เพลิงพ่ายรัก

ท่ามกลางความแออัดจอแจของการจราจรและผู้คนที่เดินขวักไขว่ไปมา หญิงสาวในชุดแสกยาวกรอมเท้าผ้าป่านมัสลินสีน้ำเงินเข้มพาร่างบอบบางเดินไปตามทางเท้าอย่างเชื่องช้า ผมยาวดำขลับถูกรวบเป็นหางม้าอวดใบหน้าเนียนทว่าซีดราวกระดาษ ดวงตากลมโตคู่นั้นแลไปเบื้องหน้าแต่เหมือนมองไม่เห็นจุดสิ้นสุดของเส้นทาง ริมฝีปากมีร่องรอยของลิปสติกสีอ่อนทอประกายเจือจาง นิ้วเรียวกุมสายสะพายกระเป๋าไว้แน่น

“มีมี่.....คุณพูดอะไรออกมา......เรา.....เราเป็นแฟนกันนะ”

เสียงทุ้มต่ำนั้นดังขึ้นในความคิด ภาพที่เกิดขึ้นเมื่อไม่นานชัดเจนอยู่ในภวังค์ของลักษมียิ่งนัก

“แล้วมันจะสำคัญตรงไหนราช มีมี่จะบอกอะไรให้ จริง ๆ แล้วมีมี่ไม่ได้ปลื้มผู้ชายช่างฝันอย่างคุณ เราไม่มีอะไรเหมาะสมกันสักนิด”

“คุณไม่เคยเป็นแบบนี้นะมีมี่ เกิดอะไรขึ้น คุณกำลังจะบอกอะไรผม”

“ฉันแค่อยากจะบอกว่า ฉันเบื่อคุณ ฉันไม่ได้รักคุณอีกแล้ว ฟังนะราช ฉันแค่อยากลองคบกับคุณ แล้วฉันก็พบคำตอบว่าคุณไม่ใช่....แบบที่ฉันคาดหวัง”

“แล้วคุณต้องเจอใครอีกซักกี่คนถึงจะเจออย่างที่คุณต้องการ”

“ราช การที่เราต้องคบกับคน ๆ เดียวนาน ๆ มันเป็นเรื่องที่น่าเบื่อเหน่าย มีมี่แค่อยากพบอะไรใหม่ ๆ ในชีวิต และอยากบอกคุณสั้น ๆ นะว่า...... เราเลิกกันเถอะ”

ประโยคสุดท้ายที่ทำให้คนฟังหน้าซีดเผือดในขณะที่คนพูดรู้สึกราวหัวใจตัวเองถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ หญิงสาวหยุดกึกพร้อม ๆ กับภาพที่อยู่ในหัวสลายไปกลับได้ยินเสียงแตรรถดังลั่นมาแทนที่ สติสัมปชัญญะถูกกระชากคืนมาเมื่อรู้สึกตัวว่าตนเองยืนจังงังอยู่กลางถนน

“นี่คุณ!.........เดินแบบนี้โดนรถชนตายจะว่าไง!”

เสียงตะโกนดังขึ้นพร้อม ๆ กับที่ชายหนุ่มร่างสูงในชุดกางเกงสแล็คเสื้อเชิ้ตสีขาวก้าวลงจากรถเก๋งด้านคนขับอย่างหัวเสีย ทว่าเมื่อร่างบางระหงที่เกือบถูกชนเมื่อครู่หันมาทำให้ชายหนุ่มผงะงันไปชั่วครู่ ใบหน้างดงามแต่ซูบซีดราวกระดาษ ดวงตาคู่นั้นมีน้ำรื้นและดูหม่นหมองยิ่ง

“ขอโทษค่ะ.......ฉันขอโทษ”

“เดี๋ยวคุณ!...”

ลักษมีวิ่งข้ามไปอีกฝั่งของถนนก่อนจะเดินลับหายไป

“อะไรกันยังไม่ทันได้พูดอะไรเลย” ชายหนุ่มงงงันแต่ก็ต้องรีบก้าวฉับ ๆ กลับมาที่รถเก๋งคันใหญ่สีดำเป็นมันปลาบก่อนจะรีบสตาร์ทเครื่องอย่างว่องไว

“แกขับรถเร็วหรือแม่สาวสวยคนนั้นเดินช้าวะ ราม” เสียงคนที่นั่งข้าง ๆ ถามอย่างขำ ๆ

“ภูเก็ตนี่น้า...ไม่ใช่เชียงใหม่ ไอ้พี”

รามส่ายหน้าดิกก่อนใช้มือบังคับเกียร์แล้วเหยียบคันเร่ง แม้รถเก๋งคันหรูจะเคลื่อนตัวออกจากที่นั่นนานแล้วแต่ในใจของชายหนุ่มยังคงกระหวัดคิดถึงใบหน้าหมดจดที่ดูหม่นหมองนั้น

“คุณหญิงปารมีคงดีใจมากที่ลูกชายคนโตของท่าน นายราม วิเศษณ์ธาดา กลับมาช่วยดูแลรีสอร์ทหรูของท่านเสียที” พีรพลเอ่ยขึ้นมากลบความเงียบภายในรถ

“ฉันกลับมาดูหน้าเจ้าน้องชายของฉันต่างหาก”

“นายราชน่ะเรอะ จะมาดูมันทำไม นี่ที่แกหายหัวไปอยู่เชียงใหม่หลายปีแล้วเพิ่งกลับมาเพราะคิดถึงน้องชายคนเดียวของแกเนี่ยนะ”

“ถ้ามันสบายดีฉันคงไม่ห่วง” หยุดพูดสีหน้าครุ่นคิด “คุณแม่โทรไปหาฉันเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว บอกว่ามันกินเหล้าทุกวันไม่เป็นอันทำงานทำงานทำการอะไร วัน ๆ หมกตัวอยู่แต่ในห้อง”

พีรพลชักสีหน้าสงสัย “ฉันอยู่ที่นี่แต่ไม่ได้เจอน้องแกนานแล้ว มันมีปัญหาอะไรนักหนา เงินทองรึก็มีใช้สบาย แม่แกรึก็เป็นคนกว้างขวางของที่นี่”

“เรื่องผู้หญิง” รามถอนหายใจยาวก่อนพูดต่อด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด

“มันถูกผู้หญิงบอกเลิก ผู้หญิงอะไรกันร้ายกาจ ใจดำเป็นที่สุด ทำให้ผู้ชายหัวหมุน ถ้าฉันเป็นเจ้าราชฉันต้องเอาคืนจากผู้หญิงคนนั้น”

ตอนที่ 2

“พอดีว่าแกไม่ใช่น้องชายแก มันเลยมานั่งตีอกชกตัวจะเป็นจะตาย เดี๋ยวไปถึงบ้านแกพี่พีคนนี้จะบอกเองว่าน้องราชจะเศร้าโศกาไปใย ผู้หญิงนั้นไซร้ มีมากกว่าฝูงลิง”

“แกต้องได้บอกแน่......นี่ไง.....ถึงแล้ว”

รามพูดก่อนจะหักพวงมาลัยพารถเข้าไปจอดหน้าประตูรั้วที่กั้นกลางระหว่างถนนภายนอกและตัวบ้านหลังใหญ่ที่สร้างขึ้นในรูปแบบบาหลี ชายหนุ่มต้องประหลาดใจที่บีบแตรหลายครั้งแต่ก็ยังไม่เห็นเงาใครสักคน