ธนานักธุรกิจหนุ่มใหญ่ที่แต่งงานกับภรรยาแต่ไม่สามารถมีลูกได้ด้วยเหตุผลหลายประการ กระทั่งตัดสินใจรับเด็กกำพร้ามาเลี้ยงเป็นลูกบุญธรรม แต่โชคชะตากลับพลัดพรากภรรยาที่อยู่กินกันมาหลายปีไปด้วยอุบัติหตุุ เป็นเหตุให้ธนาต้องเลี้ยงบุญธรรมมาโดยลำพัง จนเติบโตเป็นสาว เพราะความไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไขมาตั้งแต่แรก ทำให้ความหวั่นไหวเกินขึ้นและเกินเลยจนเปลี่ยนสถานมาเป็นผัวเมีย
อาคารขนาดใหญ่เป็นตึก 10 ชั้น ทีทีเอ็น (กรุป) เอนเตอร์เทนเมนท์ บริษัทผลิตสื่อทางโทรทัศน์ สื่อออนไลน์และรับจัดงานออแกไนซ์ทั่วไทยมีผู้ถือหุ้น 5 รายเป็นชาวไทย 4 และชาวต่างชาติหนึ่ง ทีทีเอ็น (กรุป) มีกำไรต่อปีมากกว่า 80 ล้าน ทั้งยังเป็นเบอร์ต้นๆที่รับผลิตสื่อให้กับช่องดังๆที่มีอยู่ตอนนี้
เสียงเคาะประตูของห้องผู้บริหาร ธนา ชายหนุ่มพ่อหม้ายเมียตายวัย 43 ปี เป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ในทีทีเอ็นก็ว่าได้
"เข้ามาได้เลยครับ" เจ้าของห้องตะโกนตอบเป็นการอนุญาต
"ธนาค่ะ" พิมพ์ดาวหญิงสาววัย 35 ปี เดินหอบแฟ้มเอกสารเข้าห้องของธนาผู้มีตำแหน่งเป็นเจ้านายในเวลาทำงาน ทว่านอกเวลางานเขาคือคนรู้ใจที่คบหากันมานานหลายปี
“เอางานเข้ามาให้ผมเหรอ
"ใช่ค่ะ แฟ้มงานออแกไนซ์ของลูกค้าจากทีมบี" พิม์ดาวเอ่ยถึงธุระพลางยิ้มให้อย่างออดอ้อน ก่อนจะขยับตัวเข้าใกล้ทั้งมีท่าทีเหมือนจะอยากนั่งตักของชายหนุ่ม
"ขอบคุณครับ" เขาก้มหน้าก้มตาดูเอกสารอย่างไม่ลดละ ทั้งงานที่ยุ่งตั้งแต่เช้าพลันทำให้ไม่สนใจคนด้านข้างมากนัก เมื่อเห็นว่าธนายังเพิกเฉย พิมพ์ดาวลากเก้าอี้แขกที่วางไว้มุมด้านข้างมานั่งตรงข้ามกับโต๊ะทำงานของเขา
"ธนา เราก็ศึกษาดูใจกันมาเป็นสิบๆปีแล้วนะ คุณไม่คิดที่จะ..."
เวลาก็ผ่านมาเนินที่เขาและเธอศึกษากันมา แม้ทุกอย่างจะรับรู้กันเพียงสองคนแต่ทว่าทุกอย่างมันไม่ต่างจากการคบหาดูใจ
"คุณก็รู้ว่าน้ำหนึ่ง......"
"ถ้าลูกสาวคุณไม่ยอมรับในตัวพิมพ์
“หมายความว่าเราก็จะคบกันแบบไม่มีสถานะนะเหรอ"
เพราะการคบหาดูใจระหว่างเธอกับพ่อหม้ายเมียตายล่วงเลยมานานนับสิบปี สถานะทั้งคู่เป็นไม่เชิงว่าเป็นความลับ แต่ไม่เคยประกาศให้ใครรู้จริงจังว่าทั้งสองคนมีความสัมพันธ์ที่มากกว่าเจ้านายกับลูกน้อง อีกทั้งฝ่ายชายยังมีลูกหนึ่งคนที่กำลังโตเป็นสาวและเข้าเรียนมหาวิทยาลัย
"พิชิตใจลูกสาวผมให้ได้สิ"
การจะมีใครเข้ามาใหม่สักคนไม่ใช่เขาเพียงคนเดียวที่ตัดสินใจได้ แต่ทว่ามีลูกสาวที่กำลังเติบโตเป็นหัวแก้วหัวแหวนเพียงคนเดียวพลันทำให้ธนานึกถึงมาเป็นอันดับแรก
"คุณก็รู้ว่าลูกสาวคุณไม่เคยจะเปิดใจรับพิมพ์เลย ถ้ามัวรอให้น้ำหนึ่งยอมรับ พิมพ์จะไปตายไปก่อนเหรอ"
เธอกำลังตัดเพ้อเมื่อน้ำหนึ่งลูกสาวของธนาหวงพ่ออย่างกับอะไร กีดกันทุกคนที่เข้าใกล้พ่อเพราะไม่อยากมีแม่ใหม่และคงไม่แปลกที่ชายหนุ่มจะไม่ยอมเปิดตัวเธอเพราะเกรงใจลูกสาว
“ถ้าผมจะตกลงใช้ชีวิตจริงจังกับคุณ ก็ต้องเข้ากันกับลูกผมให้ได้”
มันเป็นข้อตกลงกับตั้งแต่แรก พลันคนรออย่างพิมพ์ดาวทนไม่ไหว
"แค่ลูกเลี้ยง คุณจะให้ความสำคัญอะไรขนาดนั้น"
"คุณอย่าไปพูดให้ใครได้ยิน โดยเฉพาะน้ำหนึ่ง"
คราวนี้ปากกาที่อยู่ในมือวางกระแทกลงโต๊ะเสียงดัง พิมพ์ดาวตกใจเล็กน้อยครั้นเห็นอาการไม่พอใจของอีกฝ่าย แม้น้ำหนึ่งจะเป็นเพียงลูกเลี้ยงทว่าธนาก็รักมากราวกับลูก(ในไส้) อีกทั้งไม่เคยมีใครรับรู้ถึงเบื้องลึกว่าแท้จริงแล้ว น้ำหนึ่งคือเด็กที่รับมาเลี้ยงจากสถานสงเคราะห์ แต่เขากลับไว้ใจเธอและเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟัง เพียงเพราะอยากแสดงความจริงใจตลอดเวลาที่คบกันว่าไม่มีอะไรปิดบัง
"ธนา ~ พิมพ์ขอโทษ" รีบลุกจากเก้าอี้ตรงปรี่เข้านั่งตักชายตัวโต
“….”
"พิมพ์ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น พิมพ์แค่จะบอกว่า คุณโตพอที่จะทำอะไรก็ได้ ยัยหนึ่งแกยังเด็ก แกอาจจะกลัวว่าพิมพ์จะไปแทนที่แม่แก แต่ถ้าคุณยอมเปิดตัวและให้พิมพ์ได้เข้าไปอยู่ในบ้าน มันอาจจะง่ายกว่าการให้ลูกสาวคุณยอมรับพิมพ์ก็ได้"
“…..”
“พิมพ์สัญญาจะค่อยๆคุยกับแกให้เข้าใจ ขอแค่ให้พิมพ์ได้เข้าไปอยู่ในบ้านอย่างเปิดเผย”
เป็นเพียงความคิดของพิมพ์ดาวครั้นอยากจะเข้าไปอยู่ในบ้านของธนาในฐานะเมีย ความสัมพันธ์ในตอนนี้คือไปได้ดีมากๆ มันติดแค่อย่างเดียวคือการยอมรับของน้ำหนึ่ง
“…..”
"พิมพ์รักคุณมากนะธนา"
ยกเรียวแขนโอบกระชับต้นคอคนอายุมากกว่า ครั้นเห็นอีกฝ่ายยังมีสีหน้าบึ้งตึงเกิดจากความไม่พอใจก็ประกบริมฝีปากที่เคลือบด้วยลิปสติกสีแดงไซร้เข้าต้นคอของชายหนุ่ม
“พิมพ์..”
"ขอโทษนะคะ ถ้าทำให้คุณไม่สบายใจ"
เลื่อนเรียวปากหยักสัมผัสเข้าริมฝีปากหนาของธนา หวังจะมอบความซาบซ่านเป็นการขอโทษกับความพลั้งปาก ในขณะที่ชายหนุ่มไม่มีทีท่าปฏิเสธปล่อยให้บนตักได้บดขยี้ทั้งสอดต้อนลิ้นอ่อนเข้ามาสัมผัส ความเคลิบเคลิ้มกำลังเกิดขึ้น ธนายกมือลูบแผ่นหลังของพิมพ์ดาวที่ยังมีเสื้อคาบนร่างทั้งนัวเนียแลกรสความหวานให้กันอย่างดูดดื่ม
ทว่าความหวานนี้ยังไม่ไปถึงไหน พิมพ์ดาวพลันกลิ้งตกลงกับพื้นกะทันหันเมื่อเธอถูกกำคอเสื้อทางด้านหลังแล้วกระชากลงอย่างรุนแรงจนก้นกระแทกลงพื้นดังปัก!
"โอ๊ย!! "
“หนึ่ง” บุคคลมาใหม่คือน้ำหนึ่ง ลูกสาวหัวแก้วหัวแหวน เธอเข้ามาในสถานการณ์ที่ธนากำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม
"ป๊าทำอะไร"
"หนึ่ง!! ลูก" ธนาตกใจ เมื่อลูกสาวเข้ามาในห้องทำงานแบบไม่ทันตั้งตัว ทั้งยังกำคอเสื้อพิมพ์ดาวผู้หญิงที่มีอายุมากกว่าเธอหลายสิบปีกระชากตกลงพื้นแข็งๆอย่างไร้การเคารพ
"น้ำหนึ่ง ทำไมทำแบบนี้กับน้า"
พิมพ์ดาวกลิ้งลงไม่ท่า ก้นกบกระแทกลงพื้นขนลุกยืนแทบไม่ไหว พลางเบะหน้าสูดปากแม้จะไม่เจ็บมากแค่ก็เรียกร้องความสงสารจากผู้ชายที่เธอรัก
“โอ๊ย!! เจ็บ”
"ป๊า ให้น้าพิมพ์ออกไปเดี๋ยวนี้"
น้ำหนึ่งจ้องตาเขียวเขม่งอย่างไม่พอใจ เธอไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายกับคนเป็นพ่อ
"หนึ่งแต่หนูทำเกินไปแล้วนะ กระชากน้าพิมพ์แบบนั้นได้ยังไง" เขาตำหนิลูกสาวที่ทำเกินไปอย่างมากและยังสียมารยาทหลายอย่างทั้งที่อบรมมาอย่างดี
"ขอโทษน้าพิมพ์"
"ไม่” คนอายุน้อยไม่ยอมทำตาม ซ้ำยังเอ่ยปฏิเสธเสียงแข็ง
"อย่าให้ป๊าต้องดุ" สายตาดุดันมองมายังลูกสาว เมื่อน้ำหนึ่งไม่ยอมทำตาม พฤติกรรมในตอนนี้ไม่ต่างจากเด็กก้าวร้าว
“….”
"ป๊าไม่เคยสอนให้หนูเป็นเด็กไร้มารยาทแบบนี้"
คราวนี้ธนาเพิ่มน้ำเสียงดุดันขึ้นจนน่ากลัว เป็นผลให้คนฟังน้ำตาคลอหน่วยเพราะเป็นครั้งแรกด้วยซ้ำที่ถูกปะป๊าดุด้วยน้ำเสียงเช่นนี้
"ป๊าไม่เคยดุหนูแบบนี้เหมือนกัน"
น้ำหนึ่งตอบทั้งน้ำเสียงสั่นอย่างหนัก มองผู้ใหญ่ตรงหน้าสองคนที่ยืนใกล้ชิดกันจ้องมาที่เธอ
"น้ำหนึ่ง" ธนายังคงใช้น้ำเสียงดุลูกสาวไม่ต่างจากแววตาและสีหน้าที่ส่งให้คนตัวเล็ก
"ป๊ากำลังหลงน้าพิมพ์หรือเพราะหนูไม่ใช่ลูกแท้ๆของป๊า"
ครั้นลูกสาวเปล่งออกมาธนาถึงกับอ้าปากเหวอหมายความว่าน้ำหนึ่งได้ยินที่เขาคุยกันกับพิมพ์ดาวเมื่อสักครู่ทั้งหมด
“….”
"หนูไม่ใช่ลูกป๊าใช่ไหม มิน่าล่ะไปไหนมาไหนคนอื่นก็ทักว่าหนูไม่เหมือนป๊ากับหม่ามี้เลย"
คนตัวเล็กสะอื้นขึ้นความในใจที่สงสัยมาตลอดในวันนี้ถูกเฉลยทั้งหยาดน้ำตาไหลอาบแก้มต่อหน้าของพ่อ(ที่ไม่ใช่พ่อแท้ๆ)
"ไม่ใช่แบบนั้นนะลูก ป๊ารักหนูที่สุด ถึงหนูจะไม่ใช่ลูกแท้ๆของป๊า แต่ป๊าก็รักหนูสุดหัวใจ"
"น้ำหนึ่ง ถ้าหนูรู้ความจริง......" พิมพ์ดาวเสนอหน้าอยากจะพูดเมื่ออีกฝ่ายดันเข้ามาได้ยิน
"ไม่ต้องพูด ผมจะคุยกับลูก คุณออกไปก่อน" ธนาพูดแทรก
"แต่ว่า..."
"ออกไป" น้ำเสียงเรียบนิ่งแต่ดุดันทำให้สาวใหญ่ต้องจำยอมเดินออกไปทั้งไป ทั้งที่ในใจอยากจะอยู่ฟังพ่อลูกคุยกันต่อ
"อึก อึก" คนตัวเล็กสะอื้น
"หนูเข้ามาขัดขวางความสุขของป๊าใช่ไหม หนูคิดมาตลอดมาหนูคือลูกจริงๆของป๊ากับหม่ามี้ แต่ในเมื่อความจริงมันเป็นแบบนี้ หนูก็ไม่มีสิทธิ์ไปก้าวก่ายถ้าป๊าจะมีใครสักคนมาแทนที่หม่ามี้"
"หนึ่ง" ต่อให้เธอจะเป็นแค่ลูกเลี้ยง เขารักก็เป็นห่วงความรู้สึกไม่แพ้ลูกในไส้
"หนูขอโทษ ที่หนูเกิดมาไม่มีพ่อไม่มีแม่ หนูขอโทษที่ต้องทำให้ป๊าไม่มีความสุข"
น้ำหนึ่งละอายใจที่ถือวิสาสะห่วงธนา หลายต่อหลายครั้งที่ชายหนุ่มจะมีผู้หญิงคนใหม่ ลูกสาวตัวน้อยก็ขัดขวางมาตลอด แต่เมื่อธนาเป็นพ่อ(เลี้ยง)ของเธอ ก็คงไม่มีสิทธิ์ไปก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของผู้เป็นพ่อได้อีกแล้ว
"คืนนั้นผมเป็นของพี่แล้ว คืนนี้พี่เป็นของผมได้ไหม" ภาคต่อรุ่นลูกของพ่อเลี้ยงปรเมศ ลูกชายคนเดียวที่ถูกส่งไปเรียนเมืองนอก เพื่อกลับมาสานต่องานที่ไร่ ความบังเอิญของปฐพีที่ทำให้พบกับพยาบาล เขาขอความช่วยเหลือเพราะจะถูกตามยิงกบาลเพราะดันไปยุ่งกับเมียชาวบ้านโดยที่ไม่รู้มาก่อนว่าคนคุยมีผัว ทว่าได้วนกลับมาเจอกันอีกครั้ง ครั้นหญิงสาวก้าวเท้าเข้ามาในไร่ภูมิดิน ทำหน้าที่เป็นพยาบาลส่วนตัวให้พ่อ ความบังเอิญที่ได้เจอ แต่ต่อจากนี้จะเป็นความตั้งใจ
เพราะคำว่าครอบครัวเคยสมบูรณ์ ปวีร์ในวัยเด็กรับไม่ได้เมื่อพ่อแม่แยกทางกันเพราะเหตุผลของผู้ใหญ่ กระทั่งพ่อมีภรรยาเลยโทษผู้หญิงของพ่อว่าเป็นมือที่สาม ความเกลียดชังถูกระบายออกมาทางการกระทำ เมื่อแม่เลี้ยงมีลูกติด เกิดสัมพันธ์ลับๆระหว่างเขากับเฌอเอมหญิงสาววัยยี่สิบสองปี เธอผู้มีโลกอันสดใส แค่ต้องทุกข์ระทมเพราะต้องทอดเรือนร่างให้ผู้ชายที่เธอเคยเคารพและรักมาก เมื่อแม่ของเธอก้าวเท้ามาเป็นแม่เลี้ยงของเขา บัดนั้นปวีร์ก็เปลี่ยนไปราวกับคนละคน
หิรัญ เศษตรศวรรษศิลา หนุ่มใหญ่วัย 49 ปี ผู้ประสบความสำเร็จทุกด้านทั้งเรื่องการงานการเงินอำนาจและบารมี แต่อาภัพเรื่องความรักแต่งงานมาแล้ว 2 ครั้งก็ถูกนอกใจทั้ง 2 ครั้ง เมื่อเจ็บมาหลายครั้งหลายหนก็อยากจะปิดตายเรื่องหัวใจและมุ่งหน้าทำธุรกิจให้เป็นหนึ่งที่สุด ทว่าโชคชะตาก็พาให้เขามาเจอแม่หม้ายลูกติด ความรักเกิดจากความสงสารคำนี้มีอยู่จริง จนกระทั่งเปิดใจอีกครั้งแต่สุดท้ายประวัติศาสตร์ก็ซ้ำรอย
“ขอร้องอย่าทำ” จากจะอธิบายว่าทำไมถึงไม่ได้ขออนุญาตก็ต้องเปลี่ยนการขอร้องให้ปรเมศหยุดการกระทำตรงหน้า “ฉันไม่ชอบคนแหกกฎ โดยเฉพาะเด็กที่เกิดเมื่อวานอย่างเธอ” “หนูขะขอโทษ อ๊ะ"
ประธานบริษัทที่ต้องการเลขาคนใหม่เข้ามาทำงานในสัญญาจ้าง 6 เดือน เมื่อคนเก่าต้องลาคลอด ทว่าโชคชะตากับนำพาอดีตคนรักเข้ามาอีกครั้งในฐานะเจ้านายกับลูกน้อง
"ไล่ผู้หญิงคนนี้ออกไปซะ" "โยนผู้หญิงคนนี้ลงทะเลซะ" ขณะที่ไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของเหนียนหย่าเสวียน โฮว่หลิงเฉินได้ปฏิบัติต่อเธออย่างไม่เป็นมิตร "คุณหลิงเฉินครับ เธอคือภรรยาของท่านครับ" ผู้ช่วยของหลิงเฉินกล่าวเตือนเขา เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลิงเฉินหยุดเพ่งมองไปที่เขาอย่างเย็นชาและบ่นขึ้นมาว่า "ทำไมไม่บอกผมให้เร็วกว่านี้?" นับจากนั้นเป็นต้นมา หลิงเฉินได้ตามใจและรักใคร่ทะนุถนอมหย่าเสวียนมาตลอด โดยไม่มีใครคาดคิดว่าพวกเขาจะหย่าร้างกัน
มังกร หนุ่มหล่อหน้าใสลูกชาวไร่ชาวนา อายุ 22 ปี ที่ได้รับทุนเรียนดีจนจบมหาวิทยาลัย ได้แบกร่างกายพาหัวใจอันแตกสลายกลับบ้านเกิดทันทีในวันที่จบการศึกษา เพราะบิดามารดาได้เสียชีวิตกระทันหันทั้งคู่หลังจากกลับจากการนำข้าวไปขายและโดนสิบล้อที่เบรคแตกเสียหลักพุ่งชนรถของพ่อแม่ของมังกร เมื่อสูญเสียพ่อและแม่ไปอย่างกระทันหันเขาจึงกลับบ้านเกิดเพื่อไปทำไร่ทำนาสานฝันของพ่อแม่และนำความรู้ที่ได้เรียนมากลับมาพัฒนาที่ดินมรดกในบ้านเกิด หากแต่ว่ามังกรยังไม่ทันได้ทำอะไรเขากลับตายลงอย่างไม่ทันตั้งตัว ตายแบบไม่ตั้งใจและไม่เต็มใจที่สุด เขาจำได้เพียงแค่ว่าหลังจากเดินทางกลับมาถึงบ้านเกิดเขาได้ไปไหว้พ่อกับแม่ที่วัดในหมู่บ้าน แล้วก็กลับมานอนแต่พอเขากลับตื่นขึ้นมาในร่างของเด็กชาย อายุ 8ขวบ กับบ้านพุๆพังๆ เขาตื่นมาในร่างของคนอื่นไม่พอ แล้วเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่นี่มันที่ไหน และใครพาเขามา แล้วมังกรจะทำยังไงต่อไปกับชีวิตที่อยู่ในร่างเด็กชายยากจนคนนี้ มาติดตามชีวิตใหม่ของมังกรกันต่อไปค่ะ
หลังจากแต่งงานกันมาสองปี สามีของเธอไม่เคยเหยียบเข้าไปในบ้านและมองดู 'ภรรยาขี้เหร่' ของเขาเลย แถมเขาก็มีเรื่องอื้อฉาวกับดาราหน้าใหม่หลายคนทุกวัน ซูเหว่ยทนไม่ไหวอีกต่อไป เธอตัดสินใจปล่อยเขาไป ต่อไปก็ต่างคนต่างไปเลย แต่เมื่อเธอเสนอเรื่องหย่า... ฟู่เหยียนอันพบว่านักออกแบบในบริษัทนั้นสะดุดตาเป็นพิเศษ เขาค่อยๆ ทำความรู้จักกับเธอเรื่อยๆ จนกระทั่งวันหนึ่งเขาค้นพบตัวตนที่แท้จริงของเธอเข้า เขาเสียใจแล้ว
เมื่อนางย้อนยุคกลายเป็นพระชายาคังที่ถูกขังอยู่ในโรงขังคนบ้า เพิ่งมาถึงฉินเซิงก็กำจัดคนสองคนที่ต้องการทำร้ายนาง นางบุกเข้าไปในงานแต่งงานของคู่รักชั่วชาสองคนนั้นในชุดแดง นางหยิ่งผยองและยั่วยุ ทำให้ชายชั่วโกรธจนกัดฟันแน่นแต่กลับทำอะไรไม่ได้ และหญิงร้ายนั้นก็เกลียดชังอย่างมากทว่าเอาคืนไม่ได้ ท่านอ๋องจิ้นได้เห็นสถานการณ์ทั้งหมดนี้ เขาโค้งงอริมฝีปาก สตรีนางนี้ช่างแตกต่างจากคนอื่นจริงๆ ถูกใจเหลือเกิน เขาจะเอาชนะใจนางและให้ชีวิตที่ดีแกนาง
เธอก็รู้อยู่เต็มอกว่าเขาไม่เคยสนใจ แต่ก็ยังดึงดันอยากจะอยู่ใกล้ ต่อให้เธอเป็นเมียแต่งเขาก็คงไม่มีวันเปลี่ยนใจ เพราะเหตุนี้เธอจึงตัดสินใจจากไปในคืนแต่งงาน "จากนี้ไปเราไม่มีอะไรติดค้างกันอีก" 🥀
หลังจากแต่งงานกันมาสามปี เวินเหลี่ยงก็ยังไม่เคยได้ความรักจากฟู่เจิ้งแต่อย่างใดเลย เมื่อรักแรกของเขากลับมา สิ่งที่รอเธออยู่คือหนังสือการหย่า "ถ้าฉันมีลูก คุณยังเลือกหย่าไหม?" เธออยากจับโอกาสสุดท้ายนี้ไว้ แต่แล้วมีแต่คำตอบที่เย็นชาว่า "ใช่" เวินเหลี่ยงหลับตาและเลือกที่จะปล่อยมือ ...ต่อมาเธอนอนอยู่บนเตียงคนไข้ด้วยความสิ้นหวังและลงนามในข้อตกลงการหย่า "ฟู่เจิ้ง เราไม่ได้เป็นหนี้กันอีกต่อไปแล้ว..." ชายที่มีความเด็ดขาดและเย็นชามาโดยตลอดนอนอยู่ข้างเตียงขอร้องให้อีกฝ่ายกลับมาด้วยเสียงแผ่วเบา "เหลียง ได้โปรดอย่าหย่าได้ไหม?"