เขาทำให้หัวใจของผมเต้นแรง ตั้งแต่ครั้งแรกที่พบเห็น จนอยากเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเขา แต่ว่าเราสองคนดันแตกต่างกันคนละขั้ว ความรู้สึกดี ๆ ที่ผมมีให้จะเปลี่ยนแปลงทำให้เขาเปลี่ยนไปได้ไหมนะ?
-ยาคุม-
(ไฟฟ้า)
ร้านขายยาที่ผมไม่คิดจะเข้ามา เพราะว่าไม่ชอบกลิ่นยาพวกนี้ แต่มีความจำเป็นต้องมา เพราะว่ามีบางอย่างมันดึงดูด
ผมชื่อไฟฟ้า อายุยี่สิบเก้า ทำงานอยู่ในบริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง เออนะก็ไม่รู้ว่าทำไมพ่อแม่ตั้งชื่อแปลก ๆ อย่าว่าแต่ผมประสาทจะแดกกับชื่อเลย เพื่อน ๆ และคนรู้จักก็ชอบถามประจำ จนตอนนี้มันทำให้ผมเริ่มชินแล้ว
"มีอะไรให้ช่วยไหมครับ" แล้วแม่งก็เป็นซะแบบนี้ เผลออีกทีเดินเข้ามาในร้านขายยาอีกจนได้
"เอ่อ...ขอซื้อยาคุม" แล้วกูจะซื้ออะไรล่ะ นึกไม่ออกคิดไม่ทัน คนขายมันก็ดันจ้องหน้า เลยต้องตอบไปว่าต้องการแบบนั้น ทั้งที่ผมไม่รู้จะซื้ออะไร เดินผ่านร้านนี้ทีไรแม่งเหมือนมีแรงดึงดูด ดึงดูดจริง ๆ นะ
"อีกแล้วเหรอ!"
"เออดิ มีหน้าที่ขายก็ขายไป พูดมากไม่เอาหรือไงตังค์อะ" ปากอันแสนหวานของผมมันเลยลั่นเบา ๆ
"ก็คนมันสงสัย คนอะไรซื้อยาคุมได้แทบทุกวัน ยกเว้นวันไหนร้านปิดที่ผมจะไม่เห็นคุณ สรุปเอายี่ห้ออะไรครับ" ดูไอ้เภสัชฯ คนขายยาสิ มันบ่นเหมือนผมไม่ใช่ลูกค้า แล้วการที่ผมมาซื้อยาคุมเนี้ย หนักหัวเภสัชอย่างมันนักเหรอวะ กวนตีน!!
"แบบเดิม"
"ครับ"
เวรกรรมอะไรของผมที่ต้องมาทำอะไรแบบนี้ ทั้งที่ไม่เคยคิดจะทำ เหมือนปากแม่งล็อกไว้แค่ว่าให้พูดยาคุมงั้นแหละ อยากตบปากตัวเองแม่งให้แตก ไอ้ปากเวร
"กินยังไง"
"ถามอีกละ"
ผมถามเภสัชที่ตอนนี้กำลังมองหน้าผม สายตาที่มองเหมือนมันเอือมระอา แต่ผมว่ามันคงเอือมระอาผมจริง ๆ นั่นแหละ แต่ช่างแม่งครับผมไม่สนใจ
"ถามก็ตอบดิวะ หน้าที่อะรู้จักไหม.....หน้าที่!" ผมจ้องหน้าคืนแล้วพูดย้ำเน้นคำ
"เฮ้อ~~ทำไมผมต้องมาเจอลูกค้าแบบคุณด้วยนะ....กินแบบนี้นะครับ ฟังแล้วจำ! ย้ำว่าต้องจำนะครับ ไม่ใช่เปิดประตูสะดุดฟุตบาท แล้วทำความรู้ที่ผมบอกหล่นลงพื้น....."
แล้วไอ้เภสัชมันก็ถอนหายใจออกมา แล้วก็บ่น ๆ ผมอย่างหน่าย ๆ จากนั้นก็อธิบายการกินยา เวลามันพูดผมก็เอาแต่จ้องหน้า หูก็ฟังสิ่งที่มันพูดไปด้วย เข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง ก็มองแล้วเพลิน จนแทบไม่อยากจะเดินออกไปไหน
"เข้าใจใช่ไหมที่พูดไป" ไอ้เภสัชฯ พูดย้ำแบบกระแทกเสียง
"ไม่อะ อธิบายอีกที" เอียงคอยักไหล่แบบกวน ๆ เข้ามาแล้วยังไม่อยากออกไป
"อะไรของคุณครับเนี้ย" ผมว่ามันคงเอือมผมเต็มทน แต่แล้วไงล่ะ คนอย่างผมมันหน้ามึนพอที่จะอยู่กวนไอ้เภสัชฯ ต่อ 😉
"หน้าที่! ครับ หน้าที่!" ผมจิ้มนิ้วลงแผงยาแรง ๆ เป็นเชิงสั่ง
"เฮ้อ~~" แล้วไอ้เภสัชฯ หน้าขาวก็ถอนหายใจยาวอีกรอบ
จากนั้นไอ้เภสัชฯ หน้าขาวก็อธิบายวนไป ส่วนผมก็มองหน้ามันแล้วอมยิ้ม ไม่รู้สิครับว่าทำไมต้องยิ้มที่ได้มองเวลามันเคลื่อนไหว แค่ปากขยับก็ทำให้ผมจับจ้องไม่อยากวางตา
"ถ้ารอบนี้ไม่เข้าใจ เชิญเสิร์ซใน google นะครับถ้ายังฉลาดพอ"
"!!"
พูดจบมันก็เดินหนีผมเลยครับ ที่พูดทิ้งท้ายนี่มันหลอกด่าผมว่าโง่ปะวะ!?
"อ้าวเห้ย!! นี่มึงหลอกด่ากูเหรอวะ!....สัสเอ้ยฝากไว้ก่อนเถอะมึง" ตะโกนแหกปากอย่างลืมตัว รู้ตัวอีกทีคนมองเต็ม เลยทำได้แค่เจ็บใจเบา ๆ ครั้งหน้าผมจะมาเอาคืน
แม้จะดูเดียงสาสดใส แต่ใครจะรู้ว่าเธอนั้นแอบซ่อน ความเร่าร้อนไว้ในกาย ใจแข็งนักระวังเจออ้อนรักของ 'น้องอันดา' แล้วใจจะละลาย
เพราะเงื่อนไขบ้า ๆ ไร้เหตุผล ทำให้ผู้หญิงใสซื่ออย่าง เรนิตา ต้องตกเป็นเหยื่อของผู้ชายร้ายกาจ
คำว่าหน้าที่มันฝังลึกอยู่ในหัวสมอง อีกทั้งฐานะที่แตกต่างจนไม่อาจเอื้อมมือถึง ทำให้เขาต้องกล้ำกลืนฝืนความรู้สึกที่มีต่อ 'จัสทีน่า' เอาไว้ ทำได้เพียงเฝ้ามองดูเธอใกล้ ๆ เท่านั้น และสุดท้ายเขาต้องจากไป ทิ้งไว้เพียงความทรงจำอันเจ็บร้าว เธอไม่ได้ฟังแม้กระทั่งคำลาจาก 'ฮะมีส' สร้างความทุกข์ทรมานให้แก่เธอจนเกือบสิ้นลมหายใจสุดท้าย...
แค้น ที่ฝังใจทำให้เธอต้องถูกจองจำ และรับผลกรรมทั้งที่ไม่ได้เป็นคนเริ่ม! ***** "ก็แค่เชลยไร้ค่าคนหนึ่งเท่านั้น" "แต่ฉันก็มีหัวใจนะคะ...ฉันมีความรู้สึกและเจ็บปวดเป็น" "เป็นเช่นรึ? ฮึ! ความรู้สึกของเธอไม่ได้มีผลสำหรับเรา.,." "หยาบช้าสิ้นดี!" "เทียบเท่าไม่ได้กับสิ่งคาว ๆ ที่พ่อเธอทำ" "พวกแกมันระยำ!" "เราทำได้มากกว่าจุดไฟเผาทั้งเป็นอีก.,.หรือเธออยากจะลอง" จอมโจรทรนงผู้คนขนานนามถึงความโหดร้าย เหี้ยมโหด ชายโฉดที่พรากพรหมจรรย์ของเธอ 'จัสซีเนีย' เธอเสียความสาวให้เขา 'จาห์มาล์' ผู้ชายป่าเถื่อนในแถบทะเลทราย สถานที่กบดานอันแสนไกล ที่ไม่มีใครอยากเข้าไปใกล้ ภายใต้ชายคาของกรงขัง หัวใจดวงน้อยของจัสซีเนียถูกย่ำยีด้วยแรงราคะของความเคียดแค้น ตัวแทนแรงอาฆาตที่เธอไม่ได้กระทำ แต่ต้องรับผลกรรมแทนผู้เป็นพี่อย่างจำยอม.....ด้วยฝีมือของราชาโจร!
เมื่อความสัมพันธ์ของเพื่อนสนิทบานปลาย จนกลายเป็นความรักที่เก็บซ่อนภายใต้คำว่า เพื่อน ที่หลอมละลายพวกเขาเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน แต่ความรักครั้งนี้ต้องเจออุปสรรคมากมาย ทั้งคนใหม่และคนเก่าที่เข้ามาพัวพัน จนความรักเกิดการแตกหัก ทั้งความรับผิดชอบที่ไม่อาจหลีเลี่ยง พวกเขาจะผ่านปัญหาความรักนี้ได้อย่างไร มาลุ้นกัน!
เว่ยเว่ย นักศึกษาฝึกงานทะลุมิติ เว่ยเว่ยขับเวสป้าตกเหว แต่ดันทะลุมิติตกน้ำอยู่ตรงหน้าชายหนุ่ม ที่กำลังหาปลาอยู่ที่บึงน้ำ ลู่เหวินเยียนอาศัยกับมารดาอยู่ที่กระท่อมเชิงเขา บิดาเสียชีวิตในสนามรบ เขามักจะออกไปล่าสัตว์ป่ามาขาย วันนี้เขามาดูกับดักปลาและบังเอิญเห็นบางสิ่งตกลงมาจากฟ้าต่อหน้าต่อตาเขา คำเตือน นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นตามจินตนาการของผู้แต่ง บุคคล สถาน องค์กรและเนื้อเรื่องทั้งหมดในนิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องสมมติ ผู้อ่านโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน ผู้เขียนขอสงวนลิขสิทธิ์ทางปัญญาตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์พ.ศ.2537และเพิ่มเติมพ.ศ.2538 ห้ามทำการคัดลอก หรือดัดแปลงเนื้อหาของนิยายโดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของที่เป็นผู้แต่งเป็นลายลักษณ์อักษร
เซิ่งหนานหยินเกิดใหม่แล้ว ชาติที่แล้ว เธอถูกชายชั่วหักหลัง ถูกชายเสแสร้งใส่ร้าย โดนครอบครัวสามีเล่นงาน จนทำให้เธอล้มละลายและเป็นบ้าไป ในท้ายที่สุด เธอเสียชีวิตอย่างน่าสลดใจด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อเธอตั้งครรภ์ได้ 9 เดือน แต่คนร้ายกลับทำเงินได้มากมาย และใช้ชีวิตทั้งครอบครัวอย่างมีความสุข เกิดใหม่ครั้งนี้ เซิ่งหนานหยินคิดตกอล้ว อะไรที่ว่าพระคุณช่วยชีวิต คนรักในใจอะไรกัน ล้วนไม่ต้องไปสน เธอจะจัดการชายชั่วหญิงร้าย สร้างชื่อเสียงให้กับตระกูลเก่าของตนเองขึ้นมาใหม่อีกครั้งและนำตระกูลเซิ่งไปสู่จุดสูงสุดของชีวิต สิ่งที่แตกต่างออกไปก็คือ คนที่หยิ่งมาตลอดในชาติที่แล้ว กลับเป็นฝ่ายริเริ่มมาหาเธอ "เซิ่งหนานหยิน การแต่งงานครั้งแรกผมไม่ทัน การแต่งงานครั้งที่สองก็ต้องถึงคิวผมแล้วสินะ"
ในวันครบรอบแต่งงาน เหวินซือถูกเมียน้อยของสามีวางยาและไปมีอะไรกับคนแปลกหน้า เธอสูญเสียความบริสุทธิ์ไป แต่เมียน้อยคนนั้นกลับตั้งท้องลูกของสามี ภายใต้ความกดดันต่างๆ เหวินซื่อสูญรู้สึกสิ้นหวังและตัดสินใจหย่า แต่สามีของเธอกลับไม่แยแสโดยคิดว่าเธอกำลังเล่นลูกไม้อยู่ หลังจากการหย่ากัน เหวินซือกลายเป็นจิตรกรที่มีชื่อเสียงและมีผู้ชายนับไม่ถ้วนที่ตามจีบเธอ อดีตสามีไม่ยอมและขอคืนดีไปถึงที่ จากนั้นก็ว่า เธออยู่ในอ้อมแขนของคนใหญคนโตคนหนึ่ง และชายคนนั้นก็พูดอย่างสงบว่า "ดูให้ดี นี่คือพี่สะใภ้ของนาย"
เมื่อสองปีที่แล้ว เพื่อช่วยคนรักในใจ พระเอกถูกบังคับให้แต่งงานกับนางเอก ในใจของเขา เธอเป็นคนน่ารังเกียจและแย่งคนรักของคนอื่น เขาเลยเย็นชาต่อเธอมาตลอด แต่กลับอ่อนโยนและเอาใจใส่กับคนรักในใจถึงเป็นเช่นนี้ เธอยังคงรักเขาอย่างเงียบ ๆ เป็นเวลาสิบปี ต่อมาตอนที่เธอรู้สึกเหนื่อยและอยากจะท้อแท้นั้น เขากลับตื่นตระหนก... เมื่อเธอกำลังจะตายขณะตั้งท้องลูกของเขา ในที่สุดเขาก็ตระหนักว่าผู้หญิงที่เขายอมเอาชีวิตตัวเองไปแลกนั้นก็คือเธอโดยตลอด
ต่อหน้าทุกคน เธอเป็นเลขานุการส่วนตัวของท่านประธาน โดยส่วนตัวแล้ว เธอเป็นภรรยาของเขา กู้เวยยีรู้สึกดีใจเป็นอย่างยิ่งเมื่อเธอทราบว่าตนเองตั้งครรภ์ ทว่าเธอกลับเห็นฟู่จิงเฉินกับรักแรกของเขาสิทสนมกัน... เธอจากไปอย่างเศร้าใจและตัดสินใจที่จะให้พวกเขาสมหวัง ต่อมา เมื่อฟู่จิงเฉินมองดูท้องที่ยื่นออกมาของเธอ และถามอย่างตื่นเต้นว่า "้กู้เวยยี นี่คือลูกของใคร!" เธอตอบอย่างหัวเราะเยาะ "มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณด้วย อดีตสามี!"
ในสายตาของเขา เธอเป็นคนขี้โกหก ในสายตาของเธอ เขาเป็นคนไร้หัวใจ เดิมทีถังหว่านคิดว่าเธอคือคนพิเศษหลังจากอยู่กับเสิ่นติงหลานมาสองปี แต่สุดท้ายก็พบว่าตัวเองเป็นแค่ของเล่นที่สามารถทิ้งได้อย่างตามใจเมื่อไม่มีค่าอีกต่อไป จนกระทั่งถังหว่านเห็นว่าเสิ่นติงหลานพาคนรักของเขาไปตรวจครรภ์ เธอจึงยอมแพ้แล้ว เธอหยุดติดตามเขาอีก แต่จู่ๆ เขากลับไม่ยอมปล่อยเธอไป "ถ้าคุณไม่เชื่อฉัน ทำไมคุณไม่ปล่อยฉันไปล่ะ?" ชายผู้เคยหยิ่งยะโสขนาดนั้น ตอนนี้ก้มหัวลงและขอร้องว่า "หวานหว่าน ฉันผิดไปแล้ว โปรดอย่าทิ้งฉันไป"