ดาวน์โหลดแอป ฮิต
หน้าแรก / นิยายสั้น / การคิดบัญชีอันขมขื่น ของภรรยา
การคิดบัญชีอันขมขื่น ของภรรยา

การคิดบัญชีอันขมขื่น ของภรรยา

5.0

ฉันกับภวินท์ สามีของฉัน เราคือคู่รักที่สมบูรณ์แบบที่สุดในกรุงเทพฯ ใครๆ ก็เรียกเราว่าคู่รักทองคำ แต่ชีวิตแต่งงานที่ใครๆ ต่างอิจฉากลับเป็นเรื่องหลอกลวง เราไม่มีลูก เพราะเขามีภาวะทางพันธุกรรมที่หายากมาก เขาอ้างว่าผู้หญิงคนไหนก็ตามที่อุ้มท้องลูกของเขาจะต้องตาย เมื่อพ่อของเขาที่กำลังจะสิ้นใจเรียกร้องทายาท ภวินท์ก็เสนอทางออก...แม่อุ้มบุญ ผู้หญิงที่เขาเลือกคืออารยา เธอคือฉันในเวอร์ชันที่เด็กกว่า สดใสกว่า ทันใดนั้น ภวินท์ก็ยุ่งตลอดเวลา เขาต้องคอยดูแลเธอระหว่าง "กระบวนการทำเด็กหลอดแก้วที่ยากลำบาก" เขาลืมวันเกิดฉัน เขาลืมวันครบรอบของเรา ฉันพยายามจะเชื่อเขา จนกระทั่งฉันบังเอิญได้ยินเขาคุยกับเพื่อนๆ ที่งานเลี้ยง เขาสารภาพกับเพื่อนว่าความรักที่เขามีให้ฉันคือ "ความผูกพันที่ลึกซึ้ง" แต่กับอารยา มันคือ "ไฟ" และ "ความเร่าร้อน" เขากำลังวางแผนจัดงานแต่งงานลับๆ กับเธอที่ภูเก็ต ในวิลล่าสุดหรูที่เขาเคยสัญญาว่าจะพาฉันไปฉลองวันครบรอบ เขากำลังจะมอบงานแต่งงาน ครอบครัว และชีวิตให้เธอ...ทุกสิ่งที่เขาปฏิเสธฉัน โดยใช้คำโกหกเรื่องภาวะทางพันธุกรรมร้ายแรงเป็นข้ออ้าง การทรยศหักหลังมันสมบูรณ์แบบเสียจนฉันรู้สึกเหมือนโดนตบหน้าอย่างแรง คืนนั้นเมื่อเขากลับมาถึงบ้าน พร้อมกับคำโกหกเรื่องไปทำงานต่างจังหวัด ฉันยิ้มและสวมบทบาทภรรยาที่แสนดีต่อไป เขาไม่รู้ว่าฉันได้ยินทุกอย่าง เขาไม่รู้ว่าในขณะที่เขากำลังวางแผนชีวิตใหม่ ฉันก็ได้วางแผนหนีของฉันไว้แล้ว และที่แน่ๆ เขาไม่รู้ว่าฉันเพิ่งโทรหาบริษัทที่เชี่ยวชาญเรื่องเดียว...การทำให้คนหายตัวไป

สารบัญ

บทที่ 1

ฉันกับภวินท์ สามีของฉัน เราคือคู่รักที่สมบูรณ์แบบที่สุดในกรุงเทพฯ ใครๆ ก็เรียกเราว่าคู่รักทองคำ

แต่ชีวิตแต่งงานที่ใครๆ ต่างอิจฉากลับเป็นเรื่องหลอกลวง เราไม่มีลูก เพราะเขามีภาวะทางพันธุกรรมที่หายากมาก เขาอ้างว่าผู้หญิงคนไหนก็ตามที่อุ้มท้องลูกของเขาจะต้องตาย

เมื่อพ่อของเขาที่กำลังจะสิ้นใจเรียกร้องทายาท ภวินท์ก็เสนอทางออก...แม่อุ้มบุญ

ผู้หญิงที่เขาเลือกคืออารยา เธอคือฉันในเวอร์ชันที่เด็กกว่า สดใสกว่า

ทันใดนั้น ภวินท์ก็ยุ่งตลอดเวลา เขาต้องคอยดูแลเธอระหว่าง "กระบวนการทำเด็กหลอดแก้วที่ยากลำบาก"

เขาลืมวันเกิดฉัน เขาลืมวันครบรอบของเรา

ฉันพยายามจะเชื่อเขา จนกระทั่งฉันบังเอิญได้ยินเขาคุยกับเพื่อนๆ ที่งานเลี้ยง

เขาสารภาพกับเพื่อนว่าความรักที่เขามีให้ฉันคือ "ความผูกพันที่ลึกซึ้ง" แต่กับอารยา มันคือ "ไฟ" และ "ความเร่าร้อน"

เขากำลังวางแผนจัดงานแต่งงานลับๆ กับเธอที่ภูเก็ต ในวิลล่าสุดหรูที่เขาเคยสัญญาว่าจะพาฉันไปฉลองวันครบรอบ

เขากำลังจะมอบงานแต่งงาน ครอบครัว และชีวิตให้เธอ...ทุกสิ่งที่เขาปฏิเสธฉัน โดยใช้คำโกหกเรื่องภาวะทางพันธุกรรมร้ายแรงเป็นข้ออ้าง

การทรยศหักหลังมันสมบูรณ์แบบเสียจนฉันรู้สึกเหมือนโดนตบหน้าอย่างแรง

คืนนั้นเมื่อเขากลับมาถึงบ้าน พร้อมกับคำโกหกเรื่องไปทำงานต่างจังหวัด ฉันยิ้มและสวมบทบาทภรรยาที่แสนดีต่อไป

เขาไม่รู้ว่าฉันได้ยินทุกอย่าง

เขาไม่รู้ว่าในขณะที่เขากำลังวางแผนชีวิตใหม่ ฉันก็ได้วางแผนหนีของฉันไว้แล้ว

และที่แน่ๆ เขาไม่รู้ว่าฉันเพิ่งโทรหาบริษัทที่เชี่ยวชาญเรื่องเดียว...การทำให้คนหายตัวไป

บทที่ 1

เกษรา หรือ เกรซ และ ภวินท์ วรโชติ คือคู่รักที่ทุกคนในกรุงเทพฯ ต้องอิจฉา

พวกเขามีทุกอย่าง เพนต์เฮาส์สุดหรูที่มองเห็นวิวสวนลุมพินี นามสกุลที่เปิดได้ทุกประตู และเรื่องราวความรักที่เริ่มต้นมาตั้งแต่สมัยเรียนเตรียมฯ

พวกเขาดูสมบูรณ์แบบไปหมด

แต่หลังประตูที่ปิดสนิทของบ้านที่ตกแต่งอย่างเรียบหรูด้วยงานศิลปะราคาแพง กลับมีแต่ความว่างเปล่า ความเงียบงัน

พวกเขาไม่มีลูก

ไม่ใช่ว่าเกรซไม่พยายาม แต่เป็นเพราะภวินท์ปฏิเสธ

แม่ของเขาเสียชีวิตตอนคลอดเขาออกมา เขามักจะบอกว่ามันเป็นภาวะทางพันธุกรรมที่สืบทอดได้ยากยิ่ง

เขาเรียกมันว่าระเบิดเวลาที่อยู่ในตัวเขา และอ้างว่ามันจะทำให้การตั้งครรภ์กลายเป็นคำสั่งประหารสำหรับผู้หญิงที่เขารัก

"ผมเสียคุณไปไม่ได้นะเกรซ" เขาจะพูดด้วยน้ำเสียงตึงเครียด มือบีบมือของเธอแน่น "ผมไม่ยอม"

และเป็นเวลาหลายปีที่เกรซยอมรับมัน เธอรักเขามากพอที่จะเสียสละความปรารถนาลึกๆ ที่อยากจะมีครอบครัว

เธอทุ่มเทสัญชาตญาณความเป็นแม่ทั้งหมดไปกับงานในฐานะภัณฑารักษ์ศิลปะ คอยดูแลศิลปินและผลงานสร้างสรรค์ของพวกเขา

แล้วคำขาดก็มาถึง

พ่อของภวินท์ ประมุขผู้ทรงอิทธิพลแห่งอาณาจักรธุรกิจวรโชติ กำลังจะตาย

จากเตียงในโรงพยาบาลที่รายล้อมไปด้วยกลิ่นยาฆ่าเชื้อและกลิ่นของเงินเก่า เขาได้ออกคำสั่งสุดท้าย

"ฉันต้องการทายาทนะวิน สายเลือดวรโชติจะมาสิ้นสุดที่แกไม่ได้ จัดการให้เรียบร้อย ไม่งั้นบริษัททั้งหมดจะตกเป็นของลูกพี่ลูกน้องแก"

แรงกดดันนั้นเปลี่ยนทุกอย่าง คืนนั้นภวินท์มาหาเกรซพร้อมกับข้อเสนอ

"แม่อุ้มบุญ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้เป็นกลางที่สุด "มันเป็นทางเดียว"

เกรซที่หมดหวังไปนานแล้ว รู้สึกถึงประกายความหวังเล็กๆ ที่จุดขึ้นมา "แม่อุ้มบุญเหรอคะ? จริงๆ เหรอ?"

"ใช่" เขายืนยัน "เป็นการจัดการแบบมืออาชีพล้วนๆ ตัวอ่อนของเรา มดลูกของเธอ คุณจะเป็นแม่ในทุกๆ ทางที่สำคัญ เราแค่เลี่ยงความเสี่ยงที่จะเกิดกับคุณ"

เขารับรองกับเธอว่าจะจัดการทุกอย่างเอง

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา เขาแนะนำให้เธอรู้จักกับ อารยา หรือ อาย

ความคล้ายคลึงนั้นเกิดขึ้นทันทีและน่าอึดอัดใจ อายมีผมสีดำหยักศกเหมือนเกรซ โหนกแก้มสูงเหมือนกัน และดวงตาสีเขียวมรกตเฉดเดียวกัน

เธอเด็กกว่า อาจจะสักสิบปี พร้อมกับความสวยแบบดิบๆ ที่ยังไม่ผ่านการเจียระไน ซึ่งตัดกับความสง่างามแบบผู้ดีของเกรซอย่างสิ้นเชิง

"เธอสมบูรณ์แบบใช่ไหมล่ะ" ภวินท์พูด แววตาของเขาเป็นประกายแปลกๆ "เอเจนซี่บอกว่าโปรไฟล์ของเธอเข้ากับเราได้ดีเยี่ยม"

อายเป็นคนเงียบๆ เกือบจะขี้อาย เธอเอาแต่ก้มหน้า ตอบคำถามเสียงแผ่วเบา ดูเหมือนเธอจะประหม่ากับความหรูหราของอพาร์ตเมนต์ของพวกเขา และประหม่ากับพวกเขาด้วย

"นี่เป็นเรื่องธุรกิจล้วนๆ นะเกรซ" ภวินท์กระซิบกับเธอในคืนนั้น ดึงเธอเข้ามากอด "เธอเป็นแค่ภาชนะ เป็นแค่เครื่องมือไปสู่เป้าหมาย คุณกับผม เราคือพ่อแม่ นี่มันเพื่อเรานะ"

เกรซมองสามีของเธอ ผู้ชายที่เธอรักมานานกว่าครึ่งชีวิต และเธอเลือกที่จะเชื่อเขา

เธอต้องเชื่อ มันเป็นหนทางเดียวที่จะได้ครอบครัวที่เธอใฝ่ฝันมาตลอด

แต่คำโกหกก็เริ่มต้นขึ้นแทบจะในทันที

"กระบวนการทำเด็กหลอดแก้ว" ทำให้ภวินท์ต้องไปที่คลินิกบ่อยๆ เขาเริ่มไม่กลับมากินข้าวเย็น แล้วก็หายไปทั้งคืน

"แค่ไปดูแลอายน่ะ" เขาจะพูด พลางส่งข้อความคุยโทรศัพท์ดึกๆ ดื่นๆ "ฮอร์โมนทำให้เธออารมณ์แปรปรวน หมอบอกว่ามันสำคัญมากที่แม่อุ้มบุญต้องรู้สึกมั่นคง"

เกรซพยายามทำความเข้าใจ เธอทำอาหารแล้วฝากภวินท์ไปให้ เธอซื้อผ้าห่มนุ่มๆ และเสื้อผ้าสบายๆ ให้อาย พยายามเชื่อมช่องว่างที่เย็นชาระหว่างข้อตกลงนี้

วันเกิดของเธอมาถึง ภวินท์เคยสัญญาว่าจะไปเที่ยวหัวหินกันสองต่อสองช่วงสุดสัปดาห์ แต่เขาก็ยกเลิกในนาทีสุดท้าย

"อายมีอาการแพ้ยาอย่างรุนแรง" เขาพูดผ่านโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงรีบร้อน "ผมต้องอยู่ที่นี่ ผมขอโทษจริงๆ นะเกรซ เดี๋ยวผมจะชดเชยให้"

เธอใช้เวลาในวันเกิดเพียงลำพัง กินเค้กชิ้นเดียวจากร้านเบเกอรี่ ความเงียบของเพนต์เฮาส์มันดังจนหนวกหู

วันครบรอบแต่งงานของพวกเขายิ่งเลวร้ายกว่า เขาไม่แม้แต่จะโทรมา มีข้อความส่งมาหลังเที่ยงคืน

*มีเรื่องด่วนที่คลินิก ไม่ต้องรอนะ*

เกรซพบว่าตัวเองกำลังแก้ตัวแทนเขา ทั้งกับเพื่อนๆ และกับตัวเอง *มันเพื่อลูก มันเป็นกระบวนการที่เครียด เขาเองก็ทุ่มเทไม่ต่างจากฉัน* เธอเกาะติดกับคำอธิบายเหล่านั้นเหมือนเกาะขอนไม้ลอยน้ำ ปฏิเสธที่จะมองเห็นความจริงที่กำลังกัดกร่อนขอบชีวิตที่สมบูรณ์แบบของเธอ

จุดแตกหักเกิดขึ้นในวันอังคารที่ฝนตกหนัก แท็กซี่คันหนึ่งฝ่าไฟแดงพุ่งเข้าชนด้านข้างรถของเธออย่างจัง

แรงกระแทกนั้นรุนแรงจนทำให้เธอเวียนหัวและตัวสั่น สิ่งแรกที่เธอทำคือโทรหาภวินท์

โทรศัพท์ดังแล้วดังเล่า ก่อนจะตัดเข้าวอยซ์เมล

"วินคะ ฉันประสบอุบัติเหตุ" เธอพูด น้ำเสียงสั่นเทา "ฉันคิดว่าฉันไม่เป็นไร แต่รถพังยับเลย คุณ...คุณมาหาฉันหน่อยได้ไหมคะ"

เธอรอ หนึ่งชั่วโมงผ่านไป แล้วก็สองชั่วโมง ตำรวจใจดีคนหนึ่งช่วยเธอจัดการเรื่องรถยกและขับรถพาเธอไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจร่างกาย แขนของเธอเคล็ด ร่างกายเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำที่กำลังจะปรากฏขึ้น

เธอนั่งอยู่ในห้องรอตรวจที่หนาวเย็นและปลอดเชื้อ โทรศัพท์ในมือเงียบสนิท เธอโทรอีกครั้ง วอยซ์เมล และอีกครั้ง วอยซ์เมล

ในที่สุดเธอก็เรียกแท็กซี่กลับบ้าน ความเจ็บที่แขนมันปวดตุบๆ แต่ก็เทียบไม่ได้กับความเจ็บปวดในอก อพาร์ตเมนต์มืดและว่างเปล่า เธอเปิดไฟและเห็นแก้วไวน์ที่ดื่มไปแล้วครึ่งหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะกาแฟ มีรอยลิปสติกจางๆ ติดอยู่ที่ขอบแก้ว มันไม่ใช่สีของเธอ

เธอพยายามหาเหตุผล บางทีเพื่อนของเขาอาจจะแวะมา บางทีเขาอาจจะมีประชุม แต่เมล็ดพันธุ์แห่งความสงสัยที่ถูกหว่านลงไปแล้ว บัดนี้ได้กลายเป็นเถาไม้หนามที่พันรอบหัวใจของเธอ

ต่อมาในสัปดาห์นั้น ภวินท์จัดงานเลี้ยงเล็กๆ สำหรับหุ้นส่วนธุรกิจและเพื่อนฝูงที่คลับส่วนตัวแห่งหนึ่งในย่านสาทร เกรซซึ่งยังคงเจ็บแขนที่เคล็ดและมีรอยฟกช้ำจางๆ อยู่ รู้สึกหนาวเยือกจนสั่น

เธอมาถึงช้าเพราะติดประชุมที่แกลเลอรี ขณะที่เธอเดินเข้าไปใกล้ห้องส่วนตัว เธอได้ยินเสียงพูดคุยแผ่วเบา เธอหยุดอยู่หน้าประตู ตั้งใจจะเข้าไปอย่างเงียบๆ

ตอนนั้นเองที่เธอได้ยินเสียงของเขา ชัดเจนและไร้กังวล ลอยออกมาจากห้อง

"จะบอกให้นะ ฉันไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลย" ภวินท์กำลังพูด น้ำเสียงของเขาเบิกบาน เต็มไปด้วยความหลงใหลที่เธอไม่ได้ยินมานานหลายปี "กับเกรซ มัน...มันเป็นความรักที่ลึกซึ้ง เป็นความผูกพันทางจิตวิญญาณ แต่กับอาย...มันคือไฟ มันเร่าร้อน"

เกรซตัวแข็งทื่อ มือของเธอค้างอยู่บนลูกบิดประตู เลือดในกายเย็นเยียบ

นนท์ เพื่อนคนหนึ่งของเขา ฟังดูลังเล "แกแน่ใจเหรอวิน ว่านี่เป็นความคิดที่ดี? สับรางแบบนี้? มันจะระเบิดใส่หน้าแกนะ"

"ไม่หรอก" ภวินท์พูด น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความหยิ่งผยองที่ทำให้เกรซรู้สึกคลื่นไส้ "เกรซจะได้ลูกของเธอ และเธอก็จะมีความสุข ส่วนฉันก็จะมีอาย ฉันให้ทุกอย่างที่พวกเขาต้องการได้ทั้งคู่"

เกรซรู้สึกเหมือนพื้นใต้เท้าเอนวูบ เธอพิงกำแพง ความเย็นของเนื้อไม้ตัดกับความร้อนที่แผ่ซ่านไปทั่วผิว

แล้วหมัดเด็ดสุดท้ายก็มาถึง

"ฉันกำลังวางแผนจัดงานแต่งงานให้อายที่ยุโรปหลังคลอด" ภวินท์สารภาพ เสียงของเขาลดลงเป็นเสียงกระซิบสมรู้ร่วมคิด "งานแต่งลับๆ แค่เรากับเพื่อนของเธอไม่กี่คน ฉันวางมัดจำวิลล่าที่ภูเก็ตไปแล้ว หลายสิบล้าน เธอสมควรได้รับมัน เธอสมควรได้รับทุกอย่าง"

วิลล่าหลังเดียวกับที่เขาเคยสัญญาว่าจะพาเกรซไปฉลองครบรอบแต่งงานปีที่สิบห้า

คลื่นความคลื่นไส้ซัดเข้ามา เธอโซซัดโซเซถอยหลังไปชนแจกันประดับที่วางอยู่บนแท่นในโถงทางเดิน มันแตกกระจายบนพื้นหินอ่อนพร้อมกับเสียงดังสนั่น

บทสนทนาข้างในหยุดลง ประตูเปิดผางออก และภวินท์ก็ยืนอยู่ตรงนั้น ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกเมื่อเห็นเธอ

"เกรซ! คุณมาทำอะไรอยู่ข้างนอกนี่"

เพื่อนๆ ของเขามองลอดผ่านตัวเขามา ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความสงสารและตื่นตระหนก

เกรซยืดตัวตรง ความตกตะลึงแปรเปลี่ยนเป็นความเยือกเย็นที่เธอไม่รู้ว่าตัวเองมี เธอสบตาสามีของเธอ ผู้ชายที่กำลังวางแผนแต่งงานลับๆ กับแม่อุ้มบุญของเธอ และเธอบังคับตัวเองให้ยิ้ม

"ฉันเพิ่งมาถึงค่ะ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงมั่นคง "กำลังจะเข้าไปพอดี"

เพื่อนๆ ของภวินท์พยายามกลบเกลื่อน เริ่มพูดคุยเสียงดังเรื่องตลาดหุ้นอย่างไม่เป็นธรรมชาติ ภวินท์รีบเข้ามาหาเธอ มือของเขาวางบนแขนของเธอ

"คุณโอเคไหม? ดูซีดๆ นะ"

สัมผัสของเขารู้สึกเหมือนเหล็กร้อนๆ เธอสะบัดแขนออก

"แค่เหนื่อยน่ะค่ะ" เธอพูด ดวงตาของเธอกลวงโบ๋ "วันนี้ยาวนานมาก" เธอมองผ่านเขาเข้าไปในห้อง "คืนนี้...อายมาด้วยหรือเปล่าคะ?"

คำถามนั้นคือการทดสอบ คำร้องขอเศษเสี้ยวของความซื่อสัตย์ครั้งสุดท้ายที่สิ้นหวัง

ใบหน้าของภวินท์ตึงเครียด "อายเหรอ? ไม่แน่นอน ทำไมเธอต้องมาที่นี่ด้วยล่ะ? เธอเป็นแค่แม่อุ้มบุญนะเกรซ เป็นแค่เครื่องมือ จำได้ไหม?"

เขาพูดคำว่า "เครื่องมือ" ด้วยความดูแคลนอย่างง่ายดายจนลมหายใจของเธอขาดห้วง นี่คือความรักของเขา นี่คือไฟของเขา

เธอพยักหน้าช้าๆ "ค่ะ เครื่องมือ"

เธอหันหลังกลับ ไม่มองใบหน้าที่ตกตะลึงของเพื่อนๆ หรือความกังวลอย่างบ้าคลั่งบนใบหน้าของเขา

"ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย" เธอพูดข้ามไหล่ "ฉันจะกลับบ้านแล้ว"

เธอเดินออกจากคลับ ก้าวย่างอย่างสุขุมและเด็ดเดี่ยว ความเยือกเย็นนั้นแผ่ซ่านไปทั่วเส้นเลือด แช่แข็งความเจ็บปวด เปลี่ยนมันให้กลายเป็นบางสิ่งที่แข็งและแหลมคม

ในแท็กซี่ระหว่างทางกลับไปย่านทองหล่อ การแจ้งเตือนสว่างขึ้นบนแท็บเล็ตที่ภวินท์ทิ้งไว้ที่เบาะหลัง เป็นข้อความจากอาย

*ถึงแล้วนะคะที่รัก ห้องสวีทสุดยอดมากเลย รอไม่ไหวแล้วที่คุณจะมาถึงแล้วถอดเสื้อผ้าพวกนี้ให้ฉัน ช้อปปิ้งวันนี้บ้าคลั่งมาก...คุณใช้เงินกับฉันไปเยอะขนาดนี้จริงๆ เหรอคะ?*

ภวินท์บอกเธอว่าเขาจะไปเชียงใหม่เพื่อทำธุรกิจสองวัน

เกรซจ้องมองข้อความนั้น ตัวอักษรพร่ามัวผ่านม่านน้ำตาที่เธอปฏิเสธที่จะให้มันไหลออกมา เขาไม่ได้อยู่เชียงใหม่ เขากำลังเดินทางไปหาอาย

เธอไม่ได้กลับบ้าน เธอสั่งให้แท็กซี่ไปที่อยู่อื่น ตึกสำนักงานที่ทันสมัยและเงียบสงบในย่านสาทร ป้ายที่ประตูเรียบง่าย: "แบล็ควูด ไพรเวท โซลูชั่นส์"

เธอเดินเข้าไป หลังตรง ความตั้งใจแน่วแน่ ชีวิตที่เธอเคยรู้จักจบสิ้นแล้ว ถึงเวลาที่จะลบมันทิ้ง

อ่านต่อ
img ไปดูความคิดเห็นเพิ่มเติมที่แอป
ออกใหม่ล่าสุด: บทที่ 21   เมื่อวาน16:21
img
img
บทที่ 1
30/10/2025
บทที่ 2
30/10/2025
บทที่ 3
30/10/2025
บทที่ 4
30/10/2025
บทที่ 5
30/10/2025
บทที่ 6
30/10/2025
บทที่ 7
30/10/2025
บทที่ 8
30/10/2025
บทที่ 9
30/10/2025
บทที่ 10
30/10/2025
บทที่ 11
30/10/2025
บทที่ 12
30/10/2025
บทที่ 13
30/10/2025
บทที่ 14
30/10/2025
บทที่ 15
30/10/2025
บทที่ 16
30/10/2025
บทที่ 17
30/10/2025
บทที่ 18
30/10/2025
บทที่ 19
30/10/2025
บทที่ 20
30/10/2025
บทที่ 21
30/10/2025
ดาวน์โหลดแอป
icon APP STORE
icon GOOGLE PLAY