ได้แต่ประคองชายที่หมดสติแต่หลุดปากครางอย่างเจ็บปวดตลอดเวลาให

นมามากนัก นางลุกขึ้นยืนอย่างยากลำบากแต่เมื่อทรงตัวได้ก็ออกก้าวเดิน เคยคิดว่าตัวเองผอมบางมากแล้ว ชายผู้นี้ผอมก

บบอก ราวกับน้ำเสียงของนางเข้าไปสู่อีกฝ่าย เสียง

บเดิ

อื

างนี้ แม้เห็นชัด ๆ ว่าพี่สาวยังคงเป็นเหมยซิงคนเดิมที่คอยดูแลเขาเขาและน

ี่ยนแปลงที่เขา

คนพูดคุยกันอยู่ไม่ไกลนัก กลิ่นอาหารหอมกรุ่นลอยคลุ้งในอากาศ ดวงที่ปิดสนิทมาหลายวันก็ค่อ

ี่ส

้องหลับตาไปอีกครั้ง รู้สึกเหมือนคนวิ่งออ

ง แล้วก็อย่าวิ่งด้วย

ู้นี้ลืม

มตาแ

หน้าคือใบหน้าอ่อนเยาว์ของเด็กสาวมีเหงื่อเกาะพราว ดวงตาดำดุจนิลกระจ่างสุ

้นแล

ฟื

ียงถาม แต่กลับมีเสียงครางครือในลำคอ เขาพยายามขยับตัวแต่ทำไม่ได้

ไฉนจึงขยับตัว

ให้มันขยับ แต่กลับทำไม่ได้ รู้สึกเพียงมีแค่ปลาย

ช้ปลายแขนเสื้อซับเหงื่อให้เขาก่อนมองตามสายตาคู่นั่นที่มองแขนของตน เห็นเพียงปลายน

วล แต่กลับได้ยินเพียงเสียงครางครือในคอ

จ็บจนเป็นอ

กับกิ่งไม้ร่วง นางสบตากับดวงตาที่มีแววตื่นตระหนกคู่นั้นแล้วหันไปบอกน้อง ๆ ที่รุมล้อมอยู่ให้ถอย

นิ้วที่หน้าตัวเองประกอบคำพูด “เจ้าได้ยินที่ข้าพูดหรือไ

หมินจำเป็นต้องทำตาม เขาฝืนพยักหน้าได

รับ “คราวนี้ลองเป

.อ..อ

องรางวัล “ข้าชื่อเหมยซิง

อือ...

ไรชื่อ

สียงหลายครั้งก็ยังเป็นเสียงอือ ๆ อา ๆ อยู่ นางเ

่ได้” นางไม่อยากให้คนป่วยต้องวิตกกังวลจนเกินไปนัก “หิวน้ำห

าหิว ซุนเว่ยหมินที่ไม่เคยรู้จักคำว่าอดยากเวลานี้ต

ๆ จะให้เขานั่งแต่หลังงองุ้มเหมือนคนไม่มีแรงจะทรงตัวให้หลังตั้งตรงได้ เหมยซิงเห็นเขานั่งได้โดยไม่ล้มแล้วจึงเอี้ยวตัวไปรินน้ำแล้ว

ห้ เจ้าค่อย ๆ ดื่ม ใช่

ราะความกระหายทำให้อีกฝ่ายสำลัก แต่นางไม่

หน่อย ในบ้านของเรามีพ่อบุญธรรมกับน้องชายสามค

เคยทำงานพิเศษดูแลผู้ป่วยติดเตียงเมื่อโลกโน้น นางจึงไม่รู้สึกรังเกียจสิ

ยติดเตียง ลูกหลานคอยดูแลจ้างพยาบาลประจำ แต่อย่างไรไม่รู้ ลูกหลานดูแลกันเอง ตอนนั้นนางอยู่ใกล้ ๆ รั้วบ้านติดกัน แรก ๆ ก็แค่ถูกเพื่อนบ้านไหว้วานซื้อของใช้เล็ก ๆ น้อย ๆ จนบ่อย ๆเข้าก็ให้นางมาช่วยดู

ป็นสิ่งผลักดันให้นางไปข้างหน้า นางทำงานแทบทุกอย่างที่ทำได้ ขอเป็นเพียงงานที่สุจริตไม่ผิดศีลธร