ตราบฟ้าไร้ดาว [ดราม่าหนัก พระเอกจำนางเอกไม่ได้ เลยร้ายใส่]

ิตที่คล้

ินเล่นไกลนักนะล

้ะ

ากตรงราวลวด แล้วส่งยิ้มให้ ก่อนจะก้าวเดินอย่างเชื่องช้า ไปตามชายหาดขาวสะอาดและเงียบสง

วมอๆ ก้มลงเก็บเปลือกหอยสีน้ำเงิน ขาว ชมพู ม่วง ใส่ในถุง พลา

ะท

ครบางคนนอนคว่ำหน้าอยู่กับหินเล็กๆ สามสี่ก้อน เพราะความเป็นเด

บไปยังทิศทางเดิม อย่างไม่คิดชีวิต ปาก

่ติดกันเสียงหลง สองเท้าก็สาววิ่งอย่างเร่งร

รมา!” รำไพตกใจไม่น้อย ทิ้งราวปลาหมึกแล้ว

็นคนตาย

๋ยเห็นใคร!

ศทางที่ลูกชี้นิ้วไป ก่อนจะหันซ้ายแลขวาหาสามี ที่น

แม่ลูกก็วิ่งไปหลั

ิ!” วสินเองก็ตกใจในคำบอกเล่าของลูกไม่น้อย เลยไม

รอผม

นก็ร้องเรียก แล้ววิ่งตามไปไม่ห่างเพราะ

น้นจ้

กคนเห็นก็คือ หนุ่มน้อยในชุดกางเกงขาสั้นเสื้อกล้ามสีขาว ห

่คือหน้าที่ของหัวหน้าครอบครัวอย่างเขา ที่จ

ไม่ต

อาหูแนบฟังเสียงการเต้นของหัวใจหนุ่มนิรนามตรงห

บกทีวะ เจ้าหนุ่มนี่ต

ไปเร็วเ

ย่างเร่งด่วน “อ้าว! แล้วนี่ถุงเปลือกหอยของเอ

้ะ

ผู้แม่เลยรีบก้มลงไปคว้าถุงมาถือไว้ ก่อนจะรีบจูงลูกให้ก้าวเดิน

่าๆ ของสินถูกเอามาสวมให้แทนเสื้อผ้าชุดเดิม เขากำลังขยั

กำลังนั่งรอลุ้นอยู่รอบกายไม่ได้ ผิวพรรณก็ขาว แม้ตรงแขนจะเป็

ือก

ุกคนตกใจตามไปด้วย แล้วต่างฝ่ายต่างก็จ้องมองกัน อย่างสงสัยใ

ยู่ที่นี่ได้ยังไงครับ” ห

ได้มานอนเกยอยู่ฝั่งได้” วสินเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้น

วามพยายามอยู่ครู่ใหญ่ แต่ยังไงก็คิดไม่ออก จนเกิดอาการป

ุเมื่อคืนหรือเปล่า หรือว่าถูกใครทำร้ายแล้วแบกมาทิ้งที่นี่ แต่ตามเนื้อตัวก็ไม่มีบาดแผลอะไรนะ นอกจา

้หนุ่มนิรนามตอบไม่ไหว “ผมจ

ีก “หมายความว่ายังไงจ๊ะที่บอกว่าจำอะไรไม่ได้เลย พ่อหนุ่ม

นี่ได้ยังไง ผมเป็นใครม

.

ครู่มาก โดยเฉพาะ วสินกับรำไพผู้เป็นเจ้าของบ้าน เพราะไม่รู

ดหัวครับ ปว

กข์ทรมาน กับการพยายามคิดว่าตัวเ

ือสมองถูกกระทบกระเทือน จากอะไรสักอย่างเลยยังจำไม่ได้ เอาเป็นว่ากินยา