ลัคณาต้องทำหน้าที่แฟนจำเป็นให้กับ จอมทัพ รุ่นพี่สุดหล่อ สาวกรี๊ดของมหาวิทยาลัย มันเป็นความไม่ตั้งใจแต่เธอ ตกหลุมรักเขาจริง ๆ ส่วนเขาล่ะจะรู้หรือเปล่าว่าเธออยากเป็นของเขาสุดหัวใจ
ลัคณาต้องทำหน้าที่แฟนจำเป็นให้กับ จอมทัพ รุ่นพี่สุดหล่อ สาวกรี๊ดของมหาวิทยาลัย มันเป็นความไม่ตั้งใจแต่เธอ ตกหลุมรักเขาจริง ๆ ส่วนเขาล่ะจะรู้หรือเปล่าว่าเธออยากเป็นของเขาสุดหัวใจ
“นี่เมื่อไหร่หล่อนจะเลิกใส่แว่นสวมกระโปรงยาวอย่างนี้ซะที่นะยัยลัคกี้ รู้ไหมว่ายิ่งนับวันฉันก็เหมือนเดินกับป้าในมหาวิทยาลัยเข้าไปทุกที แล้วนี่อะไรยะ มาเที่ยวทั้งทีหล่อนต้องหัดใส่คอนแท็คเลนส์ซะบ้างนะ”
อัญชัญบ่นกระปอดกระแปดขณะนั่งจิบไวน์ในผับแห่งหนึ่งที่หล่อนเคยมาอยู่เป็นประจำ และครั้งนี้หล่อนไม่ได้มาคนเดียวแต่ยังกระเตงเพื่อนสนิทอย่าง ลัคณา ซึ่งหล่อนเรียกติดปากว่าลัคกี้ สาวหน้าใสเพื่อนร่วมรุ่นมหาวิทยาลัยปีหนึ่งที่กำลังมองลอดผ่านแว่นตาแล้วยิ้มแหย ๆ กับคำติเตือนของอัญชัญซึ่งหล่อนถือว่าไม่ได้ทำให้เจ็บอกเจ็บใจ ตรงข้ามหล่อนชินเสียแล้วกับนิสัยของเพื่อนสนิทที่ยอมคบกับสาวเรียบร้อยแต่หัวใจว้าวุ่นอย่างเธอ เธอไม่สะทกสะท้านกับคำพูดประชดประชันนั้นสักนิดแถมยังตอบกลับด้วยเสียงหวานใส
“ป้าที่ไหน นี่พวกเราพึ่งเข้ามหาวิทยาลัยปีหนึ่งเองนะ ดูพูดเข้าซี ฉันก็ใส่แว่นอย่างนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วนะอัญ”
“ไม่เห็นน่ารักเล้ยให้ตายเถอะ เปลี่ยนเป็นสาวสวยบ้างซียะ หน้าตาหล่อนก็ออกจะน่ารักแต่ชอบทำตัวเป็นป้า วัน ๆ อ่านแต่หนังสือ แล้วนี่ฉันชวนหล่อนมาเที่ยวนะยะ นี่มันผับไม่ใช่ห้องสมุดในมหาวิทยาลัย ต้องปลดปล่อยความเป็นตัวของตัวเองออกมาซะบ้าง ไม่ใช่ทำเจี๋ยมเจี้ยม แบบนี้ผู้ชายที่ไหนจะมาจีบล่ะยะหล่อน”
“ที่มานี่อัญแค่อยากจะมายั่วผู้ชาย?”
“โอ๊ย! ชู่ว!...เบา ๆ หน่อยซี นั่นน่ะมันจุดประสงค์หลัก จุดประสงค์รองแค่มาอวดความสวยเท่านั้น”
ลัคนาเบ้ปากแต่เธอไม่เคยโกรธเพื่อนสนิทเวลาถูกลัคณาตอกกลับมาอย่างซื่อใส แค่ส่ายหน้าเหมือนเอือมระอาแต่แล้วสายตาของหล่อนกลับกวาดไปเห็นอะไรบางอย่างที่จุดความสนใจ
“เฮ้ย! ลัคกี้...หล่อนดูนั่น”
“อะไร...ผู้ชายเหรอ?”
“เอ๊า...นังลัคกี้นี่...เออ...ก็ผู้ชายนะสิยะ แต่ที่มันน่าสนใจมากกว่านั้นก็เพราะว่านั่นน่ะเป็นรุ่นพี่ปี่สี่คณะวิศวะที่อยู่ทีมฟุตบอลของมหาวิทยาลัยไง...อืม???”
“อะไร...เธอมองหาอะไร?”
ลัคณาถามเพราะเห็นเพื่อนสนิททำท่าเมียงมองไปยังกลุ่มผู้ชายที่ยืนอยู่ใกล้บาร์เครื่องดื่มท่ามกลางแสงไฟและเสียงเพลงที่เปิดคลอไปด้วย ผับแห่งนี้ไม่เน้นเสียงดังสนั่นและลูกค้าส่วนใหญ่เป็นกลุ่มลูกคนมีสตางค์แถมหน้าตาดี ลัคณาทำท่าครุ่นคิดเหมือนหล่อนกำลังมองหาอะไรบางอย่างในกลุ่มคนกลุ่มนั้นอย่างจริงจังก่อนจะตอบลัคณากลับไปว่า
“ฉันกำลังมองหารุ่นพี่คนหนึ่งอยู่ ปกติเขาจะมากับกลุ่มนี้นะ อืม...แต่คืนนี้ฉันไม่ยักเห็นเขามาด้วยแฮะ”
“ใครเหรอ?”
“ก็พี่จอมทัพ สุดหล่อสาวกรี๊ดทั้งมหาวิทยาลัยคนนั้นนะซี”
“พี่จอมทัพ...นักฟุตบอลประจำมหาลัยคนนั้นน่ะเหรอ”
ลัคณาทำท่านึกได้ ก็จะไม่ให้เธอนึกออกอย่างรวดเร็วได้อย่างไรในเมื่อคนที่อัญชัญกล่าวถึงคือคนเดียวกับรุ่นพี่ที่เธอแอบปลื้มเขาอยู่ ลัคณาจดจำได้แม่นมั่นว่าจอมทัพหน้าตาเป็นอย่างไร หล่อเหลาและสมาร์ทขนาดไหนและที่สำคัญไม่มีสาวคนไหนในมหาวิทยาลัยไม่รู้จักรุ่นพี่ชื่อดังคนนี้ ขณะนั้นอัญชัฯก็พูดต่อพร้อมทำหน้าฝันหวาน
“อืม...พี่จอมทัพนะทั้งหล่อเข้ม เรียนเก่งกีฬาเด่น ผู้ชายอะไรจะเพอร์เฟ็คปานนี้ พูดแล้วก็ยังอดที่จะคิดไม่ได้เลยว่าถ้าฉันได้เป็นแฟนของเขาแล้วมันจะเป็นยังไง”
“เธอชอบคนหน้าตาแบบนั้นเหรออัญชัญ แต่จะว่าไปเขาก็หน้าตาดีอยู่นะ”
“จะไม่ให้ฉันหลงใหลเขาได้ยังไง ก็เขาน่ะเป็นลูกครึ่งหลายเสี้ยว ทั้งเกาหลีไทยอเมริกัน นี่เขาดังขนาดนี้ผู้หญิงทั้งมหาลัยฝันถึงกันทั้งนั้นสงสัยมีแต่หล่อนคนเดียวมั้งลัคกี้ที่ไม่เคยฝันถึงผู้ชายคนไหนเลยน่ะ”
อัญชัญกระแนะกระแหนแต่ลัคณากลับส่ายหน้าแล้วตั้งใจจิบไวน์ซึ่งสำหรับเธอแล้วรสชาติมันปะแล่ม ๆ ต่อ ปกติเธอไม่เคยลองของพวกนี้แต่เพราะขัดใจเพื่อนสนิทไม่ได้เลยต้องมาเที่ยวผับเป็นเพื่อนอัญชัญเพราะกลัวว่าหล่อนจะเหงา
ลัคณาเป็นสาวน้อยที่มาจากต่างจังหวัด ครอบครัวของหล่อนอยู่ในระดับปานกลาง พื้นเพก็ไม่ได้เป็นคนโก้หรูและมีนิสัยชอบเก็บตัวเงียบ ๆ ทั้งที่หน้าตาของเธอสะสวยเข้าขั้นดาวมหาวิทยาลัยแต่เธอกลับไม่ยอมเข้าประกวดประขันช่วงชิงตำแหน่งกับใครเพราะความขี้อายเลยเป็นสาวแว่นชอบเข้าห้องสมุดอยู่เป็นประจำมากกว่าจะเดินนวยนาดแต่งตัวอวดความมีฐานะแข่งกับเพื่อนคนอื่น ดูแล้วเหมือนว่าจะน่าเบื่อด้วยซ้ำแต่ด้วยนิสัยไม่ขัดคอใครและพูดจาไม่กระโชกโฮกฮากทำให้คบเป็นเพื่อนสนิทกับอัญชัญที่ชอบส่งเสียงดังและชอบทำให้หนุ่ม ๆ สนใจแม้หน้าตาจะสวยน้อยกว่าลัคณาอยู่มากโข
ไม่มีใครรู้ว่า นันทินี เลขาของ เจตต์ มีงานอีกอย่างคือการเป็นนางบำเรอลับๆ ของเขา กระทั่งวันหนึ่งเธอไม่สามารถทำหน้าที่นั้นต่อไปได้เพราะนันทินีหลงรักท่านประธานสุดหล่อ เธอตัดสินใจลาออกแต่เขากลับไม่ยินยอม ก็ในเมื่อเธอจากไปพร้อมหอบลูกในท้องของเขาไปด้วย
เธอยอมทนให้เขาดูถูก เป็นแม่ของลูกให้สามีของพี่สาว จเด็จ - นภัทสรีย์ นภัทสรีย์ ยอมรับข้อเสนอมีลูกกับ จเด็จ สามีของ เพียงกมล พี่สาวต่างแม่ที่มีปัญหาสุขภาพไม่สามารถมีลูกได้และชีวิตอาจไม่ยืนยาว เพื่อตอบแทนบุญคุณที่เพียงกมลส่งเสียให้เธอเรียนจนจบ ทั้งที่ จเด็จไม่เห็นด้วยแต่แรกและแสดงท่าทีรังเกียจเพราะคิดว่า นภัทสรีย์อยากได้สามีของพี่สาว และยิ่งกว่านั้นคืออยากได้มรดก แต่แล้วเขาเองเผลอมีความสัมพันธ์กับนภัทสรีย์จนเธอตั้งท้อง แต่เพียงกมลกลับเสียชีวิตเสียก่อนน้องสาวคลอด เมื่อไม่มีพี่สาวแล้ว นภัทสรีย์ก็ตัดสินใจยอมจากไปทั้งที่อุ้มท้องแก่เพื่อเป็นการพิสูจน์ว่าเธอไม่ต้องการอะไรทั้งสิ้น ทั้งทรัพย์สมบัติและที่ดินแม้จะรักสามีของพี่สาวที่รังเกียจเดียจฉันท์เธอ ไม่ต้องการเป็นแค่ เมียแทนรัก ถึงเวลานั้นจเด็จจึงรู้ใจตัวเองว่าเขารักเธอมากแค่ไหน และไม่สามารถปล่อยเมียกับลูกไปจากชีวิตของเขาได้
“มาเรียสจะไม่เป็นอะไร เขาจะไม่บาดเจ็บอาการสาหัสและต้องตายถ้าคนที่ขับรถพาเขาไปคืนนั้น ไม่ใช่คุณ!” เบน คริสเตียนเซน จะไม่ยอมสูญเสียน้องชายฝาแฝดของเขาไปโดยไม่ได้ลากตัวคนผิดมาลงโทษ เขาล่อหลอก พลอยพิชญา มายังสกรูวา แห่งหมู่เกาะโลโฟเตนเพื่อจองจำเธอไว้กับอเวจีชั่วนิรันดร์ในสวรรค์ของชาวไวกิ้ง เขาคือมัจจุราชที่จะลากเธอลงสู่ห้วงลึกที่สุดของมหาสมุทรแห่งความสิ้นหวัง ทว่าเธอกลับยินดีชดใช้ความผิดแม้แลกด้วยวิญญาณที่ถูกร้อยรัดจากความชิงชัง หากแต่พิศวาสเถื่อนนั้นคือการลงทัณฑ์หรือเสน่หาที่พันธนาการตัวเขาไว้จนดิ้นไม่หลุด
ภารกิจสำคัญของ อลินทิรา คาฮานา สายลับสาวลูกครึ่งไทย เวเนซูเอลา หรือที่รู้จักในองค์กรว่า ออลโซย่า คือการโจรกรรมข้อมูลสำคัญของธาตุชนิดใหม่ที่สามารถพัฒนาเป็นอาวุธ ซึ่งมีอานุภาพร้ายแรงกว่านิวเคลียร์ สายลับแสนสวยมือหนึ่งได้ข้อมูลนั้นไป แต่เธอกลับต้องพบกับความจริงอันน่าพรั่นพรึงยิ่งกว่า เพราะเธอกำลังถูกตามล่า ไม่ใช่แค่องค์กรลับที่สั่งเธอมา แต่ยังมีเขา แดเนียล ไพรซ์ เทพบุตรผู้หล่อเหลาเกินใครในตระกูลขุนนางเก่าอันมั่งคั่ง มาเฟียผู้หยิ่งทะนงและเลือดเย็นเจ้าของข้อมูลลับที่ถูกโจรกรรม เขาควานหาตัว ออลโซย่า แทบพลิกแผ่นดิน แต่เมื่อได้ตัวเธอมา เขากลับ ฆ่า เธอด้วยเสน่หาและพิศวาสร้อนแรง
เมมนอน ราชองครักษ์หลวงแห่งฟาโรห์รามเสสมหาราช ผู้มีหัวใจรักมั่นคงต่อเจ้าฟ้าหญิงเนเฟอร์ติตี หากเมื่อถูกหักหลัง รักจึงกลายกลับ เป็นความเคียดแค้นชิงชังอย่างมิอาจเลี่ยง เนเฟอร์ติตี เจ้าฟ้าหญิงแห่งนครธีปส์ พระราชธิดาในฟาโรห์รามเสสและพระมเหสีเอกเนเฟอร์ตารี พระชนมายุ ๑๗ ชันษา หัวใจของนางมอบไว้แด่ราชองรักษ์หลวงเมมนอนผู้เดียวเท่านั้น “เมมนอน…เกิดอะไรขึ้น…ท่านบาดเจ็บ” “อย่ามาแสร้งว่าท่านเป็นห่วงเป็นใยข้าเจ้าหญิงเนเฟอร์ติตี !” เมมนอนคำรามลั่นพร้อมทั้งดึงข้อพระบาททั้งสองจนร่างทั้งร่างของเจ้าหญิงเซเข้าหาร่างสูงใหญ่ เนเฟอร์ติตีสั่นไปหมดด้วยไม่เคยเห็นชายหนุ่มโกรธมากขนาดนี้ หากดูเหมือนทุกอย่างเปลี่ยนไปหมดแล้ว เขาไม่สนใจแม้แต่น้ำพระเนตรของเจ้าหญิงซึ่งเคยเป็นที่รัก มีแต่จะเดือดดาลและบีบข้อพระหัตถ์แรงขึ้น “เมมนอน…. ท่านเป็นอะไรไป ข้าเจ็บ!” “เนเฟอร์ติตี…ท่านคงรู้เห็นกับรามเสสส่งคนไปกำจัดข้าในการเดินทางครั้งนี้ แสร้งทำดีให้ข้าไปอาบูซิมเบลแล้วตลบหลังด้วยการส่งนักฆ่าขึ้นไปบนเรือหลวง เท่านั้นไม่พอ พวกท่านอำมหิตนักแม้แต่ทหารที่ไปกับข้าก็ไม้ละเว้นชีวิตเพื่อให้ใครๆเข้าใจว่านี่เป็นการปล้นสะดมต์ บอกข้าสิเนเฟอร์ติตี…บอกข้าว่าหัวใจของท่านทำด้วยอะไรถึงได้โหดร้ายยิ่งกว่าอนูบิส!” “หยุดปรักปรำข้าเดี่ยวนี้! ข้าไม่รู้ไม่เห็นสิ่งใดที่ท่านกล่าวมา ท่านน่าจะรู้ว่าข้ามิเคยคิดจะทำอะไรเช่นนั้น” เสียงนางอ่อนลงในตอนท้ายราวจะบอกให้รู้ว่าความอาลัยนั้นยังติดลึกในใจมากเหลือเกิน หากสำหรับราชองครักษ์หนุ่มกลับคิดตรงกันข้าม เนเฟอร์ติตีก็เหมือนน้ำผึ้งอาบยาพิษ นางแสร้งทำให้เขาสงสารเพื่อคิดจะพล่าผลาญวิญญานของเขาในภายหลัง “ข้าเคยหลงเชื่อพวกท่าน ยอมมอบชีวิตและความภักดีแก่องค์สมมติเทพแห่งอมุน-รา เป็นนายทหารที่ยอมตายแทนองค์เหนือหัวได้ทุกเวลา... และสำหรับท่าน ข้าก็ได้มอบความรักอย่างชายคนหนึ่งที่พึงรักหญิงเดียวอย่างสุดหัวใจ หากแต่สิ่งที่ข้าได้กลับคืนก็แค่คำลวงและความทรยศหักหลัง ท่านจงรู้ไว้ว่าข้าหมดสิ้นแล้วซึ่งความไว้วางใจ ระหว่างท่านกับข้าให้มันเหมือนสายน้ำไนล์ที่ไหลไปไม่มีวันหวนคืน!”
แม่ทัพเฉิงจิ้นเหอ หนึ่งในแม่ทัพผู้เยี่ยมยุทธถูกส่งตัวมายังดินแดนลับเร้นเพื่อกวาดล้างอำนาจของเหล่ามาร และหนึ่งในเหตุผลที่เขาต้องมาที่นี่ก็เพื่อตามล่า นางมารหมื่นบุปผา ผู้ซึ่งปลิดชีวิตคู่หมายของเขาโดยไร้ความปราณี หากแต่เมื่อเฉินจิ้นเหอได้พบนาง โลกอันเปล่าร้างนั้นเสมือนกลับมาเบ่งบานในหัวใจ ของจอมยุทธผู้ไร้รัก
"ที่รัก ฉันจะชดใช้ให้เธอด้วยทั้งชีวิตของฉัน แต่งงานใหม่กันน๊า!" หลินเอินเอิน "คุณไม่รู้สึกอายเขาบ้างเหรอที่ตามง้อฉันทุกวัน! คุณเป็นหมารึไง!" ป๋อมู่หาน "ที่รัก ฉันยอมทำทุกอย่างเพื่อเธอ และเพื่อเธอคนเดียวเท่านั้น!" หลินเอินเอินหัวเราะ เธอเป็นทั้งทนายชื่อดัง หมออัจฉริยะสากล และแฮ็กเกอร์ระดับแนวหน้า ทำไมเธอต้องแต่งงานใหม่กับไอ้ผู้ชายหมาๆ นั่นละ ช่างน่าขันจริง ๆ "ไม่มีวันแต่งงานใหม่หรอก ใสหัวไปไกลๆ ซะ!"
เดิมทีนางเป็นทายาทของตระกูลแพทย์เทพ แต่จู่ๆ นางก็กลายเป็นบุตรีของภรรยาเอกจากจวนเสนาบดีที่พ่อไม่สนใจใยดีและแม่ก็เสียชีวิตตั้งแต่ยังนางยังเด็ก ในวันที่นางย้อนยุค นางถูกใส่ร้ายว่าเป็นผู้ร้ายตัวจริงที่สังหารฮูหยินจวนโหว นางพยายามพลิกผัน พลิกสถานการณ์ และพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของนาง นางคิดว่าภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกนั้นจบลงแล้ว แต่นางไม่รู้ว่าสิ่งที่นางจะต้องเผชิญคือเหวอันไม่มีที่สิ้นสุด เป็นถึงบุตรีของภรรยาเอกจากจวนเสนาบดีกลับมีอันตรายอยู้รอบตัวมากมาย ทุกคนก็รังแกนางได้ พ่อไม่สนใจนางจะเป็นหรือจะตาย แม่เลี้ยงและน้องสาวต่างแม่สนุกกับการทรมานนาง คู่หมั้นชั่วร้ายของนางอยากจะใช้นางเป็นประโยชน์เพื่อขึ้นไปที่สูง และแม้แต่น้องชายแท้ๆ ของนางยังทรยศนาง นางจึงเริ่มต่อสู้กับคนเจ้าเล่ห์ ข่มเหงแม่เลี้ยงของนาง และดูแลน้องชายและน้องสาวของนาง ดังนั้นนางวางแผนที่จะเล่นงานผู้ชายชั่ว เอาคืนแม่เลี้ยง และแก้แค้นน้องๆ ระหว่างที่นางแก้แค้นนั้น นางมีชีวิตที่มีความสุข แต่กลับไม่รู้ว่าไปยั่วยุคนใหญคนหนึ่งเข้าเมื่อไร เมื่อนางจะทำเรื่องไม่ดีหรือฆ่าคน เขาก็ช่วยนางหมด ในที่สุดนางก็อดไม่ได้ที่ถามออกมาว่า "ท่าน แม้ว่าข้าจะทำลายโลกที่ไม่มความยุติธรรมนี้ ท่านก็จะช่วยข้าเช่นกันหรือ" เขาทำหน้าใจเย็น "ตราบใดที่เจ้าอยู่เคียงข้างข้า แม้ว่าจะเป็นโลกใบนี้ ข้าก็สามารถให้เจ้าได้"
เพียงดื่มน้ำชาจอกแรกที่ผู้เป็นมารดาเลี้ยงมอบให้ซุนฮวาก็กลายเป็นสตรีร้ายกาจ ปีนขึ้นเตียงท่านอ๋องผู้เป็นคู่หมายของน้องสาวจำใจกล้ำกลืนสถานะพระชายาตัวแทนเป็นเพียงเงาของผู้อื่นในสายตาของสวามี
ชูจี้ถูกเก็บไปอุปการะตั้งแต่ยังเด็ก ซึ่งถือเป็นความฝันของเด็กกำพร้าทั่วไปอย่างชูจี้ แต่ชีวิตหลังจากนั้นมันไม่ได้มีความสุขดั่งที่ชูจี้คิดฝันไว้เลย เธอต้องอดทนถูกเย้ยหยันและการทำทารุณจากแม่บุญธรรมของเธอ แต่ก็ยังโชคดีที่เธอได้รับความเมตตาจากคนใช้สูงวัยคนหนึ่งในบ้านหลังนั้น ชึ่งเป็นคนคอยดูแลและเอาใส่เธอเหมือนแม่แท้ ๆ ของเธอ จนกระทั่งคนใช้จากไปด้วยอาการป่วย ชูจี้ก็ถูกบังคับให้แต่งกับผู้ชายที่ไม่เอาการเอางานแทนลูกสาวแท้ ๆ ของพ่อแม่บุญธรรมของเธอเพื่อชดใช้ค่ารักษาพยาบาลของคนใช้ เรื่องราวจะเป็นเช่นเดียวกับซินเดอเรลล่าหรือไม่? อย่างไรก็ตาม ชายที่เธอจะแต่งงานด้วยนั้นไม่เหมือนเจ้าชายเลยสักนิดนอกจากรูปร่างหน้าตาของเขาที่สามารถเทียบเท่ากับเจ้าชายได้เท่านั้นเอง ลู่เหยี่ยนเป็นลูกชายนอกสมรสของครอบเศรษฐีครอบครัวหนึ่ง เขาใช้ชีวิตไปวันๆ (พอลอดไปด้วยค่ะ)มาโดยตลอด ที่เขาตกลงแต่งกับชูจี้ก็เพราะอยากจะทำให้ความปรารถนาสุดท้ายของแม่ของเขาสมหวังเท่านั้น แต่ในคืนวันแต่งงาน เขากลับพบว่าเจ้าสาวคนนี้มีพฤติกรรมที่ผิดกับที่เคยได้ยินได้ฟังมา โชคชะตาจะบันดาลให้พวกเขาเป็นอย่างไร และลู่เหยี่ยนจะเป็นดั่งที่เราคิดหรือไม่ สิ่งที่น่าประหลาดใจคือลู่เหยี่ยนมีหลายอย่างที่คล้ายๆ กับมหาเศรษฐีที่ใหญ่ที่สุดในเมืองนี้อย่างพิลึก สุดท้ายแล้ว ลู่เหยี่ยนจะสามารถรู้ได้หรือไม่ว่าชูจี้ คือเจ้าสาวจำเป็นที่ต้องได้แต่งงานแทนพี่สาวของเธอ การแต่งงานของพวกเขาจะเป็นจุดเริ่มต้นเรื่องราวสุดโรแมนติกหรือวิบากกรรมของชีวิต โปรด ติดตามและค้นหาชีวิตและเรื่องราวของทั้งสองคนด้วยกันเถอะ
หลังจากแต่งงานได้ 2 ปี ในที่สุดเจียงเนี่ยนอันก็ตั้งครรภ์สักที ความดีอกดีใจของเธอแต่กลับแลกกับคำขอหย่าของสามี หลังจากการสมคบคิด เธอนอนในกองเลือด และต้องการขอร้องเขาให้ช่วยเด็กเอาไว้ แต่กลับไม่สามารถติดต่อกับอีกฝ่ายได้ ด้วยความสิ้นหวังเธอจึงออกจากประเทศไป ต่อมาในงานแต่งงานของเจียงเหนียนอัน คุณกู้เสียการควบคุมและคุกเข่าลง ดวงตาของเขาแดงก่ำ "มีลูกของฉัน แล้วเธออยากจะแต่งงานกับใครกัน?"
【สาวน้อยผู้มีความรักในใจกลายเป็นหญิงสาวที่มีสติปัญญา vs ซีอีโอผู้ตามรักอย่างบ้าคลั่ง】 ในปีที่ห้าของการแต่งงานแบบลับๆ ของเธอ เสิ่นจาวหนิงเห็นสามีของไปเปิดห้องที่โรงแรมกับรักแรกของเขากับตาตนเอง จากนั้นเธอเพิ่งรู้ว่าลี่เยี่ยนซิวแต่งงานกับเธอเพราะเธอดูคล้ายกับรักแรกของเขา เสิ่นจาวหนิงตายใจและหลอกให้ลี่เยี่ยนซิวเซ็นสัญญาหย่า หนึ่งเดือนต่อมา เธอประกาศต่อหน้าผู้คนว่า “ลี่เยี่ยนซิว ฉันไม่ต้องการคุณอีกแล้ว อให้คุณกับรักแรกของคุณจะอยู่ด้วยกันตลอดไป” ลี่เยี่ยนซิวกอดเธอพร้อมน้ำตาคลอเบ้า “เสิ่นจาวหนิง คุณเป็นคนที่เข้ามาหาผมก่อน แล้วตอนนี้คุณจะทิ้งผมง่ายๆ ได้ยังไง?” ****** หลังจากที่เสิ่นจาวหนิงหย่า งานของเธอไปได้ดีขึ้นเรื่อยๆ บริษัทก็เตรียมที่จะเข้าตลาดหลักทรัพย์ ในงานเลี้ยงฉลอง ลี่เยี่ยนซิวก็เข้าร่วมด้วย เขามองอดีตภรรยาที่จับมือผู้ชายอื่นด้วยความหึงหวงอย่างแรง ขณะที่เสิ่นจาวหนิงเตรียมเปลี่ยนชุด เขาก็ตรงเข้ามาหาเธอในห้องลองเสื้อ “ผู้ชายคนนั้นดีขนาดนั้นเลยเหรอ?” เสิ่นจาวหนิงถึงสังเกตเห็นว่าลี่เยี่ยนซิวร้องไห้แล้ว น้ำตาของเขาตกลงบนกระดูกไหปลาร้าของเธอและมันรู้สึกร้อนๆ “เสิ่นจาวหนิง ผมเสียใจแล้ว เราคืนดีกันได้ไหม?”
© 2018-now MeghaBook
บนสุด
GOOGLE PLAY