์! คุณด

คำคนเดิมที่เรียกเขา มักจะเป็นแบบนี้เสมอเวลาที่เขามาทื่น

บอีกหรอครับ สายมากแล้ว

สบายใจ ใจหนึ่งก็รู้สึกสงสารแต่อีกใจก็รู้สึกสับสนไม่น้อย เพราะคนที่ยืนอยู่อีกฟากฝั่งของรั้

ล้วเดินเขามาใกล้ประตูที่ยังปิดกั้นเขาเอาไว้ แล้วถามด้วยคำถามซ้ำๆแบบเดิม

รับ" เขาถามเหมือนเช่

ต้องตอบคำถามอีกฝ่าย ไม่ใช่ว่ามีอะไรให้ปิดบังแต่เพราะ

ี่อีกแล้วล่ะครับ คุณดนย์อย่ามาที่นี่อีกเลยนะครับ" ลุงอ้วนพูดด้วยความ

ว่าลุงจะพูดค

ออกไป ท่ามกลางสายตาที่เต็มไปด้วยความหนักใจของลุงอ้วน แก

ี้ยงกรแก้วยืนดักรออยู่ก่อนแล้ว แกเดินเข้ามาด

แล้วก็ยังบอกเหมือนเด

ไปห้าม" แม่เลี้ยงกรแก้วกำชับอีกฝ่าย ใ

บแม่เ

ไรก็ไป

คร

แล้วเราจะปิดเรื่องที่คุณหนูก

ะเอ่ยถามถึงสุพรรณิการ์อย่างไรแม่เลี้ยงก็จะให้ทุกคนตอบให้เหมือนกันหมดว่าเธอจะไม่กลับมาที่นี่อีกแล้ว เป็นคำตอบที่แฝงเป็นนัย

กพอแล้วล่ะ ไม่อย่างนั้นค

้ยังเช้าถึงเย็นถึงไม่เห็นหน้าสาวก็ยังอุตส่าห์มานั่งจ้องต้น

เจอมันได้สร้างบาดแผลที่ใหญ่เหลือเกินในชีวิตขอ

ู้มันมาตลอดเช่นกัน ที่สำคัญไปกว่านั้นสุพรรณิการ์ไม่ได้ทำอะไรผิดเลย การกลับมาของเธอจึงเป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้ว และคนที

ีที่เข้ามาในห้องเขาก็ต้องถอนหายใจด้วยความเบื่อหน

เบาๆ พยายามไม่ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกหงุดหงิดใจ ทั้งที่ใน

์อะไรออกมา แต่กลับเอาแต่จ้องมองอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกที่ยากจะคาดเดาจนทำให้

ังคงนั่งนิ่งอยู่อย่า

วบรวมความกล้าลองถามเขาดู แต่ก็มีเพ

งเธอเคยรักผู้ชายตรงหน้าจนถึงขนาดอยากครอบครองเป็นของตัวเองคนเดียว จนเมื่อได้ในสิ่งที่หวังแล้วนั่นล่ะเธอถึงได้รู้ว่าความทรมานจากการรักข้า

กยังไงบ

รินรู้สึกร้อนๆ หนาวๆอย่างบอกไม่ถูก ประกอบกับสายตาคู่นั้

งคะ อุ้มไม่เข้าใจ" เธอถา

ยู่ตอนนี้ไง ร

งรู้สึกเจ็บจนแทบจะขาดใจ เวลาห้าปีที่ผ่านมาเธอไม่เคยทำให้เขาคนนี้รู้ส

่อีก" ไอยรินถามด้วยความคับข้องใจ ดวงตาไหวระริกเต็มไปด้วยความอัดอั้นที่มีอย

ิ้วคล้ายสงสัยแต่มันกลับดูยีย

บผิวเนื้อแต่ก็ไม่เท่ากับใจขอ

ามเดิมๆ เหมือนที่เคยถามเขาในหลายๆ ครั้ง ถามจน

่ยถามด้วยน้ำเสียงเนิบๆ ท่าทีราวกับคนที่ไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไร ซึ่งไอยริน

ับสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้" เธอตอบเขาคล้ายตัดพ้ออยู่ในที แววต

ันต้องการให้เธอซึมซับมันอ

้น ที่ผ่านมาเธอก็รู้ว่าชวัลดนย์เย็นชากับเธอม

ไรอยู่แล้ว..." ไอยรินหยุดพูดพร้อมทั้งสะอื้นหนัก มันยากเหลือเกินที่เธอจ

บอุ้มเสียเลยล่ะคะ