บอสขา... เมื่อไหร่จะอิ่ม!

“มองตาค้างเชียวนะ นังโม”

ต้นแขนของโมรีถูกสะกิดจากนิ้วเรียวของรำเพยเพื่อนสนิท

โมรีรีบละสายตาจากผู้ชายในชุดสูทสีครีมพอดีตัวที่กำลังก้าวขึ้นไปบนรถสปอร์ตสีดำเงามามองเพื่อนตนเอง และก็ปั้นยิ้ม

“มองอะไร เปล่าสักหน่อย”

“แหม อย่าคิดว่าฉันไม่เห็นว่าแกจ้องวิทยากรพิเศษตาเป็นมัน นี่ถ้าแกกินเข้าไปได้ พ่อรูปหล่อคงเหลือแต่กระดูกแล้วล่ะ”

พวงแก้มนวลของโมรีแดงระเรื่อ และก็อดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมตัวเองถึงได้แสดงความรู้สึกออกไปมากมายจนรำเพยสังเกตเห็น

ถูกต้อง...

รำเพยเข้าใจไม่ผิดหรอก หล่อนตกหลุมรักวิทยากรพิเศษคนนี้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เขามาบรรยายในคลาสเรียนเมื่อสองเดือนก่อน และก็ไม่คิดว่าอาจารย์จะเชิญเขามาบรรยายอีกครั้งในเช้าวันนี้

พลศรุต อัครโยธิณ นักธุรกิจมือวางอันดับหนึ่งของเมืองไทย เขามาอายุอานามสามสิบหกปี แต่ใบหน้าของเขาดูอ่อนกว่าวัยมากนัก

หล่อนแทบไม่ได้ฟังในสิ่งที่เขาพูดเลย เพราะมัวแต่จ้องหน้าเขา มองเขาด้วยความชื่นชม

น้ำเสียงของเขาดังผ่านเข้ามาในหู และก็เลยผ่านออกไป แต่ความหล่อเหลาสมบูรณ์แบบที่เขามีอยู่มากมายกลับกระแทกตากระแทกใจและไม่ยอมจางหายไปเลย

หล่อนชอบเขามากจริงๆ

“ไม่ปฏิเสธ แสดงว่าแกชอบพ่อสุดหล่อนั่นจริงๆ สินะนังโม”

“ก็...”

หล่อนรู้ดีว่าโกหกรำเพยไม่มิด จึงต้องยอมรับความจริงออกไป

“ก็เขาหน้าตาดีนี่”

รำเพยหัวเราะร่วน ก่อนจะพูดติดตลกขึ้น “ทั้งรุ่นพี่ รุ่นน้อง รุ่นเดียวกันมาตามจีบแก แต่แกไม่มอง ไม่สนใจ สรุปชอบคนแก่ว่างั้น”

“ฉันก็ไม่รู้อ่ะเพย รู้แค่ว่าพอฉันสบตากับเขานะ หัวใจของฉันก็เต้นแรงมาก จน... จนฉันควบคุมมันไม่ได้เลย”

“ก็สรุปว่าชอบคนแก่นั่นแหละ”

รำเพยยังคงหัวเราะขำขัน

“แต่แกน่าจะมีคู่แข่งเยอะนะ เพราะบรรดาเพื่อนในคลาสก็ทำท่าจะกินเขาหลายคน แล้วนี่ยังไม่นับผู้หญิงในแวดวงเดียวกับเขาอีก”

ใบหน้าของโมรีเจื่อนลง ถอนใจออกมาเบาๆ อย่างรู้ชะตากรรมดี

“ฉันก็แค่แอบรักน่ะ ไม่ได้คิดจะไปคว้ามาครอบครองอะไรหรอก และที่สำคัญ เขาโปรไฟล์ดีขนาดนั้น จะมาสนใจอะไรฉันล่ะ”

“แหม พูดไปได้”

รำเพยทำเสียงสูง มองเพื่อนอย่างหมั่นไส้

“พูดยังกับตัวเองขี้เหร่อย่างนั้นแหละ เธอน่ะสวยพอๆ กับดาวคณะเลยนะ”

“พูดไปนั่นนะเพย”

โมรีหลุดหัวเราะออกมา เพราะรู้ว่าเพื่อนพูดให้กำลังใจเท่านั้น

“แล้วเย็นนี้เอาไง ไปกินไหมหมูกะทะน่ะ”

“ฉันก็อยากไปเป็นเพื่อนเธอนะเพย แต่แม่โทรมาหาเมื่อตอนอยู่ในคลาสเธอก็เห็นใช่ไหม”

“เอ่อ ว่าจะถามว่าแม่โทรมาทำไม”

“แม่บอกให้ฉันรีบกลับบ้านน่ะ วันนี้พี่มีนามีนัดไปดูตัว”

“ดูตัว?”

รำเพยอุทานตกใจ

“ใช่แล้วล่ะ แม่บอกให้ฉันรีบกลับไปช่วยพี่มีนาแต่งตัวน่ะ”

รำเพยหัวเราะอีกครั้งอย่างเหลือเชื่อ

“พี่สาวเธอทั้งสวยทั้งเก่ง นี่ยังต้องไปดูตัวอีกเหรอนังโม”

“พี่มีทำงานหนักมาก ก็เลยไม่มีเวลาหาแฟนน่ะ แล้วแม่ก็อยากให้พี่มีแต่งงานเสียที” โมรีบอกเพื่อนไปตามความเป็นจริง

“แม่เธอทำเหมือนกับว่าพี่มีนาอายุจะสี่สิบแล้วอย่างนั้นแหละ”

“ปีนี้พี่มีก็อายุจะยี่สิบแปดแล้วล่ะ แม่คิดว่าผู้หญิงแต่งงานช้าไม่ดีน่ะ”

รำเพยพยักหน้ารับทราบ

“ก็อย่างว่าล่ะ บ้านเธอมีเชื้อสายจีนนี่เนอะ”

โมรียิ้มบางๆ ให้เพื่อนสนิท และก็นั่งเหม่อลอยต่อไป เพราะสมองเอาแต่วนกลับไปคิดถึงเรื่องของผู้ชายคนนั้นไม่ยอมหยุด

ไม่น่าเชื่อเลยว่า ผู้หญิงที่ไม่เคยสนใจจะมองชายใดมาก่อนอย่างหล่อน จะตกหลุมรักผู้ชายแก่กว่าเป็นสิบปีได้ง่ายดายแบบนี้

“นี่นังโม ตาลอยอีกแล้ว”

“เอ่อ... เปล่าสักหน่อย”

“อย่ามาโกหกเพื่อน แกนี่ถ้าจะเป็นเอามากนะยะ”

รำเพยมองเพื่อนด้วยความขบขัน เพราะคบกันมาตั้งแต่ประถม หล่อนไม่เคยเห็นโมรีแสดงท่าทางคลั่งไคล้ผู้ชายคนไหนมาก่อนเลย ตาแก่นี่คนแรก

หลังจากช่วยพี่สาวแต่งตัวแต่งหน้าจนเสร็จ โมรีซึ่งมีอายุอ่อนกว่ามีนาถึงแปดปีกว่าก็อุทานออกมาด้วยความทึ่ง เมื่อเห็นใบหน้าของพี่สาวในกระจกเงา

“พี่มีสวยจังเลยค่ะ”

มีนาระบายยิ้มออกมา มองตัวเองในกระจกด้วยความพึงพอใจเช่นกัน

“ขอบใจนะน้องรัก ที่แปลงโฉมให้พี่สวยขนาดนี้”

“แหม พี่มีสวยอยู่แล้วต่างหากล่ะคะ โมไม่ได้ช่วยอะไรเลย”