หวนชะตารัก

หม่ ปร

่ามของดอกที่ชูช่ออยู่บนยอดกิ่งไม้นั้นดูเข้ากันได้ดีกับฉากฉากหลังของท้องนภาอันกว้างใหญ่ สายลมที่พัดผ่านทำให้พุ่มดอกเอนไ

าคมที่ทอดมองต้นสุพรรณิการ์นั้นทอประกายอ่อนโยนอย่างที่ใครหลายคนก็ไม่อาจจะได้เห็น เขามาที่นี่ทุกวันทั้งเช้าและเย็นไม่ใช่แค่เพียงเพื่อมาดูต

ธออีกครั้ง เธอผู้เป็นรักแรกและรักเดียวของเขา รอยยิ้มละมุนปรากฎขึ

กำลังเป็นจุดสนใจของเด็กหนุ่มวัยสิบหกปี จะด้วยเพราะความซุกซนตามวัยหรือความแก่นเซี้ยวเกิ

ู่นั้นโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว ก็ยังคงตั้งหน้าตั้งตาวาดรูปต่อไปแม

กล้ๆ ด้วยท่าทางอารมณ์ดีอย่างที่

้อยพร้อมทั้งหันกลับไปมองคนที่กำลังเดินเข้ามาด้วยความสงสัย มือเล็กที่ยังคงถือพ

น่ะ’ เสียงเด

คุณยายกรแก้วไงล่ะ’ ช

องคุณยาย พี่น่าจะมั่วแล้ว’ เสียงเจื้อยแจ้ว

นย์ลดตัวย่อลงให้เสมอกับร่างเล็กนั้นเขาจ้องเขาไปในดวงตากลมโตคู่ใสนั้นแล้วมองนิ่งๆอยู่ชั่วขณะหนึ่ง ลึกๆใน

า’ เขาแกล้งว่าแต่มุ

นหลานของคุณยายนี่นาหนูก็จะบอกว่าไม่ใช่ หน

มากับคุณแม่มาเยี่ยมคุณยายกรแก้วกับคุณตาพงษ์อินทร์’ ชวัลดนย์บอกด้วยน้ำเส

นูล่ะชื

เล่นว่าเอยค่ะ’ เสียงตอบดังฟังชัดและเป็นทางก

จังพลางชี้มื่อไปที่เฟรมไม้ที่มีกระดาษแผ่นใหญ่ขึงกางอยู่ และในกระดาษแผ่นนั้นก็ปรากฎภาพวาดที่โย้ไปเย้มา

’ เขาบอกคล้ายให้กำลังใจ สายตาจ้

ูไม่ออกหรอเนี่ย’ เด็กหญิงพูดด้ว

ออกเลยแฮะ’ เขาพูดแล้วเผลอหลุดขำออกมา แล้วก็ต้

ว่าหนูวาดร

ี้ไหมเรามาช่วยกันวาดใหม

พยักหน้าตอบรับอย่างว่าง่าย ไม่นานทั้งสองก็ช่วยกันวาดรูปโดยที่ส่วนใหญ่แล้วจะเป็นชวัลดนย์มากกว่

เสร็จเรีย

ใช่นะ’ เสียงเด

่ใช่

ต้นสุพรร

ะ ก็เหมื

หนูไง เนี่ย

อนหน้านั้น ชวัลดนย์มองตามเขาพิจารณามองภาพทั้งสองสลับ

หมือนกัน

ี่ย ยังวาดภาพเหมื

ี๋ยวเถอะย

ร่างสูงวิ่งไล่ตามจับท่ามกลางเสียงหัวเราะอย่างสนุกสนานของเด็กหญิงที่วิ่งห

ื่อหวนคิดถึงความหลังก่อนจะสะดุ้งเล็กน้อย