เขาเป็นชินอ๋องปีศาจ เข็นฆ่าผู้คนมานับแสน มองสตรีเป็นเพียงเหยื่อ หิวกระหายกลืนกินตลอดเวลา ส่วนนางชาติก่อนถูกฮ่องเต้มอบผ้าขาว มาชาตินี้กลับกลายเป็นของเล่นของชินอ๋องปีศาจชีวิตบัดสบให้ข้าเกิดใหม่ทำไม!! เสียงฝีเท้าหนักก้าวเข้ามาใกล้ราวกับปีศาจ... เสียงนั้นก้องกังวาน...ขณะที่ร่างบนเตียงทำได้เพียงนอนอย่างไร้เรี่ยวแรง ดวงตาอันแสนอ่อนล้าเลื่อนมองไปยังปลายเท้าของตนเอง ...มองดูบุรุษผู้นั้นก้าวขึ้นมายังตั่งเตียงอีกครั้ง... นางที่หมดเรี่ยวแรงแลอ่อนล้าเอ่ยวาจาประชดประชัน “ท่านคงเป็นปีศาจที่ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย... ...หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไปข้าคงสิ้นลมคาอกท่านเป็นแน่” เสียงหัวเราะของชายหนุ่มดังหยัน “หากเจ้าต้องการเช่นนั้น ข้าก็จะฉุดเจ้าลงสู่นรกเอง” ฝ่ามือหนาเข้าบีบปลายคางของนางให้มองสบกับใบหน้าของอีกฝ่าย นัยน์ตาแดงก่ำประดุจปีศาจมองจ้องมายังนาง จากนั้นก็ดึงรั้งนางให้ลงสู่ห้วงอเวจีอีกครั้ง!!!
เสียงฝีเท้าหนักก้าวเข้ามาใกล้ราวกับปีศาจ...
เสียงนั้นก้องกังวาน...ขณะที่ร่างบนเตียงทำได้เพียงนอนอย่างไร้เรี่ยวแรง
ดวงตาอันแสนอ่อนล้าเลื่อนมองไปยังปลายเท้าของตนเอง
...มองดูบุรุษผู้นั้นก้าวขึ้นมายังตั่งเตียงอีกครั้ง...
นางที่หมดเรี่ยวแรงแลอ่อนล้าเอ่ยวาจาประชดประชัน
“ท่านคงเป็นปีศาจที่ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย...
...หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไปข้าคงสิ้นลมคาอกท่านเป็นแน่”
เสียงหัวเราะของชายหนุ่มดังหยัน
“หากเจ้าต้องการเช่นนั้น ข้าก็จะฉุดเจ้าลงสู่นรกเอง”
ฝ่ามือหนาเข้าบีบปลายคางของนางให้มองสบกับใบหน้าของอีกฝ่าย
นัยน์ตาแดงก่ำประดุจปีศาจมองจ้องมายังนาง
จากนั้นก็ดึงรั้งนางให้ลงสู่ห้วงอเวจีอีกครั้ง!!!
ผ้าขาวและราชโองการที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าถูกพระราชทานมาจากคนที่นางมอบชีวิตและหัวใจให้ไปจนหมดสิ้น หลิวกงกงผู้นำราชโองการมองนางด้วยสีหน้าเย้ยหยัน เอ่ยด้วยน้ำเสียงดูแคลนเอ่ยให้นางเร่งรับผ้าขาว
ในมือของตนไป ดวงตาคู่นั้นมองกุ้ยเฟยผู้แสนน่าสงสาร สตรีที่เคยได้รับการโปรดปรานจากฝ่าบาท ทว่าบัดนี้กลับถูกส่งมองความตายมาให้ถึงตรงหน้า
ใครใช้ให้นางเกิดมาเป็นบุตรเสนาบดีฝ่ายซ้าย เผยเหนียงหยางแห่งแคว้นเฉินตี้กันเล่า...?
“กุ้ยเฟย พระองค์จะเลือกรับราชโองการ รับหน้าที่เป็นบรรณาการแก่ชินอ๋องแห่งแคว้นหลวนหลี หรือจะเลือกผ้าขาวปลิดชีวิตตนเองเล่า”
ใบหน้างดงามของเหนียงกุ้ยเฟยเงยมองหลิวกงกง การแต่งกับชินอ๋องนั้นก็ไม่ต่างจากการตกนรกทั้งเป็น หากให้เลือกมีชีวิตให้ผู้อื่นย่ำยีเช่นนั้น นางก็ไม่ขออยู่เป็นคน ฝ่ามืองามเลื่อนไปรับผ้าขาวตรงหน้ามาอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย
ทว่าหลิวกงกงกลับเอ่ยขึ้นมาราวกับลองใจ “พระองค์แน่ใจแล้วหรือ?”
นางแน่ใจ...แน่ใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ชื่อเสียงชินอ๋องหาได้ผิดแปลกไปจากปีศาจนรกไม่ ต่อให้ต้องตกตายแล้วเกิดใหม่ นางก็ไม่ขอร่วมเตียงกับเขา
นางกำนัลชิวอิ้งก้มหน้าสะอื้นไห้ มองขันทีรับผ้าขาวขึ้นแขวนยังคานด้านบน ในใจคิด หากกุ้ยเฟยจากไปแล้ว นางเองก็จะติดตามพระองค์ไปเช่นกัน
ทว่า ฝ่ามืองามของเหนียงกุ้ยเฟยกลับเอื้อมมาจับมือของนางเอาไว้ “เจ้าจะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป อย่าได้คิดสั้นเป็นอันขาด”
“พระสนม แต่หม่อมฉันไม่อาจอยู่ต่อหากสิ้นพระองค์”
“เจ้าต้องอยู่ นี่คือคำสั่ง” เสียงของเหนียงกุ้ยเฟยดุดันยามเปล่งวาจาเพียงเพื่อให้นางมีชีวิตอยู่ต่อไป
ดวงตางามของกุ้ยเฟยมองไปยังผ้าขาวตรงหน้า หากนางกลับมาได้...หากนางสามารถกลับมาแก้ไขอดีตได้ นางจะไม่ขอมอบชีวิต ใจรักและภัคดีให้กับบุรุษผุ้นั้นอีก นางจะทำให้เขามาอยู่แทบเท้า ทำให้แผ่นดินเฉินตี้
ล่มสลาย ให้สตรีร้ายกาจที่อยู่บนบัลลังก์ผู้นั้นถูกไฟโลกันต์เผาไหม้ทรมานไม่รู้จบสิ้น!
ฮ่องเต้เฉินตี ฮองเฮาเหมยฟาง ชื่อท่านทั้งสองจะถูกสลักลึกอยู่ในวิญญาณของข้า จดจำไปอีกหลายสิบชาติภพ หากวันใดที่พวกเราได้พบกัน ข้าจะตอบแทนพวกท่านกับสิ่งที่มอบให้ข้าเป็นอย่างดี!
ลำคอระหงส์ของนางพาดอยู่บนผ้าขาว เสียงนางกำนัลร่ำไห้ พยายามรั้งนาง ทว่าก็กลับถูกกดลงกับพื้น ขณะที่ดวงตาคู่งามทำได้เพียงมองสาวใช้ที่ติดตามนางมาแต่เยาว์ คนที่อยู่เคียงข้างนางมาโดยตลอด
เสียงนางพยายามเอ่ย “อยู่ ต่อ ไป” ชิวอิ้งร่ำไห้ปานจะขาดใจ
มองพระสนมดิ้นทุรนทุรายขณะที่ลำคอพาดอยู่บนผ้าขาว ร่างงดงามสั่นเทา ดวงตาเหลือกลืมขึ้นมองท้องฟ้า
นางหายใจไม่ออก ทรมาน...ทรมานเหลือเกิน ความทรมานที่นางได้รับนี้ นางอยากจะให้คนพวกนั้นได้รับรู้ ความเจ็บปวดที่นางมีนี้ พวกเขาสมควรได้รับเช่นกัน ถ้าเช่นนั้นแล้วหากนางตายไปแล้วคนเหล่านั้นจะได้รับผลสนองคืนได้เช่นไร นางจะเห็นได้เช่นไรกัน
เมื่อคิดว่าไม่อยากตาย นางก็พยายามดิ้นรน ชิวอิ้งเห็นก็พยายามดิ้นจนหลุดจากขันที รีบวิ่งเข้ามาอุ้มขานางออกแรงยกร่างของนางขึ้น ทว่าอยู่ๆ นางกำนัลอีกคนก็กลับเข้ามาแล้วถีบนางเสียกระเด็น
ผ้าขาวบางที่รัดคอของนางอยู่ขาดออก ทำให้ร่างทั้งร่างที่คอพาดอยู่บนนั้นร่วงตกลงสู่พื้น เหนียงกุ้ยเฟยพยายามดึงผ้าออกเพื่อรับอากาศหายใจ
“ฮองเฮา!” ชิวอิ้งมองไปยังสตรีด้านหลัง เช่นเดียวกับกุ้ยเฟยที่
เงยหน้าขึ้นมองสตรีสูงศักดิ์ผู้นั้น
ฮองเฮาเหมยฟางมองนางด้วยสายตาเบื่อหน่าย ก่อนหันไปพูดกับหลิวกงกง “จัดการสตรีบอบบางเพียงเท่านี้เหตุใดจึงได้ชักช้านัก”
“เป็นเพราะนางกำนัลผู้นั้นและกุ้ยเฟยเกิดลังเลไม่อยากตายขึ้นมาพ่ะย่ะค่ะ”
ฮองเฮามองไปยังนางกำนัลข้างตัว “ลากไปเฆี่ยนยี่สิบไม้อย่าให้มันตายแล้วส่งไปทำงานโรงมูลขับถ่ายที่ท้ายวัง”
“ไม่!” กุ้ยเฟยพยายามดึงตัวชิวอิ้งไว้ แต่กลับไม่เป็นผล สุดท้าย
พวกนางก็ถูกจับแยกกันอยู่ดี
ฮองเฮาเหมยฟางมองไปยังผ้าขาวที่ตกกองอยู่บนพื้น ฝ่ามืองามหยิบมันขึ้นมา จากนั้นก็รัดคอคนที่อยู่บนพื้น “เจ้า!”
“น่าเบื่อหน่ายนัก! พวกเจ้าต้องถูกลงโทษ!!” ต้องให้นางลงมือด้วยตนเองเช่นนี้ช่างเสียมือนัก! คนที่ใช้เข่ากดแผ่นหลังมองกุ้ยเฟยที่เงยหน้ามองมาด้วยสายตาแค้นเคือง
“เจ้าจะโกรธไปไย ถึงอย่างไรในชาตินี้พวกเราก็ไม่ต้องพบกัน
อีกแล้ว”
นางใกล้หมดลมหายใจเต็มที ดวงตาเลื่อนลอยมองเห็นเงาดำยืนอยู่เบื้องหน้า นางไม่รู้ว่าคืออะไร ทว่าดวงตาคู่งามของนางก็กลับเลือกที่จะปิดลง ในใจอธิษฐานต่อเงาดำนั้น
“ข้าไม่ขอภพชาติใหม่ ขอเพียงกลับมาแก้ไขทุกอย่างในภพนี้ได้
แม้แลกด้วยความเจ็บปวดทรมานอีกเท่าใดข้าก็ยอม”
เงาสีดำมองไปยังสตรีงดงามตรงหน้า ชีวิตนี้นางชะตาอาภัพนัก
ถูกคนรักหักหลัง ถูกบิดามารดาทิ้งขว้างไร้การเหลียวแลเมื่อไร้ประโยชน์
ดวงตาในเงามืดทำเพียงหลับตาลง นึกชังโลกมนุษย์ที่เต็มไปด้วยกิเลสและตันหา มือยกขึ้นมาคำนวณชะตาของหญิงชะตาอาภัพตรงหน้าก่อนรอยยิ้มจะปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของเขา
“เจ้าบอกว่าขอกลับมาแก้ไขทุกอย่าง แม้แลกด้วยความเจ็บปวดทรมานอีกครั้งใช่หรือไม่”
“ใช่” นางตอบคนตรงหน้าด้วยความตั้งใจและมุ่งมั่นเต็มเปี่ยม
“ไม่ว่าจะเป็นความเจ็บปวดเช่นไร เจ้าก็จะไม่เกี่ยงรึ?”
“ไม่เกี่ยง”
“ดี ถ้าเช่นนั้นข้าก็จะทำตามที่เจ้าปรารถนา” สิ้นเสียงเงาดำนั้นนางก็รู้สึกราวกับหมดสติไป ทุกอย่างมีเพียงสีขาวและหมอกควันที่อยู่รอบกาย
ดวงวิญญาณของกุ้ยเฟยในชุดขาวมองไปรอบกาย สายตากวาดมองหวังหาทางออกแต่ก็กลับพบแต่เพียงสีขาวและหมอกควัน มีเพียงแสงสีแดงที่ลอยอยู่ตรงหน้า
เป็นไข่มุกมังกรสีแดงเพลิงเม็ดหนึ่ง นางยกมือขึ้นไปแตะมันจากนั้นภาพ
ทุกอย่างก็ดับมืดลง
“เหนียงเหนียงเจ้าฟื้นแล้ว” ทันทีที่นางลืมตาขึ้นมา สิ่งแรกที่มองเห็นกลับเป็นคนคนหนึ่ง นางเป็นสตรีวัยกลางคน ทว่า...นางเป็นใครกัน?
“พวกเราไม่มีเวลาแล้ว ต้องหนีเดี๋ยวนี้ไม่เช่นนั้นชินอ๋องจะตาม
มาทัน”
ชินอ๋อง! ชินอ๋องไหน แล้วทำไมต้องหนี “ฮูหยินรีบหนีเถอะ”
นางลุกขึ้นมองไปรอบ ๆ นางมองเห็นด้านนอกถูกไฟเผาไหม้เป็นจุณและเริ่มลุกลามเข้ามา ไอร้อนผ่าวกระทบกายมาเป็นระรอกขณะที่กำลังถูกพาออกไปทางด้านหลัง เสียงดังระงมจากประตูหน้าดังพอให้นางจับใจความได้ว่ามีคนกำลังพยายามกั้นเหล่าทหารที่ต้องการจะเข้ามา
ช่างน่าเศร้าที่ตัวนางไร้เรี่ยวแรงที่จะวิ่งด้วยตนเองได้ เกิดอะไรขึ้นกัน? ร่างนี้เป็นอะไรไป?
“ลูกรัก อดทนอีกหน่อย พ้นประตูจวนไปพวกเราก็จะมีรถม้า
มารับแล้ว”
นางได้แต่นึกในใจ จะหนีได้จริง ๆ หรือ แค่แรงที่จะก้าวนางก็ยังไม่มี แล้วจะประสาอะไรกับการหนีเสียงม้าเร็วที่ด้านหลังกัน?
ดวงตาของนางมองไปทางด้านหลัง พบบุรุษบนหลังม้าสวมหน้ากากสีเงินตรงเข้ามา หรือนั่นจะเป็นชินอ๋อง...ราชาปีศาจ!
ฝีเท้าคนที่หิ้วนางเร่งเร็วขึ้นยิ่งกว่าเดิม แต่ฝีเท้ามนุษย์คิดหรือว่าจะสู้ฝีเท้าม้า ไม่นานตัวของนางก็ลอย ถูกหิ้วขึ้นม้าพร้อมเสียงบุรุษปีศาจที่เอ่ยขึ้นจากทางด้านหลังด้วยเสียงแหบหยาบคาย
“ขอบใจสำหรับของบรรณาการ หากเปิ่นหวางใช้เสร็จแล้วจะส่งคืน”
นางย้อนเวลามาช่วงไหนไม่มา กลับมาตอนพบชินอ๋องพอดี ทั้งยังไม่พ้นคำว่าบรรณาการ ชีวิตช่างบัดซบสิ้นดี เขาผู้นี้เคยปล่อยให้ศัตรูมีชีวิตรอดที่ไหนกัน
เสียงหัวเราะบนฟ้าดังขึ้น “เจ้ายอมรับเองนะเหนียงไป๋”
ยอมรับบ้าบอน่ะสิ นางจะไม่ยอมให้เขาลากขึ้นเตียงเด็ดขาด!
เจียซินที่อยู่ในชีวิตปั่นปลายนั้น กลับต้องรู้สึกเสียใจที่เลือกเส้นทางรักผิด เมื่อเลือกหนทางใหม่ได้ เธอก็จะเลือกหนทางที่ดีที่สุด และเขาชายที่เธอเคยละทิ้งไปก็กลายมาเป็นคู่ชีวิต ที่พร้อมจะร่ำรวยไปด้วยกัน
ชมดาวต้องทนรับสภาพสถานะเลขาของเจ้านายและสถานะบนเตียงมาตลอดห้าปี เธอคิดว่าอีกไม่นานเขาก็จะขอเธอแต่งงาน หากแต่ว่าเขากลับเห็นเธอเป็นเพียงสถานะรองเท่านั้น จนกระทั่งวันหนึ่งเขาก็ต้องแต่งงาน ไม่ใช่กับเธอแต่เป็นคนอื่น เธอจะเลือกจำยอมอยู่ในความลับต่อไป หรือเลือกที่จะเดินออกมาพร้อมกับเด็กในท้อง!!
ลู่เจียหง นักวิทยาศาสตร์ชื่อดังในยุคปัจจุบัน จับผลัดจับพลูลงลิฟต์ก็โผล่ไปยังยุคโบราณ แถมยังอยู่ในชุดเจ้าสาวอีก ถ้าประหลาดแค่นั้นไม่พอคงไม่เป็นไร ถ้าไม่พบว่าตัวเองกำลังถูกตามล่าจากว่าทีสามีที่ยังไม่ทันเข้าหอ งานนี้นางถือคติไม่ยุ่งเกี่ยวต่างคนต่างอยู่ แต่ท่านอ๋องผู้นั้นก็เอาแต่วนเวียนอยู่ข้างตัวนางไม่หยุด แบบนี้นางจะหย่าสำเร็จได้ตอนไหนกัน!!
จ้าวเหม่ยซื้อนิยายมาอ่าน พระเอกของเรื่องเป็นทรราชที่ได้รับการยกย่อง บ้าไปแล้วเป็นทรราชจะดีได้อย่างไร ปากบ่นไปสมองก็ด่าไปดันถูกเครื่องทำน้ำอุ่นช็อตตายไป ฟื้นมาอีกทีก็กลายเป็นสนมของทรราชผู้นั้น!! งานนี้เธอจะสามารถกลับออกจากนิยายได้ไหม หรือว่าต้องอุ้มให้ทรราชผู้นั้นตลอดไป ไปลุ้นกันค่ะ ****************** จบดีมีความสุขค่ะ
นราเป็นเพียงหญิงสาวยากชน ต้องทำงานแลกเงินแต่เธอก็มีตุลย์แฟนหนุ่มที่มีฐานะดีคอยช่วยเหลือตลอด จนกระทั่งวันหนึ่งเธอก็พบว่าตัวเองตั้งครรภ์ ในขณะที่อีกฝ่ายก็มีคนที่ดีพร้อมไว้ข้างกายเช่นกัน เพราะรักจึงยอมเลิก เธอจึงเลือกที่จะหอบลูกในท้องจากไปเพื่อให้เขามีอนาคตที่ดีขึ้น ดีกว่าที่จะอยู่กับคนแบบเธอแม้หัวใจจะเจ็บปวดมากเท่าไรก็ตาม
‘ทริปฮันนิมูนที่ไม่ได้มีแค่เรา แต่ฉันและเขายังมีผู้ร่วม ทริปเข้ามาสร้างสีสันอีกมากมาย’ หลังแต่งงาน ตฤณก็พาภรรยาสาววัยละอ่อนอย่างยี่หวาไปฮันนิมูนเหมือนคู่สามีภรรยาคู่อื่น ๆ แต่การเดินทางไปดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์กับสามีผู้เป็นนักธุรกิจในครั้งนี้ กลับทำให้ยี่หวาได้รู้ว่าตฤณสามีของเธอมีรสนิยมทางเพศแบบไหน และที่สำคัญยิ่งไปกว่านั้นคือ เขาทำให้เธอได้รู้จักตัวตนของตัวเองอย่างที่เธอไม่คิดว่าจะได้รู้จักด้วยซ้ำ ตฤณจะพายี่หวาไปฮันนิมูนที่ไหน อย่างไร และกับใคร ติดตามอ่านได้ใน “ฉ่ำรักเมียนักธุรกิจ” แนะนำตัวละคร ยี่หวา : สาวสวยวัย 24 ปี ผู้มีผิวขาว และรูปร่างอวบอัด แต่น่าทะนุถนอม นิสัยอ่อนหวาน ว่าง่าย แต่เป็นคนอยากรู้อยากลอง ยี่หวาเพิ่งจะรู้ว่าสิ่งที่ตฤณทำกับเธอในห้องหอนั้นมันก็แค่น้ำจิ้ม เพราะเมื่อเดินทางไปฮันนิมูนกับตฤณจริง ๆ เธอกลับได้เรียนรู้ประสบการณ์ใหม่ จนเธอติดอกติดใจอย่างยากจะถอนตัว สำหรับยี่หวาแล้ว 'คืนเข้าหอที่เคยคิดว่าเด็ด ยังไม่เผ็ดเท่าทริปฮันนิมูนที่สามีหนุ่มจัดให้' ตฤณ : นักธุรกิจหนุ่มวัย 34 ปีหนุ่มลูกเสี้ยว บ้างาน แต่เวลาคลายเครียดก็สนุกสุดเหวี่ยง โดยเฉพาะเรื่องเซ็กส์ ตฤณหมั้นหมายกับยี่หวาตามความเห็นชอบของผู้ใหญ่เพราะถูกใจในความน่ารัก แต่ยิ่งไปกว่านั้นคือเพราะยี่หวาเป็นเด็กดี และไม่เคยดื้อกับเขาเลยสักครั้ง ว่านอนสอนง่ายแบบนี้สิ ถึงจะใช้ชีวิตคู่ไปด้วยกันตลอดรอดฝั่ง
กู้ชิงเฉิงเชื่อมั่นมาตลอดว่าตราบใดที่เธอประพฤติตัวดี สักวันหนึ่ง เธอก็จะสามารถชนะใจมู่ถิงเซียวให้ได้ อย่างไรก็ตาม เมื่อเสิ่นถัง รักแรกที่เขาคิดถึงมาตลอดกลับมา ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป กู้ชิงเฉิงเป็นคนว่าง่ายสอนง่ายจริงๆ เธอจัดงานแต่งงานด้วยคนเดียว และนอนคนเดียวในห้องผ่าตัดเพื่อรับการรักษาฉุกเฉิน มีข่าวลือว่าเธอบ้าไปแล้ว อันที่จริงเธอบ้าไปแล้วจริงๆ ที่รักใครสักคนอย่างไม่ละอายขนาดนี้ ต่อมา ทุกคนลือกันว่า กู้ชิงเฉิงป่วยหนักและกำลังจะเสียชีวิต มู่ถิงเซียวถึงสูญเสียการควบคุมอย่างสิ้นเชิง "ฉันไม่ปล่อยให้เธอตาย" แต่เธอกลับยิ้มอย่างนิ่งๆ ว่า "ดีจังเลย ฉันเป็นอิสระแล้ว" ใช่แล้ว ไม่ต้องการกู้ชิงเฉิงอีกแล้ว"
ผมต้องทำงานนอกเวลาทุกวันเพื่อหารายได้ประคองชีวิตและจ่ายค่าเรียนมหาวิทยาลัยด้วยตัวเอง เนื่องจากฐานะครอบครัวยากจนและไม่สามารถส่งเสียผมเข้ามหาวิทยาลัยได้ และตอนเรียนที่มหาวิทยาลัย ผมก็ได้พบกับเธอ-สาวแสนสวยที่หนุ่มๆ ทุกคนในชั้นเรียนต่างก็ใฝ่ฝันถึง ไม่เว้นแม้แต่ผมเอง แต่ผมก็รู้ตัวดีว่าตัวเองไม่คู่ควรกับเธอ ถึงอย่างนั้นก็ตาม ผมก็รวบรวมความกล้าสารภาพกับเธอจนได้ สุดท้ายผมนึกไม่ถึงว่าเธอจะยอมตกลงเป็นแฟนกับผม เธอบอกกับผมว่าอยากได้ของขวัญเป็นไอโฟนรุ่นล่าสุด ผมก็ไปรับงานซักเสื้อผ้าให้เพื่อนร่วมชั้นเรียนเพื่อพยายามเก็บเงินซื้อให้เธอจนได้ และในที่สุดหนึ่งเดือนต่อมา ผมก็ซื้อมาได้จริง ๆ แต่ขณะที่ผมกำลังห่อของขวัญเพื่อนำไปมอบให้เธอ ก็พบว่าเธอกำลังมีอะไรกับหัวหน้าทีมฟุตบอลในห้องล็อกเกอร์ เธอเหมือนเปลี่ยนเป็นอีกคนหนึ่งซึ่งผมไม่เคยรู้จักเลย เธอหัวเราะเยาะความโง่เขลาของผม เหยียดหยามศักดิ์ศรีของผม ปล่อยให้เขาซึ่งตอนนี้ได้กลายเป็นแฟนใหม่ของเธอไปแล้ว ทุบตีผม ผมนอนเจ็บอยู่บนพื้นอย่างสิ้นหวัง ต่อมา จู่ ๆ ผมก็ได้รับโทรศัพท์จากพ่อ ตั้งแต่วันนั้น ชีวิตของผมก็ได้เปลี่ยนแปลงไปอย่างกับหนัามือเป็นหลังมือ ใครจะไปรู้ว่า ผมเป็นลูกชายของมหาเศรษฐี
อวิ๋นเจินอาศัยอยู่ในตระกูลอวิ๋นมาเป็นเวลา 20 ปี กลับพบว่าเธอเป็นลูกสาวปลอม พ่อแม่บุญธรรมของเธอวางยาเธอเพื่ออยากจะได้เงินมาลงทุน หลังจากที่อวิ๋นเจินรู้เรื่องนี้ เธอก็ถูกไล่กลับไปที่ชนบท จากนั้นเธอก็ค้นพบว่าตัวเองคือลูกสาวแท้ๆ ของตระกูลเฉียวและมีชีวิตที่หรูหราสุด ๆ หลังจากกลับมา เธอได้รับความรักจากครอบครัวและมีชื่อเสียงโด่งดัง น้องสาวจอมปลอมใส่ร้ายอวิ๋นเจิน แต่เธอไม่คาดคิดว่าอวิ๋นเจินจะมีความสามารถต่างๆ เมื่อต้องเผชิญกับการยั่วยุ เธอได้แสดงความสามารถและทักษะต่างๆ มากมายเพื่อจัดการผู้รังแก มีข่าวลือกันว่าอวิ๋นเจินยังคงโสด และชายหนุ่มชื่อดังแห่งเมืองงก็ผลักเธอไปเข้ากำแพง "คุณนายกู้ ถึงตามราเปิดเผยตัวตนได้แล้วนะ"
เพราะคิดว่าเป็นความฝัน ฉินหร่านจึงร่วมมือบรรเลงเพลงรักอย่างไม่ได้ตั้งใจ ไฉนตื่นขึ้นมาถึงมีสามีเป็นของตัวเอง อีกทั้งสามีนางยังตาบอดอีกด้วย! แต่นั่นไม่น่าตกใจ เท่ากับที่นางมาอยู่ในร่างเด็กสาวในยุคจีนโบราณ ที่ไม่มีในประวัติศาสตร์ อีกทั้งร่างนี้ถูกขายให้มาเป็นภรรยาของชายตาบอด แต่ไหนๆ ก็มาแล้วจึงจะใช้ชีวิตให้ดี ส่วนสามีนะหรือ หล่อขนาดนั้น แซ่บขนาดนี้ เดินหน้าเกี้ยวสามีสิ จะรออะไร!
เว่ยจื้อโหยวลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งพบว่าตนอยู่ในยุคสมัยที่ไม่คุ้นเคยสิ่งรอบกายดูโบราณล้าหลัง โลกโบราณที่ไม่มีในประวัติศาสตร์โลก ยังไม่ทันได้เตรียมใจก็ถูกส่งให้ไปแต่งงานกับชายยากจนที่ท้ายหมู่บ้าน สาเหตุที่เว่ยจื้อโหย่วถูกส่งมาให้แต่งงานกับชายที่ขึ้นชื่อว่ายากจนที่สุดในหมู่บ้านนั้น เพราะนางเกิดไปต้องตาต้องใจเศรษฐีผู้มักมากในกามเข้า เพื่อหาทางหลีกเลี่ยงไม่ให้ถูกบ้านใหญ่ขายไปเป็นอนุภรรยาของเศรษฐีเฒ่า พ่อแม่ของนางจึงยอมแตกหักจากบ้านใหญ่และท่านย่าที่เห็นแก่ตัวและลำเอียงเป็นที่สุด ด้วยเหตุนี้พ่อแม่ของนางจึงตัดสินใจยกนางให้กับอวิ๋นเซียว ชายหนุ่มที่แสนยากจนข้นแค้น ที่เพิ่งเสียบิดามารดาไป อีกทั้งยังทิ้งน้องชายน้องสาวเอาไว้ให้เขาเลี้ยงดู นอกจากนี้ยังมีป้าสะใภ้มหาภัยที่คอยแต่จะมารังแกเอารัดเอาเปรียบสามพี่น้อง สิ่งที่ย่ำแย่ที่สุดไม่ใช่ป้าสะใภ้มหาภัย แต่ มันคืออะไรแต่งงานนางไม่ว่ายังไม่ทันได้เข้าหอสามีหมาดๆ ก็ถูกเกณฑ์ไปเป็นทหารในสงครามระหว่างแคว้น มันไม่มีอะไรเลวร้ายไปมากว่านี้อีกแล้วสำหรับ เว่ยจื้อโหยว หากสามีทางนิตินัยของนางตายในสนามรบ ก็ไม่เท่ากับว่านางเป็นหม้ายสามีตายทั้งที่ยังบริสุทธิ์หรอกหรือ แถมยังต้องเลี้ยงดูน้องชายน้องสาวของอดีตสามีอีก สวรรค์เหตุใดถึงได้ส่งนางมาเกิดใหม่ในที่แบบนี้