จ้าสบายดี

งอีกฝ่าย แต่ไม่สนใจอะไรนัก “ท่านพ่อให้

าะป

รู้เหมือนกันว่าจะได้อะไรบ้าง คงแล้

ูดพลางจ้องมองเด็กสาวเหมือนจับผิด แต่ดูอย่างไรก็เป็น

จัดให้ แล้วลงบัญ

้าค

ักรีบเดินออกไป นางได้แต่ยืนงงอยู่ ครู่ต่อ

ิญลงชื่อที่นี่” เด็กรับใช้บอกนาง

นอักษรจีนปัจจุบัน หรือโบราณนางก็อ่านไม่ออก ได้แต่นั่งมองอย่างอ้ำอ

ชื่อไม่ได้ก็พิมพ

าง เด็กในบ้านไม่มีใครได้เรียนหนังสือสักคน คงยากสักหน่อยที่พวกเขาหรือแม้แต่ตัวนางจะเขียนชื่อตัวเองได้ นางกดนิ้วโป้งกับแท่นหมึกแล้

ก็ผลัดให้ข้า

งหยี่พยั

าวรู้สึกว่ามีสายตาหลายคู่จ้องมองนาง หญิงสา

รีบหันหนีไ

เหมยซิงย่นจมูก อยากเดินดูตลาดเสียหน่อยก็หมดอ

วตายไปแล้ว” ติงหยี่เอ่ยเ

ย่างเงียบ ๆ ไม่น่าแปลกใจถ้าคนที่รู้จักเหมยซิง และรู้เรื่องที่นางถูกโยนท

งหย

ไรรึพ

นั้นอยู

แล้วหันไปจ้องมอ

นั้นเป็นเช่นไร” นางยื่นม

ดีห

อยู่ ไม่เป็

นร่างของเหมยซิง และได้เห็นว่าคนใจร้ายพ

ดินออกนอกเส้นทางไปไม่นานนักก็เข้าสู่ป่ารกทึบ หากไม่เพรา

่านพ่อพบพี่สาวที่ใด รู้แ

ได้เข้าไปลึกมากนัก แค่เพียงยืนอยู่ชายป่าก็

โยนทิ้งอย่างอนาถ หากพ่อบุญธรรมตามหานางช้าเกินไป ต่อในนา

ายเหลื

้พวกเราเคยเป็นขอทานแต่ไม่เคยขโมยของใคร พี่สาวถูกปรักปร

ล่อยมันผ่านไป สู้เราเก็บแรงไ

ป็นใครกัน และเรื่องราวทั้งหมดเป็นอย่างไรกันแน่ แต่เมื่อทุกคนคิดว่านา

บกัน

มไม่เก่ง แต่พูดน้อย เมื่อยิ้มแ

ินเสียงร้องครางอยู่ไม่ไกลนัก เท้าขอ

ียกเมื่อไม่เห็นว่า

ูกทำร้ายแล้วเอามาทิ้งเหมือนนางก็ได้ ดวงตากลมกลอกไปมาเงี่ยหูฟังจน

นัก เขาไม่ได้กลัวภูตผีแต่กลัวจะเป็นคนร้ายมากกว่า แต่เมื่อ

รือผ

ต็มไปด้วยคราบเลือดแห้งกรังจนกลายเป็นสีน้ำตาลเข้มไปแล้ว ใบหน้าก็มีรอยบอบช้ำเขียวเป็นจ้ำ นา

ยังหาย

ว่าไม่มีชิ้นส่วนใดหัก แต่ไม่พบบาดแผลที่ทำให้เลือดออกท่วมเสื้อผ้าเช่นนี้

ะทำอย่

พาเขา

บไป! ไ

านเ

ปอย่าง

บก

ยี่ส่ายหน้ารัว พี่สาวยังไม่ได้แต่งงา

งคิดแค่ช่วยคน