติดอยู่เหนือประตูทางเข้าแผนก ฉันกวาดสายตาอ่านข้อความตัวใหญ่ที่สุด งานเลี้ย

สำคัญและเล็งเห็นว่าพนักงานรับโทรศัพท์ต้องตกเป็นเหยื่ออารมณ์ของลูกค้าที่โมโหร้าย โรคจิต หรือแม้แต่พวกวิตถารอยู่บ่อยครั้ง การรับมือกับลูกค้าหลากหลายอารมณ์ไม่ใช่เรื่องง่าย คนทำงานด้านนี้จึงจำเป็นต้องมีพื้นฐานสุขภาพจิตที่ดี ดังนั้นนี่ไม่ใช่แค่งานเลี้ยง ไม่ใช่แค่การ

เป็นการบังคับจากหัวหน้าแผนกนั้น อาจจะเป็นแค่คำขู่ แต่ฉันไม่พร้อมจะเสี่ยง

สธคนทั้งโลก แต่คนเพียงคนเดียวที่ฉันอยากให้หันมามองฉัน กลับบอกว่าไม่อยากเห็นหน้าฉันอีก ฉันเสียใ

ื้นที่บนดาดฟ้าของบริษัท ซึ่งเป็นตึกสูงสิบห้าชั้นเป็นสถานที่จัดงาน แผนของฉันในคืนนี้คือเข้าไปลงชื่อในงาน หามุมอับอายสายตาเพื่อหลบซ่อนกาย รอจังหวะเดินโฉบ

ม่ทุกวัน เฝ้าหน้าจอจนแม่เป

วกับกำลังถูกภาพสะท้อนของตัวเองก่นด่าว่า ยังจะมีหน้ามายิ้มอีก ใช่ ฉันไม่ควรยิ้มในขณะที่ใส่ชุดนี้ ในใจพลางสงสัยว่า ใครกันนะ ช่างเจ้าความคิด คิดธีมงานได้แทงใจ