"ท่านเป็นอย่างไรบ้าง" เซียวหยามองหน้าชายคนรักที่โดนพิษยาปลุกกำหนัดในใจก็นึกโกรธเซียวเหยียนขึ้นมาทันที "ข้าร้อนยิ่งนักอยากจะปลดปล่อย" น้ำเสียงกระเซ้าบอกชายคนรัก ในใต้หล้านี้ เสิ่นจ้านไม่ต้องการสตรีแม้แต่คนเดียว เขาต้องการบุรุษอย่างเซียวหยาเท่านั้น
"ปล่อยข้านะ ปล่อย" เซียวหยาดีดดิ้นอย่างแรง ไม่คิดเลยว่า วันนี้จะโดนพี่ใหญ่ของนางรังแก มันจะมากไปแล้วนะ เกิดมา นางก็ไม่เคยเป็นที่โปรดปรานของบิดา ตอนเด็กนางจำความได้ว่า บิดาเข้าข้างแต่บุตรสาวฮูหยินใหญ่ คือเชียวเหยียน นางต้องตกเป็นเบี้ยล่าง เซียวเหยียนตลอดเลย
น่าเจ็บใจนัก
"ปล่อยคุณหนูของข้านะ" แม้แต่เสี่ยวอ้ายยังทนดูมิได้ที่คนพวกนี้รังแกเจ้านายของนาง คุณหนูผู้น่าสงสารของนาง
เหตุใดพวกเขาจึงใจร้ายเพียงนี้
ฝ่ามืองามกระทบใบหน้าเสี่ยวอ้ายอย่างเเรง
"เป็นแค่สาวใช้ริอาจมาต่อกรกับข้า ไม่เจียมตัวเอาเสียเลย"
"เสี่ยวอ้าย" เซียวหยามองสาวใช้อย่างน่าสงสาร ทำไมวันนี้เซียวเหยียนต้องอารมณ์ร้ายด้วยเล่า
"นังแพศยาเยี่ยงเจ้า เหตุใด ฝ่าบาทต้องพระราชทานสมให้เจ้ากับท่านเเม่ทัพเสิ่นจ้านด้วยเล่า" เซียวหยาทำหน้าอย่างงุนงง ฝ่าบาพระราชทานให้นางสมรสกับท่านแม่ทัพเสิ่นจ้านอย่างนั้นรึ เป็นไปได้อย่างไรกัน ไม่มีทาง เพราะเหตุนี้เองพี่สาวคนดีของนางถึงได้เกรี้ยวกราดถึงเพียงนี้
อีกเหตุผลประการหนึ่งก็คือ เซียวเหยียนคือสาวงามอันดับหนึ่งของแว่นเเคว้นแคว้นต้าเยียน นางได้เเอบหลงรัก ท่านแม่ทัพเสิ่นจ้านมานานเเล้ว
"เจ้าเลยลงมือทำร้ายข้ารึ"
"ใช่" ในจังหวะที่ฝ่ามือจะกระทบหน้าเซียวหยา เท้าของนางก็พุ่งเข้าไปที่ท้องของเซียวเหยียนอย่างแรง จนนางกองกับพื้น พริบตาเดียวสาวใช้ ทั้งสองคนถูกตบจนหน้าหัน
ไม่คาดคิดว่าเซียวหยาจะมีเเรงมากขนาดนี้
"เจ้า เจ้าทำร้ายข้า ข้าจะไปฟ้องท่านพ่อ" นางเป็นถึงยอดดวงใจของบิดา
เชียวหยารีบประคองเสี่ยวอ้ายขึ้น มองดูสีหน้าที่เจ็บปวดของเสี่ยวอ้ายเเล้ว เซียวหยาพลันปวดใจขึ้นมาเพราะราชโองการบ้า ๆ ทำให้เกิดเรื่องขึ้น คิดว่านางอยากจะแต่งงานกับท่านแม่ทัพหน้าตายอย่างนั้นรึ
สองนายบ่าวรีบกลับมาที่เรือน เรือนของคุณหนูรองนั้นช่างจะพังแหลไม่พังแหล อีกทั้งยังอยู่ท้ายจวนอีกด้วย
ทำอย่างไรได้เล่า นางเกิดมาก็ไม่เป็นที่โปรดปรานของบิดา เพราะมารดาของนางเป็นบ่าวล้างเท้าในจวนเซียว ตั้งแต่มารดาตาย ทุกคนจึงรังแกคุณหนูรองอย่างไม่ไยดี
นางทำแผลหาขวดยากระเบื้อง มาทายาให้สาวใช้อย่างละเอียด พวกนางเหลือเพียงสองคนเท่านั้นในจวน กระนั้น เซียวหยาจึงต้องรักเสี่ยวอ้ายเป็นพิเศษ
สาวใช้มองเจ้านายอย่างสงสาร หลายครั้งเเล้วที่พวกนางโดนรังแก คุณหนูยอมมาตลอด แต่ครั้งนี้คุณหนูไม่ยอมให้คนอื่นรังเเก
"คุณหนู บ่าวขอโทษ เจ้าค่ะ"
เมื่อได้ยินสาวใช้เอ่ยเยี่ยงนี่ เซียวหยายิ้ม
"ที่ข้าสู้กับพวกนางในครั้งนี้ เพราะว่า ข้ากำลังจะกายเป็นฮูหยินท่านแม่ทัพเสิ่น ข้าเลยต้องต่อสู้ เพราะถึงอย่างไร พวกเราก็ต้องจากจวนแห่งนี้"
จวนเซียวมิใช่บ้านที่ดีสำหรับนาง สิบห้าปีผ่านมา นางไม่เคยได้รับความรักจากบิดา แม้บิดาจะเป็นถึงท่านผู้ตรวจการเมืองหลวงก็ตาม
เซียวอี้ลำเอียงนัก รักแต่บุตรภรรยาหลวง ไม่เคยมีนางในสายตาเลยเเม้แต่น้อย
ยามพลบค่ำสำรับจากที่โรงครัวส่งมาให้ เป็นน้ำแกงจืด ๆ กับ ข้าวเเข็ง ๆ หลายปีมานี้ นางกับเสี่ยวอ้ายใช้ชีวิตรันทดเสียจริง บ่าวในเรือนยังดีกว่าพวกนางในจวนเป็นร้อยเท่า
"คุณหนู ดูกับข้าวสิเจ้าคะ" แม้แต่อาหารหมายังดีกว่านี้ สายตาของเซียวหยามองแล้วถอนหายใจ
"ไปที่โรงครัวเถอะ ข้าจะพาเจ้าไปกินของอร่อย ๆ" นางคิดดีเเล้ว เสี่ยวอ้ายพลันหวาดกลัว
"จะดีหรือเจ้าคะ"
"มาเถอะ เกิดอะไรขึ้น ข้าปกป้องเจ้าเอง"
โรงครัวในตอนนี้ แม่ครัวฟางกำลังตุ๋นน้ำแกงไก่กับรังนกให้ฮูหยินใหญ่ กับคุณหนูใหญ่
"เร็วเข้า ประเดี๋ยวยกไปให้คุณท่านทั้งสอง ชักช้านั่นล่ะ" แม่ครัวฟางรู้ว่า ถ้ายกไปช้า อาจจะโดนคุณหนูใหญ่ตบก็เป็นได้
ในระหว่างนั้นเองสองนายบ่าวได้เข้ามาได้ยินพอดี เซียวหยานั้นไม่เคยได้บำรุงของดี ๆ เลย กระนั้นนางสาวเท้าไปยกหม้อน้ำแกงไก่ เป่าครู่เดี๋ยว ซดเข้าปากอย่างอร่อย
แม่ครัวฟางตกใจไม่น้อย
"คุณหนูรอง เจ้าบ้าไปแล้วรึ ไปกินดีหมีหัวใจเสือ มาแต่ไหน ถึงได้ไปกินของบำรุงของคุณท่าน" ในสายตาแม่ครัวฟาง คุณหนูรองคือ แค่คนอาศัยในจวนเท่านั้น นางเป็นแม่ครัว นางจึงกล้าขึ้นเสียงด่ากราดได้
"สารเลว แม้แต่แม่ครัวยังกล้าด่าคุณหนูเยี่ยงข้า เห็นทีจวนนี้ เลี้ยงพวกเจ้า เสียข้าวสุกเสียจริง"
"เด็ก ๆ ตีนางสองคน" คำสั่งแม่ครัวของฟาง สาวใช้ในครัวต่างเชื่อฟังเเล้วกรู่เข้ามาล้อมสองนายบ่าวไว้
เซียวหยายิ้มเย็น นางพร้อมที่จะลงมือเเล้ว ไหน ๆ อีกไม่นานก็จะแต่งกับเเม่ทัพเเล้ว นางพร้อมสู้ตาย
สาวใช้ยังไม่ทันได้แตะต้องตัวนาง ต่างลมลงพื้นอย่างน่าสงสาร เสียงครางโอดโอยอย่างเจ็บปวดดังขึ้น
จนทำให้เเม่ครัวฟางพลันหวาดกลัว
"ท่านช่างกล้ายิ่งนัก ข้าจะฟ้องนายท่าน" กล่าวจบแม่ครัวฟางสาวเท้ายาวออกไป เพียงก้าวไปไม่กี่ก้าว มีดทำครัวปักลงตรงหน้านางเเล้ว
เสี่ยวอ้ายคิดไม่ถึงว่า คุณหนูจะมีฝีมือถึงเพียงนี้
แม่ครัวฟางถึงกับเข่าอ่อนลง
"คุณหนูรองไว้ชีวิตบ่าวด้วย"
"เจ้าจะไปฟ้องท่านพ่อมิใช่หรือ"
"บ่าวไม่กล้าเเล้ว" น้ำเสียงสั่นเครือเอ่ยอย่างหวาดกลัว เห็นทีคุณหนูรองมิใช่ลูกพลับนิ่มที่จะรังแกกันได้อีกต่อไปแล้ว
เมื่อเห็นเเม่ครัวฟางหวาดกลัว เซียวหยาพลันมีความสุขยิ่งนัก นางสั่งให้เสี่ยวอ้ายกวาดของกินในโรงครัวมาให้หมด สาวใช้ดีใจยิ่งรีบเก็บอาหารใส่ย่ามทั้งหมด สองนายบ่าวได้ของที่ต้องการเเล้วเดินจากไป อย่างไม่ใยดี
แม่ครัวฟางมองอย่างแค้นเคือง
"ข้าจะไปหานายท่าน" สาวใช้ต่างประคองแม่ครัวฟางขึ้น
เปาเปา เปยเปยมีรึจะยอมให้อ๋องปากสุนัขมายุ่งกับมารดาของพวกเขามิสู้ หาบิดาหล่อๆ ให้มารดาสักคนเสียดีกว่า 55555 สมหน้าบิดาสมองสุนัข
หลีซินแพทย์ศัลยกรรมในยุคปัจจุบันได้ทะลุมิติเข้าร่างสตรีลูกขุนนาง ที่มีความเอาแต่ใจ อารมณ์ร้ายเป็นใหญ่ แต่ทว่าสตรีนางนี้ ต้องแต่งงานกับหยางอ๋องผู้มีลูกติดฝาแฝดชายหญิง
นางหนีความยากลำบากเข้ามาในเมืองหลวงฉางอัน เพื่อขายตัวเองเป็นสาวใช้ในจวนท่านแม่ทัพ แต่ทว่า ท่านแม่ทัพผู้นี้เมตตาสาวใช้อย่างนางยิ่งนัก จนกระทั่งทำให้ฮูหยินใหญ่ในจวนมิพอใจสาวใช้อย่างนาง จูจูจะทำอย่างไรให้มีชีวิตที่ปลอดภัยในจวนท่านแม่ทัพนี้ ร่วมเป็นกำลังใจให้จูจูนะเจ้าคะ
เซียวหรูอวี้กับโอวหยางหลิงหลง เรื่องข้ามภพข้ามชาติมาเป็นชายาอ๋อง เรื่องข้าอยากเป็นภรรยาเจ้า เป็นเรื่องบุตรสาวของเซียวหรูอวี้ คือท่านหญิงเปยเปยกับอวครักษ์จาง เรื่องราวระหว่างท่านหญิงกับองครักษ์ที่มีความรักให้กัน คนทั้งคู่จะได้มีวาสนาได้ครองรักกันหรือไม่? ................................................................................................................................................................ ใต้น้ำ ชายหนุ่มกอดหญิงสาวไว้ ริมฝีปากรีบประกบปากนาง ทั้งคู่มองหน้ากันแม้จะอยู่ใต้น้ำ เขาต้องต่อลมหายใจให้นาง ถ้าขืนโผล่หน้าขึ้นไปพวกมันอาจซุ่มอยู่ก็เป็นได้ การประกบริมฝีปากอยู่ใต้น้ำช่างเนิ่นนานเหลือเกิน พรึ่บ! ในที่สุดทั้งคู่ก็โผล่หัวออกมาจากใต้น้ำ หญิงสาวหายใจเฮือกใหญ่ “ข้าหนาว พาข้าขึ้นฝั่งที” ชายหนุ่มไม่รอช้า เขาพานางขึ้นฝั่ง เขาพานางขึ้นฝั่งแล้วเข้าไปในถ้ำ โชคดีในถ้ำเหมือนจะมีคนเคยมาพักที่นี่ ทิ้งฟืนไว้จำนวนมาก หญิงสาวนั่งตัวสั่น นางหนาวเหลือเกิน “เจ้าถอดเสื้อผ้าออกเถอะ” ชายหนุ่มหันไปบอกหญิงสาว แต่ในมือยังคงก่อไฟ เป่ยเป่ยได้ยินดังนั้นก็ปลดอาภรณ์สีแดงเพลิงออกเหลือเพียงแค่เอี๊ยมสีชมพู หญิงสาวนั่งผิงไฟอย่างเขินอาย จีนโบราณ
อวี้เหมยหรู แพทย์สาวยุคปัจจุบัน ได้ทะลุมิติเข้าไปในนิยายที่เธออ่าน เธอนั้นดันชอบพระรองอย่างท่านแม่ทัพซือเหยียน มากกว่าพระเอกอย่างองค์ชายสามจีเสวียน
เกาเหมียวหรงบุตรสาวนายอำเภอโจว ไม่เป็นที่รักของขอบิดา เกาเซิง นางเป็นบุตรภรรยาเอกที่ตายไปแล้ว กระนั้นบิดาจึงให้นางออกเรือนกับพ่อค้าคารวานแห่งทุ่งหญ้า มีอายุคราวบิดา นางจึงตัดสินใจเป็นอนุของแม่ทัพหนานอ๋อง
หลังจากแต่งงานได้ 2 ปี ในที่สุดเจียงเนี่ยนอันก็ตั้งครรภ์สักที ความดีอกดีใจของเธอแต่กลับแลกกับคำขอหย่าของสามี หลังจากการสมคบคิด เธอนอนในกองเลือด และต้องการขอร้องเขาให้ช่วยเด็กเอาไว้ แต่กลับไม่สามารถติดต่อกับอีกฝ่ายได้ ด้วยความสิ้นหวังเธอจึงออกจากประเทศไป ต่อมาในงานแต่งงานของเจียงเหนียนอัน คุณกู้เสียการควบคุมและคุกเข่าลง ดวงตาของเขาแดงก่ำ "มีลูกของฉัน แล้วเธออยากจะแต่งงานกับใครกัน?"
ผมต้องทำงานนอกเวลาทุกวันเพื่อหารายได้ประคองชีวิตและจ่ายค่าเรียนมหาวิทยาลัยด้วยตัวเอง เนื่องจากฐานะครอบครัวยากจนและไม่สามารถส่งเสียผมเข้ามหาวิทยาลัยได้ และตอนเรียนที่มหาวิทยาลัย ผมก็ได้พบกับเธอ-สาวแสนสวยที่หนุ่มๆ ทุกคนในชั้นเรียนต่างก็ใฝ่ฝันถึง ไม่เว้นแม้แต่ผมเอง แต่ผมก็รู้ตัวดีว่าตัวเองไม่คู่ควรกับเธอ ถึงอย่างนั้นก็ตาม ผมก็รวบรวมความกล้าสารภาพกับเธอจนได้ สุดท้ายผมนึกไม่ถึงว่าเธอจะยอมตกลงเป็นแฟนกับผม เธอบอกกับผมว่าอยากได้ของขวัญเป็นไอโฟนรุ่นล่าสุด ผมก็ไปรับงานซักเสื้อผ้าให้เพื่อนร่วมชั้นเรียนเพื่อพยายามเก็บเงินซื้อให้เธอจนได้ และในที่สุดหนึ่งเดือนต่อมา ผมก็ซื้อมาได้จริง ๆ แต่ขณะที่ผมกำลังห่อของขวัญเพื่อนำไปมอบให้เธอ ก็พบว่าเธอกำลังมีอะไรกับหัวหน้าทีมฟุตบอลในห้องล็อกเกอร์ เธอเหมือนเปลี่ยนเป็นอีกคนหนึ่งซึ่งผมไม่เคยรู้จักเลย เธอหัวเราะเยาะความโง่เขลาของผม เหยียดหยามศักดิ์ศรีของผม ปล่อยให้เขาซึ่งตอนนี้ได้กลายเป็นแฟนใหม่ของเธอไปแล้ว ทุบตีผม ผมนอนเจ็บอยู่บนพื้นอย่างสิ้นหวัง ต่อมา จู่ ๆ ผมก็ได้รับโทรศัพท์จากพ่อ ตั้งแต่วันนั้น ชีวิตของผมก็ได้เปลี่ยนแปลงไปอย่างกับหนัามือเป็นหลังมือ ใครจะไปรู้ว่า ผมเป็นลูกชายของมหาเศรษฐี
เสิ่นชิงกลายเป็นลูกสาวของชาวนาจากคุณหนูที่ร่ำรวยของตระกูลเสิ่นในชั่วข้ามคืน ลูกสาวตัวจริงใส่ร้ายเธอ คู่หมั้นของเธอทำให้เธออับอาย และพ่อแม่บุญธรรมของเธอก็ไล่เธอออกจากบ้าน... ทุกคนต่างรอที่จะหัวเราะเยาะเธอ ทว่าเธอกลับกลายเป็นทายาทของตระกูลเศรษฐีในเมืองอย่างกะทันหัน นอกจาดนี้ เธอยังมีตัวตนหลากหลาย เช่น หัวหน้าแฮ็กเกอร์ระดับนานาชาติ นักออกแบบเครื่องประดับชั้นนำ นักเขียนผู้ยิ่งใหญ่ที่ลึกลับ และอัจฉริยะด้านการแพทย์! พ่อแม่บุญธรรมเสียใจกับการตัดสินใจของตนและบังคับให้เธอแบ่งทรัพย์สินครึ่งหนึ่งให้เพราะพวกเขาเลี้ยงดูเธอมา เมื่อเสิ่นชิงหยิบกล้องออกมาแล้วบันทึกท่าทางอันน่าเกลียดของพวกเขา อดีตคู่หมั้นรู้สึกเสียใจและพยายามจะคืนดีกับเธอ เสิ่นชิงหัวเราะเยาะ "เขาคู่ควรงั้นเหรอ" จากนั้นก็ไล่เขาออกจากเมือง ในที่สุด ผู้มีอำนาจแห่งเมืองก็พูดอ้อนวอนเบาๆ "ไม่จำเป็นต้องแต่งเข้าตระกูลผม เดี๋ยวผมไปหาเอง"
ฉู่ว่านยู ผู้สืบเชื้อสายมาจากตระกูลแพทย์แผนโบราณ มีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยม ยาที่เธอทำนั้นทุกคนต่างอยากได้ สามารถรักษาได้ทุกโรค แต่กลับไม่คาดคิดว่าจะย้อนยุค กลายเป็นผู้หญิงที่ขี้เหร่ที่สุดในใต้หล้า และยังเอาชนะใจท่านอ๋องด้วย การเริ่มต้นไม่ค่อยดีก็ไม่เป็นไร มาดูกันว่าเธอจะพลิกผันยังไง การแย่งการแต่งงานงั้นเหรอ? เธอทำให้น้องต้องรับบทเรียน แย่งสินเิมดลับมา ให้ชายั่วหญิงร้ายคู่นี้อยู่ด้วยกันตลอดไป ขี้ขลาดเหรอ? เธอจัดการพ่อร้าย สั่งสอนผู้หญิงเสแสร้ง! ขี้เหร่เหรอ? เธอรักษาพิษในตัว และกลายเป็นคนงามอันน่าทึ่ง! ลูกสาวขี้เหร่ของจวนอัครมหาเสนาบดี กลายเป็นผู้สูงส่ง แม้แต่ผู้โหดเหี้ยมบางคนยังหวั่นไหวกับเธอ เมื่อสุดที่รักจะจัดการผู้ใด เขามักจะช่วยเสมอ... แต่น่าเสียดายสุดที่รักคนนั้นไม่มีเขาอยู่ในใจ ฉู่ว่านยู "ออกไป หย่าเลย ผู้ชายมีแต่เป็นภาระของข้าเท่านั้น" เสี่ยวลี่จิงรู้สึกน้อยใจ "ไม่ได้ ข้าให้ครั้งแรกกับเจ้าแล้ว เจ้าต้องรับผิดชอบข้า"
เพราะคิดว่าเป็นความฝัน ฉินหร่านจึงร่วมมือบรรเลงเพลงรักอย่างไม่ได้ตั้งใจ ไฉนตื่นขึ้นมาถึงมีสามีเป็นของตัวเอง อีกทั้งสามีนางยังตาบอดอีกด้วย! แต่นั่นไม่น่าตกใจ เท่ากับที่นางมาอยู่ในร่างเด็กสาวในยุคจีนโบราณ ที่ไม่มีในประวัติศาสตร์ อีกทั้งร่างนี้ถูกขายให้มาเป็นภรรยาของชายตาบอด แต่ไหนๆ ก็มาแล้วจึงจะใช้ชีวิตให้ดี ส่วนสามีนะหรือ หล่อขนาดนั้น แซ่บขนาดนี้ เดินหน้าเกี้ยวสามีสิ จะรออะไร!
เว่ยจื้อโหยวลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งพบว่าตนอยู่ในยุคสมัยที่ไม่คุ้นเคยสิ่งรอบกายดูโบราณล้าหลัง โลกโบราณที่ไม่มีในประวัติศาสตร์โลก ยังไม่ทันได้เตรียมใจก็ถูกส่งให้ไปแต่งงานกับชายยากจนที่ท้ายหมู่บ้าน สาเหตุที่เว่ยจื้อโหย่วถูกส่งมาให้แต่งงานกับชายที่ขึ้นชื่อว่ายากจนที่สุดในหมู่บ้านนั้น เพราะนางเกิดไปต้องตาต้องใจเศรษฐีผู้มักมากในกามเข้า เพื่อหาทางหลีกเลี่ยงไม่ให้ถูกบ้านใหญ่ขายไปเป็นอนุภรรยาของเศรษฐีเฒ่า พ่อแม่ของนางจึงยอมแตกหักจากบ้านใหญ่และท่านย่าที่เห็นแก่ตัวและลำเอียงเป็นที่สุด ด้วยเหตุนี้พ่อแม่ของนางจึงตัดสินใจยกนางให้กับอวิ๋นเซียว ชายหนุ่มที่แสนยากจนข้นแค้น ที่เพิ่งเสียบิดามารดาไป อีกทั้งยังทิ้งน้องชายน้องสาวเอาไว้ให้เขาเลี้ยงดู นอกจากนี้ยังมีป้าสะใภ้มหาภัยที่คอยแต่จะมารังแกเอารัดเอาเปรียบสามพี่น้อง สิ่งที่ย่ำแย่ที่สุดไม่ใช่ป้าสะใภ้มหาภัย แต่ มันคืออะไรแต่งงานนางไม่ว่ายังไม่ทันได้เข้าหอสามีหมาดๆ ก็ถูกเกณฑ์ไปเป็นทหารในสงครามระหว่างแคว้น มันไม่มีอะไรเลวร้ายไปมากว่านี้อีกแล้วสำหรับ เว่ยจื้อโหยว หากสามีทางนิตินัยของนางตายในสนามรบ ก็ไม่เท่ากับว่านางเป็นหม้ายสามีตายทั้งที่ยังบริสุทธิ์หรอกหรือ แถมยังต้องเลี้ยงดูน้องชายน้องสาวของอดีตสามีอีก สวรรค์เหตุใดถึงได้ส่งนางมาเกิดใหม่ในที่แบบนี้