กับดักรักบ่วงหัวใจ

ต้องตาต้องใจ

เช้าวันต่อมาที่คฤหาสน์ของตระกูลดัง

“แกมากรุงเทพกี่วันแล้ว” ผู้ชายวัยกลางคนเดินเข้ามาหาลูกชาย ร่างหนาที่มีความสูงที่ไม่ต่างจากลูกชายนั่งลงบนโซฟาหนังราคาแพง ผู้ชายวัยกลางคนถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เมื่อลูกชายยังคงปิดปากเงียบ และทำเป็นไม่ได้ยินคำถามที่ถามออกไป ร่างหนายังคงนั่งนิ่งและไม่สนใจการมาของเขา

“ตกลงเรื่องงานที่บริษัทแกจะว่ายังไง” เปลี่ยนเป็นพูดถึงบริษัทส่งออกของครอบครัว ขุนพลเป็นลูกชายเพียงคนเดียวของตระกูล เขาก็เลยอยากให้ลูกชายมาดำรงตำแหน่งแทนคนที่อยากวางมือคิดในใจ

“ก็เมียเด็กของคุณไงให้มาทำงานบ้างสิ ไม่ใช่วันๆเอาแต่ปรนนิบัติผัวอย่างเดียว” ส่งสายตาแห่งความเกลียดชังไปให้กับหญิงสาวที่เดินเข้ามา

“ฉัน” เสียงหวานอึกอักอยู่ในลำคอ ผู้ชายวัยกลางคนยกมือขึ้นมาห้าม

“คงจะใช้เงินเป็นอย่างเดียว” กระตุกยิ้มมุมปากด้วยความสะใจ เมื่อเห็นว่าใบหน้าสวยซีดเผือด ร่างหนาที่นั่งกระดิกขาอยู่เปลี่ยนเป็นลุกขึ้นยืน

“นั่นแกจะไปไหน”

“เรื่องแค่นี้ใช่ไหมที่คุณจะให้ผมทำ” ถอนหายใจออกมาด้วยความเบื่อหน่าย

“แล้วตกลงแกจะว่ายังไง ฉันอยากวางมือเต็มที”

“อย่าเพิ่งวางมือสิครับ เดี๋ยวคุณหมดผลประโยชน์ก็โดนเมียทิ้งหรอก เมียของคุณยิ่งหน้าเงินอยู่ด้วย” พูดเสียงหยัน พลางตวัดสายตามองไปที่หญิงสาว

“ไอ้ต่อ” เรียกลูกชายเสียงเข้ม ร่างสูงของคนที่ถูกเรียกกลับไม่คิดที่จะสนใจน้ำเสียงที่แข็งกระด้างของคนที่เป็นพ่อ

“ผมขอตัวและทีหลังอย่าส่งคนไปวุ่นวายที่เหมืองอีก ส่วนเรื่องงานผมไม่อยากยุ่ง” พูดจบก็ก้าวเท้าเดินออกไปและไม่หันมามองคนที่อยู่ข้างหลังอีก

“เดี๋ยวฉันไปคุยกับเขาเองค่ะ” ร่างบางรีบเดินแกมวิ่งไปหาร่างหนา เสียงฝีเท้าที่แผ่วเบาของคนที่เดินมาจากทางด้านหลัง ทำให้คนที่กำลังยืนสูบบุหรี่อยู่ต้องปล่อยควันสีขาวออกมาจากปากและจมูก

“ต่อ” เสียงหวานเรียกชื่อของอดีตแฟนหนุ่ม ร่างหนาที่อยู่ในชุดเสื้อยืดสีดำคู่กับกางเกงยีนส์ยืนนิ่ง เท้าหนาที่อยู่ในรองเท้าหนังกำลังจะก้าวเท้าออกไปแต่แล้วคนตัวโตก็ต้องกัดฟันกรอด เมื่อเอวสอบถูกตรึงไว้ด้วยอ้อมแขนของใครบางคน ใบหน้าหวานซบลงที่แผ่นหลังกว้าง

“ต่อ ฉันขอโทษนะคะ ฉันขอโทษ” เสียงหวานเจือสะอื้นแผ่วเบา น้ำตาร้อนๆไหลซึมลงบนเสื้อตัวหนา

“เอาแขนของเธอออกไป” เค้นเสียงรอดไรฟันด้วยความเดือดดาล

“ฉันไม่ได้ต้องการให้เรื่องของเราเป็นแบบนี้” พูดยังไม่ทันจบ ร่างบางก็ถูกผลักให้ล้มไปกับพื้น

“กรี๊ด” หวีดร้องออกมาด้วยความตกใจ ดวงตาที่ชุ่มไปด้วยน้ำตามองหน้าของอดีตคนรักด้วยความเจ็บปวด

“ฉันไม่มีวันยกโทษให้กับเธอ ผู้หญิงเห็นแก่เงิน” พูดจบก็ปล่อยบุหรี่ที่สูบอยู่ลงบนพื้น ตามด้วยเท้าใหญ่ที่เหยียบบุหรี่จนแหลกเป็นผุยผง

“ไอ้เดชากลับ” เสียงห้าวตะโกนเรียกชื่อของลูกน้องหนุ่ม ไม่ถึงนาทีรถกระบะคันเก่าก็แล่นเข้ามาจอดลงตรงหน้าของเจ้านาย

“เดี๋ยวกูขับเอง” กระชากประตูรถให้เปิดออก ร่างหนาเข้าไปนั่งในตำแหน่งของคนขับ เท้าใหญ่เหยียบเข้าที่คันเร่งและเบิ้ลเครื่องรถเสียงดัง

“บรื้น บรื้นนนนนนนน” ควันสีดำลอยพวยพุ่งเต็มหน้าบ้าน ก่อนที่รถคันเก่าจะกระชากตัวออกไปด้วยความเร็ว หญิงสาวที่ยืนอยู่มองตามอดีตคนรักด้วยความเจ็บปวด ถึงแม้ว่าเธออยากจะขอโทษและขอโอกาสมากแค่ไหน แต่ทุกอย่างก็สายเกินไปเสียแล้ว เมื่อตอนนี้เธอเป็นภรรยาของบิดาของชายหนุ่มนั่นเอง

“ฉันขอโทษ ที่ทำให้เธอกับเจ้าต่อต้องเลิกกัน” ผู้ชายวัยกลางคนพูดขึ้น หลังจากที่แอบดูเหตุการณ์อยู่เงียบๆ หญิงสาวที่ได้สติรีบยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาของตัวเองอย่างลวกๆ

“ทุกอย่างเป็นความผิดของฉันค่ะ ไม่ใช่ความผิดของคุณ” หญิงสาวรีบเดินเข้าไปในบ้านทันทีที่พูดจบ โดยมีสายตาแห่งความเป็นห่วงมองตามไปอย่างไม่ยอมให้คลาดสายตา

ร่างสูงที่ไม่ต่างจากลูกชายเดินไปยังห้องทำงานที่อยู่ติดกับห้องนอนใหญ่ ร่างทรงพลังนั่งลงบนโซฟาตัวยาว ศีรษะได้รูปพิงเข้ากับพนักโซฟา ดวงตาคู่คมหลับตานิ่งและคิดถึงวันเก่าๆ

ภายในงานแต่งงานของลูกสาวของเพื่อนสนิท ขุนศึกนักธุรกิจรุ่นใหญ่ที่อยู่ในชุดสูทสีเข้มเดินก็มาร่วมงานวันนี้ด้วย เมื่อสาวสวยที่เป็นเจ้าสาวเป็นลูกสาวของเพื่อนรัก ร่างสูงใหญ่เดินเข้มาในงานและส่งยิ้มมีเสน่ห์ให้กับเหล่าบรรดาสาวสวยที่ส่งยิ้มมา ถึงแม้ว่าอายุจะเข้าสู่เลขห้าไปแล้วก็ตาม แต่ด้วยหน้าตาที่ยังคงความหล่อเหลา บวกกับร่างกายที่บึกบึนทำให้สาวๆต่างก็มองมาอย่างให้ความสนใจ ตั้งแต่ที่ภรรยาคู่ชีวิตจากไปเขาก็ไม่คิดที่จะรักใครอีก ผู้หญิงที่ผ่านเข้ามาก็แค่บำเรอความใคร่เท่านั้นเขาไม่คิดที่จะจริงจังกับใครอีก คนรักสนุกแต่ไม่คิดผูกพันคิดในใจ เท้าหนาเดินเข้าไปยังห้องจัดเลี้ยง แต่แล้วดวงตาที่ทรงเสน่ห์ก็มองเห็นหญิงสาวที่เป็นเจ้าสาวของงาน ริมฝีปากหยักระบายยิ้มอบอุ่นออกมา

“หนูฟ้า” เสียงทุ้มเรียกเจ้าสาวแสนสวย

“คุณอา สวัสดีค่ะ ฟ้านึกว่าคุณอาจะไม่มางานของฟ้าเสียแล้ว” ฟ้าใสพนมมือไหว้เพื่อนรักของบิดาด้วยความนอบน้อม

“งานแต่งงานของหลานสาวทั้งคนอาจะไม่มาได้ยังไง นี่ของขวัญสำหรับเจ้าสาวคนสวยจ้ะ” ยื่นกล่องของขวัญให้กับเจ้าสาว

“ขอบคุณค่ะ คุณอา” ยกมือขึ้นมาไหว้อีกรอบพร้อมด้วยรอยยิ้มแห่งความดีใจ

“แล้วพ่อของเราไปไหนล่ะ” ชะเง้อหาเพื่อนรักที่นัดกันเอาไว้

“อยู่ในงานค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นเราเข้าไปในงานกันดีกว่านะ” ชวนเจ้าสาวแสนสวย

“ฟ้ารอเพื่อนอยู่ค่ะคุณอา ไม่รู้ว่ามาถึงหรือยัง” มอ’หาเพื่อนสาวไปด้วย

“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวอาจะรอเป็นเพื่อน” พูดอย่างผู้ใหญ่ใจดี

“นั่นไงคะ เพื่อนของฟ้ามาแล้วค่ะ” บอกกับชายหนุ่มพร้อมกับมองไปที่เพื่อนสาว ร่างสูงใหญ่มองตามสายตาของเจ้าสาวคนสวยก็พบเข้ากับผู้หญิงคนหนึ่ง หญิงสาวอยู่ในชุดราตรีสีชมพูเรียบหรู ชุดที่หญิงสาวสวมใส่ช่วยขับผิวให้กระจ่างใสมากขึ้นไปอีก ร่างสูงมองหญิงสาวรุ่นลูกราวกับต้องมนต์

“คุณอาคะนี่ปิ่นเพื่อนรักของฟ้าค่ะ ส่วนนี่คุณอาขุนศึกจ้ะ” เจ้าสาวคนสวยแนะนำทั้งคู่ให้รู้จักกัน

“สวัสดีค่ะคุณอา” ยกมือขึ้นไหว้อย่างนอบน้อมและอ่อนหวาน เสียงหวานใสพร้อมกับริมฝีปากที่คลี่ยิ้มทำให้คนตัวโตแทบจะละสายตาไปจากดวงหน้าหวานไม่ได้เลยทีเดียว ใจดวงแกร่งเต้นรัวราวกับคนหนุ่มที่เจอหญิงสาวที่ถูกใจ

“แล้วแฟนของแกล่ะไม่มาด้วยเหรอ” ฟ้าใสถามเพื่อนสาว

“อย่าไปสนใจเลย” ตอบกลับด้วยความน้อยใจ งานแต่งงานของเพื่อนสาวในวันนี้ คนที่มีแฟนเขาก็ต่างพาแฟนของตัวเองมาด้วยกันทั้งนั้น จะมีก็แต่เธอนี่แหละที่ไม่มีใครมาด้วย คิดแล้วก็อดที่จะน้อยใจแฟนหนุ่มไม่ได้

“ฉันก็อยากเห็นแฟนของแกเหมือนกันนะ” เจ้าสาวคนสวยเย้า

“เอาไว้ถ้าเขาขึ้นมากรุงเทพฉันจะรีบนัดแกเลย” บอกปัดอย่างขอไปที และยังไม่รู้เลยว่าขุนพลจะมากรุงเทพเมื่อไหร่ หรืออาจจะไม่มาเลยก็ได้

“โอเค โอเค คุณอาฟ้าว่าเราเข้าไปในงานกันดีกว่านะคะ” พูดกับเพื่อนสาวเสียงใส ก่อนที่จะหันไปหาผู้ชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่ข้างๆ

“ไปสิ” รับคำและเดินตามหลังของหญิงสาวทั้งสองคนไป

ภายในงานแต่งงานของไฮโซสาว หญิงสาวที่เป็นเพื่อนสนิทยืนมองเพื่อนสาวที่อยู่ในชุดเจ้าสาวฟูฟ่องและระบายยิ้มออกมาอย่างมีความสุข ฟ้าใสเป็นลูกคนรวยก็จริงแต่ก็ไม่เคยรังเกียจเธอเลยสักครั้ง ร่างบางยืนมองเพื่อนสาวและดื่มน้ำพั้นซ์ไปพลางๆ หญิงสาวที่อยู่ในชุดราตรีตัวยาวหมุนตัวเพื่อจะออกไปรับอากาศข้างนอก แต่ด้วยไม่ทันระวังก็ปะทะเข้ากับร่างสูงของผู้ชายคนหนึ่ง แก้วน้ำพั้นซ์หกรดเสื้อผ้าของผู้ชายคนนั้น

“อ้ะ ฉันขอโทษค่ะ ฉันทำเสื้อของคุณเปียกหมดเลย” รีบคว้ากระดาษที่อยู่ใกล้มือมาซับน้ำที่เปียกเสื้อราคาแพง

“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมไปเปลี่ยนเสื้อก็ได้” พูดอย่างอารมณ์ดี แต่สายตากลับจ้องที่เหยื่อสาวด้วยสายตาที่แพรวพราว

“ฉันขอโทษจริงๆนะคะ ให้ฉันเอาเสื้อของคุณไปซักดีกว่านะคะ”

“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมซักเองดีกว่า” มองเหยื่อสาวอย่างมีเลศนัย ด้านคนที่ถูกมองรู้สึกร้อนๆหนาวๆแปลกๆ

“แต่ถ้าคุณอยากขอโทษผมจริงๆ ดื่มเป็นเพื่อนผมสักแก้วนะครับ” หยิบเหล้าที่เด็กเสิร์ฟถือมา

“ได้ค่ะ” รับแก้วเหล้ามาถือไว้

“ดื่มครับ” เอาแก้วของตัวเองไปแตะที่แก้วของหญิงสาว ดวงตาที่วาววับมองหญิงสาวที่ดื่มเหล้าทีเดียวจนหมดแก้วพร้อมกับรอยยิ้มร้าย