ตั้งแต่เห็นเลขาฯ เฉิ่มของพี่ชายในชุดรัดรูปสีแดงเพลิงที่ไนต์คลับในค่ำคืนนั้น อิศราก็ไม่สามารถสลัดความต้องการที่มีต่อเจ้าของเรือนร่างนาฬิกาทรายอย่างบัวชมพูออกไปจากหัวได้เลย เขาเป็นคนที่อยากได้ก็ต้องได้ และแน่นอนว่า เขาจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เชยชมบัวชมพู ไม่เว้นแม้แต่การโยกย้ายหล่อนให้มาเป็นเลขาส่วนตัว ทั้งในที่ทำงาน และบนเตียง “ล็อกประตูด้วย” หล่อนทำตามอย่างไม่มีทางเลือก และก็เดินไปหยุดตรงหน้าของเขา “คุณเล็กมีอะไรจะให้ชมพูทำเหรอคะ” “ยังจะมีหน้ามาถามอีกหรือ” “อ๊ะ คุณเล็ก!” ร่างอรชรปลิวเข้ามาปะทะแผงอกกว้างแข็งแรงของอิศราโดยที่ไม่ทันตั้งตัว พร้อมกับเขาที่ตวัดแขนกอดรัดเอาไว้แน่น “ฉันไม่ชอบให้เธอไปยิ้มให้ผู้ชายคนอื่น แบบที่ทำเมื่อกี้นี้” น้ำเสียงของอิศราดุดันและเต็มไปด้วยความน่าสะพรึงกลัว “ชมพู... ก็แค่คุยกับคุณเอกปกติ” “แต่ฉันไม่ชอบ ตราบใดที่เธอยังอยู่ในฐานะสินค้าของฉัน ก็อย่าทำให้ฉันไม่พอใจ จำเอาไว้” บัวชมพูน้ำตาร่วง มองคนใจร้ายอย่างตัดพ้อเสียใจ “ไม่ต้องมาบีบน้ำตา ฉันไม่ใจอ่อนกับเธอหรอก จำเอาไว้ ฉันเป็นคนหวงของ แม้ว่าของชิ้นนั้นจะไม่มีค่าสักเท่าไหร่ก็ตาม” อิศราพูดออกไปแล้วก็อยากจะตบปากตัวเองให้ฉีกนัก นี่เขาพูดออกไปทำไมกัน ทั้งๆ ที่ความจริงแล้วไม่ได้คิดอย่างที่พูดออกไปเลย บัวชมพูไม่ได้โต้ตอบอะไร นอกจากก้มหน้าร้องไห้เงียบๆ “เลิกร้องไห้ได้แล้ว จะได้ทำงาน” หล่อนยกมือขึ้นป้ายน้ำตาทิ้ง เพราะคิดว่างานของอิศราคือการทำงานจริงๆ แต่ไม่ช้าก็รู้ว่าตัวเองคิดผิด “คุณเล็ก... จะทำอะไรชมพูคะ” หล่อนละล่ำละลักถามอย่างตกใจ เมื่อจู่ๆ ก็ถูกอิศราดันร่างไปชิดกำแพง “ก็ให้เธอทำงานไงล่ะ” “ทำงาน?” “ฉันต้องการเธอเดี๋ยวนี้”

บทที่ 1 ตอนที่ 1

“นั่งลงสิ บัวชมพู”

เสียงห้าวลึกและทรงอำนาจของเจ้านายคนใหม่ดังขึ้น

บัวชมพูค่อยๆ หย่อนกายที่สั่นเทาไปทั้งร่างลงนั่งบนเก้าอี้ตรงหน้าโต๊ะทำงานไม้ขนาดใหญ่ที่เจ้าของชื่ออิศรา

หล่อนไม่เข้าใจเลยว่าทำไมอคิราห์ถึงต้องการให้หล่อนมาทำงานกับอิศรา ถึงเหตุผลที่แจ้งมาจะบอกว่าเพราะอิศราขาดเลขาฯ กะทันหัน แต่ผู้ชายที่มีอำนาจล้นมืออย่างเขาสามารถซื้อตัวเลขาฯ เก่งๆ คนไหนมาทำงานด้วยก็ได้ ไม่จำเป็นต้องโยกหล่อนที่เป็นเลขาฯ ของอคิราห์มาแบบนี้

“เอ่อ... สวัสดีค่ะคุณเล็ก”

“พี่ใหญ่คงบอกเธอแล้วใช่ไหม”

“ค่ะ”

หล่อนก้มหน้าไม่กล้าสบตากับอิศรา มือเล็กที่ประสานกันบนตักบีบกันแน่นเพื่อควบคุมสติสตังของตนเอง

“งั้นต่อจากนี้ไป เธอก็คือเลขาฯ ส่วนตัวของฉัน”

“แต่... ชมพูมาทำหน้าที่ชั่วคราว...”

“ม่าย...”

อิศราเอ่ยยานคาง ขณะลุกขึ้นยืน เท้าสองแขนกับโต๊ะไม้ และยื่นหน้าชะโงกข้ามโต๊ะเข้ามาใกล้ๆ

กลิ่นลมหายใจของอิศราทำให้หล่อนรู้สึกมึนเมาและอุ่นซ่านไปทั้งตัว

“เธอต้องทำหน้าที่เลขาฯ ของฉัน จนกว่าฉันจะสามารถหาเลขาฯ ที่ถูกใจได้”

“ก็คง... ไม่น่าจะนานสักเท่าไหร่ใช่ไหมคะ...” บัวชมพูพึมพำเสียงเบาหวิว

“ถ้าเป็นเรื่องงาน ฉันเป็นคนที่เลือกเยอะ เลือกมาก กว่าจะถูกใจก็คงต้องใช้เวลาสักพัก... ไม่เหมือนเรื่องบนเตียง ที่ฉันไม่ค่อยจนสนใจความสามารถสักเท่าไหร่ แค่ลีลาเด็ดเป็นใช้ได้”

บัวชมพูรู้สึกใจคอไม่ดีเลย แววตาคมกริบที่

อิศราใช้มองมานั้นมันแฝงไปด้วยอันตรายน่าสะพรึงกลัวเหลือเกิน

“วันนี้เธอก็นั่งศึกษางานในส่วนที่ฉันรับผิดชอบไปก่อนนะ อ้อ... แล้วเย็นนี้ฉันมีงานเลี้ยงที่จำเป็นต้องไป และเธอต้องตามฉันไปด้วย"

“คะ?”

“เดี๋ยวสักบ่ายสองฉันอนุญาตให้เธอกลับบ้านไปแต่งตัว ค่ำๆ ฉันจะไปรับ”

“เอ่อ... คุณเล็ก... ชมพูว่า...”

อิศราแค่นยิ้ม ขณะมองผู้หญิงตรงหน้าด้วยสายตาดูแคลน

“แต่งตัวแบบคืนนั้นก็ได้นะ ที่ฉันเห็นเธอในไนต์คลับน่ะ”

สองพวงแก้มนวลร้อนผ่าว ดวงตากลมโตเบิกกว้างตื่นตระหนก

“เพราะนั่นคงเป็นตัวตนที่แท้จริงของเธอ ใช่ไหมล่ะ บัวชมพู”

“เอ่อ...”

“เอาล่ะ กลับไปโต๊ะทำงานของเธอได้แล้ว ถ้าฉันมีอะไรจะเรียกเข้ามาก็แล้วกัน”

บัวชมพูไม่อาจจะเอื้อนเอ่ยคำใดออกไปได้ นอกจากรีบเดินออกไป

ดวงตาคมกริบของอิศรามืดลึกลง เมื่ออยู่ตามลำพัง เขาหย่อนกายใหญ่โตลงนั่งบนเก้าอี้ ภาพของบัวชมพูในค่ำคืนนั้นยังคงติดตรึงอยู่ในความทรงจำ

“ฉันก็แค่อยากรู้ว่าเธอจะเด็ดสักแค่ไหน บัวชมพู”

เขาอยากได้หล่อนมาเป็นของเล่นบนเตียง และเขาจะเอาให้ได้ด้วย แม้ว่าจะต้องโยนเศษเงินให้หล่อนมากกว่าผู้หญิงคนอื่นก็ตาม

บัวชมพูต้องหยุดนิ้วมือที่กำลังกดแป้นพิมพ์ลง เมื่อโทรศัพท์มือถือดังขึ้น

เสียงริงโทนแบบนี้ เป็นสายของใครไปไม่ได้นอกจากมารดา

หญิงสาวรีบเปิดลิ้นชัก หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดรับด้วยความร้อนใจ

ถ้าสายของมารดาเรียกเข้ามา แสดงว่าจะต้องมีเรื่องอย่างแน่นอน

“จ้ะแม่ มีอะไรเหรอจ๊ะ”

“นังชมพู... พ่อแก่ชักอีกแล้ว”

ใบหน้านวลของบัวชมพูซีดเผือด ดวงตาเบิกกว้างเต็มไปด้วยความตกใจ

“แม่... เรียกรถพยาบาลก่อนเลยนะ เดี๋ยวชมพูรีบตามไปที่โรงพยาบาลจ้ะ”

“โรงพยาบาลไหนล่ะนังชมพู”

“โรงพยาบาลเดิมก็ได้จ้ะแม่” หล่อนละล่ำละลักตอบออกไปเสียงตื่นตระหนก ห่วงบิดาจับใจ

“แต่มันแพงนะนังชมพู ข้าว่าส่งไปโรงพยาบาลรัฐดีกว่า”

“ไม่ได้นะแม่ พ่ออาการไม่ดี ชมพูไม่อยากเสี่ยง ส่วนเรื่องเงินแม่ไม่ต้องกังวลนะ ชมพู... พอจะมีจ้ะ”

“โอเค งั้นเอ็งรีบตามมานะนังชมพู ข้าจะพาพ่อเอ็งไปก่อน”

“จ้ะแม่ อีกไม่เกินครึ่งชั่วโมง ชมพูจะไปถึงโรงพยาบาลจ้ะ แม่... เรียกรถพยาบาลเลยนะจ๊ะ” หล่อนรีบย้ำมารดา เพราะเป็นห่วงบิดาเหลือเกิน

“ได้ๆ แค่นี้นะ ข้ารีบไปเรียกรถพยาบาลก่อน พ่อเอ็งกำลังแย่แล้ว”

“จ้ะแม่”

บัวชมพูรีบวางสายจากมารดา หัวใจเต็มไปด้วยความหวาดกลัว กลัวว่าบิดาจะเป็นอะไรไป

หล่อนรักบิดา...

รักมาก...

ท่านเลี้ยงดูหล่อนกับแม่มาอย่างดี จนกระทั่งท่านล้มป่วยเมื่อต้นปีที่แล้ว ด้วยอาการเส้นเลือดในสมองอุดตัน นั่นก็ทำให้ครอบครัวที่เคยสงบสุขของหล่อนแปรเปลี่ยนไป

หลังจากผ่าตัดเรียบร้อยแล้ว และรับยามาพักรักษาตัวอยู่ที่บ้าน แต่หลายครั้งพ่อก็เกิดอาการชักขึ้น หล่อนกับแม่ต้องพาพ่อกลับเข้าไปในโรงพยาบาลใหม่ มันวนลูปแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า และถี่ขึ้นเรื่อยๆ จนหล่อนต้องย้ายพ่อมาเข้าโรงพยาบาลเอกชน เพื่อที่พ่อจะได้รับการรักษาที่รวดเร็วขึ้น คุณหมอพยายามหาสาเหตุที่เกิดขึ้น แต่ก็ยังหาไม่เจอ

บัวชมพูคว้ากระเป๋าสะพายขึ้นมาวางบนโต๊ะ มือเล็กหยิบกระดาษทิชชูขึ้นมาซับน้ำตาที่ไหลล้นออกมา

หล่อนรีบเดินไปหยุดที่หน้าห้องทำงานของเจ้านายคนใหม่นั้นก็คืออิศรา

ก๊อก ก๊อก

“คุณเล็กคะ ชมพูขออนุญาตเข้าไปนะคะ”

“เข้ามา”

หล่อนดึงบานประตูให้เปิดออกด้วยความรีบร้อน และก้าวเข้าไปหยุดตรงหน้าของผู้ชายตัวสูงเจ้าของห้องทำงานกว้าง

ดวงตาคมกริบที่ล้อมกรอบไปด้วยแพขนตาดกและยาวปานอิสตรีจ้องมองมา ก่อนที่ริมฝีปากหยักสวยจะเคลื่อนไหว

“มีอะไรหรือ”

“เอ่อ... ชมพูต้องขอลางานครึ่งวันได้ไหมคะ พอดีชมพูมีธุระสำคัญมากน่ะค่ะ”

อ่านต่อ