‘คนของอ้าย อ้ายหวง ไม่เป็นที่หนึ่ง ไม่เป็นที่สอง ถ้าพี่เครื้อรักจริง อ้ายต้องเป็นเมียคนเดียวเท่านั้น’ เน้นคำว่า ‘เมีย’ หนักหน่อย เพราะตำแหน่งนี้ไอ้อ้ายคู่ควร! ‘อ้ายดูแลตัวเอง สะอาดตั้งแต่หัวถึงเท้า วันไหนเที่ยวเล่นมอมแมมหน่อยพี่เครื้อก็ยกเว้นนะ’ ‘อืม’ ‘อ้ายรู้จักกาลเทศะ มีน้ำใจ อันนี้พี่เครื้อชมเองบ่อยๆ ยืดได้ใช่มะ’ ‘ได้’ ‘อ้ายซักล้างกวาดถูทำความสะอาดบ้านได้ งานช่างก็ทำคล่อง กับข้าวก็ทำเป็น ถ้ามีของสดในตู้เย็น ยังไงก็ต้องได้กับไว้กินข้าวสักจาน เนี่ย...ดีพร้อมทุกด้านแบบนี้ ถ้าพี่เครื้อปล่อยอ้ายหลุดมือ จะต้องมีคนบอกว่าพี่เครื้อน่ะ...โงว่วววว’ ‘ครับๆ...พี่จะไม่โงว่ววว น้องอ้ายต้องเป็นเมียพี่เครื้อคนเดียวเท่านั้น’
“ห่าเอ้ย! ตัวก็เท่าเมี่ยง สะเออะแส่เรื่องคนอื่น วอนตีนจนได้นะมึง”
ไม่พูดเปล่า มือก็จิ้มยาหม่องป้ายทารอยฟกช้ำบนแขนบนขาของเด็กรุ่นน้อง
“ก็ไอ้พี่เข้มรังแกไอ้แต๋ม มันแหกปากขอให้ช่วย อ้ายก็ช่วย มันเป็นเพื่อน ไม่ใช่คนอื่นซะหน่อย”
เลิกงานก็ดึก เหนื่อยก็เหนื่อย อาบน้ำแล้วจะล้มตัวลงนอน แต่เขาได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือก็เลยพรวดพราดออกมาเจอแต๋ม เพื่อนทำงานด้วยกันกำลังถูกลูกชายแม่ครัวของร้านฉุดแขนดึงเข้าห้อง
เพราะกลัวแต๋มจะถูกรังแกก็เลยรีบเข้าไปดึงเพื่อนมา ไอ้พี่เข้มมันก็ด่าว่าเขาเสือก ไม่ด่าเปล่า มือถึงตีนก็ถึง ใส่เขาตุ้บตั๊บ ยังไม่ทันจะได้ป้องกันตัวเลยด้วยซ้ำ
‘มึงคิดว่ากูจะทำอะไรมึงเหรอไอ้แต๋ม’ เบต้าร่างใหญ่ นิสัยเกเร ขู่ถามโอเมก้าตัวเล็กที่ตอนนั้นกำลังหงอสั่นยืนอยู่ข้างเขา
‘ผะ...ผมตกใจ’ แต๋มบอกว่าตกใจ แล้วหันมาสบตาเขา จากนั้นก็วิ่งตื๋อกลับไปทางห้องพักของตัวเอง
อ้าว...ถึงตอนนั้นเพิ่งรู้ตัวว่าโดนตีนฟรีๆ เพื่อนแต๋มก็หนีเข้าห้องปิดประตูไม่ถงไม่ถามสุขภาพเขาสักคำ
“เล่นกับใครไม่เล่น ไปเล่นกับไอ้เข้ม แม่งกร่าง ดุเหี้ยๆ ยิ่งกว่าหมาบ้านป้าจิต”
อ้ายหัวเราะพรืด คนแถวนี้เขารู้กันทั่วแหละว่าหมาบ้านป้าจิตซอยสิบน่ะดุแค่ไหน
“อ้ายไม่ได้อยากเล่นกับไอ้พี่เข้ม แค่อยากจะช่วยเพื่อน”
“แล้วมันก็ปล่อยให้เอ็งโดนตีนเนี่ยนะ พวกโอเมก้าขี้ขลาด”
“ไม่เอาน่าพี่ศร แต๋มมันก็คงกลัว น่าสงสารมันออก”
ในสังคมนี้เกิดเป็นโอเมก้าน่ะน่าเห็นใจที่สุดแล้ว โอเมก้าหญิงชีวิตปรกติไม่ต่างจากเบต้าหญิงเท่าไหร่นัก แต่ถ้าเป็นโอเมก้าชาย คุณจะถูกกดเป็นพลเมืองต่ำชั้นใต้ตีนเบต้าอีกที โอเมก้าชายส่วนใหญ่ร่างกายผอมบาง แรงน้อย สูงอย่างมากก็แค่ร้อยเจ็ดสิบ พร้อมจะถูกอัลฟ่าหรือเบต้ารังแกแล้วตอบโต้ไม่ได้ทุกเมื่อ ยิ่งช่วงฮีทพวกอัลฟ่าและเบต้าชายมากเลยแหละที่เหยียดด่าโอเมก้าชายไม่ต่างจากหมาติดสัด ใช้ฟีโรโมนล่อลวงอัลฟ่าเพื่อจะสมสู่ด้วยเท่านั้น อาจมีโอเมก้าได้อัลฟ่าเลี้ยงดูถึงขั้นแต่งงานกันหลังจากนั้น แต่ก็แค่หนึ่งในสาม ยังมีโอเมก้าชายถูกทิ้งและตกเป็นเหยื่อของการถูกย่ำยีอีกมากในสังคมที่หน่วยงานภาครัฐพร่ำบอกเราด้วยการอัดโฆษณาตามสื่อต่างๆ ว่าทุกคนเท่าเทียม
โธ่...แค่ยาฉีดระงับฮีทรายสามเดือนยังมีราคาที่ต้องจ่าย ที่ฉีดให้ฟรีในโรงพยาบาลรัฐก็แค่ถึงอายุยี่สิบ รัฐเขาว่าประชาชนโตเป็นผู้ใหญ่แล้วต้องรู้จักรับผิดชอบชีวิตของตัวเอง ยานั่นไหนเลยจะประสิทธิภาพดีเท่ากับยาที่ โอเมก้าในสังคมคนมีเงินเขาใช้กัน มากสุดก็พึ่งได้แค่ยาเม็ดรายเดือน เรื่องปลอกคอก็ด้วย โอเมก้ารายได้น้อยที่ไหนจะมีเงินซื้อปลอกคอป้องกันการถูกสร้างพันธะมาใส่ คุณเคยเห็นคนจนมีทองใส่ไหมล่ะ มันก็ไม่ต่างกันนักหรอก
เขาว่ากันว่าเกิดเป็นคนนั้นมีบุญกว่าสัตว์ แต่เกิดเป็นโอเมก้าชาย(ยากจน)นั้นเป็นคำสาปของพระเจ้า
อืม...พระเจ้าที่ไหนวะ สาปคนให้ทุกข์ยาก เรียกซาตานจะดีกว่าไหม
“ขืนยังกลัวอยู่แบบนี้ ไอ้แต๋มไม่รอดมือไอ้เข้มแน่”
จริงอย่างพี่ศรว่า โอเมก้ากี่คนแล้วที่ถูกไอ้เข้มข่มเหงรังแกแล้วต้องหนีออกจากร้านไป งานสำหรับโอเมก้าก็หายากเหลือเกิน เดือนๆ นึงเสียเวลากับการฮีทไปสามวันเจ็ดวัน ใครเขาจะอยากจ้างให้ทำงานด้วย ความสำเร็จในชีวิตโอเมก้ายากจนส่วนใหญ่จึงมีอยู่แค่สองทางเลือก
หนึ่งแต่งงานกับอัลฟ่าหรือเบต้าที่รักใคร่และดูแลกันไปจนชั่วชีวิต สองคือถีบตัวเองขึ้นมาด้วยสองลำแข้งเพียวๆ ซึ่งอย่างหลังมีอัตราเกิดขึ้นหนึ่งในร้อยของทางแรก
เพราะเป็นเบต้าตัวเล็กผอมแห้งที่ถูกเข้าใจผิดว่าเป็นโอเมก้าอยู่เรื่อย อ้ายถึงได้เห็นอกเห็นใจและพยายามรับรู้ความยากลำบากในการใช้ชีวิตของโอเมก้ารอบตัว
“เอาละ กินยาแก้ปวดแล้วก็รีบนอน ขืนลุกมาทำงานบ่ายนี้ไม่ไหว มึงนั่นแหละจะเดือดร้อนแทนไอ้แต๋ม จำใส่หัวไว้ก็ดี เอ็นดูเขาเอ็นเราจะขาด” เบต้าชายรุ่นพี่บอกทิ้งท้ายก่อนออกจากห้องเขาไป
เขาไม่ได้เอ็นดูอะไรแต๋มในทางนั้นเลยสักนิด ที่ทำไปเรียกว่าน้ำใจกับเพื่อนร่วมโลกล้วนๆ หลังจากวันนั้น สังเกตว่าแต๋มมันกลัวไอ้พี่เข้มหัวหดยิ่งกว่าเก่า ไอ้หมอนั่นก็ย่ามใจยิ่งแกล้งมันหนักขึ้นจนร้องห่มร้องไห้ก็หลายหน
“เราไม่อยากทำงานที่นี่แล้วแหละ”
“แต๋มหางานใหม่ได้แล้วเหรอ หรือจะกลับบ้านนอกไปอยู่กับแม่”
แต๋มส่ายหน้า “เราไม่อยากเป็นเมียพี่เข้ม เราไม่ชอบพี่เข้ม ไม่อยากโดนพี่เข้มแกล้งทุกวันแบบนี้ด้วย อ้ายช่วยเราหน่อยได้มั้ย”
“ถ้าจะให้ดักตีหัวไอ้พี่เข้ม อ้ายทำไม่ได้นะ อ้ายไม่ไหวจริงๆ” ไม่อยากหาเรื่องเจ็บตัวอีกแล้ว เขามันก็แค่เบต้าขี้ก้างคนหนึ่งเท่านั้น
“อ้ายมาเป็นแฟนแต๋มได้มั้ย”
“ฮะ...” อ้ายเหวอแดก “แต๋มชอบอ้ายหรือแค่อยากให้อ้ายเป็นไม้กันหมาบ้าชื่อไอ้พี่เข้มอะ”
นี่ถามจริงจังนะเว้ย
“ก็....ก็ไม่มีใครอยากจะช่วยแต๋มเลยนี่นา” เพื่อนโอเมก้าของเขาหน้าเศร้า
เฮ้อ...อ้ายรู้สึกมึนตึ๊บ ห่วงก็ห่วงเพื่อนหรอกนะ แต่ตัวเขาก็ใช่จะรอดจากมือตีนไอ้พี่เข้มได้ ทำงานร้านหมูกระทะเจ๊เนียง ต่างก็รู้แหละว่าลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของแม่ครัวใหญ่น่ะ ไม่มีใครกล้าหือ
เขาอยากช่วยแต๋มในฐานะเพื่อน ไม่ใช่ฐานะแฟน ก็เลยไปบอกเจ๊เนียงให้แต๋มย้ายมาอยู่ห้องเดียวกับเขาแทนเพื่อนร่วมห้องที่จู่ๆ ก็หายหัวไม่มาทำงานร่วมอาทิตย์ จนเจ๊เนียงออกปากไล่ไม่ต้องมาให้เห็นหน้าอีก
แล้วก็ถึงวันที่อ้ายกล้าหือกับไอ้พี่เข้มอีกหนเพราะลูกแม่ครัวใหญ่โมโหให้แต๋มหนักถึงขั้นเอาเตาร้อนๆ ขว้างใส่
และวันนั้นเองโอเมก้าแต๋มก็พบรักกับอัลฟ่าลูกค้าร้านหมูกระทะ ที่บังเอิญมาเข้าห้องน้ำและเห็นเหตุการณ์หลังร้านพอดิบพอดี ผู้ชายคนนั้นช่วยและพาแต๋มขึ้นรถไปด้วยกัน ทิ้งไว้แค่เขาที่หลังจากนั้นก็ถูกไอ้พี่เข้มทุบด้วยกำปั้น เด็กในร้านสมน้ำหน้า และสุดท้ายถูกแม่ไอ้พี่เข้มใส่ไฟกับเจ๊เนียง เขาถูกไล่ออกด้วยข้อหาเป็นตัวสร้างปัญหาทำให้องค์กรร้านหมูกระทะไม่สามัคคีกัน
เหี้ยไรวะเนี่ย!
ช่วยเพื่อนกลายเป็นความเสือก พาชีวิตตัวเองซวย!
สาบานให้ตายเถอะ ต่อไปนี้เขาจะลดความเสือกของตัวเองให้น้อยลง ใครจะเป็นจะตายไงก็ช่าง คนเราอยู่รอดได้ด้วยความเห็นแก่ตัวเท่านั้น...จริงไหม
แต๋มนะแต๋ม ทำกันได้
อ้ายเก็บเสื้อผ้าไม่กี่ชุดที่มีใส่กระเป๋า ได้เงินค่าแรงคงค้างเกือบๆ สองพันบวกกับเงินพี่ศรยัดใส่มือให้อีกห้าร้อย ตลอดชีวิตของการเป็นเด็กมีบ้าน จนต้องเป็นเด็กกำพร้า เขาเรียนรู้ที่จะเป็นเด็กดี สุภาพ หัวอ่อนและเชื่อฟัง หวังจะทำให้ผู้ใหญ่รักเอ็นดู สิ่งศักดิ์สิทธิ์จะเมตตาเกื้อหนุน แต่ขอเถอะ เจอแบบนี้เขาทนไม่ไหวแล้ว
อ้ายเงยหน้าขึ้นฟ้า ชูนิ้วกลางให้เทวดาสักองค์บนนั้นรับไป แล้วตะโกนว่า...-วย
“ฉะ...ฉันไม่พร้อม” บอกว่าไม่พร้อม ผลลัพธ์คงจะดีกว่าคำว่า ‘ไม่ยอม’ ล่ะมัง “ไม่พร้อมก็ไม่พร้อม แต่คืนนี้พี่จะค้างกับออม” นอนด้วยกันน่ะนะ...หล่อนไม่คิดว่าเขาจะแค่นอนเฉยๆ แน่! “กลับห้องของคุณไปเถอะ ฉันขอร้อง” “ออมคิดจะทำอะไร” เขาคาดคั้นถาม สายตาที่ใช้มองเธอนั้นจ้องเขม็ง “คิดจะหนีไปจากพี่งั้นสิ นัดใครไว้ที่ไหนหรือมันจะมาหาออมที่นี่” “ฉันไม่ได้นัดใครทั้งนั้น ออกไปเลยนะออกไป” หล่อนทำท่าจะพุ่งเข้ามาผลักเขาอยู่รอมร่อ “ฉันๆๆ พี่รู้สึกไม่คุ้น ฟังไม่รื่นหู ไม่อยากจะอ้อนพี่แล้วสิ ก็ไหนแต่ก่อนชอบพูดนัก ออมอย่างนั้น ออมอย่างนี้” เขายวนหล่อนเล่นเมื่อเห็นหล่อนโกรธจนหน้าดำหน้าแดง “ไม่คุ้นก็เรื่องของคุณ ถ้าไม่ชอบก็ไม่ต้องมายุ่งกับฉันอีก” ศิดิตถ์ส่ายหน้า “ไม่ยุ่งไม่ได้ ผัวเมียกันจะไม่ให้ยุ่งกันก็คงแปลก”
เพราะสัมพันธ์สวาทจากแผนลวง เขาผู้ไร้ซึ่งความรัก จึงเกลียดชังในสิ่งที่เธอไม่ได้ก่อ ตราหน้าด่าทอดั่งหญิงแพศยาไร้ค่า เธอจำสั่งหัวใจให้ด้านชา เพียงฝืนทนอยู่ทดแทนคุณ
ถานเจ๋อบอกว่าฤดูใบไม้ผลิปีหน้าเขาจะไปเฟิงโจว เฉวียนโจวและถายโจว “เฟิงโจว...” ชายหนุ่มพยักหน้า “ข้าจะไปดูเฉิงหยางปิงเสียหน่อย” สือจิ่วมือกำลังพับผ้า สายตามองอาจื้อที่นั่งเล่นกลองป๋องแป๋งอยู่บนตักอาเจ๋อ “ดูเฉยๆ นะ อย่าเข้าไปยุ่งกับเขา” “กลัวเขาจะทำอะไรข้างั้นรึ เขาไม่รู้จักข้านะ” “ไม่รู้แหละ ถ้าเขาไม่มายุ่งกับเราก่อน ก็ห่างๆ เขาไว้ ข้าไม่อยากให้เจ้าไปดึงดูดเขากลับมาวุ่นวายกับอาจื้ออีก อาจื้อเป็นลูกของข้า” “เป็นลูกข้าด้วย” ถานเจ๋อย้ำ สือจิ่วเห็นถึงความแน่วแน่ในดวงตาคู่นั้น “ตราบใดที่ข้ายังเป็นพระเอกในนิยายเรื่องนี้ ตัวร้ายจะทำอะไรข้าได้” “จัว...ย้าย” เสียงเล็กพูดขึ้นมา คนเป็นพ่อมันเขี้ยวจึงบีบแก้มเด้งของเด็กชายพร้อมทำเสียงดึ๋งๆ ไปด้วย มีเสียงฟึดฟัดของเจ้าอ้วนให้ได้ยิน มือเล็กฟาดกลองป๋องแป๋งใส่เข่าอาเจ๋อไปหนึ่งหน สือจิ่วค้อนพระเอกคนเก่งกับความขี้โอ่ของเขา “ก็ไหนเจ้าบอกว่าพระเอกชื่อจ้าวต่งหมิง” ถานเจ๋อวางอาจื้อบนเตียง มีเขานั่งกั้นไม่ให้ลูกตก ชายหนุ่มยกนิ้วขึ้นนับ “ตอนนี้จ้าวต่งหมิงคงอายุหกขวบเองมั้ง ถ้าเขาเป็นพระเอก เจ้าอ้วนก็ต้องเป็นตัวร้าย มิสู้ข้าแย่งตำแหน่งพระเอกมา ให้เฉิงหยางปิงเป็นตัวร้ายไปเลยยังดีกว่า ส่วนเจ้าก็เป็นนางเอก...ดีไหม”
เมื่อชีวิตและความสาวถูกตีราคาเพียงห้าแสนบาท เดือนอ้ายที่ถูกบังคับขายตัวจึงยอมตกเป็นทาสสวาท มอบความรักและหัวใจให้ผู้เป็นเจ้าของชีวิตเธอ โดยหวังว่าสักวันหนึ่งเขาจะตอบแทนเธอกลับ ด้วยความรักไม่ใช่เพียงความใคร่ แต่ถึงแม้เธอจะรักและทำทุกอย่างเพื่อเขามากแค่ไหน ในหัวใจของจักรพัฒน์ เดือนอ้ายก็เป็นได้เพียงนางบำเรอที่หน้าตาคล้ายคนรักเก่า สำหรับเขา เธอเป็นได้แค่เงาของแพรพราว ไม่ใช่วุ้นหรือเดือนอ้ายที่เขารัก
นางหาใช่คณิกา เพราะความเข้าใจผิดจึงเกิดสัมพันธ์สวาทคืนเดียว ก่อกำเนิดเลือดเนื้อเชื้อไขที่คุณชายเช่นเขาไม่เคยรู้ว่ามี ****** นางบังเอิญพบเขาบนถนนระหว่างพาเสี่ยวอวี๋ออกไปข้างนอก บังเอิญพบเขานั่งในร้านใกล้กับแผงขายขนมของนาง บังเอิญที่เขาอยากไปนั่งดูเด็กๆ เล่นกันที่ตลาด บังเอิญมีคนสั่งขนมแป้งทอดของนางตะกร้าใหญ่ และคนที่มารับก็คือเขา บังเอิญกับผีน่ะสิ! ‘ท่านลุงหลางใจดี’ ‘เสี่ยวอวี๋ชอบท่านลุงหลาง’ ‘ท่านลุงหลางบอกจะพาไปเที่ยว’ ‘ท่านลุงหลางบอกว่ารักเสี่ยวอวี๋’
ในวันครบรอบแต่งงาน เหวินซือถูกเมียน้อยของสามีวางยาและไปมีอะไรกับคนแปลกหน้า เธอสูญเสียความบริสุทธิ์ไป แต่เมียน้อยคนนั้นกลับตั้งท้องลูกของสามี ภายใต้ความกดดันต่างๆ เหวินซื่อสูญรู้สึกสิ้นหวังและตัดสินใจหย่า แต่สามีของเธอกลับไม่แยแสโดยคิดว่าเธอกำลังเล่นลูกไม้อยู่ หลังจากการหย่ากัน เหวินซือกลายเป็นจิตรกรที่มีชื่อเสียงและมีผู้ชายนับไม่ถ้วนที่ตามจีบเธอ อดีตสามีไม่ยอมและขอคืนดีไปถึงที่ จากนั้นก็ว่า เธออยู่ในอ้อมแขนของคนใหญคนโตคนหนึ่ง และชายคนนั้นก็พูดอย่างสงบว่า "ดูให้ดี นี่คือพี่สะใภ้ของนาย"
‘ทริปฮันนิมูนที่ไม่ได้มีแค่เรา แต่ฉันและเขายังมีผู้ร่วม ทริปเข้ามาสร้างสีสันอีกมากมาย’ หลังแต่งงาน ตฤณก็พาภรรยาสาววัยละอ่อนอย่างยี่หวาไปฮันนิมูนเหมือนคู่สามีภรรยาคู่อื่น ๆ แต่การเดินทางไปดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์กับสามีผู้เป็นนักธุรกิจในครั้งนี้ กลับทำให้ยี่หวาได้รู้ว่าตฤณสามีของเธอมีรสนิยมทางเพศแบบไหน และที่สำคัญยิ่งไปกว่านั้นคือ เขาทำให้เธอได้รู้จักตัวตนของตัวเองอย่างที่เธอไม่คิดว่าจะได้รู้จักด้วยซ้ำ ตฤณจะพายี่หวาไปฮันนิมูนที่ไหน อย่างไร และกับใคร ติดตามอ่านได้ใน “ฉ่ำรักเมียนักธุรกิจ” แนะนำตัวละคร ยี่หวา : สาวสวยวัย 24 ปี ผู้มีผิวขาว และรูปร่างอวบอัด แต่น่าทะนุถนอม นิสัยอ่อนหวาน ว่าง่าย แต่เป็นคนอยากรู้อยากลอง ยี่หวาเพิ่งจะรู้ว่าสิ่งที่ตฤณทำกับเธอในห้องหอนั้นมันก็แค่น้ำจิ้ม เพราะเมื่อเดินทางไปฮันนิมูนกับตฤณจริง ๆ เธอกลับได้เรียนรู้ประสบการณ์ใหม่ จนเธอติดอกติดใจอย่างยากจะถอนตัว สำหรับยี่หวาแล้ว 'คืนเข้าหอที่เคยคิดว่าเด็ด ยังไม่เผ็ดเท่าทริปฮันนิมูนที่สามีหนุ่มจัดให้' ตฤณ : นักธุรกิจหนุ่มวัย 34 ปีหนุ่มลูกเสี้ยว บ้างาน แต่เวลาคลายเครียดก็สนุกสุดเหวี่ยง โดยเฉพาะเรื่องเซ็กส์ ตฤณหมั้นหมายกับยี่หวาตามความเห็นชอบของผู้ใหญ่เพราะถูกใจในความน่ารัก แต่ยิ่งไปกว่านั้นคือเพราะยี่หวาเป็นเด็กดี และไม่เคยดื้อกับเขาเลยสักครั้ง ว่านอนสอนง่ายแบบนี้สิ ถึงจะใช้ชีวิตคู่ไปด้วยกันตลอดรอดฝั่ง
"นางเป็นบุตรีผู้สูงศักดิ์ของฮูหยินเอกของจวนเสนาบดี นางมีหน้าตาโดดเด่น ทั้งอ่อนโอนและมีน้ำใจไมตรีต่อผู้อื่น แต่... นางทำดีต่อป้าของนาง นางกลับฆ่าแม่ของนางตาย นางรักเอ็นดูน้องสาวของนาง แต่น้องสาวกลับแย่งสามีของนางไป นางคอยสนับสนุนและดูแลสามีของนางอย่างสุดหัวใจ แต่สามีกลับทำให้นางตายทั้งกลม...ตระกูลฝ่ายมารดาของนางก็ถูกประหารชีวิตทั้งตระกูลด้วย นางตายตาไม่หลับและสาบานว่าหากมีชาติหน้า นางจะไม่เมตาตาต่อใครอีก ใครก็ตาม กล้ามาทำร้ายข้า ข้าจะล้างแค้นด้วยชีวิตทั้งตระกูลของพวกเจ้า เมื่อเกิดใหม่อีกครั้ง นางอายุได้สิบสี่ปี นางสาบานว่าจะต้องเปลี่ยนชะตากรรมและแก้แค้นชาติก่อน ป้านางใจ้ร้าย นางจะใจร้ายกลับยิ่งกว่านาง นางคิดจะได้ครองตำแหน่งฮูหยินงั้นเหรอ บอกเลยไม่มีทาง! ส่วนน้องสาวชอบผู้ชายชั่ว ๆ นักไม่ใช่หรือ ได้!ข้าจะยกให้เลย ส่วนชายชั่วนั่น ข้าจะทำให้เจ้าไม่สามารถมีทายาทได้อีกตลอดทั้งชาติ!แต่ข้าจะแก้แค้น เหตุใดเจ้าต้องมาช่วยข้าด้วย?"
เสิ่นชิงชิว หลานสาวของเศรษฐีที่รวยที่สุดในเมืองไห้ คบหาอยู่กับลู่จั๋วมาเป็นเวลาสามปีแล้ว แต่ความจริงใจของเธอกลับสูญเปล่า ลู่จั๋วปฏิบัติกับเธอเพียงในฐานะหญิงบ้านนอกคนหนึ่ง และทอดทิ้งเธอในวันแต่งงาน โดยไปหารักแรกของเขา หลังจากเลิกรากันอย่างเด็ดขาด เสิ่นชิงชิวก็กลับมามีสถานะเป็นสาวรวยอีกครั้ง ได้รับมรดกมูลค่าหลายร้อยพันล้าน และเริ่มต้นชีวิตที่รุ่งโรจน์ที่สุด แต่แล้วมักจะมีคนโผล่มาทไให้กับเธอหงุดหงิดอยู่เสมอ! ขณะที่เธอกำลังจัดการกับผู้ร้าย คุณชายฟู่ผู้มีอำนาจนั้นก็ปรบมือและโห่ร้องว่า "ที่รักของฉันสุดยอดมากจริงๆ"
ผมต้องทำงานนอกเวลาทุกวันเพื่อหารายได้ประคองชีวิตและจ่ายค่าเรียนมหาวิทยาลัยด้วยตัวเอง เนื่องจากฐานะครอบครัวยากจนและไม่สามารถส่งเสียผมเข้ามหาวิทยาลัยได้ และตอนเรียนที่มหาวิทยาลัย ผมก็ได้พบกับเธอ-สาวแสนสวยที่หนุ่มๆ ทุกคนในชั้นเรียนต่างก็ใฝ่ฝันถึง ไม่เว้นแม้แต่ผมเอง แต่ผมก็รู้ตัวดีว่าตัวเองไม่คู่ควรกับเธอ ถึงอย่างนั้นก็ตาม ผมก็รวบรวมความกล้าสารภาพกับเธอจนได้ สุดท้ายผมนึกไม่ถึงว่าเธอจะยอมตกลงเป็นแฟนกับผม เธอบอกกับผมว่าอยากได้ของขวัญเป็นไอโฟนรุ่นล่าสุด ผมก็ไปรับงานซักเสื้อผ้าให้เพื่อนร่วมชั้นเรียนเพื่อพยายามเก็บเงินซื้อให้เธอจนได้ และในที่สุดหนึ่งเดือนต่อมา ผมก็ซื้อมาได้จริง ๆ แต่ขณะที่ผมกำลังห่อของขวัญเพื่อนำไปมอบให้เธอ ก็พบว่าเธอกำลังมีอะไรกับหัวหน้าทีมฟุตบอลในห้องล็อกเกอร์ เธอเหมือนเปลี่ยนเป็นอีกคนหนึ่งซึ่งผมไม่เคยรู้จักเลย เธอหัวเราะเยาะความโง่เขลาของผม เหยียดหยามศักดิ์ศรีของผม ปล่อยให้เขาซึ่งตอนนี้ได้กลายเป็นแฟนใหม่ของเธอไปแล้ว ทุบตีผม ผมนอนเจ็บอยู่บนพื้นอย่างสิ้นหวัง ต่อมา จู่ ๆ ผมก็ได้รับโทรศัพท์จากพ่อ ตั้งแต่วันนั้น ชีวิตของผมก็ได้เปลี่ยนแปลงไปอย่างกับหนัามือเป็นหลังมือ ใครจะไปรู้ว่า ผมเป็นลูกชายของมหาเศรษฐี
ว่าที่ลูกสะใภ้ไฟแรงสูงเธอต้องเข้ามาอยู่ร่วมบ้านกับว่าที่พ่อผัวหม้ายร้างเมียมานายอรมปี