กมื้อ แต่ข้าอยู่ว่างๆ จึงทำอะไร

มทั้งของผู้อื่น ยามมารดายังมีชีวิตอยู่ เพราะมีบุตรชายจึงไม่ค่อยมีใครกล้ารังแก แต่เมื่อมารดาตายแ

ลงท้องแล้วรู้สึกสบายตัว นอกจากอาหารอุ่น

ล้าเอ่ยถามเขา “ท่านแม่ทัพจะรับข้าวไหมเจ้า

ปเก็บ แต่นางก็ใช้เวลาไม่นาน อาหารก็วางบนโต๊ะ แม้เป็นอาหารง่ายๆ แต่เลิศรสไม่น้อย เขาเองยังไม่กินมื้อเย็นจึงเผลอกินเข้าไปจน

วใจเสือมาจากไหนถึงกล้าส่งสาวใช

งักมือไปเล็กน้อย แต่ยังส

กอนุไม่อาจเอื้อมตำแหน่งสูงส่งนี้” นางกล่าวอย่างเจียมตัว

ที่ของต

ล้วยื่นหน้าไปใกล้หญิง

ร เจ้าย่อมรู้ดีว่าสกุลจ้าวปลิ้นปล้อน อ

างรวดทิ้งให้หญิงสาวนั่งเพียงลำพัง แม้

พบความสุขเช่น

ของฮูหยินนี่

ัน ปล่อยให้ฮูหยินเข้าค

นไม่ให้เร

จะเถี

รื่องเล็กน้

ยิ่งนับถือแม่ทัพกู้ตงหยาง ภาพนอกดูโหดเหี้ยมแต่แท้ที่จริงห่วงใยผู้อื่น เหล่าบ่าวไพร่ในจวนล้วนเป็นญาติพี่น้องของคนในกองทัพที่ไม่มีที่ไป บางคนบาดเจ็บพิการไม่มีญาติพี่น้อง

ของนางนัก หญิงสาวตั้งใจจะทำหน้าภรรยาที่ดีชดเชยที่ตระกูลจ้าวส่งลูกอนุต่ำต้อยเช

มข้าวตั้งสองถ้วย” เสี่ยวฉู่พูดด้วยท่าทีตื่นเต้น แต่

งผู้นั้น” เสี่ยวฉู่พูดอย่างน้อยใจ ฮูหยินดีถึ

แต่คนอื่นก็ลอบมองสีหน้าฮูหยิน แม้เห็

ทัพของเรา ปกติเป็นคนใส่ใจผู้อื่น คงเห็น

แค่เขาไม่เอาเรื่องที่ถูกเปลี

วมีเรื่องอยากขอคว

ถ้าข้าช่วยได้

พ่อบ้านมีสีหน้าหนักใจ แล้วเชิญ

แล้ว พ่อบ้านพูดมาเถิ

ท่านแม่ทัพกรำศึกมานาน มีอาการบาดเจ็บเรื

ข้าจะเก็บเ

อบ้านก็มีสีหน้าดี

ฮูหยิน ช่วยดูแล

ทำอย่างไรเล่า? ปกติเขา

ะไม่กลายเป็นว่าไปรบกวนสายตาและยังรบ

่อนพูดต่อ “เป็นหน้าที่พ่อบ้านอย่างข้าต้องดูแลใส่ยาให้นา

ส่

่พอข้าเข้าไปที่ไรก็โดนไล่ออกมาทุกที บรรดาหมอทหารก็ส

างไรเขาก็เป็นสามี ให้ภรรยาเข้าไปปรนนิ

มาเถิด ข้าต้อง

ไม่นาน ฮูหยินก็เดินกลับเรือนไป สาวใช้และคน

ยินรึ” เสี่ยวฉู่เอ่ยถาม “

นี้ต้องให้ฮูหย

่องใ

บ้านหัวเราะ “เอาล่ะ เสี่ยวฉู่ เจ้าร