ิตใจเธอเกินไปหรือเปล่าล่ะ” ด้วยความเป

วานะ รักมากด้วย”

ณ์นาราโคลงศีรษะไปมา “ทำใจเผื่อไว้บางก็ดี ที่เ

าตีไหล่เพื่อนดังเพี้ยะ! “อ

แบบนี้ตีไปก็ไม่เจ็บอะไรนัก “ก็มันจริงไหมละ ผู้หญิ

ครู่จึงดีขึ้น เสียงโทรศัพท์มือถือทำให้หญิงสา

ติถ้าเธอไม่ไปหาที่บ้านท่านก็โทรมาหาเ

่างไหมลู

งให้สัมภาษณ์นักข่าว

าทานข้าวเย็นที

หญิงสาวหัวเราะน้อยๆ เพร

นะซิ แม่เลยอยา

ัณถึงกับทำตาโตตื่นตกใ

ล้วยังจะแกล

ุณแม่ มิ้นต

ตระหนกของเพื่อนอย่างแปล

่ธันวากลับบ้

ไม่ได้เจอกันนะเหรอ” ลั

จากนาฬิกาวินเทจในร้านแล้วก็ต้องอุทานเพราะต้องรีบเดินทางได

เป็นไง

น้าแต้มแต่งพอเหมาะน่ามอง ชุดเดรสผ้าฝ้ายย้อมครามที่สวมก็เรียบหรูดูดีไม่สั้นจนเกินไปเหม

เราะ

อกไง ถ้าแบบนี้ผู้ชายคนไหนไม่ชอบก็แสด

ิบกระเป๋าของตนเองขึ้นคล้องไหล่ “ฉันไปก่อนนะ กลัวร

มือไปมา “รีบไปเถอะ

ยหน

คุยกับเธอเลยสักนิด กี่ปีแล้วนะที่เขามีเพียงความเย็นชามอบให้ ไม่ตอบรับแต่ไม่ปฏิเสธ หากเขาไม่ยินดีกับการหมั้นหมายก็น่าจะบอกกันตามตรง เขายอมสวมแหวนหมั้นแต่กลับทำเย็นชากับเธอ คุณหญิงเพ็ญแขมารดาของพี่ธันวาให้กำลังใจเธอเสมอ ท่านรักและเอ็นดูเธอราวกับลูกสาวคนหนึ่งเลยทีเดียว ดารัณหมั้นกับธันวาในวัยเพียง 18 ปีเท่านั

แต่วันนั้นเธอแทบไม่เคยเห็นรอยยิ้มจากเขาอีกเลย หญิงสาวคิดเสมอว่าอาจเป็นเพราะอายุที่ห่างกันและเขาเป็นถึงนายแพทย์หนุ่มคงไม่ค่อยมีเวลามาเล่นหัวกับใครเท่าไหร่ ทว่านับถึงวัน