(("ปล่อยฉันนะ!! บอกให้ปล่อยไง ลากฉันมาทำไม ฉันไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย ว้าย!!!")) "อะไรที่ฉันไม่อยากให้ได้ยิน แล้วเสนอหน้ามารับรู้รับฟัง ไม่ว่าใคร!! คนของใคร!! ฉันก็ไม่ไว้หน้า!!...จำเอาไว้!" "อ๊ะ!! ผะ แผ่นดิน" ผมสะบัดเธอจนเธอเซถลา แววตาของเธอที่มองมายังผม มันเหมือนกับเธอจะร้องไห้ แล้วถามว่าผมสนใจไหม ตอบเลยว่าไม่! ผมเดินหันหลังมานั่งเก้าอี้ แล้วจ้องมองหน้าฟาสที่ตอนนี้ในดวงตาเธอเอ่อคลอด้วยน้ำตา เธอลูบต้นแขนของตัวเองไปมา แล้วยืนนิ่งมองหน้าผม "ได้ยินอะไรบ้าง" ผมเอ่ยถามเสียงเรียบ "......" เธอเงียบแล้วหันหน้าหนี "ไม่มีปากหรือไง!" ผมเริ่มใช้เสียงหนักขึ้น เมื่อฟาสนั้นไม่ยอมตอบ ผมแค่อยากรู้ว่าเธอได้ยินเรื่องราวมาน้อยแค่ไหน "ไม่ได้ยิน" เธอตอบเสียงเบา "อย่ามาโกหก!!" ผมตะเบ็งเสียงแข็ง เมื่อเธอนั้นปฏิเสธ เพราะผมมั่นใจว่าเธอต้องได้ยินอะไรมาแน่ ๆ "คุณเปลี่ยนไปมากเลยแผ่นดิน" "ไม่ได้สนิทกันขนาดจะมาเรียกชื่อเฉย ๆ" ผมพูดโต้ตอบทันที เธอพูดอย่างกับรู้จักผมดีอย่างนั้นแหละ ทั้งที่ผมเพิ่งจะรู้จักเธอตอนที่แม่ของผมแนะนำ "........" เธอยังคงยืนเงียบเหมือนเดิม ซึ่งมันเริ่มจะทำให้ผมนั้นโมโหยิ่งขึ้นกว่าเดิม ทั้งที่ผมพยายามควบคุมมันไว้ "อยากตายหรือไง?"
'แผ่นดิน'
*ปถวี นรเศรษฐ์ไพศาล เขาคือผู้ชายที่มีความหนักแน่น ใบหน้าที่หล่อเหลาแต่สุดแสนจะเย็นชา เป็นสถาปนิกมากฝีมือ เขามองทุกอย่างออกได้โดยง่าย เพียงแค่มองด้วยพริบสายตาเดียว เรื่องความรักไม่เคยมีในหัว เพราะมัวแต่ฝักใฝ่และให้ความสนใจต่อสิ่งที่ทำ เขาก้าวล้ำหน้าเพราะความทนงที่ไม่ต้องการเป็นรองหรือที่สอง แผ่นดิน ปถวี ต้องเป็นที่หนึ่งเท่านั้น
'ฟาส'
*ฟ้าสิตางคุ์ ดำรงธรรม หญิงสาวที่สุดแสนจะธรรมดา โฉมหน้าก็พอไปวัดไปวาได้ แต่เธอมีดีที่มันสมอง เป็นผู้หญิงสตรองและเฉลียวฉลาด เคยถูกความรักทำร้ายมานักต่อนัก จนไม่อยากปักหลักหัวใจให้ใคร
คนที่ไม่คิดจะรัก กับ คนที่มักปฏิเสธความรัก จะมาบรรจบกันเป็นเส้นตรงเส้นเดียวได้อย่างไร เมื่อทั้งคู่ปิดกั้นประตูหัวใจ บทสรุปจะลงเอยหรือมีขวากหนามแค่ไหน รอลุ้น!
**ชื่อของตัวละคร เป็นเพียงการสมมติขึ้นมาตามความคิดและจินตนาการเท่านั้น ไม่ได้ต้องการจะพาดพิงถึงบุคคลอื่นใด**