สุภาภรณ์จับมือภีมวรรณเอาไว้ แล้วแสร้งทำทีเป็นงอนนิดๆ ก่อนตัดพ้อแต่พองาม “หนูหนิงน่ะใจร้
ักพัก แล้วให้ลูกพาไปหาที่นั่