ดาวน์โหลดแอป ฮิต
หน้าแรก / นิยายสั้น / อาณาจักรลับพันล้านของตัวแทนเขา
อาณาจักรลับพันล้านของตัวแทนเขา

อาณาจักรลับพันล้านของตัวแทนเขา

5.0

เป็นเวลาห้าปีเต็ม ที่ฉันแอบปั้นแฟนของฉัน คิน จากนักดนตรีไส้แห้งให้กลายเป็นซีอีโอสายเทคชื่อดัง ฉันคือนางฟ้านิรนามที่ทุ่มเงินสร้างอาณาจักรทั้งหมดของเขา ขณะที่แกล้งทำตัวเป็นแค่แฟนสาวธรรมดาๆ ที่แทบจะจ่ายค่าเช่าห้องของตัวเองไม่ไหว แล้ววันหนึ่ง เขาก็พาแคทลียา ผู้หญิงในอดีตที่หน้าตาเหมือนฉันอย่างน่าขนลุกกลับมาที่บ้าน เธอเริ่มรุกรานชีวิตฉันอย่างช้าๆ และเลือดเย็น...ใส่เสื้อผ้าของฉัน ใช้ของของฉัน ขโมยความรักของเขาไปจากฉัน และเมื่อฉันลุกขึ้นสู้ในที่สุด เขาก็ตัดสินใจสั่งสอนบทเรียนให้ฉัน เขาสั่งคนมาจับตัวฉันไป มัดฉัน แล้วโยนฉันขึ้นไปบนเวทีประมูลใต้ดินสุดโสมม เขายืนดูจากเงามืด ปล่อยให้พวกผู้ชายหื่นกระหายประมูลร่างกายของฉัน ก่อนจะก้าวเข้ามาในวินาทีสุดท้ายเพื่อสวมบทฮีโร่ และลากฉันกลับไปอยู่ในที่ของฉัน เขาคิดว่าเขาทำลายฉันจนยับเยินแล้ว แต่แล้วเขาก็ปล่อยหมัดเด็ดสุดท้ายที่บดขยี้หัวใจฉันจนแหลกสลาย ด้วยการยอมรับความจริงที่ฉันไม่เคยคาดคิดมาก่อน "พายเป็นแค่ตัวแทน" เขาพึมพำกับแคทลียา โดยไม่รู้ว่าฉันได้ยิน "เพราะเธอหน้าเหมือนคุณ" เขาเชื่อว่าฉันคือผู้หญิงอ่อนแอที่ต้องพึ่งพาเขาไปตลอดชีวิต เขาไม่รู้เลยว่าในขณะที่เขาพูด ประโยคนั้นออกมา เอกสารหย่าของเราก็ถูกจัดการเรียบร้อยแล้ว ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดเบอร์ที่เขาไม่เคยรู้ว่ามีอยู่จริง "คีรินคะ" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่สงบนิ่ง "พายพร้อมแล้ว เรามาแต่งงานกันเถอะค่ะ"

สารบัญ

บทที่ 1

เป็นเวลาห้าปีเต็ม ที่ฉันแอบปั้นแฟนของฉัน คิน จากนักดนตรีไส้แห้งให้กลายเป็นซีอีโอสายเทคชื่อดัง ฉันคือนางฟ้านิรนามที่ทุ่มเงินสร้างอาณาจักรทั้งหมดของเขา ขณะที่แกล้งทำตัวเป็นแค่แฟนสาวธรรมดาๆ ที่แทบจะจ่ายค่าเช่าห้องของตัวเองไม่ไหว

แล้ววันหนึ่ง เขาก็พาแคทลียา ผู้หญิงในอดีตที่หน้าตาเหมือนฉันอย่างน่าขนลุกกลับมาที่บ้าน

เธอเริ่มรุกรานชีวิตฉันอย่างช้าๆ และเลือดเย็น...ใส่เสื้อผ้าของฉัน ใช้ของของฉัน ขโมยความรักของเขาไปจากฉัน และเมื่อฉันลุกขึ้นสู้ในที่สุด เขาก็ตัดสินใจสั่งสอนบทเรียนให้ฉัน

เขาสั่งคนมาจับตัวฉันไป มัดฉัน แล้วโยนฉันขึ้นไปบนเวทีประมูลใต้ดินสุดโสมม เขายืนดูจากเงามืด ปล่อยให้พวกผู้ชายหื่นกระหายประมูลร่างกายของฉัน ก่อนจะก้าวเข้ามาในวินาทีสุดท้ายเพื่อสวมบทฮีโร่ และลากฉันกลับไปอยู่ในที่ของฉัน

เขาคิดว่าเขาทำลายฉันจนยับเยินแล้ว แต่แล้วเขาก็ปล่อยหมัดเด็ดสุดท้ายที่บดขยี้หัวใจฉันจนแหลกสลาย ด้วยการยอมรับความจริงที่ฉันไม่เคยคาดคิดมาก่อน

"พายเป็นแค่ตัวแทน" เขาพึมพำกับแคทลียา โดยไม่รู้ว่าฉันได้ยิน "เพราะเธอหน้าเหมือนคุณ"

เขาเชื่อว่าฉันคือผู้หญิงอ่อนแอที่ต้องพึ่งพาเขาไปตลอดชีวิต เขาไม่รู้เลยว่าในขณะที่เขาพูด ประโยคนั้นออกมา เอกสารหย่าของเราก็ถูกจัดการเรียบร้อยแล้ว ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดเบอร์ที่เขาไม่เคยรู้ว่ามีอยู่จริง

"คีรินคะ" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่สงบนิ่ง "พายพร้อมแล้ว เรามาแต่งงานกันเถอะค่ะ"

บทที่ 1

มุมมองของพิมลรัตน์ (พาย):

เป็นเวลาห้าปี ที่ฉันปั้นคณินทร์ เตชะวิวัฒน์ จากนักดนตรีตกอับที่รองเท้ามีรู ให้กลายเป็นซีอีโอสายเทคชื่อดัง และในวันนี้ เขาก็พาผู้หญิงที่จะมาทำลายทุกอย่างลงกลับมาบ้าน

เธอชื่อแคทลียา วงศ์สวัสดิ์

เธอยืนอยู่ในโถงทางเข้าที่ปูด้วยหินอ่อนของบ้านที่ฉันเป็นคนจ่ายเงิน ท่าทางบอบบางและดูไม่เข้ากับที่นี่เลยในชุดเดรสลายดอกไม้ราคาถูก ดวงตาโตที่คลอหน่วยของเธอ กวาดมองไปรอบๆ ห้องนั่งเล่นสไตล์มินิมอลที่ฉันตั้งใจออกแบบอย่างพิถีพิถัน ดวงตาคู่นั้นเป็นสีฟ้าเฉดเดียวกับของฉัน...รายละเอียดที่เหมือนเป็นเรื่องตลกร้ายที่จักรวาลจงใจส่งมาให้

"พาย นี่แคทนะ" คินพูด มือของเขาวางอยู่บนช่วงเอวของเธอ เป็นท่าทางที่ฉันคุ้นเคยดี สัมผัสที่แสดงความเป็นเจ้าของและปลอบโยน ซึ่งปกติเขาจะเก็บไว้ใช้กับฉันคนเดียว "เรา...เราโตมาในสถานสงเคราะห์เดียวกัน"

ฉันฉีกยิ้มอย่างสุภาพ...รอยยิ้มแบบที่คุณมอบให้คนแปลกหน้าที่ไม่คิดว่าจะได้เจออีก แต่แววตาที่แคทลียามองคิน...แววตาที่เต็มไปด้วยความหวังอย่างสิ้นหวังและยึดเหนี่ยว...มันบอกฉันว่านี่ไม่ใช่แค่การมาเยี่ยมธรรมดาๆ

นี่คือการรุกราน

เรื่องราวทั้งหมดเริ่มต้นเมื่อห้าปีก่อน ในวันอังคารที่ฝนตกวันหนึ่ง ตอนนั้นฉันกำลังหนีจากอาณาจักรของครอบครัว ใช้ชีวิตอยู่ในคอนโดเล็กๆ ย่านใจกลางเมืองภายใต้ชื่อปลอมๆ พยายามทำตัวให้เป็นคนธรรมดา ฉันเป็นแค่ 'พาย' กราฟิกดีไซเนอร์ฟรีแลนซ์ การกบฏของฉันเป็นไปอย่างเงียบๆ แค่ปฏิเสธที่จะก้าวเข้าไปรับตำแหน่งทายาทของอาณาจักรสื่อ 'พัฒนกิจกรุ๊ป'

วันนั้น ฉันเห็นเขานั่งขดตัวอยู่ใต้กันสาดของร้านแผ่นเสียงที่ปิดไปแล้ว กระเป๋ากีตาร์ถูกกอดไว้บนตักราวกับเป็นแพชูชีพ สายฝนทำให้ผมสีเข้มของเขาลู่ลงมาปิดหน้าผาก เสื้อแจ็คเก็ตราคาถูกก็เปียกโชก แต่เป็นใบหน้าของเขาต่างหากที่ทำให้ฉันหยุดมอง เขามีกรามคมสันและดวงตาที่เต็มไปด้วยความฝัน...แววตาของศิลปินที่เชื่อว่าความสำเร็จอยู่แค่เอื้อม เขาดูงดงามท่ามกลางความสิ้นหวังนั้น

ฉันซื้อกาแฟให้เขาหนึ่งแก้ว เขาบอกฉันว่าเขาชื่อคิน แล้วเขาก็บรรเลงเพลงให้ฉันฟังตรงนั้น...บนทางเท้าที่เปียกแฉะ เสียงของเขาห้าวหาญและเต็มไปด้วยความกระหายที่ฉันเข้าใจดี

เราตกหลุมรักกันอย่างรวดเร็วและรุนแรง ฉันรักความทะเยอทะยานของเขา ไฟในใจที่บอกว่าจะต้องพิชิตโลกให้ได้ ส่วนเขา...ฉันเคยคิดว่าเขารักฉัน รักผู้หญิงธรรมดาๆ ที่เชื่อในตัวเขาในวันที่ไม่มีใครอื่น

เขาอยากสร้างแอปพลิเคชัน...แพลตฟอร์มสำหรับนักดนตรีอิสระ เขามีวิสัยทัศน์แต่ไม่มีเงินทุน

ฉันจึงให้มันกับเขา...อย่างลับๆ

ฉันส่งเงินหลายร้อยล้านบาทเข้าสู่ความฝันของเขา ผ่านบริษัทบังหน้าและการลงทุนแบบไม่เปิดเผยตัวตน ฉันเป็นนางฟ้าของเขา เป็นหุ้นส่วนที่มองไม่เห็น เป็นแฟนคลับตัวยง...ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นขณะที่ฉันแกล้งทำเป็นแฟนสาวที่แทบจะจ่ายค่าเช่าห้องของตัวเองไม่ไหว

เขาทำงานอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เขาสัญญาว่าเมื่อเขาทำสำเร็จ เขาจะมอบโลกทั้งใบให้ฉัน เขาจะซื้อบ้านให้ฉัน แหวนวงหนึ่ง และอนาคตที่ฉันไม่ต้องกังวลอะไรอีกเลย

"พี่ทำทั้งหมดนี้เพื่อพายนะ" เขาจะกระซิบข้างหูฉันในตอนดึก หลังจากที่เพิ่งปิดดีลระดมทุนรอบใหม่ได้สำเร็จ...ซึ่งก็คือเงินทุนของฉัน "ทุกอย่างที่พี่สร้างคือของเรา"

และฉันก็เชื่อเขา ฉันเฝ้ามองด้วยความภาคภูมิใจเมื่อ 'K-Tech' กลายเป็นบริษัทยักษ์ใหญ่ด้านเทคโนโลยี และคินก็กลายเป็นชื่อที่พ้องกับคำว่าอัจฉริยะที่สร้างตัวขึ้นมาเอง เราย้ายเข้ามาอยู่ในคฤหาสน์หรูกระจกรอบด้านที่มองเห็นวิวเมือง...อนุสรณ์แห่งอาณาจักรที่ฉันแอบสร้างขึ้นมาเพื่อเขา

และตอนนี้...ในคฤหาสน์หลังเดียวกันนั้น เขากำลังอธิบายถึงการมาของแคทลียา

"ชีวิตเธอค่อนข้างลำบาก" เขาพูดด้วยน้ำเสียงเจือความรู้สึกผิดที่ทำให้ฉันหงุดหงิด "พี่จะทิ้งเธอไว้ข้างถนนไม่ได้ เธอจะอยู่กับเราสักพัก...แค่จนกว่าเธอจะตั้งตัวได้"

ฉันไม่ได้พูดอะไร ฉันมองเห็นแววตาของแคทลียาที่เปล่งประกายขึ้นมา...แววแห่งชัยชนะที่ซ่อนอยู่ในนั้น

วันต่อมา ฉันเจอเสื้อเบลาส์ผ้าไหมตัวโปรดของฉันกองยับยู่ยี่อยู่บนพื้นห้องของแคทลียา วันถัดไป กลิ่นน้ำหอมประจำตัวของฉันก็ลอยฟุ้งในอากาศหลังจากที่เธอเดินสวนฉันในโถงทางเดิน คินบอกว่าฉันคิดมากเกินไปและขี้หวง

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา ฉันเดินเข้าไปในห้องน้ำใหญ่และเห็นเธอกำลังใช้ลิปสติกที่ฉันสั่งทำพิเศษ...เฉดสีที่สร้างขึ้นเพื่อสีผิวของฉันโดยเฉพาะ เธอกำลังทาสีแดงเข้มนั้นลงบนริมฝีปากของตัวเอง รอยยิ้มของเธอสะท้อนกลับมาจากกระจกของฉัน

บางอย่างในตัวฉันขาดผึง ฉันแย่งลิปสติกมาจากมือเธอ

"อย่า" ฉันพูดเสียงต่ำอย่างน่ากลัว "แตะต้องของของฉัน"

เธอมองฉัน ริมฝีปากล่างสั่นระริก "ขอโทษค่ะ...ฉันแค่...ฉันว่ามันสวยดี"

ฉันไม่พูดอะไรอีก ฉันเดินไปที่ชักโครก ทิ้งลิปสติกราคาแพงลงไปในน้ำ แล้วกดชักโครกโดยไม่ลังเล

คินเจอฉันในอีกไม่กี่นาทีต่อมา เขาไม่ตะคอก เขาแค่ทำหน้าผิดหวัง "มันก็แค่ลิปสติกนะพาย"

"แต่มันเป็นของฉัน" ฉันตอบ

สองวันต่อมา แคทลียานั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นตอนที่ฉันเดินลงมา เธอกำลังถือกล่องกำมะหยี่เล็กๆ กล่องหนึ่ง เธอเปิดมันออก เผยให้เห็นสร้อยคอเพชรเส้นบาง...ของขวัญที่คินให้ฉันในวันครบรอบสามปีของเรา

"พี่คินบอกว่าฉันใส่ได้" เธอพูดด้วยน้ำเสียงหวานหยดย้อย "เขาบอกว่ามันน่าจะดูดีกับฉันมากกว่า"

เลือดฉันขึ้นหน้า ฉันก้าวสามข้ามไปถึงตัวเธอ กระชากสร้อยคอออกจากมือ แล้วตบหน้าเธอฉาดใหญ่ เสียงนั้นดังแหลมและน่ารังเกียจ

เธออ้าปากค้าง มือยกขึ้นกุมแก้ม

ฉันเดินไปที่ประตูระเบียง เลื่อนเปิดมันออก แล้วขว้างสร้อยคอออกไปสุดแรง...ลงไปยังสวนกว้างใหญ่เบื้องล่าง

"ทีนี้มันก็ไม่ดูดีกับใครทั้งนั้น" ฉันพูด พลางหันกลับมาเผชิญหน้ากับเธอ

คินวิ่งเข้ามา ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวด้วยความโกรธจัด "พาย! เธอเป็นบ้าอะไรไปแล้ว?!" เขาคุกเข่าลงข้างแคทลียา ประคองใบหน้าเธอไว้ในมือ ตรวจดูความเสียหาย เขาไม่แม้แต่จะมองฉัน เขาแค่กอดเธอไว้ ความโกรธของเขาแผ่รังสีมาที่ฉันเหมือนไอร้อน เขาไม่ได้ลงโทษฉันจริงๆ แต่ความเย็นชาของเขามันเลวร้ายยิ่งกว่า คืนนั้นเขานอนที่ห้องนอนแขก

เช้าวันรุ่งขึ้น แคทลียาก็หายไป ไม่มีจดหมาย ไม่มีคำอธิบาย

ฉันเดาว่าในที่สุดคินก็คิดได้และส่งเธอกลับไป ส่วนลึกในใจฉันรู้สึกพอใจกับผลลัพธ์นั้น ความสงบที่ตึงเครียดเข้าปกคลุมบ้านอยู่สองสามสัปดาห์ เขาดูห่างเหิน แต่เขาก็ยังอยู่ ฉันบอกตัวเองว่าแค่นั้นก็พอแล้ว

แล้วคืนหนึ่ง ฉันก็ตื่นขึ้นมาตอนประมาณตีสอง พบว่าเตียงข้างๆ ว่างเปล่า ฉันเจอเขาอยู่ในห้องทำงานที่บ้าน หันหลังให้ฉัน กระซิบกระซาบกับโทรศัพท์ ฉันไม่ได้ยินว่าเขาพูดอะไร แต่โทนเสียงนั้นนุ่มนวลและสนิทสนม...โทนเสียงที่เขาเคยใช้กับฉัน

เมื่อเขาวางสาย ฉันเห็นชื่อบนหน้าจอก่อนที่เขาจะล็อกมัน...แคท

ในวินาทีนั้นเอง...ขณะที่ยืนอยู่ในโถงทางเดินที่หนาวเย็นและมืดมิด ฉันก็รู้ว่ามันจบแล้ว ความรักที่ฉันทุ่มเทให้เขา อาณาจักรที่ฉันสร้างให้เขา...ทั้งหมดเป็นเพียงรากฐานของชีวิตที่ไม่มีฉันรวมอยู่ด้วย

วันต่อมา ฉันโทรหาทนายของครอบครัว ฉันไม่ได้บอกเขาว่าฉันเป็นใคร แค่บอกว่าฉันต้องการเริ่มกระบวนการแบ่งสินทรัพย์จากคู่ชีวิตที่คบกันมานาน

สองสัปดาห์ต่อมา ขณะที่ฉันกำลังจัดกระเป๋าใบเล็กๆ อย่างเงียบๆ แคทลียาก็ปรากฏตัวที่ประตูหน้า เธอไม่ได้มาคนเดียว คราวนี้เธอยิ้มเยาะอย่างผู้ชนะ มือของเธอลูบไล้หน้าท้องที่นูนขึ้นเล็กน้อยอย่างแสดงความเป็นเจ้าของ

"ฉันท้อง" เธอประกาศ น้ำเสียงดังก้องกังวาน "ลูกของพี่คิน"

เธอก้าวผ่านฉันเข้ามาในบ้านของฉัน...ราวกับว่าเธอเป็นเจ้าของ "เขารักฉัน พาย เขารักฉันมาตลอด เธอเป็นแค่ตัวแทน ตอนนี้ฉันกำลังจะมีลูกให้เขา ที่นี่ไม่มีที่สำหรับเธออีกต่อไปแล้ว"

ฉันมองเธอ...มองความพึงพอใจอย่างอิ่มเอมบนใบหน้าของเธอ แล้วรอยยิ้มที่เยือกเย็นก็ค่อยๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของฉัน

"เธอไม่รู้ตัวเลยสินะว่าเพิ่งทำอะไรลงไป" ฉันพูดเบาๆ

คืนนั้น ขณะที่คินออกไปฉลองการซื้อกิจการใหม่ ชายชุดดำสองคนก็เข้ามาในบ้าน พวกเขาสุภาพ มีประสิทธิภาพ และพาตัวแคทลียาไปด้วย เธอไม่มีแม้แต่เวลาจะกรีดร้อง

เมื่อคินกลับมาบ้าน เขาพบฉันนั่งอยู่ในความมืด พร้อมกับแก้ววิสกี้ในมือ

"เธออยู่ไหน?" เขาถามเสียงสั่นด้วยความโกรธ "แคทลียาอยู่ไหน?"

ฉันจิบช้าๆ "คุณเคยสัญญากับฉันว่าจะให้โลกทั้งใบ คุณเคยสัญญาว่าทุกอย่างเป็นของฉัน"

"อย่ามาพูดจาไร้สาระ! ลูกของฉันอยู่ไหน?" เขาคำราม ความกังวลของเขามีเพียงผู้หญิงคนนั้นกับเด็กที่ไม่ใช่ลูกของฉัน

"คุณเคยสัญญาว่าจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายฉัน" ฉันพูดต่อด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง "แล้วคุณก็พาเธอมาที่นี่ เธออวดของขวัญของฉัน ใส่เสื้อผ้าของฉัน และพยายามจะมาแทนที่ฉัน คุณคิดว่าฉันจะนั่งเฉยๆ ปล่อยให้มันเกิดขึ้นเหรอ?"

"เธอท้องนะพาย! ให้ตายสิ เธออุ้มท้องลูกของผมอยู่!" เขาสะบัดมือผ่านผม ความตื่นตระหนกของเขาชัดเจน "ได้โปรด บอกผมมาว่าเธออยู่ไหน ผมจะทำทุกอย่าง เราคุยกันได้ ให้เธอไปอยู่ที่อื่น ผมจะให้เงินเธอ..."

ฉันหัวเราะ...เสียงที่กลวงเปล่าและขมขื่น ในที่สุดฉันก็เห็นตัวตนที่แท้จริงของเขา: ผู้ชายอ่อนแอและโหดร้ายที่เชื่อว่าตัวเองกุมไพ่ทุกใบไว้ในมือ

"คุยกันได้เหรอ?" ฉันทวนคำ "ไม่มีอะไรต้องคุย มันจบแล้ว" ฉันลุกขึ้นเดินไปที่บาร์ หยิบเอกสารชุดหนึ่งที่ทนายของฉันเพิ่งส่งมาให้เมื่อบ่าย ฉันโยนมันลงบนโต๊ะตรงหน้าเขา "ฉันต้องการหย่า"

เขามองเอกสารสลับกับมองหน้าฉัน ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวด้วยความไม่เชื่อ...แล้วก็เปลี่ยนเป็นความดูถูก

"หย่าเหรอ? พาย อย่าไร้สาระน่า" เขาหัวเราะเยาะ "เธอจะอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีฉัน ฉันเป็นคนสร้างเธอขึ้นมา ทุกอย่างที่เธอมี ทุกอย่างที่เธอเป็น ก็เพราะฉัน ถ้าไม่มีฉัน อาทิตย์เดียวเธอก็กลับไปอยู่ข้างถนนแล้ว"

เขาเชื่ออย่างนั้นจริงๆ เขาคิดว่าผู้หญิงที่ทุ่มเงินสร้างอาณาจักรทั้งหมดของเขาเป็นแค่ผู้หญิงอ่อนแอที่ต้องพึ่งพาเขา

"อยากได้บ้านหลังนี้เหรอ? เอาไปสิ" เขาพูด ความหยิ่งยโสกลับมาเต็มเปี่ยม "อยากได้รถเหรอ? เอาไปเลย แค่ยอมรับแคทลียา เธอและลูกจะเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเรา เธอต้องเรียนรู้ที่จะอยู่กับมัน หรือไม่ก็ออกไปตัวเปล่า"

ฉันมองผู้ชายที่ฉันเคยรัก ผู้ชายที่ฉันสร้างขึ้นมา และไม่รู้สึกอะไรเลยนอกจากความว่างเปล่าที่เยือกเย็น เขามองฉันเป็นแค่สมบัติชิ้นหนึ่ง เป็นตัวประกอบในเรื่องราวความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ของเขา

ถึงเวลาแล้วที่จะเตือนให้เขารู้ว่าใครเป็นคนเขียนเรื่องราวนี้

"คุณคิดจริงๆ เหรอว่าฉันไม่มีอะไรเลยถ้าไม่มีคุณ?" ฉันถาม เสียงเบาอย่างน่ากลัว

"ฉันรู้ดี" เขาพูดพร้อมรอยยิ้มเหยียดหยามอย่างเลือดเย็น "ทีนี้ บอกมาว่าแคทลียาอยู่ไหน"

"ได้" ฉันพูด ฉันหยิบปากกาและกระดาษขึ้นมา "เซ็นสัญญาโอนหุ้น K-Tech ทั้งหมด 100% ให้ฉัน แล้วฉันจะบอกว่าเธออยู่ไหน"

เขาหัวเราะลั่น เสียงดังเหมือนสุนัขเห่า "เธอเสียสติไปแล้ว บริษัทนั้นคืองานทั้งชีวิตของฉัน"

"มันคือบริษัทที่ฉันเป็นคนจ่ายเงินสร้าง" ฉันแก้ "เซ็นซะ คิน หรือคุณจะไม่ได้เจอเธอและลูกที่คุณรักนักหนาอีกเลย"

ใบหน้าของเขาซีดเผือด ความรัก...หรือความรู้สึกผิด...ที่เขามีต่อแคทลียาดูเหมือนจะแข็งแกร่งกว่าความรักที่เขามีต่อบริษัทของเขา โดยไม่พูดอะไรอีก เขาคว้าปากกาและตวัดลายเซ็นลงบนเอกสาร เขามั่นใจอย่างโง่เขลาว่ามันไม่มีความหมายอะไร และฉันไม่มีอำนาจที่จะบังคับใช้มันได้

"เสร็จแล้ว" เขาพูดเสียงกระด้าง "ทีนี้ เธออยู่ไหน?"

ฉันยิ้ม...รอยยิ้มที่แท้จริงและคมกริบในครั้งนี้ "เธออยู่ที่คลินิกทำแท้งที่ดีที่สุดในเมือง การผ่าตัดจะมีขึ้นตอนแปดโมงเช้าพรุ่งนี้ คุณอาจจะไปทันถ้าออกไปตอนนี้"

ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำด้วยความโกรธจัด "แก! ฉันจะฆ่าแก!"

เขากระโจนเข้ามาหาฉัน แต่ฉันถือโทรศัพท์ไว้แล้ว ฉันกดปุ่มเดียว และเสียงผู้ชายที่สงบนิ่งก็ตอบกลับมาในกริ๊งแรก

"คีรินคะ" ฉันพูด โทนเสียงเปลี่ยนจากเยือกเย็นเป็นอบอุ่น "งานแต่งงานของเราเดือนหน้ายังเหมือนเดิมใช่ไหมคะ?"

มีความเงียบชั่วครู่ แล้วเสียงทุ้มนุ่มที่คุ้นเคยของเขาก็ดังขึ้น "จะเป็นพรุ่งนี้เลยก็ได้นะพาย พี่รอนานพอแล้ว"

"เดือนหน้าก็สมบูรณ์แบบแล้วค่ะ" ฉันพูด "พายแค่ต้องการเวลาจัดการเรื่องวุ่นวายเล็กน้อย"

ฉันวางสาย เซ็นชื่อในเอกสารหย่าอย่างสวยงาม แล้วเลื่อนมันข้ามโต๊ะไปให้คินที่กำลังตกตะลึง

"ผู้ช่วยของฉันจะจัดการยื่นเรื่องให้ภายในเช้านี้" ฉันพูด "ยินดีด้วยนะคิน คุณเป็นอิสระแล้ว"

เขายืนนิ่ง พูดไม่ออก ขณะที่ฉันเดินออกจากบ้านที่ฉันซื้อ และเดินจากผู้ชายที่ฉันสร้างขึ้นมา เศษซากความสัมพันธ์ห้าปีของเราแตกละเอียดอยู่ใต้ส้นสูงของฉันเหมือนเศษแก้วที่ถูกเหยียบย่ำ ฉันไม่เคยหันกลับไปมองเลยแม้แต่ครั้งเดียว

---

อ่านต่อ
img ไปดูความคิดเห็นเพิ่มเติมที่แอป
ออกใหม่ล่าสุด: บทที่ 13   เมื่อวานซืน17:37
img
img
บทที่ 1
29/10/2025
บทที่ 2
29/10/2025
บทที่ 3
29/10/2025
บทที่ 4
29/10/2025
บทที่ 5
29/10/2025
บทที่ 6
29/10/2025
บทที่ 7
29/10/2025
บทที่ 8
29/10/2025
บทที่ 9
29/10/2025
บทที่ 10
29/10/2025
บทที่ 11
29/10/2025
บทที่ 12
29/10/2025
บทที่ 13
29/10/2025
ดาวน์โหลดแอป
icon APP STORE
icon GOOGLE PLAY