กันต์ รักษ์ชาติไทย ผู้กองคนเก่งแห่งหน่วยปราบปรามยาเสพติด เขาได้รับภารกิจสำคัญให้ไปสืบราชการลับเพื่อกำจัดคนชั่วหนักแผ่นดินให้สิ้นบ้านเมือง เหมือนชะตาฟ้าลิขิตให้เขาพบเจอกับสาวน้อยสู้ชีวิต ปาหนัน ธรรมชาติก่อเกิด เด็กสาววัยเพียงสิบเก้าที่ต้องต่อสู้ดิ้นรนให้ตัวเองและครอบครัวอยู่รอด อาจเป็นเพราะความผิดพลาดตกกะไดพลอยโจนที่ทำให้กันต์ต้องรับผิดชอบสาวน้อยแสนสวยที่ตามหามาตลอดทั้งชีวิต แต่เหนือสิ่งอื่นใด คือความรักอันอ่อนหวานซาบซ่านหัวใจที่ผูกหัวใจสองดวงเข้าด้วยกัน
“ทำอะไรกันน่ะ เฮ้ย! ตำรวจมา ตำรวจมา!!!”
กล้า ใจซื่อ ชายหนุ่มวัยยี่สิบเจ็ดปีร้องตะโกนโหวกเหวกเมื่อเห็นกลุ่มชายฉกรรจ์จำนวนหนึ่งกำลังทำอะไรสักอย่างลับๆ ล่อๆ ในบริเวณที่เขาวางเบ็ดตกปลา เพราะเป็นกลางคืน เขาจึงเห็นหน้าพวกมันไม่ชัด พอได้ยินเสียงตะโกนว่าตำรวจมา พวกมันก็วิ่งหนีไม่คิดชีวิต แสดงว่าพวกมันคงกำลังทำเรื่องผิดกฎหมายเป็นแน่
“ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย ช่วยฉันที ปวดหัว... ปวดหัวเหลือเกิน”
เสียงครางที่ลอยมากระทบหูทำให้กล้าหยุดกึก เขาส่องไฟมองหาที่มาของเสียง เพราะไม่ใช่คนกลัวผีสางนางไม้ที่ไหน เขาคิดว่าคนดีผีคุ้ม ทำดีซะอย่างไม่ต้องกลัวอะไร
“เฮ้ย! คนนี่หว่า น้องๆ... เป็นยังไงบ้าง” กล้ามองเห็นหญิงสาวคนหนึ่งนอนครางอยู่บนพื้นดินใกล้ๆ กับหนองน้ำ รอบข้างมีจอบวางอยู่และถูกใช้งานโดยการขุดดินไปแล้วบางส่วน
“ไอ้พวกนั้นคิดจะฝังคนเป็นๆ เลยเหรอนี่” กล้าตกใจเมื่อเริ่มลำดับเหตุการณ์ เขามองคนในอ้อมแขนที่ตัวอ่อนปวกเปียก เลือดไหลซึมจนแห้งกรังบนศีรษะ สภาพเหมือนโดนทำร้ายจนสลบ นึกแล้วทั้งเวทนาและสงสารจับใจ
“น้องไม่เป็นอะไรนะ พี่จะพาน้องไปหาหมอ ทำใจดีๆ เอาไว้” กล้าบอกคนในอ้อมแขน ก่อนจะอุ้มพาร่างอ่อนแรงไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด!!!
กล้านั่งมองร่างบอบบางที่สลบไสลไปหลายวันด้วยความรู้สึกเป็นห่วง ใจเขาว้าวุ่นไปหมดเมื่อไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร มีความแค้นอะไรกับใคร ถึงได้ถูกตามฆ่าจนแทบเอาชีวิตไม่รอดแบบนี้ ดูจากรูปร่างหน้าตาและผิวพรรณ เขาคิดว่าเธอต้องเป็นลูกผู้ลากมากดีหรือค่อนข้างจะมีฐานะ กล้าปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเธอเป็นผู้หญิงที่สวยมาก สวยหวานยิ่งกว่านางในวรรณคดีไทยเสียอีก ทุกครั้งที่มองหน้าคนป่วยบนเตียง หัวใจของเขาก็เต้นแรงอย่างประหลาด แม้ใบหน้าของเธอจะซีดเซียว แต่อาการป่วยกลับไม่ได้กลบใบหน้าอันงดงามไปเลยแม้แต่น้อย
“น้ำ... หิวน้ำ ขะ... ขอน้ำหน่อย” เสียงแหบแห้งที่เปล่งออกมาจากเตียงนอนขาวสะอาดของโรงพยาบาลทำให้กล้ารีบถลาเข้าไปหา
“น้ำครับ ค่อยๆ ดื่มนะ ไม่ต้องรีบ” เขารีบหมุนเตียงให้สูง ประคองศีรษะของเธอเอาไว้อย่างอ่อนโยนแล้วจับหลอดไปสัมผัสกับริมฝีปากซีดๆ เพื่อให้เธอดื่มน้ำดับความกระหาย
“แค่กๆๆๆ” แม้จะบอกให้เธอค่อยๆ ดื่ม แต่เพราะความกระหายเธอจึงรีบดื่มจนสำลัก
“อย่ารีบสิ ค่อยๆ ดื่ม” เขารีบบอกอีกครั้ง ลูบหลังลูบไหล่ให้คนป่วยที่ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองรอบกาย
“ที่นี่ที่ไหนคะ” เธอเอ่ยถาม มือกุมศีรษะเอาไว้ด้วยความรู้สึกมึนงง แถมยังมีอาการปวดหัวเป็นริ้วๆ เกิดขึ้นอีก
“โรงพยาบาล น้องสลบไปหลายวันเลยนะ” เขาบอกสาวน้อยตรงหน้าที่กำลังขมวดคิ้วมึนงง
“คุณเป็นใครคะ?” สาวน้อยเอ่ยถามด้วยความสงสัย เพราะเธอไม่คุ้นหน้าเขาสักนิด ถ้าจะพูดให้ถูก เธอจำอะไรไม่ได้เลย
“เอ่อ...” กล้ากำลังจะตอบก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อได้ยินประโยคถัดมา
“แล้วฉันเป็นใครคะ ฉันชื่ออะไร โอ๊ย! ปวดหัวจัง”
“ปวดหัวเหรอ งั้นไม่ต้องคิดอะไรนะ พักผ่อนก่อน เดี๋ยวพี่จะไปตามหมอมาดูอาการ” กล้าตกใจถลาเข้าหาสาวน้อยที่กำลังกุมหัวตัวเองแล้วร้องครางโอดโอย
“ปวดหัวจังเลย โอ๊ย! ปวด!!!”
กล้าตกใจรีบตามหมอมาดูอาการของหญิงสาว ตอนเขาพบเธอ สภาพศีรษะถูกทุบด้วยของแข็ง สมองของเธอคงได้รับการกระทบกระเทือนเลยจำอะไรไม่ได้ หมอเจ้าของไข้บอกว่าเธอมีอาการสมองเสื่อม ทำให้กล้ายิ่งหนักใจ
กล้าไม่รู้จะทำยังไง เขาเลยต้องพาเธอกลับบ้านไปด้วย แต่เพราะสาวน้อยหน้าหวานทำให้เขาตกหลุมรักอย่างมิอาจหักห้ามใจ เขาไม่อยากเสียเธอไป จึงคิดเห็นแก่ตัวแอบอ้างว่าเขาคือสามีของเธอ
กล้าแต่งเรื่องเพิ่มเติมอีกว่าเขาและเธอออกไปหาปลาที่บึงและถูกคนร้ายชิงทรัพย์ ทำร้ายเธอจนบาดเจ็บ ศีรษะได้รับการกระทบกระเทือน เธอเลยความจำเสื่อม แม้สาวน้อยที่จำอะไรไม่ได้จะไม่คุ้นเคยกับสิ่งที่เขาบอก แต่เธอก็รู้สึกอบอุ่นใจที่ได้อยู่ใกล้ๆ เขา เพราะเขาดีกับเธอมาก และเป็นคนเดียวที่เธอไว้ใจที่สุด เมื่อฟื้นขึ้นมาจากโรงพยาบาลก็ได้เขาคอยดูแลอยู่ไม่ห่าง
“นี่บ้านของเราเหรอจ๊ะพี่กล้า”
ดารา... สาวน้อยวัยยี่สิบ ที่จำอะไรไม่ได้เอ่ยถามชายหนุ่มที่บอกเธอว่าเขาเป็นสามีของเธอด้วยความไม่คุ้นชิน ยิ่งมองไปรอบกายยิ่งไม่คุ้น เธอขมวดคิ้วพยายามนึก แต่นึกเท่าไหร่กลับนึกไม่ออก
“ใช่จ้ะแก้ว นี่บ้านของเราสองคนไง” กล้าโกหกคำโต เขาบอกว่าเธอชื่อดอกแก้ว ชื่อดอกแก้วเป็นอีกอย่างที่ทำให้สาวน้อยขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความไม่คุ้นหู เธอจำไม่ได้สักนิดว่าตัวเองชื่อนี้
“ทำไมที่นี่ดูไม่คุ้นเลยคะพี่กล้า แล้วชื่อแก้ว ทำไมมันไม่คุ้นหู โอ๊ย! ปวดหัว” สาวน้อยกุมศีรษะเพราะรู้สึกปวดหัวขึ้นมาอีกเมื่อพยายามนึกทบทวน แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก ยิ่งนึกก็ยิ่งปวดหัวจนแทบจะระเบิด
“ถ้าปวดหัวก็ไม่ต้องนึกนะแก้ว พักผ่อนกันดีกว่า”
กล้ากุมมือนิ่มกระชับเอาไว้ เขาเองนึกชื่ออะไรไม่ออกเลยเอาชื่อง่ายๆ ว่าดอกแก้ว สีหน้าของกล้ามีแววกังวลจนเห็นได้ชัด เขาเป็นห่วงเรื่องสมองของเธอ เพราะถูกทำร้ายแบบได้รับการกระทบกระเทือนมากจนเบลอ บางครั้งเธอก็ใจลอยจนเขาต้องเรียกซ้ำหลายๆ ครั้ง อีกทั้งเขายังโกหกเธออีก ทำให้เธอไม่ได้นึกทบทวนความทรงจำเก่าๆ เลยสักนิด
คุณหมอบอกว่าต้องพาเธอไปยังสถานที่ที่เธอเคยไปบ่อยๆ เล่าเรื่องที่เธอเคยทำให้ฟังถึงจะจำได้ แต่เขากลับทำตรงกันข้าม กล้ารู้สึกหวงแหนอยากครอบครองหญิงสาวในอ้อมแขน ดังนั้นเขาจึงยัดความคิดใหม่ๆ ให้เธอได้จดจำและลืมเรื่องอดีตทิ้งไปเสีย ในเมื่อในอดีตเธอถูกตามฆ่าจนแทบเอาชีวิตไม่รอด คงไม่ใช่เรื่องดีนักที่ต้องมาจดจำเรื่องราวเลวร้ายพวกนั้น เขาคิดว่าตัวเองสามารถเลี้ยงดูเธอได้โดยไม่ลำบาก เขาจะทำให้เธอมีชีวิตใหม่ที่นี่กับเขา และลืมเรื่องในอดีตไปเสียให้หมด
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวแก้วช่วยพี่กล้าจัดของดีกว่า”
หญิงสาวสะบัดศีรษะไปมา พยายามไม่นึกอะไรให้ปวดหัวอีก เธอมองบ้านไม้หลังขนาดกะทัดรัดแล้วต้องขมวดคิ้ว ทำไมเธอไม่คุ้นชินกับบ้านหลังนี้เลยนะ แถมยังรู้สึกแปลกๆ กับการที่ต้องรับรู้ว่าตัวเองมีสามีแล้วอีกด้วย
“ไหวเหรอแก้ว พี่ว่าพักผ่อนดีกว่า แก้วเพิ่งออกจากโรงพยาบาลนะ ไม่ต้องทำหรอก พี่จะจัดการเอง” กล้ารีบพูด เขาเป็นห่วงไม่อยากให้เธอทำงานอะไร
“ไม่เป็นไรจ้ะพี่กล้า แก้วทำได้” เธอรีบยืนยันด้วยความจริงใจ
ดาราในนามของดอกแก้วช่วยกล้าผู้อ้างตัวว่าเป็นสามีปัดกวาดเช็ดถูบ้านอย่างเรียบร้อย กล้าถึงกับยกมือขึ้นลูบท้ายทอยเมื่อเห็นการกระทำของหญิงสาว เธอเรียบร้อย สะอาดสะอ้าน แถมยังทำอาหารอร่อยจนเขานึกทึ่ง
“อาหารอร่อยที่สุดเลย พี่ไม่เคยกินอาหารอะไรอร่อยเท่านี้มาก่อน” กล้าเติมข้าวเป็นจานที่สอง ขณะเอ่ยชื่นชมหญิงสาวข้างกาย
“เอ๊ะ! พี่กล้าไม่เคยกินอาหารฝีมือของแก้วเหรอคะ” สาวน้อยเอ่ยถามด้วยความสงสัย เธอเองก็ยังแปลกใจตัวเองที่สามารถทำอาหารได้มากมายขนาดนี้ในเวลาอันรวดเร็ว มันเหมือนเป็นความเคยชินว่าเธอทำแบบนี้อยู่บ่อยๆ
“แค่กๆๆ” กล้าถึงกับสำลัก ยกขันน้ำขึ้นดื่มแทบไม่ทัน ชายหนุ่มผินหน้าหนี กลอกตาไปมาเมื่อตัวเองเกือบหลุดปากทำให้สาวน้อยสงสัย ก่อนจะหันมาแก้ตัวเสียงอ่อย
“พี่หมายถึง ตั้งแต่แก้วมาเป็นเมียพี่ พี่ก็กินอาหารอร่อยมาตลอด และไม่เคยกินอาหารใครอร่อยเท่าฝีมือแก้วอีกแล้วล่ะจ้ะ”
กล้ารีบอธิบายเร็วรี่ หญิงสาวจึงพยักหน้ารับยิ้มๆ ก่อนจะทานข้าวกันต่อ หลังจากทานอาหารเสร็จ สาวน้อยก็ทำหน้าที่เก็บกวาดและยกจานชามไปล้าง กล้ารีบห้ามเพราะเห็นมือบางๆ ของอีกฝ่ายแล้วไม่อยากให้ทำอะไร กลัวมือนิ่มๆ จะหยาบกร้านเสียหมด ผิวบางแบบคุณหนูและกิริยามารยาทเรียบร้อยอ่อนหวานนั้น กล้าคิดว่าเธอคงถูกเลี้ยงดูมาอย่างดี ไม่เคยทำอะไรแบบนี้เป็นแน่ แต่ที่ไหนได้ หญิงสาวกลับทำได้ดีเยี่ยมอย่างที่เขานึกทึ่ง จานชามเก็บล้างและจัดเข้าที่เป็นระเบียบ
เธอแอบชอบเขาเพราะเขาคือพระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยเธอเอาไว้ เธอจึงสารภาพรักกับเขาเมื่อเรียนจบและได้เข้าทำงานในบริษัทของเขา แต่เขากลับให้เธอเขียนใบลาออก เธอจึงหนีหายไปจากชีวิตของเขา ได้เจอกันอีกครั้งความจริงก็ถูกเปิดเผย!
เขาเป็นคุณอาของเพื่อน เย็นชา หน้านิ่ง แถมยังดุอีกด้วย ในค่ำคืนหนึ่งที่โดนเพื่อนชายวางยา เขากลับช่วยเธอเอาไว้ แล้วกลายเป็นคุณอาหนุ่มคลั่งรักที่ทำเอาเธอกลายเป็นนางฟ้าตัวน้อย ๆ ในอ้อมแขนแข็งแกร่งอบอุ่นอ่อนโยนของเขา
เธอพลาดท่าเสียทีเขาในค่ำคืนหนึ่ง เขาออกตามหาเธอจนแทบพลิกแผ่นดิน จู่ ๆ ก็มีหญิงสาวคนหนึ่งอุ้มลูกน้อยมาบอกเขาว่า เขาคือพ่อของลูก แล้วจากไป เขาได้เจอผู้หญิงอีกคน กลับตกหลุมรักเธอในทันที และความลับมากมายที่ถูกเก็บซ่อนก็เปิดเผยออกมาให้เขาได้รับรู้
เธอต้องหมั้นหมายกับหลานชายของเขา แต่เพราะประสบอุบัติเหตุทำให้เกิดผลข้างเคียงกลายเป็นผู้หญิงอ้วนสุดแสนอัปลักษณ์ หลานชายของเขาจึงขอถอนหมั้น แต่เธอไม่คิดว่าเขาผู้มีศักดิ์เป็นอาจะเป็นคนหมั้นหมายกับเธอแทน คุณอาหนุ่ม เพื่อนรุ่นน้องของบิดามารดาที่เธอแอบชอบมานานหลายปีแล้ว ในที่สุดจะได้เป็นสามีของเธอจริงๆ
พิมพ์ลภัสโดนมารดาเลี้ยงกับน้องสาวใจร้ายโยนออกจากบ้านท่ามกลางสายฝน และโพทะนาไปว่าเธอหนีตามผู้ชายไป เพื่อทำลายชื่อเสียงของเธอ กลับมาอีกครั้ง พิมพ์ลภัสจึงเปลี่ยนจากบทนางเอกกลายเป็นนางร้ายเอาคืนคนที่ทำเอาไว้กับเธออย่างสาสม!
หวังจื่อหลินอ่านนิยายจบด้วยความโมโหที่นางเอกในนิยายโดนทำร้ายจนตาย เธอเดินข้ามถนนไม่ทันระวังจึงโดนรถชน หลิวเหวินจงเพื่อนชายคนสนิทที่แอบรักเธอจึงเข้ามาช่วยเอาไว้ แต่ทั้งสองก็โดนรถชนอยู่ดี สองหนุ่มสาวกลายเป็นเจ้าชายและเจ้าหญิงนิทรานอนหลับไม่ฟื้น แต่ขณะเดียวกันก็ทะลุมิติเข้าไปอยู่ในนิยายเล่มที่ตัวเองอ่าน และเข้าไปแก้ไขสถานการณ์เลวร้ายที่เกิดขึ้นให้แปรเปลี่ยนไปในทิศทางที่ดีขึ้น
เสิ่นชิงกลายเป็นลูกสาวของชาวนาจากคุณหนูที่ร่ำรวยของตระกูลเสิ่นในชั่วข้ามคืน ลูกสาวตัวจริงใส่ร้ายเธอ คู่หมั้นของเธอทำให้เธออับอาย และพ่อแม่บุญธรรมของเธอก็ไล่เธอออกจากบ้าน... ทุกคนต่างรอที่จะหัวเราะเยาะเธอ ทว่าเธอกลับกลายเป็นทายาทของตระกูลเศรษฐีในเมืองอย่างกะทันหัน นอกจาดนี้ เธอยังมีตัวตนหลากหลาย เช่น หัวหน้าแฮ็กเกอร์ระดับนานาชาติ นักออกแบบเครื่องประดับชั้นนำ นักเขียนผู้ยิ่งใหญ่ที่ลึกลับ และอัจฉริยะด้านการแพทย์! พ่อแม่บุญธรรมเสียใจกับการตัดสินใจของตนและบังคับให้เธอแบ่งทรัพย์สินครึ่งหนึ่งให้เพราะพวกเขาเลี้ยงดูเธอมา เมื่อเสิ่นชิงหยิบกล้องออกมาแล้วบันทึกท่าทางอันน่าเกลียดของพวกเขา อดีตคู่หมั้นรู้สึกเสียใจและพยายามจะคืนดีกับเธอ เสิ่นชิงหัวเราะเยาะ "เขาคู่ควรงั้นเหรอ" จากนั้นก็ไล่เขาออกจากเมือง ในที่สุด ผู้มีอำนาจแห่งเมืองก็พูดอ้อนวอนเบาๆ "ไม่จำเป็นต้องแต่งเข้าตระกูลผม เดี๋ยวผมไปหาเอง"
“หยุดทำบ้าๆ นะพี่สิงห์...อ๊อย...” น้ำผึ้งขนลุกซู่ เขาจูบไซ้ซอกคอของหล่อน ขณะหญิงสาวกำลังยืนส่องกระจกอยู่หน้าอ่างล้างหน้า “พี่ขออีกนิด แค่ภายนอกเท่านั้นนะจ๊ะ ไม่เสียหายอะไรนี่นา...นะครับ” พี่เขยปะเหลาะปะแหละอย่างคนเอาแต่ได้ เสียงออดอ้อนอ่อนหวานเริ่มทำให้น้องเมียใจอ่อนหวามไหว ปล่อยให้มือของเขาเคล้นคลึงสะโพกของหล่อนอย่างนึกมันเขี้ยว สอดท่อนแขนเข้ามาระหว่างง่ามก้น หงายฝ่ามือลูบไล้เข้ามาถึงหนอกเนื้ออุ่นจัดอีกครั้ง ตะล่อมล้วงเข้ามาโอบเนินนูนเหมือนหลังเต่า บีบขยำเบาๆ เหมือนจะประมาณความอวบใหญ่ล้นอุ้งมือ “ของผึ้งใหญ่จัง” มือสัมผัสกลีบเนื้อเป็นพูแน่น โหนกนูนและใหญ่กว่าของเจนนี่มากมาย “อ๊าย...” น้ำผึ้งเสียว กระดกก้นขึ้นโดยอัตโนมัติ สิงหาบีบขยำความเป็นผู้หญิงของหล่อนเป็นจังหวะ หัวใจเต้นแรงกับความอวบใหญ่ที่อัดแน่นอยู่ในอุ้งมือของตน “อย่า...พี่สิงห์...หยุดเดี๋ยวนี้นะ เดี๋ยวพี่เจนนี่มาเห็นผึ้งซวยแน่ๆ” น้องเมียร้องห้ามอย่างสับสนใจ ส่ายก้นทำท่าว่าจะดิ้นหนี แต่ช้ากว่ามือใหญ่ของสิงหาอีกข้างที่กดลงบนแผ่นหลังของหล่อนเหมือนจะล็อกกายไม่ให้ขยับหนี
‘ทริปฮันนิมูนที่ไม่ได้มีแค่เรา แต่ฉันและเขายังมีผู้ร่วม ทริปเข้ามาสร้างสีสันอีกมากมาย’ หลังแต่งงาน ตฤณก็พาภรรยาสาววัยละอ่อนอย่างยี่หวาไปฮันนิมูนเหมือนคู่สามีภรรยาคู่อื่น ๆ แต่การเดินทางไปดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์กับสามีผู้เป็นนักธุรกิจในครั้งนี้ กลับทำให้ยี่หวาได้รู้ว่าตฤณสามีของเธอมีรสนิยมทางเพศแบบไหน และที่สำคัญยิ่งไปกว่านั้นคือ เขาทำให้เธอได้รู้จักตัวตนของตัวเองอย่างที่เธอไม่คิดว่าจะได้รู้จักด้วยซ้ำ ตฤณจะพายี่หวาไปฮันนิมูนที่ไหน อย่างไร และกับใคร ติดตามอ่านได้ใน “ฉ่ำรักเมียนักธุรกิจ” แนะนำตัวละคร ยี่หวา : สาวสวยวัย 24 ปี ผู้มีผิวขาว และรูปร่างอวบอัด แต่น่าทะนุถนอม นิสัยอ่อนหวาน ว่าง่าย แต่เป็นคนอยากรู้อยากลอง ยี่หวาเพิ่งจะรู้ว่าสิ่งที่ตฤณทำกับเธอในห้องหอนั้นมันก็แค่น้ำจิ้ม เพราะเมื่อเดินทางไปฮันนิมูนกับตฤณจริง ๆ เธอกลับได้เรียนรู้ประสบการณ์ใหม่ จนเธอติดอกติดใจอย่างยากจะถอนตัว สำหรับยี่หวาแล้ว 'คืนเข้าหอที่เคยคิดว่าเด็ด ยังไม่เผ็ดเท่าทริปฮันนิมูนที่สามีหนุ่มจัดให้' ตฤณ : นักธุรกิจหนุ่มวัย 34 ปีหนุ่มลูกเสี้ยว บ้างาน แต่เวลาคลายเครียดก็สนุกสุดเหวี่ยง โดยเฉพาะเรื่องเซ็กส์ ตฤณหมั้นหมายกับยี่หวาตามความเห็นชอบของผู้ใหญ่เพราะถูกใจในความน่ารัก แต่ยิ่งไปกว่านั้นคือเพราะยี่หวาเป็นเด็กดี และไม่เคยดื้อกับเขาเลยสักครั้ง ว่านอนสอนง่ายแบบนี้สิ ถึงจะใช้ชีวิตคู่ไปด้วยกันตลอดรอดฝั่ง
เว่ยจื้อโหยวลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งพบว่าตนอยู่ในยุคสมัยที่ไม่คุ้นเคยสิ่งรอบกายดูโบราณล้าหลัง โลกโบราณที่ไม่มีในประวัติศาสตร์โลก ยังไม่ทันได้เตรียมใจก็ถูกส่งให้ไปแต่งงานกับชายยากจนที่ท้ายหมู่บ้าน สาเหตุที่เว่ยจื้อโหย่วถูกส่งมาให้แต่งงานกับชายที่ขึ้นชื่อว่ายากจนที่สุดในหมู่บ้านนั้น เพราะนางเกิดไปต้องตาต้องใจเศรษฐีผู้มักมากในกามเข้า เพื่อหาทางหลีกเลี่ยงไม่ให้ถูกบ้านใหญ่ขายไปเป็นอนุภรรยาของเศรษฐีเฒ่า พ่อแม่ของนางจึงยอมแตกหักจากบ้านใหญ่และท่านย่าที่เห็นแก่ตัวและลำเอียงเป็นที่สุด ด้วยเหตุนี้พ่อแม่ของนางจึงตัดสินใจยกนางให้กับอวิ๋นเซียว ชายหนุ่มที่แสนยากจนข้นแค้น ที่เพิ่งเสียบิดามารดาไป อีกทั้งยังทิ้งน้องชายน้องสาวเอาไว้ให้เขาเลี้ยงดู นอกจากนี้ยังมีป้าสะใภ้มหาภัยที่คอยแต่จะมารังแกเอารัดเอาเปรียบสามพี่น้อง สิ่งที่ย่ำแย่ที่สุดไม่ใช่ป้าสะใภ้มหาภัย แต่ มันคืออะไรแต่งงานนางไม่ว่ายังไม่ทันได้เข้าหอสามีหมาดๆ ก็ถูกเกณฑ์ไปเป็นทหารในสงครามระหว่างแคว้น มันไม่มีอะไรเลวร้ายไปมากว่านี้อีกแล้วสำหรับ เว่ยจื้อโหยว หากสามีทางนิตินัยของนางตายในสนามรบ ก็ไม่เท่ากับว่านางเป็นหม้ายสามีตายทั้งที่ยังบริสุทธิ์หรอกหรือ แถมยังต้องเลี้ยงดูน้องชายน้องสาวของอดีตสามีอีก สวรรค์เหตุใดถึงได้ส่งนางมาเกิดใหม่ในที่แบบนี้
"ไล่ผู้หญิงคนนี้ออกไปซะ" "โยนผู้หญิงคนนี้ลงทะเลซะ" ขณะที่ไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของเหนียนหย่าเสวียน โฮว่หลิงเฉินได้ปฏิบัติต่อเธออย่างไม่เป็นมิตร "คุณหลิงเฉินครับ เธอคือภรรยาของท่านครับ" ผู้ช่วยของหลิงเฉินกล่าวเตือนเขา เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลิงเฉินหยุดเพ่งมองไปที่เขาอย่างเย็นชาและบ่นขึ้นมาว่า "ทำไมไม่บอกผมให้เร็วกว่านี้?" นับจากนั้นเป็นต้นมา หลิงเฉินได้ตามใจและรักใคร่ทะนุถนอมหย่าเสวียนมาตลอด โดยไม่มีใครคาดคิดว่าพวกเขาจะหย่าร้างกัน
ในสายตาของเขา เธอเป็นคนขี้โกหก ในสายตาของเธอ เขาเป็นคนไร้หัวใจ เดิมทีถังหว่านคิดว่าเธอคือคนพิเศษหลังจากอยู่กับเสิ่นติงหลานมาสองปี แต่สุดท้ายก็พบว่าตัวเองเป็นแค่ของเล่นที่สามารถทิ้งได้อย่างตามใจเมื่อไม่มีค่าอีกต่อไป จนกระทั่งถังหว่านเห็นว่าเสิ่นติงหลานพาคนรักของเขาไปตรวจครรภ์ เธอจึงยอมแพ้แล้ว เธอหยุดติดตามเขาอีก แต่จู่ๆ เขากลับไม่ยอมปล่อยเธอไป "ถ้าคุณไม่เชื่อฉัน ทำไมคุณไม่ปล่อยฉันไปล่ะ?" ชายผู้เคยหยิ่งยะโสขนาดนั้น ตอนนี้ก้มหัวลงและขอร้องว่า "หวานหว่าน ฉันผิดไปแล้ว โปรดอย่าทิ้งฉันไป"